Het is nu 20u en de valiezen zijn, op de kleren en spullen voor morgen na, gepakt. Marie zit in dromenland, niet beseffend dat haar nieuwe leven nu pas goed begint. In een ander land, met veel minder mensen op straat, veel minder vervuilende Lada's, zonder schoenenpoetsende kinderen, waar de elektriciteit niet uitvalt, waar er werk is, en een uitstekende gezondheidszorg en een schitterend onderwijs en waar je loopbaanonderbreking kan nemen en waar er persvrijheid is en waar je je naar believen kan ontplooien. Waar er zelfs, nooit gedacht, minder regen is dan in Addis, of dan toch tijdens deze zomermaanden.
Onze laatste dag hier verliep gelukkig nog vrij vlot. Het ontbijt met Tom, Greet en Imani stond in het teken van de opluchting: morgen slapen we in ons eigen bed! We hadden met z'n allen zin om nog 's naar het speelplein en het park rond het hotel Ghion te trekken, maar we moesten eerst nog wachten op Bruk. Dan maar naar onze kamer waar Heidi de valiezen pakte en ik me bezighield met Marie. Bruk kwam samen met z'n vrouw Mimi en hij had het vliegticket van Marie mee en alle belangrijke documenten, zowat het eindresultaat van onze adoptieprocedure: de geboorteakte van Marie, het vonnis van de rechtbank, het adoptiecontract en haar visum. Deze originele documenten zitten nu al in onze handbagage, ze zijn de officiële veruitwendiging van het feit dat wij nu de ouders zijn van Marie. Niemand kan haar nog van ons afnemen! Deze unieke documenten zijn in het Amhaars en in Engelse vertaling en zullen de volgende dagen moeten vertaald worden naar het Nederlands en dan zal ik nog naar Brussel moeten trekken om de definitieve erkenning van het ministerie te krijgen. Als we die op zak hebben, is Marie Belg en kunnen we haar bij de gemeente inschrijven, heeft ze toegang tot de mutualiteit, ontvangen we kinderbijslag, enz.
In de voormiddag gingen Tom en ik onze hotelrekening met visa betalen, maar onze beide kaarten werden geweigerd door hun toestel. Ook de maestrokaart werd niet aanvaard. Het totale bedrag in schijven betalen ging ook niet. Dit leverde dus een namiddaguitstap op naar het Sheratonhotel op waar ze een terminal hebben om contante Birr's af te halen (je vindt hier geen bankautomaten in het straatbeeld). Het drankje in de tuin van het Sheraton het weer was ondertussen ook opgeklaard na een onweersbui tijdens de middagdut met de 2 Vlaamse gezinnen was het symbolische sluitstuk van onze episode in Ethiopië, Addis Ababa. Nu zullen wij onze Marie onderdompelen in Mariakerke en zal Imani een schitterende thuis vinden bij Tom&Greet in de buurt van Herentals.
Om 20 na zes was onze kleine spruit er al. We hadden haar om 19u de avond ervoor in bed gestopt, maar we merken dat dit eigenlijk te vroeg is. Het kan ook aan het bedje liggen. Ze ziet gewoon alles en valt niet meer zo gemakkelijk in slaap. Dat merkten we daarnet weer. Ze is veel te nieuwsgierig. Ze heft voortdurend haar hoofdje op om te kijken wat er gebeurt, ondanks de bijna duisternis. Hans en ik leven hier vanaf 19u in schemerduister. De leeslampjes van Kathleen hebben hun nut dubbel en dik bewezen. We verlangen echt naar een beetje meer bewegingsvrijheid. Ook Marie trouwens. We maken al plannen om haar goed moe te maken. Nu moeten we noodgedwongen trappen op- en afklimmen in het hotel, tikkertje spelen in de speelzaal, een kort wandelingetje maken langs de acherkant van het hotel en dan weer terug langs de voorkant. Je vraagt je af hoe de gezinnen die in de golfplaten huisjes naast het hotel leven hun kinderen speelruimte geven. Het antwoord is vrij simpel : ze spelen dikwijls op straat (voetbal, wie durft een toerist aanspreken in het Engels of met een stok een wiel voortduwen) of zijn gewoon aan het werk (bedelen, verkopen kauwgom, zakdoekjes, rietsuiker,...). Ons Marie zal inderdaad, zoals moeder het al zei, met haar poepke in de boter gevallen zijn. Deze morgen zijn we met Greet en Tom nog een laatste keer souvenirs gaan kopen, zodat bijna iedereen in Zaventem een kadootje krijgt. Het aftellen kan beginnen... nog twee keer slapen. Tot gauw iedereen.
