Ze heeft het gedaan. Twee jaar over nagedacht.

De dikke teen is rechtgezet. Met een bang hart had ze aan de dokter gevraagd of het veel zeer ging doen maar die had haar helemaal gerustgesteld. En echt, dankzij vakwerk , pijnpomp en een super lieve wederhelft is het wel te dragen.

Eén aspect had ze wel wat over nagedacht maar toch flink onderschat. Immobiliteit. De economie staat er de komende weken niet goed voor. Eerste week rondstrompelen op krukken en spieren ontdekken waarvan ze het bestaan niet kende. De woonkamer is gelukkig geen onoverkomelijke hindernis meer. Maar een huis met zoveel trappen, dat is voor gezonde sportieve mensen. Op eigen houtje buiten komen zit er kortelings ook al niet in.

De schat heeft allang door dat hij haar moet behoeden voor complete mentale ondergang dus hij neemt haar mee voor eten buiten de deur. Eerst nadenken. Parkeren voor de deur, geen trappen, liefst ook nog waar het lekker is.

Voor de deur van het restaurant staat het zelfs op dinsdagavond vol. Hij laat haar uitstappen om zelf de Duitse grijze auto wat verderop te parkeren. Ze strompelt naar de ingang. Verdorie zeg. Vier treden op. Er kijkt niemand. Van onhandige manoeuvres met krukken duiken geen beelden op. Ook nog een stevige pomp op de voordeur. Ze heeft het zweet op de rug en onder de oksels.

In het sas naar binnen hebben ze nog een glazen deur gezet. De moed kan niet eens in haar schoenen zakken want ze heeft er maar één aan. Obers en eters doen alsof ze blind zijn en laten haar knoeien en dan opeens springt een jonge dame recht, doet de glazen deur voor haar open.

Ze laat zich vallen op de eerste stoel en dankt de jonge dame. Niets slechts over de jeugd van tegenwoordig. Dank U wel voor uw attente interventie.

12-02-2013, 22:39 geschreven door hartogssofie

Zalig, een vrije vrijdag. Terwijl ze bekomt van de siësta bedenkt ze dat voor het feestje van aanstaande donderdag de kleerkast best kan aanvullen met het Chanel look a like jurkje dat ze bij een prospectietocht zag hangen.

Ze sleurt zichzelf van de zetel als er wordt aangebeld. Tiens ze verwacht geen bezoek. Staat er een man van buitenlandse origine met een geel fluo hesje aan de deur. Hij wil de meterkast van de elektriciteit zien. Hij spreekt gebrekkig Nederlands en trots als ze is dat ze oplet bij preventiecampagnes weigert ze hem binnen te laten waarop hij boos wordt en zij de deur dicht kwakt. Binnen de minuut gaat de bel opnieuw. Zijn collega met identiek jasje wil ook de meterkast zien. Ze weigert. Zijn Nederlands is uitstekend als het om scheldwoorden en dreigementen gaat. Ze doe het venstertje in de deur dicht en eerlijk, heeft de bibber in de knieën. Erg bevorderlijk voor integratie en een betere wereld is dit allemaal niet.

Ze heeft het lumineuze idee om de beheerder van het netwerk te bellen om te vragen of er werken op de planning staan. Ze heeft gelukkig tijd, na ruim een half uur heeft ze de technische dienst al te pakken – er staan geen werken op de planning. Ze krijgt de raad de politie er bij te halen.

Ondertussen ligt er een gigantische sleuf voor de deur gegraven. Als die mannen in een colère schieten gaat het wel erg goed vooruit. Dus met nog steeds bibberknieën belt ze 101. Ze legt de situatie uit aan de dame die ze aan de lijn krijgt en die besluit dat ze een ploeg langs stuurt.

Binnen de tien minuten gaat de bel van de voordeur terug. Dienaren der wet. Twee combi’s. Met twee pasjes van Eandis in de hand. Krijgt ze te horen dat die mannen zich kunnen legitimeren. Hallo. Ze heeft geen bevoegdheid om van wie dan ook de identiteit te controleren. Die mannen kunnen als ze aanbellen best zichzelf even voorstellen en spontaan het pasje tonen. Hoewel, pasje. Een plastiek kaartje met Eandis en een foto. Dat krijgt ze voor zichzelf ook wel geregeld als ze met slechte bedoelingen ergens wil aanbellen.

