Beste leden van de regering, Vorige maand liep mijn arbeidscontract ten einde. Ik kom nu voor onkosten te staan die een pak meer gaan doorwegen dan voorheen. Ik vind mijn uitkering veel te laag en het lijkt wel een beetje op verraad van jullie: Met ongeveer 1/80ste van 923.000 euro zal ik het moeten klaar spelen per jaar en het is reeds bewezen door anderen dat zelfs 923.000 euro per jaar niet genoeg is om rond te komen! Komt er ook nog bij dat ik zal moeten btw en personenbelasting blijven betalen. Ik heb geen buitenverblijven, dus maak jullie geen zorgen. Maar een tussenkomst in de verwarming van de woning zou al een mooie start zijn. Eventueel ook een vakantie?
Ik ben een man die, door het lot, nooit een vast contract te pakken krijg. Ik blijf maar aanmodderen met tijdelijke contracten. Ondanks m'n 38 jaar. Het voordeel hiervan is dat ik quasi nooit iets tegen m'n zin hoef te doen maar ook dat ik niet snel zal lijden aan een zogenaamde burnout. Helaas zijn er ook nadelen aan verbonden...
Eentje daarvan is dat je CV, je curriculum vitae, steeds weer moet worden aangepast. Wat is relevant voor de volgende job? Wat vertel ik beter niet? En dus om de zoveel tijd zit ik in dat word-document te klooien, te deleten en toe te voegen. (In de kantlijn: graag een medaille voor de persoon die de 'undo'-knop heeft geïntegreerd in deze software.) Uiteraard, als je bepaalde zaken laat vallen, moet je ook je referenties verwijderen. Want het zou bizar zijn dat men referenties wil checken over mijn periode dat ik was te werk gesteld in een tankstation en men daarvoor de eindredacteur van de VRT-nieuwsdienst zou telefoneren... Die man heeft zo al werk genoeg.
Maar onderaan m'n CV staan ze dus: mijn referenties. Keurig de namen en hun functie. Dat zijn mensen die stuk voor stuk ervan op de hoogte zijn dat hun naam daar staat, zo slim ben ik wel. Dat ze niet uit de lucht komen vallen. Of erger nog, dat ze beginnen te vertellen over dat ene bedrijfsfeestje waar ik zo dronken werd dat... Enfin, je snapt wel wat ik bedoel. Het zijn mensen die positieve zaken over me gaan vertellen. De ex-collega's die een risico vormen in hun betoog, vermeld ik gewoon niet. Zo werkt het toch?
Maar m'n bedenkingen hierrond gaan nog verder. Ik vind dat een werkgever het recht heeft om deze mensen te bellen. En aan hen te vragen hoe ik was in 'de omgang', of ik veel afwezig was, of ze me ooit betrapten in een toilet met een spuit in de arm en dat soort sociale informatie. Maar anderzijds... Zou ik aan mijn toekomstige werkgever ook een lijstje van namen mogen vragen? Van pakweg de laatste 5 mensen die het bedrijf verlieten. Zodat ik hen kan bellen en vragen hoe het was om voor Mr. of Mevr. te werken. Hoe de sfeer op de werkvloer was. Of er veel onverwachte overuren zitten aan te komen. Of die beloofde gratis koffie echt wel gratis is. En uiteraard: waarom ze het bedrijf verlieten. Ging dat in vriendschappelijke sfeer? Of was het met slaande deuren? En indien met slaande deuren, mag ik de details hierrond ook weten? Voorlopig vraag ik zo geen lijstje. Iets zegt me dat het de periode van solliciteren wel eens extreem zou kunnen verlengen. En dan moet ik nog meer aan mijn CV klooien en krijg ik waarschijnlijk nog meer rare ideeën. En het is sowieso al niet makkelijk op de arbeidsmarkt, tegenwoordig.