Het ziet er naar uit dat er toch wat volk ons staat op te wachten, zondagavond in Zaventem. We kijken er naar uit om jullie terug te zien en om eindelijk 's onze kapoen aan jullie te kunnen tonen. Want foto's en skype gelukkig dat het bestaat maar de real thing is toch onvervangbaar.
Vandaag was wat een saaie overgangsdag. Regen bij het ontbijt en in de voormiddag, dus geen uitstapje naar het zwembad of speelplein. We hebben met Marie op de kamer gespeeld en in de speelzaal. Aandachtig een peuterboekje bekijken is nog teveel gevraagd, maar er zit vordering in de concentratie. We merken het bij haar legpuzzel: vandaag begon ze de juiste figuren in de juiste vorm te steken. We hebben Tiktak 's vervangen door Nijntje en ook hier merkten we een aandachtiger Marie dan een tijd geleden. Als er andere kinderen in de buurt zijn, begint ze die ook meer en meer op te zoeken. Samen spelen is het niet echt, ze zou eerder hun speeltjes afnemen (als ze jonger zijn dan haar) en zelfs uit een zekere hang naar aandacht/jaloezie beginnen te spelen met de desbetreffende mama of papa. Tom, Greet en Imani waren 's morgens ook even in de speelzaal en je merkt dat Marie hen al goed gewoon is. Ze voelt zich al vrij veilig bij hen, zegeeft een vinger en laat die dan niet meer los of speelt een soort kiekeboe.
Het plan was, na de toevallige skype met tante Kathleen, om (een flink eind) te wandelen tot restaurant Lucy's Place. Het was opgehouden met regenen en we willen elke dag toch wel 's naar buiten. Maar Marie werd moe en ze voelde wat warm aan; we besloten om toch maar in het restaurant van ons hotel te eten en haar dan een vroege middagdut te gunnen. Het dutje was nodig en werd toch nog voortijdig onderbroken door de komst van een nieuw bedje: toen we dinsdagavond terugkwamen van onze tweedaagse aan het meer (de Welcome backs waren bijna niet te tellen) was het roze prinsessebed al 'verkocht' aan een ander koppel. Toen we aan de receptie om een babybedje verzochten, kregen we na een tijd een soort babywiegje, duidelijk te klein voor onze spruit. Toen we hen dat zegden, ging er voor een oplossing worden gezocht: na meer dan een uur en een boze Heidi aan de receptie kwamen ze met een volwassen 1-persoonsbed! Ondertussen lag onze Marie al te ronken in ons bed...we hebben dan niet meer aangedrongen en haar in het 1-persoonsbed gelegd en omringd met onze valiezen en de zetels. En nu kwam er een delegatie van 4 vrouwen met een groen kooitjesgedrocht aangedraafd tijdens Marie's middagdut. Het wordt echt tijd voor haar eigen bedje bij ons thuis...
Na dit intermezzo was Marie terug fit ze voelde ook niet meer zo warm aan, hout vasthouden dat die op de valreep niet ziek wordt! - en kon er terug gespeeld worden op de kamer, in de speelzaal, tussendoor geskypt met tante Ilse en oma Veerle, moesten er nog boodschappen worden gedaan en dronken we nog een koffietje tussen de winkel en het hotel, ...eigenlijk is het een beetje de tijd vullen tot we met ons nieuwe leven kunnen beginnen in België.
Woensdag 4 augustus. Wat gaat de tijd snel. Ongelooflijk dat we hier al 3 weken zijn in Ethiopië. Marie is zo vertrouwd geworden. We genieten van haar Marie-zijn. Ze heeft natuurlijk ook haar streken en haar onhebbelijkheden. Zoals Hans en ik is ze bv. koppig. Dat belooft dus. Hans vertelde in zijn verslag over onze uitstap dat Marie een nachtmerrie had over zwemmen in het meer . De reden van die nachtmerrie was volgens mij : een banaan. Ze wou de ochtend van ons vertrek geen 3 kleine schijfjes banaan opeten, vooraleer aan de toast, eitjes en gefrituurde dingen te beginnen. Pedagogisch als we zijn, dachten we, nu moeten we doorzetten. Het resultaat was dat Marie van tafel ging zonder een ontbijt. Dat belooft als ze 15 is en naar een fuif wil... Ik vermoed dus dat die nachtmerrie over een banaan ging.
