Wat een moed! Om 5.30u. staat Piet al fris en monter in de kapel voor de metten. De mopperige pater van gisteren kan het blijkbaar appreciëren, want hij is op slag iets vriendelijker. Een uur later is ook Harold uit de veren en na een wasje en het ontbijt, vertrekken ze rond halfacht. Harold voelt zich nu opperbest, maar Piet wankelt en is eerder aan het slaapwandelen. Ze bidden vijf mysteries (of zijn het nu miseries?) van de rozenkrans. Stilaan komt Piet bij z’n positieven. Even vóór de middag zoeken ze een picknickplekje midden in een rond punt. Als de eerste happen achter de kiezen zijn, ontdekken ze dat ze naast een kanjer van een ‘hondenpraline’ zitten, maar ze zijn te afgemat om zich nog enkele meters te verplaatsen. De zon brandt ongenadig heet en Harold merkt dat hij een zonne-allergie heeft. Zijn benen staan vol rode vlekken. Gelukkig jeukt het niet. De grote hoeveelheid zonnebrandcrème helpt geen zier, dus besluit hij op het heetst van de dag in zijn trainingsbroek verder te stappen. Piet is een fervente stapper en de GPS wijst 6,5 km per uur aan! Harold hijgt en puft om hem bij te houden. Hij is gewoon om ’s morgens vroeg en ’s avonds laat te wandelen en over de middag rust hij liever om niet in de hitte te moeten gaan. Piet wil van geen ophouden weten, dus volgt Harold maar gedwee. Na enkele uren moet hij daar de tol van betalen. Hij krijgt een appelflauwte en kan niet meer verder. Hij gaat even liggen tot Piet voorstelt om hem te trakteren op een cola en iets om te eten in de Quick. Dat doet deugd. De rest van de avond gaat het wat moeizaam.

Ondertussen zijn oma Magda en ik aan het naderen. Om 20.30u. zien we één vlek aan de verre einder. Oma roept enthousiast dat we hen gevonden hebben. Ik twijfel omdat ik maar één wandelaar zie, maar oma weet dat ze af en toe een beetje uit elkaar gaan om hun eigen tempo te stappen. Inderdaad... Harold sloft aan de kant van de weg en Piet bewondert even verder een Duits militair kerkhof. We diepen enthousiast een koude schotel en enkele glazen op, maar Harold wil niet eten. Wat een ontgoocheling. Als Piet in enkele tellen zijn portie naar binnen gespeeld heeft, ligt Harold nog altijd uitgeteld in het gras met als enige beweging zijn rechterhand die het colaflesje naar zijn mond brengt. Een banaan kan er even later ook in. Met het beeld van de strenge Benedictijn nog vers op ons netvlies gebrand, besluiten we zo snel mogelijk naar Wisques te rijden. We hadden immers beloofd om er vroeger te zijn dan gisteren. Harold knapt op van een hazetukje in de auto en begint al een beetje te babbelen. We komen om 21.35u. in de abdij aan. Het paterlijke humeur valt mee.

Gelukkig krijgt de afgematte pelgrim nu wel z’n avondmaal binnen. Hij vertelt (fluistert!) over de route en over het stukje dat ze verloren liepen. Zo kwamen ze per toeval op een kerkhof terecht. De brave lieden maakten er geen drama van en dachten dat de zielen van die overledenen hen misschien geroepen hadden om voor hen te bidden, wat ze dan ook prompt deden. Ze zagen ook een hemelse knipoog in de rijpe kersenboom die ze op hun pad kruisten. Het duo had zich te goed gedaan aan de sappige vruchten en had smakelijk gelachen om de donkerrode sporen die Piet bijna niet meer van z’n handen kon krijgen.

Na het avondmaal komen beide heren nog mee tot aan de auto. Ik probeer Harolds haar nog wat bij te werken met de tondeuze (dat was niet goed gelukt op de vertrekdag, weet je nog?) en dan nemen we afscheid. Ditmaal is het voor veel langer dan een dag (snif!). We brengen Piet terug naar zijn auto die sedert vanmorgen in Erquinghem-Lys staat. Hij rijdt terug naar Wisques en wij naar huis. ’t Is alweer middernacht als ik m’n bed induik. Ik ben heel dankbaar dat Piet dit allemaal voor Harold over heeft en vraag me af hoe het morgen zal verlopen. Dan stapt onze kameraad-diaken mee tot Arras om Harold vandaar definitief uit te zwaaien. Ik vermoed dat dit afscheid niet zo makkelijk zal zijn. Bedankt Piet voor je gebed, je meestappen (èn af en toe de rugzak overnemen), je morele steun, .... Tot later!