Onder gewapende politie escorte geeft ze één van de mannen toestemming om haar meter te bekijken.  Een dame uit tweede combi schat de situatie beter in. Ze is niet gek en ze geeft haar gelijk dat ze niet iedereen binnenlaat. Een klein beetje balsem op de wonde.

Het Chanelleke hangt nog in de winkel. Ze moet het niet meer. Foute associatie. En van preventie en flikken die haar aan haar voordeur komen uitlachen heeft ze met dank aan Eandis voorlopig ook genoeg.

De politie heeft uiteraard dringender situaties aan te pakken, zoals vorige week de fietslichten controleren. Dat is natuurlijk een prioriteit. Door rood rijden en in de verkeerde richting is veel minder gevaarlijk. Een burgervader die de Meirbrug met stadsfiets door rood en over de tramsporen kruist mag de toon zetten.

Ze denkt aan emigreren.

15-11-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie

Waarom moet ze om te reizen zo vroeg opstaan? Ze vindt het bijna een reden om lekker thuis te blijven en van het eigen tuintje te genieten.

Na het abrupt einde is ze aan platte rust toe en liefst op een plek waar de zon meedoet. Om tien voor tien vertrekt de blauwe vogel op Schiphol, geen enkele trein die de verbinding met Antwerpen maakt heeft enige ambitie om dat op tijd geregeld te krijgen. Dus staat ze moedig en op tijd op om het zelf te organiseren.

Het inschepen verloopt voorspoedig. Beveiliging heeft besloten om vandaag body scan en fouilleren en drugshond in actie te laten treden. Welke gek haalt het in zijn hoofd om verboden snoepgoed mee naar daar te nemen? In het terugkeren lijkt het haar waarschijnlijker. Het eiland ligt vlak bij Venezuela en zo'n eilandje is vrij kwetsbaar als het om smokkelwaar gaat, hoe goed de overheid ook probeert af te sluiten.

De dames in blauw uniform doen hun best om haar netjes te installeren, het welkomstdrankje zorgt voor een beginnend vakantiegevoel.
Het vliegtuig zit helemaal niet vol. Zou het dan toch komkommertijd zijn of spelen einde schooljaar en examens een rol.....

Het middagmaal, signatuur Peter Goossens, bestaat uit zalm met witte asperges, gevolgd door lam in een krokant korstje. Erg lekker, de sfeer komt er na de twee glaasjes Italiaanse witte wijn helemaal in. Ze laat het dessert passeren, het nieuwe badpak heeft ook zijn rechten.

Ondanks het hazenslaapje en de goede zorgen is tien uur stilzitten in een vliegtuig een opgave. Verstand op nul, blik op oneindig, ontspannend boekje of computer spelletje, het helpt maar niets lang genoeg.

Ze voelt aan haar oren dat het vliegtuig daalt.
Het documentje met de vraag waar ze logeert en hoe lang ze blijft wordt rond gedeeld. Ze heeft net een nieuwe pas en moet even opletten dat ze het oude nummer niet gebruikt. Door de kleine venstertjes ziet ze nu af en toe stukjes land onderdoor schuiven.

Ze stapt als vierde de slurf in richting immigratie en aankomsthall. Ze staat als tweede bij de ambtenaar van immigratie. Die worden waarschijnlijk geselecteerd op norsheid. De dame vraag of ze haar documentje zelf invulde. Uiteraard. Er klopt iets niet en ze wil haar uit de lijn omdat het documentje opnieuw moet. Ze weigert. Ze wil wel een nieuw document invullen maar gaat niet achter in de rij staan. No way.

