Wie was er het eerst: de oude man of de elektrische tram?
Elke e Hans em Faro
12-06-2010
Sintra en Cabo da Roca
Hey iedereen,
locals kennen heeft zo zijn voordelen. In ons geval leverde het ons een gratis gids met auto op om van Lissabon ook eens tot Sintra en Cabo da Roca te gaan. Na 3 dagen Lissabon, hadden we met Patricia (het meisje die al voor ons kookte en ons een lift naar Lissabon had gegeven, zie vorige post) afgesproken om met haar en haar vriend João (uiteraard, de helft van de jongens noemt hier namelijk zo) een dagje op stap te gaan. Eigenlijk heeft vooral de befaamde Traveseiro ons goed geholpen. Dit is een typisch gebakje uit Sintra dat Patricia, geheel terecht zo bleek achteraf, superlekker vindt. Toen we haar dus zeiden dat we heel graag naar Sintra wouden gaan, was ze direct superenthousiast om ons te vergezellen. Onze eerste stop was het prachtige Palácio de Sintra, gelegen op een heuvel net buiten de stad.
Deze laatste is genomen vanuit de tuin van het paleis. Op onze weg naar buiten, kwamen we ook nog dit hagedisje tegen:
Van daar namen Patricia en João ons mee naar Cabo da Roca, het meest westelijke punt van Europa:
Uiteraard staat zo'n trekpleister voor een bus of 5 Japanners en Chinezen die daar afgezet worden. De volgende foto werd gemaakt door een zeer enthousiaste Japanse mevrouw, die zeer onder de indruk was van onze camera. Ze drukte namelijk redelijk lang op de ontspanner, waardoor die drie keer snel na elkaar afging. Na de "ooooooooh", volgde er zeer enthousiast Japans gebrabbel begeleid met een enthousiaste glimlach. Helaas verstond ik niets van wat ze zei (waar is Ulrike, als je ze nodig hebt?) en kon ik dus niet anders dan teruglachen en terugbuigen (dat deed ze uiteraard ook) naar deze vriendelijke mevrouw.
Zicht vanuit Cabo da Roca.
Op de weg terug naar het centrum van Sintra, stonden we voor een mobiel verkeerslicht. Op zich niets bijzonder, ware het niet dat ze de term "mobiel" hier blijkbaar wel heel letterlijk nemen . Een van de werkmannen, sleepte het rode licht namelijk verder, waardoor wij dus stapvoets konden meerijden. Toen we hem vroegen of we niet gewoon mochten doorrijden antwoordde hij steeds met een grote smile op z'n gezicht, dat dit pas mocht als het licht effectief weer op groen sprong. Maar omdat hij steeds zo aan het lachen was, dachten wij gewoon dat hij ons voor de gek hield, dus uiteindelijk reden we gewoon door. Bleek dus dat die man wel degelijk gelijk had, want na de bocht was er maar 1 rijstrook meer, waardoor we dus toch moesten wachten. Maar geef toe, een scène met zo'n hoog Fawlty Towers-gehalte zie je enkel in het zuiden.
In Sintra zelf hadden we, na het nuttigen van onze Traveseiro en Queijada (allebei zeker een aanrader!), dan nog tijd om nog een van de vele prachtige paleizen te bezoeken. Dit was eigenlijk een herenhuis met een mooie tuin, waar telkens kleine torentjes in stonden (kan je zien op de tweede foto).
Voor de avond hadden we weer afgesproken met Ricardo en Tiago voor een BBQ bij Bruno, de beste vriend van Tiago. Echt een supertoffe avond. Voor mij was het de ideale gelegenheid om nog eens bij te praten met die twee en tegelijkertijd konden Shauna, Elke en ik ons Portugees oefenen (de ouders en zus van Bruno spraken geen Engels, dus dat zou niet echt sociaal geweest zijn tegenover de mensen die ons in hun huis ontvangen).
Van links naar rechts: "andere" Tiago, Bruno, Shauna, Elke, Ricardo, ik, Tiago uit Valladolid en Márcia (zus van Bruno).
