Vertrek om10h, aankomst om16,30h. 55km, gisteren waren het er 75. Voor vertrek werden er nog nieuwe remblokjes gestoken bij Raymond want na de rit van gisteren waren ze helemaal afgesleten. Gertie stond ook opnieuw paraat. De rit liep voornamelijk door het gebied dat vorig jaar zwaar geteisterd werd door bosbranden maar waar nu het jonge groen al voorzichtig komt piepen en er al wat bloemen stonden, er zaten enkele kleine en een grote beklimming in, daarna was het vlak tot aan ons eindbestemming. We hoopten dat het droog zou blijven maar dat was weer mis, namiddag begon het te regenen en zo kwamen we weer kletsnat aan bij het einddoel. Aan iedereen een hele dikke proficiat en zeker aan Leo, op die leeftijd zo een prestatie leveren is bijna niet te geloven. Leo je hebt dat geweldig gedaan. S'Avonds hebben we goed gevierd.
Foto 1: Nieuwe remblokjes. Foto 2: Het afdebrande gebied. Foto 3: Leo in actie.
Vertrek om 8.30h, aankomst om 17.30h. Het was vandaag een dag die ons nog lang zal bijblijven. Bij het vertrek was het mooi weer, wel wat frisjes maar tegen de middag lieten de weergoden al hun duivels los. In de voormiddag ging het richting grensgebied, daar zaten al enkele stevige beklimmingen in, we zagen daar de Canigou in al zijn pracht boven de wolken uitkomen. De bewolking nam toe en tijdens onze middagpauze begon het te regenen. Voor Gertie werd het allemaal wat veel en ze besloot om de rit niet verder mee te rijden. Goed gekleed en vol goeie hoop dat de regen wel zou stoppen reden we naar de grootste beklimming van deze tocht, 12 km, maar in plaats van stoppen werd het alleen maar erger. Na 1.30h bereikte we doornat en verkild de grens met Spanje waar onze vrienden ons in de gietende regen stonden op te wachten. Gerard, Monique, Tuur, Arlette, Urbain, Gerda, Helmut en Barbara heel erg bedankt, het was voor ons een echte opsteker. Voor mezelf was dit het grootste doel dat ik wilde bereiken, anderhalf jaar geleden half dood in een ziekenhuisbed en nu boven in de Pyreneeen, ik was heel gelukkig ondanks het slechte weer. Dan kwam de afdaling van 11km naar Agullana, ondertussen stortregende het en af en toe viel er hagel, het was 5 graden. Deze afdaling zal ieder van ons bijblijven als de moeilijkste klus van heel de tocht. Totaal verkleumd doken we beneden in de mobilehome Sorry Robert voor al de natigheid die we achtergelaten hebben.
Foto 1: De Canigou. Foto 2: Toch even poseren aan de grens. Foto 3: De overwinning.
St Laurent de la Cabrerisse- Riversaltes. 65km, vertrek om 8.50h, aankomst om16.15h. Het mooie weer van gisteren konden we vergeten, het was koud en bewolkt. Er wachtte ons 2 zware beklimmingen door de Corbières die we tot onze eigen verbazing goed overgekomen zijn. Het prachtige land van de Catharen, bestaande uit hoge rotsen en diepe dalen was indrukwekkend. Tijdens de laatste afdaling reden we gezwind Frans Catalonië binnen.
Hopelijk tot morgen.
Foto 1: Na de eerste beklimming even uitblazen. Foto 2: Van beneden naar boven. Foto 3: Een Cathaars kasteel in de bergen.
Valras-Plage-St Laurent de la Cabrerisse. 78 km, vertrek om8.45h, aankomst om 17h. Bij het vertrek was het redelijk fris maar daarna werd het een mooie zonnige dag. Het was een fijne rit met een paar beklimmingen en dan wat op en af, voormiddag zagen we de besneeuwde toppen van de Pyreneeen met als mooiste en grootste de Canigou. Tijdens de rust zorgde Robert zelfs voor een boeket bloemen. We reden de door de vallei van de Aude en daarna de Corbières binnen, daar zagen we de eerste cactussen. Er waren ook enkele kleine pannes onderweg die vakkundig herstelt werden. We kwamen toe op een prachtige locatie midden de wijnvelden.
Foto 1: De panne. Foto 2 : Rust. aan de Aude. Foto 3: De bloemen.