Ondertussen blijkt het ganse vliegtuig met hetzelfde probleem te zitten. Die ambtenaren zijn in staat een gans vliegtuig te gijzelen. Ja hoor. Er worden na tien minuten nieuwe documentjes gebracht door een jongen die te moe is om zijn voeten op te heffen. Het ganse vliegtuig aan het schrijven. Ze baalt. De juf aan haar loket is weggelopen en staat de boel met een grijns te bekijken. Ze heeft er lol in om haar macht over de bleekscheten te laten gelden. Zij is verbaasd hoe de anders zo assertieve en luidruchtige Nederlanders het allemaal braafjes ondergaan.

Uiteindelijk na oponthoud van een half uur kan ze naar de uitgang lopen. De vriend die haar ophaalt brengt ze nog flink balend op de hoogte van de toestand. Die wist dat vrij recent een zes maanden zwangere dame in quarantaine werd gehouden tot bewijs van voldoende ziekteverzekering. Stel je voor dat ze op kosten van de lokale bevolking zou gaan bevallen.
Dat stelletje zien ze op het eiland vast niet meer terug.

Of zij er ooit terugkomt moet nog blijken. Ze houdt er niet van om als een misdadiger behandelt te worden. De immigratie ziet het voordeel niet van buitenlandse fondsen voor de locale economie, de locale economie is op een uitzondering na helemaal niet hartelijk of tegemoetkomend.
Ze bekijkt het wel nadat ze immigratie is gepasseerd richting Amsterdam.
Voorlopige stand , KLM minus 1 ; immigratie gebuisd.

23-08-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie

Voor België op de planning staat hebben ze nog plannen in Füssen.

Het hotelletje ligt net buiten het centrum en ons er te komen moeten ze door een nauwte met onmiddellijk erna een haarspeldbocht.  De locale koetswerkhersteller heeft hier, verbazingwekkend, geen reclamebord staan.

Het Parkhotel Bad Faulenbach is wat gedateerd maar netjes en heeft een leuk terras. Ze hebben gezien dat er in de omgeving flink geïnvesteerd is in monumentenzorg en daar willen ze wel een paar kiekjes van om thuis na te genieten. Het is een leuke wandeling tot het stadsmidden met het erbij horende daal- en klim werk. Sexy schoen koopt ze al geen jaren meer.

Volgens de huisfotograaf zit het licht goed Hij wringt zich in alle mogelijke en onmogelijke bochten voor zijn ideale plaatje. Ten langen leste komen ze toch in haar vakgebied terecht en kan de vergelijkende studie van aanbod in de winkeltjes starten. Op zondag een vrij veilige activiteit.

Ze laten zich zakken op een terras uit de wind, in het zonnetje en laten een lokale chateau aanrukken met wat borrelhapjes.
Een beetje in de wind en op krachten gesnoept vatten ze de terugtocht aan. Met een glas er in laat ze zich overhalen tot de tocht door het bos waar ze ergens een wegwijzertje missen zodat ze totaal illegaal door een wei en achtertuin uiteindelijk weer bij het hotel uitkomen.

Ze besluiten gebruik te maken van het hotelrestaurant waar ze lekker eten krijgen voor een heel redelijke prijs. Zelfs in dit vergeten gat slagen ze er in om een tafeltje naast een Nederlands stel te bemachtigen.
Het ontbijt de volgende morgen is een eervolle vermelding waard.

Ze komen langs Schwangau met Neuschwanstein, waar tijdens wereldoorlog twee het Lam Gods uit de Sint Baafskathedraal zou zijn verstopt,  en Hohenschwangau, dat is een must see. Die gekke koning Ludwig heeft echt alles laten decoreren met zwanen. Jammer genoeg zijn er zo veel bezoekers dat wachtrijen gigantisch zijn. Het mooiste kasteel staat in de steigers. Ze sleurt een zwaan mee naar huis als aandenken; een volgende keer komen ze zeker terug om in het park te overnachten, dit geeft extra vroege toegangsrechten met bijhorende relatieve rust.