Om de avond af te sluiten zijn we dan nog meegeweest met Bruno en Tiago naar Barrio Alto, de uitgaansbuurt van Lissabon. Ne mens leeft uiteindelijk maar één keer hé!
Ondertussen heerst er hier overal mundialitis. De WK gadgets liggen in elke winkel, het geluid van de vuvuzela is hier dagelijkse kost geworden, en ze hebben hier massaal "a feeling" (ze gebruiken het nummer van de Black Eyed Peas) dat dit jaar "het jaar van Portugal wordt". Dat ze toevallig in de zwaarste groep zitten en een grote kans hebben om nadien meteen tegen Spanje te moeten spelen indien ze zich kunnen plaatsen voor de volgende ronde blijkt niemand echt een probleem te vinden. Het belooft hier dus de komende dagen "dikken ambiance" te worden! POR-TU-GAL, POR-TU-GAL!!! (een mens moet zich aanpassen aan zijn omgeving, niwaar?)
Allereerst sorry voor de (te) lange onderbreking. Ik besef dat ons blog de laatste tijd zo zeldzaam is geworden dan politieke besluitvorming, maar ik vind dat we toch op z'n minst het mooie weer als excuus mogen inroepen . Ook kon ik de afgelopen weken nooit lang op het internet omdat Elke dat nodig had om te studeren en om artikels op te zoeken.
Gelukkig zijn die examens (tenminste voor even) weer voorbij, dus zal ik toch een poging doen om in de komende weken weer up to date te geraken, zodat jullie uiteindelijk toch van alles hier een beetje zullen kunnen meegenieten. En bovendien, als mooie blonde deernen berichtjes beginnen achter te laten vragend om wat meer leesvoer kan een man moeilijk weigeren, niet waar?
Dus, laat ons maar direct is beginnen met wat fotomateriaal van ons bezoek aan Lissabon, inmiddels anderhalve maand geleden (ik weet het, véééél te lang). Daar zijn we Shauna gaan bezoeken, het meisje uit Trinidad dat het eerste semester nog in Faro zat. Zij is nu naar daar verhuisd voor haar thesis over dolfijngeluiden.
We hadden ook geluk dat Patricia, een van Elke haar collegas met de wagen naar Lissabon moest en zo vriendelijk was om ons mee te nemen. Omdat zij iets buiten Faro woont, in Quarteira, zijn we de avond ervoor al bij haar blijven slapen.
Hier is ze voor ons een heerlijk Portugees stoofpotje aan het bereiden. Het pintje moest mee op de foto omdat ze dat speciaal voor ons had gekocht (zelf lust ze dat niet).Blijkbaar vond ze dat ze geen Belgen over de vloer kon krijgen zonder bier in huis te halen. U ziet het, we hebben hier al een mooie reputatie opgebouwd voor ons landje .
Na het heerlijke eten zijn we nog een avondwandeling gaan maken langs het strand van Quarteira.
De volgende dag kwamen we na een autorit van een uur of 3 aan in het centrum van Lisboa. Van daar zijn we dan met de metro naar Olaias gegaan, de wijk waar Shauna woont. Naar mijn bescheiden mening was dit ook het mooiste metrostation in Lissabon.
Nadat we eerst onze bagage afgezet hadden, konden we dan eindelijk deze prachtige stad verkennen.
Het begin van de tour: Rossio. Dit plein verbindt de drie grote delen van Lissabon: Alfama, Baixa en Bairro Alto.
De eerste dag hadden we de gezellige kleine straatjes van Alfama uitgekozen. De twee dames hadden namelijk lucht gekregen van een Gipsy Market op zaterdag in dat stadsdeel, dus daar kon ik uiteraard maar weinig tegen inbrengen.
Een van de vele miradores (viewpoints) met een prachtig uitzicht over de stad met de Taag op de achtergrond.
Als je Lissabon in 1 beeld zou moeten samenvatten, zou het zoiets zijn: de typische gele tram die in heel de stad rijdt. Dit is vooral zeer leuk om zien als de wegen wat steiler worden.
