Deze keer geen tijd om de jetlag te bestrijden. Vroeg wakker worden zal dagelijkse kost worden en ’s avonds overleven dankzij versterkt druivensap zal de boodschap worden. De eerste dag was al een goede oefening. Am 5u30 opstaan om om am 7u te gaan lopen langs de mooie Connecticut rivier van Harford met de ‘fundraising’ run/walk/talk. Op dit tijdstip konden ze evengoed een beerdrinking contest organiseren maar de Belgische delegatie was alweer voor 100% vertegenwoordigd en de resultaten waren opnieuw overweldigen. 3 podiumplaatsen en 2 van de 8 medailles – bronze was nog niet uitgevonden in Amerika. In tegenstelling tot in Atlantic City was het weer geweldig. 25°, lekker zonnetje en een mooi parcours langs de rivier, meer moet dat niet zijn (buiten het tijdstip).

Voor het overige stond er op de agenda de generale repetitie van de openingsceremony voor Ronny en Jef terwijl ondergetekende en Tine gingen shoppen. Bijna geen winkels in de buurt zodat we maar de bus namen richting ‘the Mall’. Wel een interessant ritje langsheen de Fasttrack, een autostrade, enkel voor bussen en prioritaire voertuigen. Hoe het heeft bijgedragen aan de oplossing voor het file probleem in Noord-Oost Amerika, zullen we proberen te achterhalen, maar we waren wel redelijk snel in de Mall en de residentiële wijken. Zo konden we wat rond kijken.  

De conclusie was wel duidelijk. Dit is een geheel ander Amerika dan in Atlantic City. De kledij is ook goedkoper dan in Europa (ondanks de hoge dollar) maar we zagen een welvarende regio. Weinig  armoede (met uitzondering van een aantal buitenwijken), veel groen wat heuvels, ons deed denken aan Engeland maar diep binnenin was er opnieuw oppervlakkige vriendelijkheid – Amerikanen omhelzen je snel, vertellen je hun leven en … wandelen gewoon door.

Hoe past Hartford in dit plaatje…. Een slapende stad, niet te vergelijken met een Belgische stad, met veel kantoren, conventie centers en parkings. Voor het leven en de aangename dinges des leven moet je buiten de stad zijn in de groene heuvelachtige omgeving zoals West Hartford.

Wat heeft Hartford te bieden of te leren aan Europa, Vlaanderen of Ranst? Welke overeenkomsten en verschillen zijn er? Op het eerste zicht heel weinig. Een hoofdstad van 120.000 inw. van een staat van circa 3.500.000 inw. is uiteraard verschillend. Wel is het opmerkelijk dat er veel groen is in de stad, gecombineerd met … beton. Beton is de laatste jaren aan een opmars bezig in Ranst. Hier worden wel geen straten aangelegd in beton maar wel voetpaden. De voetpaden in geheel de stad zijn in beton, evenals de paden in de parken. Enige uitzonderingen zijn de winkelstraten. Deze zijn aangelegd in klinkers die versierd zijn met sponsoring van lokale handelaars of met uitspraken van Marc Twain over de stad. Een voorbeeld van de public – privat partnerschip of van een dienstoverschrijdende samenwerking rond verkeersveiligheid – cultuur – lokale economie – openbare werken. Stel je in Ranst een voetpad langsheen de heraangelegde Lievevrouwestraat versierd met citaten van Jules Persijn? Een mooi idee? Het had wel iets en liet ons stilstaan bij de lokale handelaars om de citaten te lezen. De namen van de lokale handelaars stoorden allerminst voor ons…

 Aan jullie om te oordelen.

18-05-2015, 23:59 Geschreven door Wim Van der Schoot  

Klokslag 6u15 vertrokken we gepakt en gezakt naar Zaventem waar we afgesproken hadden met  Tine, de collega van Schilde en Jef om gezamenlijk een (naar ‘Westerse’ normen) memorabele vliegtuig trip naar Hartford af te leggen. Onderweg naar Zaventem voorbij de obligatoire file in … Ranst. Enfin, met een kwartier vertraging maar toch nog ruim op tijd in Zaventem.

Deze keer vlogen we met Air Canada, een hele andere ervaring dan met een Amerikaanse luchtvaartmaatschappij. Geen confrontatie met vragen zoals of we onze bagage zelf hebben ingepakt, of we onze bagage altijd in het oog gehouden hebben, of we onbetrouwbare figuren hebben ontmoete , … Enfin, een zeer vlotte incheckprocedure die kenmerkend was voor de gehele vlucht(en) maar de verrassing moest nog komen. Na twee uren rondslenteren op de luchthaven konden we eindelijk inschepen in de Airbus van Air Canada. Ook een gigantisch verschil met U.S. Airways was de bediening. De ervaren – niet onderhevig aan enige vorm van Anorexia – hostessen waren zeer vriendelijk. Na een prettige vlucht landden we zeven uur later in Montréal om – de eerste verrassing – een paar honderd meter op Canadees grondgebied te vertoeven. Opnieuw een vlotte security om in de luchthaven van Montréal het Amerikaanse grondgebied te betreden. Dankzij het Amerikaans – Canadees akkoord, konden we op een zeer efficiënte manier de Homeland Security passeren zonder een spervuur aan vragen rond onze terroristische activiteiten vlak naast het standbeeld en de gedenkbeeld van de Verenigde Staten voor het opvangen van verschillende vliegtuigen wanneer het luchtruim gesloten was tijdens de terroristische aanslagen van 11 november van 2001. Weliswaar een fotootje en vingerafdrukken en we waren binnen in het land van opportunities op de luchthaven van … Montréal. 4uur transit en het avontuur begon voor de laatste vlucht naar Hartford… Je kan het best omschrijven als Kuifje in Amerika en … Afrika gelijktijdig. Enfin, foto’s zeggen meer dan woorden maar na een hachelijk vluchtje van een uurtje landden we in Hartford om ons te vervoegen bij de collega van Essen die eerst een ommetje had gemaakt naar de Grand Canyon om in mei … sneeuw en wolken te zien. Derde keer scheepsrecht Ronny….

 Om  6u pm checkten we het hotel – Hilton- in. Ronny en Jef maakte zich klaar voor het VIP Dinner terwijl Tine en ik besloten om de stad te verkennen met uiteraard een terrasje. Het probleem echter was dat in Hartford Downtown geen enkel terras te vinden is. Een kleine wandeling deed ons besluiten dat er weinig te zien was in Hartford Downtown. Vele kantoren en conventiecenters maar weinig beleving en geen terrasjes. Na een lekker sushi en een Chardonnay, besloten we om de jetlag te overleven (am 12 ‘o’ clock).

18-05-2015, 23:18 Geschreven door Wim Van der Schoot