12-08-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie

Geen stress en recent opgepikte informatie leert dat in Radolfzell een outlet store is waar ze stoppen. Gebouw en inrichting zijn meer dan de stop waard. De winkels bieden echt outlet aan en staan correct geprijsd. Vlekjes zijn duidelijk op een tekening aangeduid en je beslist zelf of je de spullen voor de helft van de prijs wil meenemen. Ook rokken en vestjes die oorspronkelijk als pakje zijn bedoeld kunnen voor een fractie van de prijs mee. Echt outlet en niet het nep spul dat zo dikwijls wordt voorgeschoteld.

Ze kunnen een paar nette hemden van Cardin meenemen, de wederhelft ziet er hip uit. Hoe ouder hij wordt, hoe jonger hij er uit gaat zien.

De laatste kilometers richting Lindau am Bodensee vallen tegen. Iedereen lijkt hier zijn lang weekend te willen doorbrengen. Ze schuiven netjes aan, ze moeten wel.

Op het stationsplein melden de GPSsen eensgezind dat we op honderd meter van de bestemming zijn. Ze wordt er op uitgestuurd om aan te melden in het hotel en te kijken of er parkeergelegenheid is. Zichzelf kennende sleurt ze de goedkope GPS mee om……… niet te vinden waar ze moet zijn. Het is warm, de terrassen zitten afgeladen vol. De wandelstraat ziet zwart van de mensen. Ze loopt als een gek heen en weer en ga dan moedeloos terug naar de auto waar hij vraagt waar ze vandaan kom. Hij heeft natuurlijk allang gezien waar ze moeten zijn.
Het hotel is weer bingo. Hoe hij het regelt? Ze wil het eigenlijk niet weten want dan moet ze het voortaan misschien zelf doen. Onthaal ongelooflijk vriendelijk, kamer pico bello. Eigenaar zet zijn auto weg zodat zij kunnen parkeren. Ongeziene service.

De magen vragen aandacht en ze installeren zich op het terras van het restaurant op de eerste verdieping, uitzicht op het meer. Rokers slagen er in de indruk te geven dat ze in een bruin café zitten. Het eten verzacht de pijn. Haar salade met asperges vooraf is op zich voldoende om de honger te stillen. De steak met uitjes die volgt is gebakken volgens de regels van de kunst. Alleen het bestelde wijntje vergeet men te brengen. Maar ze zijn mild vanavond.
De Bodensee, meer van Konstanz of meer van Bregenz heeft alles in huis om haar in vakantiestemming te brengen. Met een beetje fantasie waant ze zich op een tropisch eiland. Het is laat en ze willen nog een stukje langs het water wandelen. Oeps, wijnbarretje. Stop. Proeven. Lekker. 
Ze wankelt nog even mee tot aan één van de twee lichttorens waar het helledonker is. Aan de steiger ligt een zwaan te slapen. Toeristen ligt ze al lang niet meer wakker van.

Deze toeristen slapen heerlijk. Het ontbijt is weer van ongezien niveau. Zes soorten vis, bij de kazen doet ze zelfs de moeite niet om te tellen. Brood in alle maten en kleuren. Ze ergert me aan een stel  die voor hun drie rotverwende bengels extra croissants hebben laten aanrukken die ze dan met een flauw excuus niet opeten.

Ze nemen de verplichte foto’s van het gemeentehuis en de kerk. Hij laat haar achter bij een koffie terwijl hij zelf een orgelconcert gaat beluisteren. Ze wandelen straatje in en uit om steeds weer bij het prachtige meer uit te komen.

Mooie winkeltjes. Geen gekke dingen zoals de Sophienstrasse maar nette prijs kwaliteitsverhoudingen. Na een lekker visje bij een Italiaan investeert hij in haar verjaardagsoutfit.

Ze zitten als luie donders op een bank een boek te lezen en genieten van de vijfentwintig graden in de schaduw. De strafste beslissing die ze in de biergarten nemen is waar ze zich ’s avonds zullen installeren om deze fase van de uitstap af te sluiten. Het wordt een Thai. De paraplus op het terras vinden houvast in betonnen olifantjes . De mild gekruide garnaaltjes en de gefrituurde groenten zijn heerlijk. Ze worden overgoten met een lokaal wit wijntje.