01-07-2008 om 19:09 geschreven door nele  

Als je vanmorgen een vlieg geweest was, dan had je wat meegemaakt bij ons thuis!

Veel te lang nadat de wekker afgelopen was, stond Harold op en begon (voor de eerste keer!) zijn rugzak te pakken. Zoals je je natuurlijk wel kunt voorstellen was die veel te klein ofwel was de klaargelegde inhoud veel te omvangrijk. Het één na het andere vloog aan de kant. “Nele, wil je vlug mijn haar afscheren? ’t Is al laat!” Wat een ontgoocheling toen er na een vijftal minuten slechts enkele haartjes af waren. Ofwel werkte de tondeuze niet ofwel kende ik er niets van, maar ’t mocht allemaal niet te lang duren, dus werd de schaar erin gezet. ’t Resultaat was niet om u tegen te zeggen, maar dat gaf niet, want Harold zou toch met een zonnehoedje vertrekken. Al dat haar op de grond deed mij denken aan de film van Zeffirelli waar Franciscus en Clara ook hun haar lieten knippen als teken van het oude leven dat ze voorgoed wilden afleggen...

Geen enkele van de kinderen kon uit de veren, zelfs niet na zes keer luid roepen. Tja, ’t was gisteren ook heel laat geweest voor de zussen en papa. Na een hectisch heen-en weergeren konden we toch even na zevenen vertrekken.

Er was al aardig wat volk samengekomen in het gezellige kerkje van Sint-Jacobskapelle. Deken Wilfried Jonckheere en concelebrant Philippe Vindevogel droegen de zondagsmis (liturgie van de heilige Petrus en Paulus)op die beëindigd werd met een pelgrimsgebed. Veel mensen hadden een briefje met intenties in het mandje met het steentje gelegd. Harold zal dit steentje de hele weg meedragen en ondertussen bidden voor al wat die mensen ter harte gaat. (Ook veel anderen neemt hij in verbondenheid mee!) Het was heel stemmig en de ongeveer honderd aanwezigen zongen en baden uit volle borst mee. Tante Sylvie en nonkel Kristof waren voor de gelegenheid heel vroeg uit de veren om het geheel muzikaal op te luisteren. Na de viering begaf iedereen zich naar de ontbijthoek die achter het kerkhof ingericht was. Familie, vrienden, sympathisanten, oud-pelgrims, ... wisselden intenties, laatste raadgevingen, oude verhalen en nieuwtjes met elkaar. Ondertussen verwenden we iedereen met een koekestuutje, een wafel, fruitsap of koffie... (dank, oma en vrienden die al voor dag en dauw opgestaan waren om dit allemaal te verwezenlijken!!!) Het was een gezellige bedoening. Harold gaf het startschot van zijn voettocht met een deuntje op z’n viool waarbij z’n vioolkist  prompt overladen werd met centjes. Daar zal hij zeker een tijdje mee wegkunnen! Toen plotseling twee Blankenbergenaars hun doedelzak bovenhaalden, kon de ambiance niet meer stuk. Die schone liedjes mochten echter niet te lang duren, want de kuiten moesten nog veel kilometers verslinden.

Na enkele afscheidsfoto’s vertrokken ze eindelijk: Beerstenaar Harold, diaken Piet uit Bavikhove die twee dagen meestapt, dochter Bieke en nichtje Wenke die beide heren op een dagje charmant gezelschap trakteren én Patrick uit Beerst die bij wijze van verrassing de eerste uren  wou meestappen. Iedereen zwaaide de wandelaars uit en wenste hen het beste.

Met een krop in de keel keerden we naar huis terug. Hier hebben we jaren over gepraat, maanden naar toegeleefd en in één twee drie is alles plotseling voorbij. Of nee, nu begint het pas...

We zijn alle mensen dankbaar die op één of andere manier hun sympathie betoonden, die hielpen met de voorbereidingen en die beloofden om te bidden. Wij blijven ook met jullie in gebed verbonden, zelfs met de lezers van deze blog die we niet kennen!

30-06-2008 om 00:41 geschreven door nele