Op de heuvel zie je het Castelo São Jorge, onze volgende stop.
Drie sfeerfotootjes van in het kasteel.
Uitzicht op het standbeeld Cristo Rei (helemaal links), een kopie van het beroemde gelijknamige standbeeld in Rio de Janeiro. De brug die je ziet is ook al een kopie trouwens, het is namelijk een exacte replica van The Golden Gate Bridge in San Francisco.
Na een plezante dag, hebben we Shauna haar kotgenoten blijkbaar verslaafd gemaakt aan het spel UNO. Vanaf die avond was dit elke dag een verplichting na het eten, en ondertussen hebben we ook van Shauna gehoord dat haar kotgenoten het spel zelf ook al gekocht hebben. Allemaal zeer vriendelijke mensen, twee van de vier zijn de volgende dag ook mee geweest naar Belém in de voormiddag.
Zoals je ziet is dit aan de andere kant van de brug, een paar kilometer buiten het echte centrum van Lissabon.
Pedra dos descobrimentos, het monument ter ere van de ontdekkingen en de zeevaart van Portugal in de 15e en 16e eeuw, vooraan staat dan ook Christopher Columbus.
De beroemde Torre de Belém. Deze was gratis die dag (zondagvoormiddag) en de trappen zijn nogal aan de smalle kant waardoor het soms wel drummen was. Maar hoe dan ook, het was zeker de moeite waard!
Vanuit de toren
Links twee kotgenoten van Shauna: Greg(oire) uit Frankrijk en Omid uit Iran. Om de een of andere reden loopt Portugal schijnbaar vol met Iraniërs, want hier in Faro zitten er ook al vrij veel. Nu ja, op dit moment zou ik liever precies toch ook in Europa studeren dan in Iran, dus je kan ze het moeilijk kwalijk nemen.
Van daar zijn we naar het Mosteiro (klooster) dos Jerónimos gegaan. Een goeie week geleden heeft paus Benedictus, beter bekend als hoofd van de cel pedofilie in Rome (sorry, te gemakkelijk, ik weet het), daar nog een mis komen opdragen bij zijn bezoek aan Portugal. En of ze hier katholiek zijn! Bijna heel de dag niets anders op de tv dan de paus live in zijn rijdend aquarium, honderdduizenden mensen langs de wegen en allemaal van Viva o Papa roepen. In ieder geval, het klooster is echt wel prachtig. Veel mensen komen ook gewoon op de binnenplaats zitten met een boek, wat meteen ook een gezellige, ontspannen sfeer creëerde.
Uiteraard kan bij een bezoek aan Belém de wereldberoemde pastel de Belém niet ontbreken. De meesten onder jullie die hier geweest zijn, kennen die gewoon als pastel de nata, aangezien enkel de originele pastéis (of pastijtekes voor sommigen ) uit de fabriek van Belém die naam mogen dragen.
Nadien zijn we met Shauna naar Bairro Alto geweest, waar we afgesproken hadden met twee oude bekenden van mij. Na een dikke twee jaar heb ik eindelijk Ricardo en Tiago nog eens terug kunnen zien, twee hele goeie vrienden die ik leren kennen heb in Valladolid.
Shauna kon het eerst even niet laten om in de beroemde tram 28 aan het stuur te kruipen toen de bestuurder wat verder even niet aan het opletten was.
Met Tiago en Ricardo op een terras met uizicht over de hele stad.
Aangezien we de allerbelangrijkste dingen al gezien hadden, hebben we het de dag nadien een beetje rustiger aan gedaan. Vandaar dat er meteen een pak minder fotos zijn van die dag.
Dit is het park aan Marques de Pombal, van hieruit heb je heel het centrum aan je voeten.
Zwanen in de vijver van het park
Dit is een typisch beeld voor Lissabon. Meteen ook een nieuwe poll organiseren (stemmen kan u links in beeld): wie is er het oudste, de elektrische tram of de meneer links in beeld?
s Avonds hebben we dan de tram nog eens naar Belém genomen om fotos te kunnen maken bij zonsondergang. Helaas, was het te bewolkt daarvoor, maar het lichteffect nu mocht er ook zijn (zie hieronder).