Terug naar 4 augustus. Het is wennen aan de drukte van de grootstad. Ik had trouwens niet veel zin om uit te pakken. De helft laten we in de valiezen zitten. Greet en Tom hadden vanochtend een leuk idee : er bleek een zoo te zijn in Addis! Wij allen daarheen. Het bleek een mini-dierentuin met een kooi met een leeuw en een leeuwin en nog een kooi met een leeuw en een leeuwin en nog één en nog één en ... Indrukwekkend om ze zo dichtbij te zien, maar we stelden ons wel vragen bij de veiligheid en ook bij het welzijn van de beesten. Marie haar mond viel open van verbazing. Imani was vooral geïnteresseerd in de staaldraad. Gelukkig ontdekte Tom nog een aantal kooien achteraan in de dierentuin met een soort gazelles, een aantal apen en ruzieënde vogels. Voor Marie en Imani was dit een uitstapje, die niet meer stuk kon. Ook al duurde het maar een klein uurtje. Dan waren de ouders ook allang tevreden.
Terug in hotel botsten we op een groep Belgen, die minder geluk hadden. Ze kwamen een week naar Ethiopië voor de rechtbankzitting. Ze zagen hun kind eventjes in de rechtbank en pas in september mogen ze 'echt' om hun kindje komen. Wij zijn op de valreep ontsnapt aan die nieuwe procedure. Ik stond er een beetje ongemakkelijk bij. Je ziet al die verlangende blikken en ik begrijp hen volledig. Het is lang wachten en zeer veel geduld hebben.
In de namiddag was Marie allerschattigst (schaterend tikkertje spelen met mama in het restaurant of dollend met papa in het bed kietelen), maar ook allerstoutst (met een boosaardige glimlach ostentatief een lepel voor de zoveelste keer op de vloer laten kletteren of papa bijten als ze ververst moeten worden van een pamper). We sloten de dag af met een danspartij met zijn drietjes op Duke Ellington. Zalig!
De tweedaagse trip naar het Langanomeer en vooral het verblijf in de Sabanalodge, tip: neem bungalow 101 - zit er ondertussen weer op. Het is een uitstap die we iedereen die toevallig in de buurt is zouden aanraden. Maar maak er dan een meerdaagse van!
We konden dus maandag na het ontbijt met de door ons gewenste chauffeur Fasika vertrekken. We hadden het hotelbusje voor ons alleen 'gecharterd', wat een luxepositie is. Niet zozeer voor de hotelgasten er is nog een hotelbusje met nog een chauffeur maar veeleer voor de gewone Ethiopiër die zijn verplaatsingen doorgaans in propvolle, versleten busjes moet zien te doen. Je zag dikwijls mensen verbaasd langs de weg staan toen wij met ons halflege busje voorbijreden. Het duurde even voor we de agglomeratie van Addis achter ons hadden. Ook hier kennen ze file, maar stel je dan niet de ring van Brussel of Antwerpen voor. Een autosnelweg hebben we niet gezien, wel gewone wegen met druk vrachtverkeer, landrovers, taxi's en bussen in allerlei formaten. En veel mensen langs de weg van de straat. Wandelend, zittend, bedelend, verkopend, plassend. Veel ruwbouw, waar geen voortgang in zit. Slechts hier en daar een werf waar er effectief wordt gewerkt. De stellingen rond de ruwbouw zijn onvoorstelbaar: op het eerste gezicht vrij gammele constructies met boomstammen.
Eenmaal we Addis verlieten, werd het landschap direct ruraler. Grasland en akkerbouw. Gedurende onze 200 km-lange trip hebben we geen enkele tractor gezien. Het land wordt er verbouwd met 2 ossen en een ploeg. Je kent de beelden van documentaires en uit de geschiedenisles, maar je ziet het hier voor je neus. Regelmatig passeer je een kudde geiten of een kudde koeien, dikwijls door kinderen gehoed. Eén keer zagen we een kleine kudde koeien op een landweg geleid door een jongen van zowat Anis' leeftijd (nog geen 5 jaar). Af en toe steken die dieren vlak voor het busje over of staan ze even doodleuk stil op de weg. Een alerte chauffeur redt er (dieren)levens. De kleuren groen en bruin van het grasland en de aarde was ook het eerste wat me opviel toen ons vliegtuig onder de wolken dook boven Ethiopië. Plus de ronde strooien hutten met kegelvormig rieten dak, schuilplaats voor mens en dier. M'n eerste gedachte toen in het vliegtuig was: aha, een Ethiopisch Bokrijk ten behoeve van de toeristen.Weet ondertussen beter: dit is de architectuur van het platteland.
