Er is alweer enige tijd voorbij...

Geen zin, tijd of courage om te schrijven? Mja... een beetje een combinatie van dit alles, denk ik...

Maar allez... ik ben er dus eindelijk nog eens toe gekomen...

De afgelopen weken waren nogal... 'turbulent'. Een mix en eigenlijk ook wel een rollercoaster van gevoelens.

Over ’t algemeen gaat het redelijk goed, moet ik toegeven, maar af en toe duiken er toch -geheel plots en schijnbaar uit het niets- onaangename gevoelens als angst, melancholie of een algemeen niet nader te beschrijven 'onbehagen'... en het komt zó plotseling en out of the blue dat het me echt opvalt, en óvervalt... Het boezemt me wel wat angst in, dat lukrake, plotse veranderen van gemoedstoestand... Is het een gebeurtenis, iets dat me (onbewust) heeft geraakt, beïnvloed? Is het het zien, voelen, ruiken, horen van iets dat me beïnvloedde? Of zijn het gewoon mood swings? Ben ik gewoon zo wispelturig? Heb ik een bipolaire stoornis (manisch-depressief) of ben ik nen 'borderliner'? Of misschien krijg ik cold feet van het idee dat ik -normaal gezien- in september terug aan het werk ga, en schrik heb dat ik het misschien nog niet aan zal kunnen of misschien zal hervallen?

Ondertussen is mijn medicatie aangepast (kleine drie weken al), en zouden de 'donkere' gedachten en/of daden (of pogingen tot) héél wat minder of volledig weg moeten zijn, maar dat is nog niet helemaal het geval en dat zint me niet echt...

Ook neem ik ’s avonds nu een pilletje dat me een beetje moet helpen bij het in- en/of doorslapen. Dat helpt precies wel wat, hoewel ik afgelopen twee weken toch ook wel nog een keer of twee, drie tot 2/3u heb wakker gelegen, of om 2/3u wakker word en de slaap niet (onmiddellijk) meer kan vatten... En dat is best wel vervelend, en vermoeiend...

Maar er zijn ook leuke zaken gepasseerd, zoals ons weekje in de Franse Elzas... Heel ontspannend, low profile, prachtig weer, wat quality time met het gezin... enfin, ’t was leuk en deugddoend.

Morgen gaat mijn echtgenoot terug aan het werk... Vooral sneu voor mij, want ik had er wel deugd van dat hij zo veel thuis was en me overal mee hielp en in steunde... Maar misschien kan ik het zien als een soort test voor mijn professionele 'comeback' in september... 

Volgende week terug op visite bij de shrink en dan medio augustus bij de huisarts...

Zien wat volgende dagen/weken brengen...

(wordt vervolgd...)

Soms voelt het alsof ik in herhaling val... En dat vinden sommigen onder jullie waarschijnlijk ook; nu ja.. te verstaan, hoor... Wat zeg of vraag je iemand die ziek is of in de shit zit?! En ja, soms valt het me moeilijk om erover te praten. Niet dat ik er niet wil over praten, maar gewoon omdat ik er op dat moment geen nood aan heb, of het gewoonweg niet kan.. No hard feelings, dus... 

Maar ja, zo is het nu eenmaal… de ene dag gaat het iets beter, de volgende schijnbaar supergoed... En dan kan het niet op, ik was, plooi, verplant bloemen, veeg... Ik voel me goed -die dag- en denk dat ik de wereld aankan... 

Niets is minder waar, want al gauw loop ik weer eens tegen de lamp als ik een halve dag later moet constateren dat zowel de fysieke als de mentale batterij alweer helemaal opgebruikt is... Weer maar eens met de neus op de feiten gedrukt worden, mezelf toesprekend: "Je hebt je leven niet in de hand, je kan je leven niet georganiseerd krijgen, je weet niet te doseren, je kan je eigen miezerige zielige leventje niet aan... Hoe wil je dan je werk, je sociaal leven, de Grote Boze Wereld aan?!” 

Tja.. En dan voel ik we opnieuw een of meerdere dagen zwaar kak, een mislukkeling, ontgoocheld, enfin.. serieus KUT! (No hard feelings tegenover de flamoes an sich, of de liefhebbers ervan... 😉) 

Ik wil al evenmin mensen afremmen me te vragen hoe het met me is, zeer zeker niet! Ik vind het heel lief dat mijn familie, vrienden, collega’s, … met me begaan zijn, maar weet dat het me simpelweg gewoon niet altijd even goed afgaat om erover te praten.. 

Praten, schrijven, bewegen, tekenen, schilderen, mediteren, lezen, yoga, ... Allemaal zaken die therapeutisch/helend kunnen werken, maar zeg nu zelf... Soms heb je eens zin in niks, hoewel dat dan nét de momenten zijn om in actie te schieten, of om van uw lui gat af te komen... Contradictorisch, maar ja... ik zit dan ook vergeven van de contradicties... 😉 (Wie niet? Het leven zélf is een fucking contradictio in terminis, toch!?) 