Oude man die de duiven voedert aan het Mosteiro dos Jerónimos.
De Torre de Belém bij valavond.
Pedra dos descobrimentos.
Grote wereldkaart aan de voet van dit monument. Representing Belgium: miss Elke Heirman! Oorspronkelijk was het de bedoeling om deze foto een dag eerder te nemen toen we daar waren met heel de groep, maar toen was het daar gewoon veel te druk. Jammer, het had best wel nog een leuke foto geweest met iemand van Trinidad en Iran erbij.
Nog een paar fotootjes van Lissabon by night:
De beroemde lift die je van Baixa (letterlijk laag) naar Bairro Alto (hoge wijk/buurt) brengt.
Het plein Rossio, cf. foto 4.
En ook s avonds blijven de trams rijden, natuurlijk.
Voorlopig stop ik even hier, om te vermijden dat het té lang wordt. In de loop van de week hebben jullie nog ons bezoek aan Sintra en Cabo da Roca (meest westelijke punt van Europa) tegoed. Nadien volgt ook nog een verslag van het bezoek van Bart en lies, en mijn ouders met de Ijslanders. Mensen die zo lang niet kunnen wachten, kunnen hier al foto's van terugvinden op Elke haar facebook trouwens.
Nu alles weer terug in zijn normale plooi is gevallen -vliegtuigen vliegen terug, het is weer heet in Faro, Belgische politici maken ruzie in plaats van beslissingen te nemen,...- heb ik weer wat tijd om mij bezig te houden met de blog en de foto's. Een aantal van de facebookers onder jullie hebben het al gezien, maar ik heb eergisteren eindelijk eens de tijd gevonden om te selecteren in het gigantische fotobestand van Ijsland. Het resultaat: 3 mappen ofte 434 foto's natuurplezier! Om de niet-facebookers (ja, zo'n mensen bestaan écht nog ) niet uit te sluiten, vind je hieronder een link waardoor je ze ook zonder account zou moeten kunnen bekijken.
Ik zou ze hier ook wel willen posten, maar dat zou een beetje te lang duren denk ik, dus de geïnteresseerden kunnen gerust daar een kijkje gaan nemen! Voor familie en vrienden die het fotoalbum van mijn ouders al gezien hebben is vooral album 1 interessant, dat zijn bijna allemaal foto's van de eerste week toen m'n ouders er nog niet bij waren, daarvan hebben jullie nog niets gezien. Album 2 en 3 is grotendeels gelijk aan wat in hun boek staat, alleen is het hier een beetje uitgebreider.
Zoals iedereen ondertussen wel weet is een vulkaan, die bedekt zat onder een laag ijs van maar liefst 200 meter, er in geslaagd om heel het luchtverkeer in Europa lam te leggen. Bijgevolg zitten mijn ouders hier dus vast samen met de Ijslanders. Deze morgen was de chaos op onze kleine luchthaven al enorm, dus ik wil er zelfs niet aan denken hoe chaotisch het eraan toe moet gaan in Heathrow, Parijs, en dergelijke. Iedereen probeert uiteraard op alle manieren thuis te geraken: mensen proberen zelf bussen te organiseren of een auto te huren. Helaas kost dat laatste schandalig veel geld. Er wordt maar liefst 3000 euro gevraagd om een auto vanuit Europa terug te brengen naar Faro, sommige mensen zijn blijkbaar toch gek genoeg om zoveel geld neer te leggen. De oplossing is dus nu dat er een auto gehuurd wordt voor 5 personen. Ik kom dus mee naar België en rij dan de wagen terug naar Faro (mijn diensten zijn uiteraard ook niet goedkoop, maar voor mijn ouders en de Ijslanders zal'k een schappelijk prijsje onder de 3000 euro regelen ). Bijgevolg zal het blog dus nog een weekje op zijn gat liggen en zal er dan een serieuze inhaalbeweging gemaakt moeten worden om foto's van Lissabon, het bezoek van Bart en Lies en dan nog van mijn ouders en de Ijslanders online te zwieren. Even een oproep: mensen die toevallig geïnteresseerd zijn in een roadtrip van België naar Faro, vertrekkende deze woensdagochtend, en wat tijd en zin hebben voor vakantie zijn altijd welkom om mij te vergezellen in de auto (alleen is anders toch maar alleen niet waar) en hier dan wat vakantie te nemen in het zuiden. Er kan uiteraard gratis in ons bescheiden appartementje overnacht worden. Enkel de terugreis moet dus nog zelf geregeld worden. Ik kan het maar aanbieden, niet waar? Alé, den deze gaat hier zijn valies is maken zie, want morgenvroeg vertrekken we al. Groetjes en niet vergeten: Always look on the bright side of life!