Na een rit van een dikke drie uur, met een tussenstop voor een kleine lunch, bereikten we via een onverharde weg van enkele kilometers langs die weg staan kinderen op hun hoofd in de hoop op een fooi van ons - de Sabana Lodge aan het Langanomeer. Dit reusachtige meer ligt in de befaamde Rift Valley, waarvan haar meren de meest zichtbare fenomenen zijn van het gegeven dat Afrika aan het scheuren is, een proces dat overigens al enkele miljoenen jaren bezig is.
We melden ons aan bij de receptie en krijgen er een welkomstdrankje. Daarna brengt iemand ons tot bij onze bungalow (101) met een schitterend zicht op het meer. Het water heeft wegens het ijzergehalte een lichtbruine kleur ipv de gekende blauwgrijze reflectie. Maar door de lichtinval in combinatie van zon en wolken zien we telkens andere tinten, een mooi panorama. De zuivere lucht, de ruimte en de stilte (enkel onbekende vogelgeluiden horen we) zijn een verademing. Ook het huisje wordt direct verkend door Marie en goedgekeurd. Het is alsof het haar tweede thuis is (de eerste is natuurlijk in Mariakerke). Ze danst op ons terras en ze is gefascineerd door de kiezelsteentjes naast het huis. Het meer is voor haar voorlopig van geen tel. We blijven het eerste uur in en voor ons huisje en tonen haar alles: de badkamer -tiens, hier hebben ze hetzelfde blauwe potje voor Marie- haar babybedje naast dat van ons, enzoverder. Alles is bijzonder verzorgd en verfijnd ingericht, we krijgen er een echt vakantiegevoel. Dus: de badpakken aan, een rugzakje ingepakt met strandspullen en via een stenen trap bereiken we het strand. Stel je geen overbevolkt Blankenberge voor: er zijn 25 huisjes, dus plaats genoeg. Net voor het strand: een bar. Van dorst zijn we dus ook niet omgekomen.
We zijn er de hele namiddag gebleven. Genoten van de zon en het water. De eerlijkheid gebiedt te zeggen: Heidi heeft gezwommen en Hans heeft gekajakt. Marie, het ene noch het andere. Maar ze zat de hele tijd te genieten en met open mond alles te aanschouwen, ze zat afwisselend op onze schoot en ze zat luidkeels te zingen. We bleven er tot omstreeks 6 uur en gingen dan terug naar boven, naar ons terras. We besloten om niet naar het restaurant te gaan, maar om gebruik te maken van de room service en genoten van een heerlijke maaltijd op ons terras. Nadat we Marie in haar bedje hadden gestopt, genoten wij op het terras verder van onze Zuidafrikaanse pinotage met het geluid van de kabbelende golven. Eén keer werd Marie nog wakker wellicht een nachtmerrie waarin ze het meer moest overzwemmen maar voor de rest sliep ze als een roos. En wij ook: de buitenlucht, de stilte en het zalige bed waren dé troeven voor een diepe slaap.
We zijn er gebleven tot dinsdag 14 u. 's Morgens hadden we een uitgebreid ontbijtbuffet, daarna bleven we tot 's middags op het strand, en na het inpakken en de nodige sanitaire stops en pamperwissels konden we nog om 13u aanschuiven voor het middagmaal in het restaurant. Ondertussen al verzuchtend: waarom hebben we verdorie geen ganse week geboekt...(toen we maandag vertrokken, wisten we nog niet dat onze vlucht pas zondag zou zijn, vandaar onder andere). Zoals we afgesproken hadden, stond Fasika om 14u stipt aan de receptie en konden we terug naar Addis, een terugrit die al bij al toch 4 uur duurde (file en felle regens op 50 km van Addis).
Het verslag van een zeer deugddoende zuurstofkuur aan het Langanomeer lezen jullie morgen. We zijn nu teveel aan het eind van ons Latijn. Het was in elk geval meer dan de moeite waard en we hebben ons voorgenomen om de volgende keer in Ethiopië er zeker enkele dagen te blijven (Addis daarentegen zal niet meer verder verkend hoeven te worden).
