Een verhaal over hoe er wordt geboren, wordt verloren, wordt gegeven, wordt ontnomen...
05-12-2017
Begin zwangerschap
5 december 2017 Twee roze streepjes toverden een glimlach op mijn gezicht ... een tweede kindje op komst! Ik pakte de test nonchalant in in Sinterklaas-inpakpapier en had het geniale plan om ons eerste zoontje Ebe én Jordy de volgende ochtend te verrassen met een cadeautje van de Sint. Toen Jordy thuiskwam van zijn shift, kon ik echter niet meer wachten en grieste het slecht ingepakte geschenkje uit de kast waar ik het verstopt had en zei veel te enthousiast: Hier een eeuhm vroeg Sinterklaascadeautje! De brede glimlach die op zijn gezicht verscheen, verraadde dat uitpakken eigenlijk overbodig was. Met de vroeggeboorte van Ebe in het achterhoofd, sloot ik het momentje af met laten we hopen dat het ons deze keer gegund is om ons kindje onmiddellijk mee te nemen naar huis ....
Dat we hem nooit mee naar huis zouden nemen, leek toen zo ondenkbaar, iets wat enkel anderen kon overkomen ...
Ik werd na het onderzoek opgenomen op de MIC (maternal intensive care). Ik begreep er eigenlijk niks van. Moest ik niet onmiddellijk bevallen? Tegen de ochtend aan kwam er duidelijkheid ... Ik had geen contracties, de baby s hartslag was oké, en ik zat op een termijn die in de grijze zone valt, op het randje van de (wettelijke) levensvatbaarheid. Dit hield in dat ze ons als ouders voor de keuze stelden hem te laten gaan óf de kans te grijpen hem op zn minst die termijn van 24 weken te laten halen. Op zn minst ... want zolang ik geen contracties kreeg, geen infecties en hij comfortabel bleef, mocht hij lekker blijven zitten. Aangezien er amper vruchtwater over was en ze de oorzaak van het scheuren van de vliezen niet kenden, was er geen zekerheid dat er nog vruchtwater zou aangemaakt worden (en niet onmiddellijk zou wegvloeien). Dat betekende dat ons ventje de ruimte niet had om goed te ontwikkelen, waardoor er problemen zouden kunnen ontstaan met ledematen en longetjes. Uit gesprekken met de gynaecologe, de gespecialiseerde arts van MIC, en de neonatologe bleek dat ons zoontje bij een extreme vroeggeboorte 50 % kans had om te overleven, en van die 50 % levenskans ook een relatief grote kans op beperkingen, zowel mentaal als fysiek. Een káns, want er was ook de optie dat hij het goed doorstond en het haalde, als gezond bazeke mocht opgroeien. Ohja, en alles daartussen, was óók een optie! We kregen enkele dagen om te beslissen...
En daar gingen we dan ... huilen, piekeren, sterk zijn, er in geloven, het niet kúnnen geloven ... Jordy en ik hebben veel gepraat met elkaar, geluisterd naar elkaar. Was er plaats in ons leven voor een kindje met beperkingen? Welke invloed zou dat op ons Ebeke hebben? Waren we klaar voor die maanden neonatologie? Etc etc... Ik kwam in contact met dames die voor dezelfde keuze hadden gestaan. Ik whatsappte mijn duimen blauw met mijn zus en met mijn ouders. ...
Ondertussen kreeg ik nog twee echos, om te zien of er vruchtwater bij kwam. Die eerste keer werd ik in de rolstoel naar beneden gebracht. We moesten plaatsnemen tussen andere zwangere vrouwen, die er op dat moment zorgeloos uitzagen. Ik probeerde niet te kijken, kneep het knuffeltje van Ebe (dat ik bij me had als geluksbrenger) bijna plat, als compensatie ... om niet in huilen uit te barsten in een overvolle wachtzaal. Toen het aan ons was, klopte mijn hart in mijn keel, draaide mijn maag om, en ik huilde ... daar was ons venteke, in zwart/wit op het schermpje. We wachtten op zijn hartslag ... toen we die hoorden, kneep Jordy in mijn hand. Ik nam elke harttoon in me op, en zei in gedachten dag lief venteke, mama houdt van jou, blijf maar bij ons zolang het kan... Het verdict van de echos: Zeer weinig vruchtwater, geen aanwijzingen dat er nog wordt aangemaakt.
Toen de artsen al een paar keer geïnformeerd hadden naar onze keuze, kwam Jordy binnen in de kamer. Ik vertelde hem dat er maar 1 keuze was die ik niet kon maken, op voorwaarde dat we er allebei zo over dachten. Ons ventje laten gaan ... dat stevig, levendig bazeke dat zo welkom was in ons gezin ... hij had het recht om zelf te vechten voor zijn leven. Jordy bevestigde zonder twijfel mijn gevoel. Ik kan het ook niet, hem opgeven...! We huilden ... van opluchting ... we hadden gekozen voor leven, voor liefde!