Het onvoorstelbare is zonet gebeurd!! Journalisten aller landen verenig u en haast u naar het zuiden want we hebben hem gevonden: de Portugees die de stront van zijn honden opkuist! Voor ons Belgen lijkt dit misschien iets heel banaals, maar diegenen die hier al geweest zijn kunnen bevestigen dat een wandeling op straat met opgeheven hoofd niet zonder risico is. Wat rondkijken en genieten van de omgeving kan niet zo zelden eindigen met hondenpoep aan je voetzool. Bijgevolg lopen we hier altijd met onze ogen op het pad voor ons gericht terwijl we constant de andere proberen te waarschuwen voor naderende hoopjes uitwerpselen. Maar vandaag, eindelijk, na exact 8 maanden en 4 dagen hier vertoefd te hebben, hebben we een man gezien die met een plastiek zakje braaf de poep van zijn drie honden opraapte. Er is dus toch nog hoop voor dit ondergescheten land! Om even te illustreren hoe erg het hier is: vorige week nog liep ik via hetzelfde pad terug naar huis van de winkel. Een moeder was samen met haar zoon de hond aan het uitlaten. Toen de kleine jongen zijn moeder erop attent maakte dat de hond op het pad zijn gevoeg had gedaan kwam ze gewoon even kijken, zag dat het wel degelijk de faeces van een Canis lupus familiaris betrof, haalde haar schouders op en wandelde snel verder. Misschien moeten we hier maar een benefiet "SOS Doggybag" opstarten, want dat is nu is een uitvinding die ze hier dringend kunnen gebruiken!
Zoals sommigen onder jullie al weten zijn we net terug van Lissabon. Binnenkort zullen die foto's hier online te vinden zijn, nog eventjes geduld
Het zonnetje schijnt, de vogeltjes fluiten, ideaal weer dus voor een blog vanop het terrasje
Deze keer kan ik jullie verblijden met foto's uit het Pieters-familiealbum genomen in Gibraltar een goeie maand geleden. Want wie Gibraltar denkt, denkt ook aan de beroemde rots van Gibraltar, en wie aan de rots van Gibraltar denkt, denkt aan ... aapjes, inderdaad!