Wat we wel nog op de blog willen zetten is de verdere info ivm onze terugvlucht. Tom is gisteren zo vriendelijk geweest om ook onze nieuwe tickets in het reisbureau af te halen en voor te schieten. Gelukkig vielen de extra kosten mee: 20 euro de man. Het ticket van Marie zal ik morgen met Bruk regelen. Een nachtvlucht op woensdag bleek wishfull thinking. Het wordt een dagvlucht op zondag 8 augustus. We vertrekken 's morgens om 10.00u uit Addis en vliegen via Frankfurt - waar we meer dan 4 u moeten wachten - naar Zaventem waar we om 22.10u zouden moeten landen. Als er al iemand ons staat op te wachten, heb nu al enig begrip voor 3 doodvermoeide reizigers!
Morgen dus meer nieuws. Enkel nog dit: meter Hilde: nogmaals een dikke proficiat met je verjaardag!! Tante Kathleen, de andere meter, sms'te dat het vandaag de feestdag is van Lidiya. Op de verjaardag van de meter is het de naamdag van onze schat...bestaat toeval?
We zijn volop aan het aftellen. Misschien nog drie keer slapen en dan kunnen we woensdagnacht terugvliegen naar Brussel. Bruk kwam ons persoonlijk opzoeken vanochtend om te zeggen dat hij al het mogelijke doet voor zo'n scenario, maar echt zekerheid hebben we nog niet. Ondertussen heb ik de koffers al gepakt, want morgen gaan we op weekend. We denken dat we de minst roekeloze chauffeur (Fasika) van het hotel hebben kunnen strikken om ons tot de lodge te voeren. Hij moest vanavond wel nog de limousine van het hotel besturen voor een bruiloft. Hopelijk kan Marie wat slapen, want de bruiloft duurt (volgens het personeel) maar tot 22u. We hebben ze goed moe gemaakt en ze ligt zowaar te ronken.
Vanochtend bezochten we de Holy Trinitykathedraal. Het was immers zondag. De kerk ligt in een oase van groene rust. Toch was het bezoek confronterend omdat er zoveel bedelaars langs de weg zaten. Er was ook een kerkhof naast, waar de sufragette Emily Pankhurst begraven ligt. Ze protesteerde in Ethiopië tegen de Italiaanse bezetting. Merkwaardig dat we ze hier terugvinden. We namen daarna een blauwe taxi naar Top View Restaurant om onze lodge te betalen. We aten er heel smakelijk Italiaans. De Italiaanse invasie had blijkbaar ook positieve sporen nagelaten. Een groep Belgische toeristen werd met handgekus van Marie onthaald. Ze stal meteen alle harten. Ik was bijzonder trots op mijn dochter en haar goede manieren.
We wilden de middagdut inkorten, om haar morgenochtend niet om 6u te horen kraaien van plezier, zoals ze deze morgen deed. Papa hield echter het been stijf en ze mocht pas uit haar roze prinsessenbed om 6u45. Na haar middagslaapje kreeg ze een English cake in de cafetaria beneden, die ze met veel smaak opat. Het verplichte wandelingetje rond het hotel eindigde in een spelletje 'mama pakken' vanop de schouders van papa. Ze gilde met zoveel verve van contentement, dat we begonnen te vrezen voor haar stembanden. Tiktak bracht gelukkig weer rust voor het eten, want anders is ze door het dolle heen. Ik vermoed dat er een feministe in wording in haar zit. Alhoewel... Door de bruiloft werden we voor het avondmaal verwezen naar de speelzaal, waar we de match Arsenal - Celtic voorgeschoteld kregen ipv een soep die we bestelden. Onze meid had honger dus werd het eerst een banaan, dan een appel, dan een betterfood, dan een boterham en tenslotte (na 45 min en een eerste speelhelft)werd het soepje gebracht en had ze een kogelronde, schrikwekkende buik. We nemen ons voor om ze niet meer zoveel te laten eten, maar ze doet het met zoveel smaak, dat je moeilijk kan weigeren.
Het speelplein: de dag was weer in een wip voorbij!
Waar zijn die nachten gebleven waar Marie in één ruk doorsliep van het eerste contact met het hoofdkussen tot en met het verschrikkelijke moment dat wij haar moesten wekken? Those were the nights. Vorige nacht werd ze opnieuw een aantal keren wakker. Ze huilt niet echt, maar ze staat wel rechtop in haar bedje. Zonder veel woorden leggen we haar terug in de slaaphouding, wel steeds erbij zeggend dat ze nu moet slapen. Ze is zeker moe, maar het is alsof ze zich ervan wil vergewissen of wij er nog altijd zijn. Verlatingsangst, zeker?