Het gaat dus noch goed, noch slecht; het is ‘ça va’, ‘oké’... niks meer of minder... “Moet ik daar nu genoegen mee nemen, moet ik daarmee maar tevreden zijn?” vraag ik me dan af... Het is ook een letterlijke vraag die ik m’n therapeute laatst vroeg. Ja, ik mag best tevreden zijn met gewoon 'oké', volgens haar, da’s goed genoeg, het hoeft niet per se meer te zijn... Dat mag, maar is geen noodzaak. Niet alles is steeds 'joepiedepoepie' of 'vind-ik-leuk'… en da’s dik oké... 

Oké dan... Het zal wel zeker... En neen, ik hoef niet op een roze wolk te zitten, maar mag het ietsje meer zijn? “Het is een ‘overgangsfase’,” vertelt ze me... "Je ging door een diep dal, en je bent op de goeie weg, maar verwacht niet te veel ineens..." 

Hmm... misschien wel.. Misschien sta ik nu bovenaan dat diepe donkere dal en moet ik nu even verpozen aan de voet van de berg alvorens deze te beklimmen... en trachten terug meer -en bewuster- te genieten van de kleine dingen, als het gras dat tussen m’n tenen kriebelt, daar aan de voet van die berg... Goh.. wat is die reusachtig groot... Immens! Kolossaal!! Neen... ik wacht inderdaad misschien best wel nog even om die klim aan te vatten... 

Het is noch goed, noch barslecht... 

Het is gewoon oké, en dat is voorlopig best oké.. 

(Denk ik.. Toch?)

(wordt vervolgd...) 

Na vele opzoekingen en gesprekken met professionelen en minder professionelen, heb ik besloten me — naast mijn job — ook even terug te trekken van mijn dagelijkse 'verplichtingen', en er eventjes tussenuit te gaan… Concreet: ik verblijf momenteel in het Namaste-huis om tot rust te komen, tot mezelf te komen, en dan ook genoegen te nemen met wie 'mezelf' dan ook is.

Toegegeven, melancholie en nostalgie zijn twee 'compagnons' die ik altijd al in me heb gehad, maar de laatste tijd verdringen die twee meer en meer de levensvreugde en het geluk, die ik eigenlijk wel zou “moeten hebben”, gezien ik omringd wordt door tal van heel fijne mensen, twee prachtige kinderen heb die groeien en bloeien, een partner heb uit de duizend die steeds klaarstaat voor mij en me vaak — dankjewel hiervoor — helpt de zaken te relativeren en mij er al vele malen bovenop heeft geholpen. Tevens heb ik supertoffe en überbegripvolle collega’s, fijne buren, enz… Maar toch… ik kan niet met volle overtuiging zeggen dat ik 'gelukkig' ben… Is het aanleg? Is het een vroege midlifecrisis? Ben ik opgebrand (burn-out)? Zit ik in een depressie? Ik kan er momenteel geen antwoord op geven… ik zit zélf met zoveel vragen waar ik geen antwoord op weet...

Eén ding staat vast, ik heb begeleiding en ondersteuning nodig — welke ik heb gezocht en reeds ben opgestart — en dit zal nog wel enige tijd vergen…

Laat ons eens een sprongetje in de tijd nemen… Bijna dag op dag twee jaar terug had ik ook een serieus 'dipje'. Om een lang verhaal kort te maken: na enige tijd in begeleiding te zijn geweest bij twee verschillende therapeuten, besloot ik tóch de stap naar een — jawel, het beruchte p-woord — psychiater te zetten. Nu ruim twee jaar neem ik een medicijn die me écht wel heeft geholpen — nu nog — om iets rustiger, minder 'op de toppen van m'n tenen' door ’t leven te gaan, wat niet alleen een heuse verademing voor mij was, maar ook voor mijn gezin…

Dit gezegd zijnde, keren we terug naar vandaag — ’t is te zeggen, enkele weken terug. Steeds meer en meer had ik het gevoel dat medicatie alléén niet meer voldoende was… Ik voelde (voel) me meer en meer neerslachtig, zwaarmoedig, triestig, had (heb) zeer veel 'innerlijke onrust', … Kortom een zwarte wolk van depressiviteit (?) om m’n hoofd. Het werd zo erg, dat het me op die bewuste 'blue Monday' tot een wanhoopspoging dreef… (Verdere details hieromtrent spui ik liever niet via deze weg…) Na twee dagen ziekenboeg en nu enkele weken later komen we terug bij het hier en nu…

Zoals reeds vermeld, verblijf ik nu enige tijd hier in het Namaste-huis (maa.-vrij. - weekends thuis). Afgelopen twee weken vond ik hier wel wat rust en had ik het gevoel wel dichter tot mezelf en de essentie van de dingen te komen (via creatieve oefeningen, yoga, meditatie...)

Nu, vandaag, gaat het weer iets minder... wat volledig normaal is volgens m'n therapeut; het is een beetje zoals de 'processie van Echternach': twee, drie stappen vooruit, één achteruit... Je moet het kennelijk 'tijd geven' en mezelf de tijd 'gunnen'...

(wordt vervolgd...)