De service gaat iets te snel. Het laat wel tijd om nog een afsluitende wandeling aan het meer te maken. Ze had best nog wat langer willen blijven.

18-06-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie

Na tien uur verwennerij door de KLM dames is ze blij om op Sint Maarten de beentjes te strekken. Volgens Hem gaat ze nu een geweldig avontuur beleven. Hij heeft niet de gewoonte te overdrijven dus haar nieuwsgierigheid is gewekt.

Na op blote boeten nog maar eens, samen met de bagage, goedgekeurd te zijn voor de transfer gaan ze via een trapje naar het tarmac waar……ze in een appelsienkist kruipen. Ze kan haar ogen niet geloven. Ervan uitgaande dat de twee piloten vanavond ook willen thuiskomen zet ze haar verstand op nul.

Ze blijven zo laag dat ze ongelooflijk gedetailleerd kunnen waarnemen, in de verte zien ze Saba en Sint Eustatius en dan het vlindervormige Saint Barth. Na tien minuutjes beginnen ze al te dalen. Nee, toch niet op dat rond punt?
Gelukkig komt er ook nog een streepje asfalt.

Ze passeren een Franse douanier, hoe herkenbaar kan je zijn, dan zijn ze er. In het huurwagentje moeten ze millimeteren om de bagage kwijt te kunnen. Dan naar het hotel, alles is zo dichtbij dat ze het te voet hadden kunnen halen. Inchecken en dan de beloning. Een verkennende wandeling op het zandstrand, een zee zo blauw dat ze de kleur ervan nog moeten verzinnen. Als echte Bourgondiërs stoppen ze natuurlijk aan een strandbar waar ze onmiddellijk worden aangesproken door jonge plaatselijke mensen, vriendelijk met een hoofdletter. Het is zondag,  reden om te feesten met hun zongebrande lijven in een haute couture bikini. Het huiswijntje dat hier perfect koel wordt geserveerd kan de concurrentie aan met die in het betere Belgische restaurant.

De volgende stop is Nikki Beach, oogverblindend wit in het zonlicht, waar hun smaakpapillen verwend worden. Het visje dat op hun bord ligt is zo krakend vers dat het deze middag nog van zijn vrijheid moet genoten hebben, hij heeft zijn vrijheid ingeruild voor een stilleven op hun rijkelijk gevulde bord.

Bij valavond springen een paar macho kelners de zee in om een wedstrijdje te zwemmen richting boot die ze voor de nacht binnen brengen. Als natte poedels schudden ze zich uit. Een hoop jolijt, het woord arbeidsvreugde is hier uitgevonden.

 
Dus hier komen de rich en famous filmsterren Kerst vieren, met een beetje geluk lopen ze er ééntje tegen het lijf. Het fototoestel blijft stand-by. Eén kiekje levert genoeg op om nog een paar keer terug te komen.

 
Het is bijna zonde om hier tijd te verliezen met slapen. Beloond met een schitterend ontbijt trekken ze met de gehuurde smart naar Gustavia, de hoofdstad. Parkeren is hier niet zo eenvoudig. Maar ze hebben tijd, goesting en vinden een wandelingetje geen probleem. Wat een etalages, echte kunstwerken hebben ze er van gemaakt. Gemiddeld ongeveer de hoogste concentratie aan designerwinkels per vierkante meter ter wereld die ze ooit mocht aanschouwen. Ze heeft niet de indruk dat ze hier aan solden moeten doen om hun voorraden te liquideren.

Top of the bill - alle zwarte parels ter wereld hier bijeengebracht. Wat een assortiment. De verwennerij kan niet op. Moeilijkste opdracht van het ganse verlof komt er aan: kiezen. Ze krijgt zo maar een setje mee naar huis. Nieuwjaar valt vroeg dit jaar.

Ze neuzen rond in een lokaal warenhuis, met wat daar standaard in de rekken staat kan je thuis meerdere delicatessenzaken vullen. De beau monde heeft smaak, daar is geen discussie over.