Gelukkig sliep ze de tweede helft van de nacht goed door om rond 7.20 u wakker te worden. Het is zalig om die eerste momenten samen geleidelijk te ontwaken. Wat soezen en rollebollen, geen dwang van wekker, school noch werk, maar dan toch de roep van het potje (werd stevig beantwoord) en de wasbeurt aan de lavabo. Ze staat nog steeds op de grote stoel aan de lavabo maar wat een verschil reeds met de eerste dagen: ze zit al spontaan met beide handen in het water te spelen. Het wassen en aankleden gaat vlot en er wordt veel gebrabbeld. Marie is in een goed humeur. Ook de weergoden zijn met het goede been uit bed gestapt: zon en felblauwe hemel. Zit daar een tweede zwemdag in het verschiet?
Zoals gewoonlijk zitten Greet, Tom en Imani al eerder aan de ontbijttafel dan wij. We praten over gisteren spijtig dat Bruk niet tot op de ambassade is geraakt en we dromen over de volgende weken. Het is goed dat we hier niet alleen zitten als Vlaams koppel en dat we bij elkaar ervaringen kunnen uitwisselen hoe we ons leventje zullen organiseren bij de thuiskomst. Het is ook duidelijk te merken dat Imani en Marie elkaar beginnen te kennen: er is oogcontact, ze houden elkaars hand vast,...We smeden plannen om dit Kempens gezinnetje 's van een dagje Gent te laten proeven.
Nu, first things first: en voor Marie is dat hoedanook het ontbijt. Pas als de laatste kruimel achter de kiezen is, kan de rest van de wereld even bekeken worden.
Het blijft zowaar zomeren in Addis en we besluiten met z'n allen om niet naar het zwembad te trekken hoe verleidelijk ook maar wel naar het 'seventies' speelplein en park van hotel Ghion. Een infrastructuur die ook door de lokale bevolking wordt gebruikt.
Het was even wachten op het hotelbusje (de Spanjaarden hebben een nieuwe armada uitgestuurd en die willen ook op uitstap) en dan maar even iets gaan drinken in de hotelbar (het was even wachten op het fruitsap); het is hier ook even wachten om terug te keren naar België. Adoptie: het is even wachten.
Het speelplein bij hotel Ghion. Leuk. Toegangsprijs voor de schommels, wipplanken en ander marteltuig: 2,5 Birr (pakweg 15 eurocent). Mooie foto's van Imani en Marie op de schommel.
Papa en Marie op de wipplank. Marie die niet begreep waarom er geen beweging in kwam. Een ouderwetse draaimolen met een steeds herhalend afschuwelijk Duits discodeuntje uit de jaren 80 (een seventies speelplein zeggen ze dan). De 2 gezinnen dronken iets op een terras en maakten daarna elk een wandeling in het park met hun dochter. Het park vonden we wel mooi, Marie vond het terras mooier. We toonden haar cactussen en deden alsof we ons prikten. Gevolg: ze dacht dat alle struiken, bomen en bloemen prikten. Het was een toffe uitstap, we waren blij om 's buiten te zijn en niet tussen de uitlaatgassen te zitten. En: er was een zwembad. Maar: het weer was ondertussen heel wat frisser geworden en het water leek ons -aan de zwemmers te zien- een pak koeler dan in de Hilton. Het zal dus voor een andere keer zijn.
In de namiddag zijn we in ons hotel gebleven. Serieuze stortbuien en windvlagen. Maar het was best gezellig met z'n drietjes op de kamer. Onnozel gedaan met ballonnen en hartelijk gelachen. Liedjes gezongen. Naar ons fotoalbumpje gekeken (voorbereiding op België: ons huis, Marie's slaapkamer, mama in de keuken, papa poetst zijn tanden in de badkamer, mama en papa in hun bed, de olijke tweeling Anis en Hannah, de tantes, de grootouders,...). Naar Tiktak gekeken: het viel ons op dat Marie nu wel, in tegenstelling tot 2 weken geleden, heel aandachtig kon kijken naar dit programma. Ze zei vandaag ook vele keren 'mama' en 'papa'. En met een zacht, ijl stemmetje 'Hallo'. Als ik 'Hi' zeg tegen het (poets)personeel, imiteert ze dit ook. Dan zeg ik haar dat dit Engels is en dat ze dit nu nog niet hoeft te leren. Maakt haar weinig uit.