Om onze keuze definitief te sterken, vroegen we nog een gesprek met de neonatologe. We vertelden dat we ervoor wilden gaan, maar dat we enkele wensen kenbaar wilden maken. We wilden geen reanimaties, en ons zoontje mocht niet te hard lijden ... als dat wel het geval was, verwachtten we van de neonatologe hier eerlijk in te zijn en ons te laten herinneren aan dit gesprek. We zeiden dat, als zij van oordeel was dat hij te hard moest afzien, we haar zouden volgen in de keuze hem alsnog stilletjes te laten gaan. We hadden een heel goed gevoel bij het gesprek, alsof we op dezelfde golflengte zaten!
Ik besloot vanaf toen niet meer te piekeren. Ik wilde nog genieten van elke moment dat mijn ventje nog in mijn buik zat, dicht bij mij, levendig als altijd.
De zwangerschap verliep in het beginstadium niet zonder slag of stoot. Wegens bloedingen kon ik eerder bij de gynaecologe terecht, rond 6 weken zwangerschap. Daar vernam ik dat er naast het vruchtje een hematoom was van ongeveer dezelfde grootte. Ik kreeg Utrogestan en verplichte rust voorgeschreven. Wél hoorden we het hartje al kloppen, wat rond die termijn toch eerder zeldzaam is.
Rond week veertien was er van dat hematoom helemaal niks meer te zien... een klein wondertje, gaf de gynaecologe toe, want bij zon hematoom blijkt de kans toch reeël dat het vruchtje wordt afgevoerd. Een sterke jongen (jep, dat verraadde een NIPT-test!) , die te graag bij ons gezinnetje wilde horen, was de conclusie!
Tijdens de laatste controle bij de gynaecologe bleek dat ons kleinste zoontje het erg goed deed. Tot haar eigen verbazing kon de gynaecologe op de echo reeds zaken nakijken die meestal pas op een volgende afspraak zichtbaar zijn. Een sterk, stevig bazeke! Ze schreef nog een 4D-echo voor, optioneel ... want er was geen enkele reden tot bezorgdheid.
Op 10 april hadden we onze afspraak voor de 4D-echo. Vlinders in mijn buik, want we zouden voor het eerst ons lieve, actieve jongetje zijn gezichtje zien. Zou hij op zijn grote broer lijken? Ik mocht plaatsnemen op een stoel, het licht ging uit, het schermpje aan ... koude gel, wat zoeken ... en daar was hij dan! Mijn mooie ventje! En alweer mochten we vernemen dat ons bazeke een stevig gewicht had, er helemaal gezond uitzag en ... aan zijn lichaamstaal te zien, zich ook helemaal lekker voelde! Mijn geluk kon niet meer op... ik wilde huilen, van ontlading, en tegelijk ook van spanning ... omdat ik niet meer kon wachten om hem in mijn armen te sluiten!
Tijdens de nacht van 16 op 17 april sliep ik slecht. Ik draaide me op mijn rechtse zij en voelde hoe mijn bed nat werd. Na een miliseconde sloeg de schrik me om het hart: Dit moet vruchtwater zijn! In een poging het te willen ontkennen, liep ik naar het toilet. Heel eventjes maakte ik mezelf wijs dat ik gewoon moest plassen, tot ik in huilen uitbarstte. Trillend maakte ik Jordy wakker: We zijn hem kwijt, mijn vliezen zijn gebroken! Verdwaasd belde Jordy zijn ouders op, dat we dringend naar het ziekenhuis moesten, of zij op Ebe wilden passen. Ik bleef ondertussen maar herhalen dat ik het zeker wist, dat er geen twijfel bestond.
De weg naar het ziekenhuis leek ellenlang te duren. Ik dacht aan de te vroege komst van Ebe, door gebroken vliezen op 34 weken. Er was toen geen andere optie dan onmiddellijk te bevallen, wegens kans op infecties. Dat zou nu ook vast zo zijn... 23 weken, dat betekent nog niet levensvatbaar. Niet levensvatbaar, we zijn hem kwijt ...
Op de materniteit kwam de bevestiging. Mijn vliezen waren gebroken, ik was zo goed als al het vruchtwater kwijt. Jordy werd bleek, de realiteit leek tot hem door te dringen. Toen de dienstdoende arts zijn hartslag zocht, probeerde ik mezelf bij elkaar te rapen. Zijn hartje sloeg nog goed, hij leek nog steeds comfortabel. Ik luisterde naar zijn harttoontjes en bedacht me dat dit wellicht de laatste keer was ... dat ons zoontje zo dadelijk zou sterven.