Normaal gezien komt de beloning pas na de inspanning. Nu ze met haar parels loopt te blinken gaat ze enthousiast in op het voorstel om het kleine eiland inham per inham te ontdekken. Als verwende reiziger staat ze toch te kijken van de decadente pracht van villa’s in met groen ommuurde tuinen. Er staan geen namen op de brievenbus, de postbode kent vast iedereen. Honderden plaatjes worden geschoten. Via Plage de Flamands gaan ze verder op verkenning, surfen, zeilen, zwemmen, alles lijkt hier mogelijk.

Strandjes afgewisseld met exclusieve winkels, vriendelijke mensen, wat een weer. Een eiland om over te zwijgen en voor jezelf te houden.

22-04-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie

Als meter van de knapste, slimste en mooiste meid van zeven maakt ze ook al eens wat mee. Steeds op zoek naar originele verrassingen, bij voorkeur door de meter ook erg gesmaakt komt ze op een bepaald moment in Parijs terecht, om geen namen te noemen, Marne La Vallee.

Even nagekeken met de ouders, de schat heeft geen internationale pas, dus aan de grens houdt het verhaal misschien op, het leven wordt er wel spannender door.

Vliegen is in deze omstandigheid in ieder geval uitgesloten, dat had het wow effect helemaal af gemaakt maar de TGV in eerste klas moet een waardig alternatief bieden.

De prinses wordt de avond van tevoren opgehaald, ze weet nergens van anders is het allicht vannacht al feest en ze moeten morgen al vroeg uit de veren. Bij het ontbijt krijgt ze een brief die ze moeizaam spelt tot ‘we gaan maar miekkie muis’. Meer ongeloof en verbijstering dan enthousiasme.

Met de TGV onder spanning richting pretwereld. Hoe ze het klaarspeelt probeer ze ondertussen niet meer te begrijpen. De bus die hun naar het hotel zou brengen vertrekt links als je het station verlaat. Zij lopen natuurlijk naar rechts en spelen het klaar een flinke wandeling te maken om ongeveer bij het vertrekpunt terug aan te komen.
De bus stopt voor de lobby van het hotel en dan maar inchecken, Amerikaanse organisatie, efficiënt, vlot en dan zijn ze van de bagage af. Royale kamer voor 4 personen en navenante badkamer. Ze knijpt in haar hand want ze ziet een ‘echte neger’, de man was echt mooi diep zwart, zo zie je ze zelden.

Ze schrijft met alcoholstift in koeien van letters haar gsm nummer op de kleine arm en stopt nog een paar briefjes met naam van hotel, kamer- en gsm nummer in elke zak die ze in haar kleertjes kan vinden. Dan zijn ze er helemaal klaar voor.

Ze worden strategisch via winkels naar de ingang van het park gedirigeerd. Haar oogjes vallen bijna uit hun kassen. De deal is als ze zich gedraagt ze de laatste dag voor zichzelf en de broertjes iets leuks mag uitkiezen. Het onderhandelen ging vlot. Ze is zeker te veel onder de indruk van de omgeving.

Als opwarming worden een paar drankjes en een giga suikerspin gehaald in één van de leuke stalletjes. Ze overleggen waar ze eerst naartoe willen. Ze start bescheiden. Olifantjes die de lucht ingaan, op elke pensenkermis staan ze maar het is haar feest. Er staat natuurlijk een enorme rij dus ze schuiven braafjes aan. Als ze in de laatste rechte lijn komen zegt ze dat mémé na haar vlucht aan het uitgang hekje wacht.

Ze staat met het fototoestel in de aanslag en zie ze maar niet de lucht ingaan. Er van uitgaande dat een paar ouders hun kinderen lieten voordringen stapt ze vastbesloten richting startpunt om zich er mee te bemoeien. Verdorie zeg, waar is ze naar toe?

Leg maar uit aan ma en pa dat hun dochter kwijt is. Ze krijgt het wel heel erg warm. De attractie dames zien dat ze zoekt. Ze legt uit dat ze een zevenjarig meisje kwijt is en ze wijzen richting pad. Daar staat een pretpark dame met een bleitjonk op de arm. Oef.

Ze heeft net een gat in de markt ontdekt voor de prinsessenwinkeltjes. Leibandjes ?