Onze kinderen lokken hier heel wat reactie uit. Iedereen wil hen kussen, in de wang knijpen of vastpakken. Meestal wil Marie dat zelf niet (bv vastgepakt worden) wat we toejuichen en meestal zijn we de mensen ook te vlug af. In het speelplein bv: ik had Marie even op de grond gezet opdat ze wat zou kunnen rondlopen en als een duivel uit een doosje kwam de opdringerige ober toegesneld om haar op te pakken. Hij vond als kindervriend dat hij kennelijk het recht had no problem, sir maar ik was net iets alerter en kon Marie net op tijd van zijn klauwen behoeden.
Of een hilarischer situatie: was met Marie in de rugdrager in de lokale supermarkt en een vrolijke verkoopster ziet haar en lacht: 'Hello baby', waarop mijn repliek: Are you talking to me?
Voila. We hebben hier weer een dag volgemaakt. Benieuwd of we volgend weekend in ons vertrouwde Mariakerke zitten.
En dan nog een dienstmededeling: het internet ligt hier al een dag of twee, drie bijna plat. Skypen lukt niet, iets op de blog zetten is moeilijk, e-mails beantwoorden lukt niet. Wellicht zal het na het weekend opgelost raken. Maandag en dinsdag zitten we op 200 km ten zuiden van Addis, aan het Langomeer in Sabana Lodge. Jullie zullen dus even moeten wachten op een verslag, en ondertussen hopen we ook meer duidelijkheid te hebben ivm onze terugvlucht. Tot dan!
Op vrijdag 30 juli zijn Hans en ik 16 jaar geleden getrouwd. Gelukkig dat Hans het zich nog herinnerde, anders was deze dag voorbijgegaan zonder een goede fles wijn op de kamer. We waren vandaag ook vol spanning over wanneer we zouden kunnen vertrekken. Bruk bleef echter heel stil. We stuurden hem zelf een smsje en hij zei dat hij vandaag geen tijd had gehad om naar de Belgische ambassade te gaan. Het wordt dus maandag en hij probeert vanaf woensdag een plaats te vinden op het vliegtuig. We spelen al een tijdje met het idee om een weekendje buiten Addis en de vele roetwolken te verblijven. Via een collega van Hilde hadden we een tip voor een kindvriendelijke uitstap naar een Langano meer in de Rift Valley. De foto's zien er heel aantrekkelijk uit. Het lijkt een oase van rust en dat is wat we zoeken na 14 dagen in een superdrukke stad te leven. Het is trouwens op weg naar Awasa, waar onze kleine meid vandaan komt. Het is 3u rijden. We twijfelden een beetje, maar we hebben nu toch besloten om te gaan. De lodge is echter dit weekend volzet. We zullen dus pas maandag kunnen vertrekken en dinsdagavond zijn we alweer terug, want we willen zeker onze vlucht niet missen. Vandaag zijn we niet op uitstap geweest. We wilden een telefoontje van Bruk niet missen. Imani had trouwens haar ouders 's nachts wakker gehouden en daarom werd het een dagje hotel. Gelukkig voor Marie waren er 2 nieuwe kindjes van 14 maanden en 3 jaar. Ze vond het heel leuk om met hen samen te spelen. Volgens Hans is ze rijp voor de Visitatie. Hij blijft een voorkeur hebben voor de katholieke school. Ik weet het nog niet, maar eigenlijk is het een beetje om het even. We zullen wel zien of ze zich er goed voelt. Juist op de feestdag van mama en papa vond ze het nodig om te tonen wie ze was : ze testte onze grenzen af. Mama moest haar 's ochtends al uit bed zetten, papa had groot gelijk toen hij haar even liet bekoelen op de grond van het restaurant, omdat ze niet direct brood kreeg (en haar 2 vriendinnetjes wel). Haar middagdutje was daarom bijzonder nodig. Na haar slaapje herpakte ze zich, maar ze vond het toch vreemd dat we zoveel moesten afspreken (weekend lodge) en dat ze wat minder aandacht kreeg. Ik vermoed dat ze voelt dat er iets op til is en daarom hebben we al verscheidene keren de zwarte krullenbol op haar kussentje moeten leggen. Ik geloof dat ze het nu opgeeft en besluit te slapen. Wij genieten nog van onze 'Two Oceans' en tellen verder af. Misschien nog 5 nachten slapen en dan zien we jullie terug...
