Augustus Waters is van me heengegaan. Ik heb het stil gehouden, maar Augustus werd een tijd geleden terug gediagnosticeerd met kanker. De gruwel heeft zijn hart doen stoppen. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Het was onverdragelijk. Alles. Elke seconde was erger dan de vorige. Enkele dagen na zijn dood, hielden we - zijn familie, vrienden en ik - een begrafenis. Het was een mooie, maar een te melige bedoening voor Gus. Ik weet zeker dat hij vanuit de hemel aan het toekijken was en moest lachen. De gedachte alleen al doet me glimlachen. Ik kan Augustus nooit genoeg bedanken... Hij heeft mijn leven doen heropbloeien zoals een dode roos. Gus, mijn lief, ik kan je niet zeggen hoe blij ik ben met onze kleine oneindigheid. Ik zou haar voor niets willen ruilen. Jij hebt mij een eeuwigheid gegeven binnen de getelde dagen en daarvoor ben ik dankbaar. Reken maar, Augustus, dat ik van niets spijt heb. Ik hou zoveel van je.

Veel liefs

Hazel Grace

(Tekst gebruikt van pagina's: 213, 214, 215 en 258 uit het boek 'Een weeffout in onze sterren' van John Green)

Ik ben nu enkele dagen thuis na mijn reis in Amsterdam.Toen we aankwamen in Amsterdam, zijn we naar een gezellig hotelletje gereden dat 'De Filosoof' heette. Omdat mijn moeder, die ook mee was op de reis, Gus en ik zo moe waren besloten we eerst om een dutje te doen en om daarna de stad te verkennen. Gus had dezelfde avond nog gereserveerd voor ons twee in een restaurant, terwijl mijn moeder 'moederdingen moest doen', zoals ze zelf zei. Het eten was zo lekker dat ons gesprek zich bij elke gang verder beperkte tot ongerijmde loftuitingen op al die heerlijkheden. Daarna liepen Gus en ik de gracht af. Een straat bij restaurant Oranje vandaan stopten we bij een bankje, omgeven door oude, roestige fietsen die met kettingen waren vastgemaakt aan fietsenrekken aan elkaar. We gingen naast elkaar zitten, heup aan heup, met ons gezicht naar de gracht, terwijl Augustus een arm om me heen sloeg. We hebben daar nog een hele tijd gezellig zitten praten. De volgende dag hadden we onze ontmoeting met Peter van Houten, die uitdraaide op een regelrechte ramp. Ik zal er niet in detail op ingaan, maar we besloten toen om dit niet aan ons hart te laten komen en hebben voor de rest nog typische dingen gedaan zoals het Anne Frank-huis bezoeken waar Gus en ik voor het eerst gekust hebben. We hebben kortom dus zoveel gedaan in de vier dagen dat we daar waren, het is gewoon onbeschrijfelijk. Dus als ik jullie een tip kan geven: Amsterdam is een echte aanrader voor al mijn avontuurlijke lezers! 

Veel liefs

Hazel Grace

(Tekst gebruikt van pagina's: 139 en 140 uit het boek 'Een weeffout uit onze Sterren' van John Green)