03-03-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie

Deze morgen had onze vertrouwde krant een bon voor een gratis tekenfilm DVD. Deze werd naarstig uitgeknipt zodat hij kon worden afgehaald in de schoenenwinkel waar ik met regelmaat langs kom.

De boodschappentoer ging deze middag dus een groter formaat krijgen. De parking van het shopping park stond goed vol. Als iedereen hier vandaag met een zakje spullen vertrekt doen de winkeltjes goede zaken. Ik ga eerst bij de rechter buur van de schoenenwinkel binnen en bemachtig een heel leuk, donkerblauw suède jasje voor een weggeefprijs. Dat begint wel heel erg goed. Eigenlijk ben ik op zoek naar een paar lange broeken, het is eeuwen geleden dat ik in kleinere maten mocht rondneuzen, de lijdensweg van de laatste weken werpt vruchten af. De broeken die hier hangen zijn mijn ding niet, dan ga ik wel bij de linker buurman van de schoenenwinkel. Mooi, net wat ik zoek. De schade blijft beperkt. Slechts één broek mag mee. Ze zit lekker, voel me er geweldig in.

En dan, de slagroom op de taart? De schoenenwinkel in. De sandalen waarop ik door vorige zomer zweefde staan er in een andere kleur, die worden geselecteerd. Er staan ook slippers van hetzelfde merk, dus die willen we ook wel eens proberen. Ruim honderd euro. Waarom niet, het is voor de goede zaak. Wat zullen de kinderen blij zijn met de DVD.

Aan de kassa schiet het zoals gewoonlijk niet op. Heb ik tijd om ondertussen wat gegevens op de bon in te vullen. Mijn beurt. De dame ziet de DVD bon en daar doen ze hier niet aan mee. Zoals een goede vriendin het noemt; ik ben bluspoeder. Ik beheers me en vertel de kassadame dat ik de schoenen dan maar ergens anders ga halen. Ze kijkt wat op haar neus. Zij kan het niet helpen. Mag ik aankopers en/of promotieverantwoordelijken mobiliseren om met dit soort grapjes op te houden. Doe een actie en doe ze goed, of begin er niet aan. Zijn wij zo onnozele klanten dat we dit soort grapjes blijven pikken? Ik niet en daar ben ik heel blij mee.

De dame aan de kassa mag zich nog gelukkig prijzen. Toen de voedselwarenhuizen een paar jaar geleden beslisten om groener te worden dan de groenen en geen boodschappentassen meer wilden meegeven heeft die kassadame een volgestouwde winkelkar terug naar de rekken kunnen brengen.

16-02-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie

Het verkeer zit mee deze morgen. Tien minuten over vijf kilometer, parkeren inbegrepen. Acht uur drie, ik toon mijn inkombadge aan de drie maanden jonge prikklok. Door een hersenkronkel van de Baas zet die klok me voor vandaag onmiddellijk vijf minuten in het rood. De Baas vindt dat we in onze eigen tijd koffie moeten halen en deze ook in onze eigen tijd terug moeten uitplassen. Dus werken we allemaal, van de laagste tot de hoogste in rang per dag tien minuten gratis. Vijf ‘s morgens en vijf ’s avonds.

De trap opklimmen naar de eerste verdieping. De lange gang naar links door. De facturatie is al aan de slag. Ik groet en ga mijn eigen bureau er recht tegenover binnen. Duw op de ‘aan’ knop van de computer. Terwijl die zijn procedure doorloopt doe ik mijn jas uit. Ik haal de dossiers die ik gisteren netjes heb opgeborgen uit de kast. Bovenop ligt het lijstje met dingen die ik vandaag zeker niet mag vergeten. De computer wil mijn paswoord. Je zou denken dat hij het na drie jaar wel kent.

Terwijl hij nakijkt of de quiz vandaag juist werd beantwoord ga ik koffie halen. Extra zwart, zonder suiker. Terwijl de machine de laatste druppeltjes water in mijn tas lekt, controleer ik de verjaardagskalender die er naast hangt. Geen koeken vandaag. Daar is mijn jeans vast blij mee.