van de adoptiedienst Ray of Hope in de late namiddag! Ze kon ons verheugd melden dat FCA in Brussel de voorlopige erkenning heeft gegeven en dat is dus zeer goed nieuws! Deze voorlopige erkenning hadden we nodig om het visum van Marie op de Belgische ambassade te Addis aan te vragen. Dat kan dus vandaag gebeuren en met een beetje geluk duurt dit 1 à 2 dagen en dan kan de terugvlucht geboekt worden. Dus ergens (eind?) volgende week zitten we op het vliegtuig richting België! Dat we een 'boete' zullen betalen wegens het wijzigen van de datum (onze terugvlucht was voorzien op 22 aug) kan ons niets schelen. We verkiezen dit boven extra hotelovernachtingen en het risico op burenlawaai (moest daarnet aankloppen bij de buren omdat hun tv te luid stond en onze Marie net in dromenland was beland). België: here we come!
En dan de rest van het binnenlandnieuws.
Vorige nacht was Marie niet in goeie doen. Ze kwam om de haverklap wakker en stond te grienen in haar bedje. Na diverse methodes te hebben geprobeerd trial and error o.a deze van mama-en-papa-zijn-in-een-diepe-slaap-verzonken-en-horen-onze-grienende-trien-totaal-niet, viel ze uiteindelijk toch in slaap. Sinds we hier nu 2 weken zijn, was dit haar eerste sukkelnacht.
Bij het ochtendgloren: stralend blauwe hemel. Bij de ontbijttafel waren we het met Tom&Greet het er vlug over eens: dit is Z-Day! Zwemdag!
(Tussen haakjes voor de aandachtige bloglezer: er zijn weer enkele Spaanse koppels gearriveerd en dus is men weer overgeschakeld op het ontbijtbuffet. Wat vooral door Marie luid werd toegejuicht.)
Na het ontbijt de zwemzak klaargemaakt en dan met Imani & co het hotelbusje in richting de Hilton. Het openluchtzwembad aldaar werd door Marie met open mond begroet: zoveel joelende kinderen (die hadden echt waterpret!) in één superlavabo. Nog nooit gezien! De kleertjes werden omgewisseld voor die van het nog nooit gebruikte maar prima passende Nijntjesbadpak (papa deed gewoon zijn zwembroek aan, dit ter informatie voor de ongeruste bloglezer en, je weet maar nooit, voor de meelezende psychologen van het maatschappelijk onderzoek) en dan, het grote moment: het sop in. Stel daar geen duik bij voor: Marie zat als een bang (ko)nijntje op de arm van papa en behoedzaam werd er in het zwembad afgedaald en deden we de eerste stappen. Man, wat was dat water warm (35°?). De warmte had een weldadig en verdovend effect op onze waterrat. Ze huilde niet! De ettelijke oefenpartijen vooraf aan de lavabo en in bad met mama en papa hadden duidelijk vruchten afgeworpen. Afwisselend met mama en papa op de arm heeft ons waterkonijn zeker 1 uur in het zwembad doorgebracht. Ook Imani en Greet&Tom genoten duidelijk van het zwembad. Het was al middag en het weer begon ook weer om te slaan als we , opnieuw een ervaring rijker, besloten om nog iets te drinken naast het zwembad. Iedereen was wat murw en het bekende hongergevoel na het zwemmen begon ook de kop/maag op te steken. We gingen dus terug naar ons vertrouwde hotel en konden direct onze benen onder tafel steken voor de lunch. Voor Marie bestelden we de overheerlijke kipperoomsoep. Het werd eerst op luidkeels protest onthaald bij onze peuter onbekend is onbemind is ook in Ethiopië van toepassing, maar na een aarzelende eerste hap ging het er toch vlotjes in. Dit smaakte naar meer! Doorzetten is dikwijls de boodschap.
Daarna was het tijd voor een verdiende middagdut de zwembadervaring eiste zijn tol en de verloren uren slaap van de nacht moesten ook nog 's worden ingehaald. Ook wij genieten van de siesta; we doen eigenlijk evenveel indrukken op als onze kleine.
Daarna werd er nog geskypt met tante Kathleen en tante Ilse en toen kregen we het telefoontje van Charlotte van de adoptiedienst en is mijn verhaal rond.
zouden aanraden. Maar maak er dan een meerdaagse van!