We zijn weer een enige tijd verder en de (vriendschaps)relatie tussen Gus, dat is de bijnaam van Augustus, en mij is weeral een heel stukje gegroeid. Onlangs gaf Gus mij het mooiste cadeau van de wereld. Allereerst gaf hij mij een boeket knaloranje tulpen en nam hij me mee naar een open plek waar kinderen over een gigantische sculptuur van een skelet klauterden. 'Funky Bones,' zei Augustus. 'Gemaakt door Joep Van Lieshout, een Nederlandse artieste.' En daar stopte het niet bij, hij had ook boterhammen mee met Nederlandse kaas en droeg een shirt van een Nederlander van een sport waaraan hij de hekel heeft. Ik was zo verward van dit alles, dat hij uiteindelijk vertelde waarom hij dit allemaal had gedaan. 'Ik heb mijn wens bewaard.' zei hij met een grijns. 'Nu moet je niet denken dat ik mijn wens aan jou ga geven. Maar ik heb met de Stichting gesproken en ze zijn het helemaal met me eens. Ik heb hun verteld dat ik naar Amsterdam wou gaan en volgens hen is het begin mei prachtig in Amsterdam. Ze stelden er een verblijf voor van drie nachten en vier dagen. Natuurlijk woont Peter van Houten daar ook en het zou weinig zin hebben om hem te ontmoeten zonder het meisje dat mij zijn boek heeft aangeraden,' waarop ik antwoordde dat dit absoluut geen zin zou hebben. Ik ben Gus zo dankbaar voor deze kans.

Veel liefs

Hazel Grace

(Tekst gebruikt van pagina's: 74, 76 en 77 uit het boek 'Een weeffout in onze sterren' van John Green)

Hier ben ik weer. Een paar weken geleden besloot mijn moeder dat ik depressief was, waarschijnlijk omdat ik zelden het huis uitging, behoorlijk wat tijd in bed doorbracht, steeds weer hetzelfde boek las, onregelmatig at en mijn overvloedige tijd nogal veel nadacht over de dood. En wat besloot ze toen? Dat ik naar een praatgroep moest gaan. Nu ben ik al een paar keer geweest, maar de laatste keer was niet zoals de andere keren. Ik heb namelijk iemand ontmoet. Er zat een jongen naar me te staren. Ik wist zeker dat ik hem nog nooit had gezien. Hij was slank en gespierd en zo lang dat het kunststof basisschoolstoeltje waar hij op zat nog kleiner leek dan het al was. Kastanjebruin haar, recht en kort. Hij leek van mijn leeftijd, misschien een jaartje ouder, en zat er uitdagend onderuitgezakt bij, met één hand half in de zak van zijn donkere spijkerbroek. Luister, ik zal het maar zeggen: hij was lekker. En toen begon hij te praten: 'Mijn angst is dat ik vergeten word,' Mijn gedachten waren plots verdwenen zoals de zon zakt in het water. Ik reageerde er vlijtig op terug: 'Er komt een tijd dat we allemaal dood zijn. Wij allemaal. Er komt een tijd dat er niemand meer is om zich te herinneren dat er ooit iemand heeft bestaan of dat onze soort ooit iets heeft bereikt. Er zullen geen mensen meer zijn die zich Aristoteles of Cleopatra herinneren, laat staan jou. Alles wat we gedaan en gebouwd en geschreven en gedacht en ontdekt hebben zal vergeten zijn en dit allemaal zal voor niks zijn geweest. Misschien komt die tijd snel, misschien pas over miljoenen jaren, maar zelfs al overleven we de ineenstorting van de zon, we zullen niet voor eeuwig blijven leven. Er was een tijd voordat organismen een bewustzijn hadden en er zal een tijd daarna zijn. En als je je zorgen maakt over het onvermijdelijke van de menselijke vergetelheid, zou ik je willen aanmoedigen dat te negeren. God weet dat iedereen dat doet.' Toen ik was uitgepraat, volgde er een behoorlijk lange stilte en  ik zag hoe een lach zich over het gezicht van Augustus verspreidde - niet dat kleine scheve lachje van de jongen die probeerde sexy te zijn toen hij naar me zat te staren, maar zijn echte lach, te groot voor zijn gezicht. 'Allemachtig,' zei Augustus zachtjes. 'Jij bent niet mis.' En dat was het begin van een fantastische vriendschap tussen Augustus Waters, een kankeroverlever, en ik, een kankerpatiënte.

Veel liefs

Hazel Grace

(Tekst gebruikt van pagina's: 7,11, 12 en 14 uit het boek 'Een Weeffout in onze sterren' van John Green)

Hoi allemaal