Terug aan mijn bureau open ik de e-mail. Van mezelf, de Baas Europa en de manager voor België. Het valt mee. Tweehonderd mails verdeeld over drie brievenbussen. Zou er ergens een kabouter verstopt zitten die op een verzend knop duwt als ik ’s avonds weg ga ?

Eerst die van mezelf. Ondertussen is het ruim negen uur geworden en de Baas loopt zijn net ontsloten kantoor binnen. Ja ja, alles gaat ’s avonds op slot. Veiligheid en discretie voor alles.

Ik groet hem en ren naar de keuken, met melk, zonder suiker. Zie dat hij het in zijn hoofd haalt om zijn vijf minuten koffietijd er ook bij mij af te halen.

Ik plof op mijn stoel en werk snel door. Er zijn namelijk zekerheden in het leven. Vanavond is mijn lijstje met prioriteiten voor morgen langer geworden. Werk ik terug twee keer vijf minuten gratis. Hij heeft nog niet door dat ik dank zij zijn prikklok nog nooit zo veel overuren kon recupereren.

Als hij het systeem wil wijzigen ben ik als zijn rechterhand de eerste die het weet.

Lang leve de koffie.

08-02-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie

Ik woon hier nu zes maanden, of zijn het er zeven? Er hangt geen kalender dus ik kan het niet controleren. Ik zag dames binnenkomen met steeds minder kleren aan, de rokjes steeds korter, de boveninkijk werd dan weer groter, zeker als ze gingen bukken om me beter te bekijken. Nu dragen ze terug botten.

Ik verbleef een paar weken in een vierkante glazen bak en kon een blik werpen op de nabije omgeving. Overdag was het erg leuk, er passeerden mensen die me aanstaarden en het kleine witte briefje naast me verbaasd bekeken. ’s Avonds was het saai. De straat liep leeg en het was erg donker. Ik kan hier niet alleen naar buiten, er zijn twee uitgangen, bewaakt door struise kale mannen in pak.

De dames die hier met elkaar staan praten van tien tot zes hebben allemaal dezelfde kleren aan en een zijden sjaaltje. Op zondag komen ze helemaal niet.

Ze vertellen elkaar dat ze zelf een oogje op me hebben. Ze hopen dat ik onder hun kerstboom terecht kom. Als verjaardagscadeau willen ze me ook wel. Naar wat ik hoorde zijn er ook mannen die me een hebbeding vinden.

Hier wandelen Chinese, Japanse en andere kleurige dames over het dikke tapijt. Nu komt een blanke dame binnen, die heeft vorige week naar het witte kaartje gekeken, daar ben ik zeker van. Gelukkig ben ik deze morgen afgestoft en opgeblonken. Een dame met sjaaltje rent op haar af, als ik het goed begreep haar enthousiasme het met commissie te maken.

Ze lopen samen naar mijn kleine zusje. De sjaaltjesdame vertelt dat ik veel meer plaats heb voor maar honderd euro meer. Ze komen naar mij. Ik laat ze in mijn binnenste kijken. Er is plaats voorzien voor een pennetje en haar mobiele telefoon. Ze aait me. Ze ruikt aan me. Hoe grappig. Met haar kan ik vast meer van de wereld zien. Ze mag ook trots op me zijn. Mijn naam is Brilliant. Net als het schitterende steentje ben ik een statussymbool. Ik ben Belgisch en van het allerfijnste leder. Ik heb familie wonen bij koninginnen en prinsessen. In 2009 kreeg onze familie een tentoonstelling in het Antwerpse Modemuseum.

Ik krijg een witte zak over me heen en bergen zijdepapier. Dan verhuis ik in een bruine doos die nog een grote bruine strik krijgt. Ik hoor het piepje van haar betaalkaart. Anders kunnen we niet voorbij de kale struise mannen.

Door een spleetje in de kartonnen doos kan ik door het oogje in mijn letter D op de deur zien waar ik zo lang bleef.

23-01-2012, 00:00 geschreven door hartogssofie