Rustdag. We konden wat langer slapen, zalig.Voormiddag mooi weer, namiddag koud en tramontana dus geen strandweer en het badgerief bleef in de valies. De taken die er moesten gedaan worden werden verdeeld, Yvan deed herstellingen aan de fietsen. Raymond, Guido en Gertie gingen met de was naar de wasserij, we waren wat klein behuisd en moesten improviseren om de was te drogen. Ik zorgde voor de Blog. Robert ging met Leo naar de dokter want die had een gezwollen lip, gelukkig niks erg, wat medicatie en alles was weer oke. Namiddag wat kuieren in de stad en siësta houden. In de vooravond kregen we een goocheldemonstratie van Leo waarna we een restaurant opzochten waar alles op een open houtvuur werd klaargemaakt. Op tijd naar bed maar toen we er even in lagen telefoon van Robert die 1.5km verder een standplaats had dat onze hond weggelopen was, wij terug in de kleren en naar buiten waar Robert in volle vaart kwam aangelopen en wie kwam er heel blij om de hoek gerend en kwispelde van blijdschap dat hij ons gevonden had? Juist, mijnheer de hond. Foto 1: De was. Foto 2:Goochelaar Leo. Foto 3: Op restaurant
We verlaten Saint Guilhem le Desert, een prachtig middeleeuws pelgrimsoord om na enkele kms weer halt te houden bij de Pont de Diable, indrukwekkend, we werden er stil van. We zetten onze tocht verder met enkele beklimmingen maar veel minder dan de vorige dagen, onderweg vonden we mooie bebloemde bermen en ganse velden vol klaprozen wat in België al zeldzaam is (strooizout en insectiside? ). De frisse wind blies ons naar de laagvlakte van de Middellandse zee waar we een stuk van de Canal du Midi gevolgd hebben, daar ontmoetten we de wilde paarden van de Camarque die pootje baadden in het moeras. We zeilden verder naar een winderig Valras-Plage.
Tot volgende keer.
Foto 1: La gorge d'Herault. Foto 2: Le Pont du Diable. Foto 3: Samen met mijn grote vriend op de duivelsbrug. Foto 4: De bebloemde bermen. Foto 5: Canal du Midi. Foto 6: De wilde paarden.
Na de kort en bondige tekst van gisteren, ik had al mijn energie in het fietsen gestoken en niks meer over voor de rest, vandaag iets meer uitleg. De weergoden zijn ons blijkbaar goed gezind want het is zalig fietsweer, als er wind is hebben we hem meestal vanachter, hopelijk blijft het zo. Wat we gisteren geleerd hebben is dat je best uit de grote steden wegblijft, in Alès mag je niet langs de Rocade fietsen dus recht door de stad, daar hebben we wel heel wat moeite gehad om er weer uit te komen en men is er niet fietsvriendelijk. Vandaag zaten er weer enkele stevige kuitenbijters bij maar langs een prachtige streek, de vallei van de Herault is een wonder op zich, het gebergte waar je over moet en dan weer naar beneden om op onze slaapplaats aan te komen. Voor Gertie is haar eerste fietservaring in de bergen een succes, ze gaat al vlotjes omhoog en heeft leren remmen in de afdaling. Raymond kan heel goed mee, zijn fietservaring van zijn jonge jaren komt hem nu van pas. Guido is onze man van de ervaring, hij heeft de rit al eens gedaan en weet er veel over. Leo, onze nestor is ongelofelijk, wij hopen allemaal dat we dat nog allemaal kunnen als we die leeftijd hebben; Robert, onze begeleider, verzorgt ons heel goed, vandaag moest hij met zijn mobilehome op 2km van het hotel blijven staan want in de stad zijn geen mobilehomes toegelaten, helemaal eenzaam is hij niet want onze hond, Perro, houdt hem gezelschap.
Gerard en Monique brachten ons naar Chandolas en omdat zij ook wat van de omgeving wilden zien hebben we een bezoek gebracht aan de Col de Mezilhac, dit bracht ons meteen weer in sfeer. Ondertussen was Robert aangekomen met Guido, Leo, Raymond en Gertie. de eerste voorbereidingen werden besproken en de fietsen startklaar gemaakt.
Chandolas-Anduze.
91km, vertrek om 9h en aankomst om18.15h. Na de eerste zware beklimming naar Banne dachten we dat het ergste voorbij was, niets bleek minder waar, heel de rit bleef zwaar met opeenvolgende hellingen maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door mooie uitzichten.