Voor de mensen die deze laatste link niet direct gelegd hadden even een anekdote ter verduidelijking: Zoals de meesten wel weten is Gibraltar een Engelse "Crown Dominion". Maar volgens de overlevering zou dit enkel zo blijven indien er nog apen wonen op de rots. Wanneer de apenkolonie zou uitsterven zou het gebied namelijk aan Spanje moeten overgedragen worden. In volle Tweede Wereldoorlog dacht Franco Engeland te slim af te zijn door de apen beginnen af te slachten. Natuurlijk waren die Engelsen ook niet van gisteren, dus eens ze dit in de gaten kregen vonden ze er maar niet beter op dan gewoon nieuwe apen in Noord-Afrika op te laden om die vervolgens te gaan afzetten op de rots. Sindsdien is Gibraltar altijd oorzaak geweest van veel "ambras" tussen Engeland en Spanje, al is het ondertussen toch al veel verbeterd. Toch is er nog steeds een strenge grenscontrole. Dit verklaart ook waarom de apen zo gesoigneerd worden. Ze leven in principe wel in het wild, maar er wordt op vaste plaatsen toch regelmatig eten achtergelaten voor die dieren. Vandaar dat het ook niet echt zo moeilijk is om ze tegen het lijf te lopen
Andere leuke weetjes: - Ondanks het feit dat Gibraltar Engels grondgebied is wordt er wel rechts gereden. - Benzine is er veel goedkoper (0,94 voor naft) - Een volgeladen Fiat Punto is niet in staat om op de steile bergop van de rots uit stilstand te vertrekken. Zeer amusant wetende da er een Jeep vlak achter ons stond en ik dus kon kiezen tussen remmen of botsen. Uiteindelijk zijn Maarten, Naomi en Arne uitgestapt om te duwen :p (we hadden nog een metertje) en heb ik ons karretje toch vooruit gekregen door hem zwaar over toerental te laten gaan. En stinken!! - Voor de biologen: het betreft hier de berberaap, of de Macaca sylvanus. Dat bespaart jullie ook weer wat determineerwerk
Maar genoeg gezeverd, tijd voor wat fotootjes. Eerst beginnen met wat niet-aap foto's...
Let vooral op de rode rand om het oog van de meeuw, vond ik wel mooi...
Vooraan zie je Gibraltar (let ook op de kabelbaan die je van beneden in de stad helemaal naar de top van de rots brengt), dan de baai met druk verkeer van vrachtschepen en aan de overkant La Linea (de la Concepción) op Spaans grondgebied.
En dan nu: apen, veel apen
Deze aap had het plastiek zakje van een Spaans meisje op schoolreis weten te bemachtigen (niet echt moeilijk, het arm schaap deed bijna in haar broek toen die aap op haar af kwam, waardoor ze het zakje gewoon direct liet vallen). Het was trouwens wel haar eigen schuld, aan de ingang van het park staan borden die je vragen om geen plastiek zakken met eten mee naar binnen te nemen omdat die apen ondertussen al zo slim geworden zijn dat ze weten dat toeristen daar hun eten in dragen. Die chips gingen er overigens heel vlotjes in!
Scherpgesteld op zijn handjes...
De volgende twee foto's zijn van ruziemakende apen. Dat doen ze door hun tanden te laten zien en dan zo snel mogelijk proberen te klapperen. Het grappige bij de tweede foto was dat het kleintje eerst heel fars op z'n eentje was begonnen tegen een volwassen aap, maar dan toch snel op de rug bij moederlief kroop om vandaar mee te klapperen.
Droevige aap die getroost wordt, het klinkt misschien stom maar op de moment zelf was dat heel ontroerend om te zien. Hun gelaatsuitdrukkingen zijn echt amper verschillend van die van mensen.
Vlooitjes zoeken op de rug van papa.
Dat die aapjes op z'n minst een ondeugend kantje hebben kun je in de volgende drie foto's zien.
Ik was een foto aan het nemen van een ander aapje daar beneden toen ik opeens druk voelde op m'n rugzak. Ik dacht eerst dat Arne me gewoon beet wou nemen, dus ik dacht "ni mé mij zelle" en bleef dus staan. Dan voelde ik een handje in m'n nek, maar nog steeds dacht ik Arne te slim af te zijn tot ik hem ineens van toch wel wat verder hoor zeggen "amai, gij blijft wel heel kalm zeg" Jawadde, da was toch efkes verschiete zenne!!
Sjans da'k rap genoeg was want mijn portefeuille en onze autosleutels zaten daarin, 't had te voet wel efkes stappe geweest
Wat foto's met de baai op de achtergrond:
Hoezo, pipi gedaan?
What are you lookin' at?
En de volgende twee foto's tonen dat de manieren en het fatsoen van de 'famille klakkers' soms toch wel ver te zoeken zijn:
Dit is nog vrij onschuldig...
Dit iets minder.
Mooie vlinder op de terugweg.
Van daar zijn we dan doorgereden naar Tarifa om te overnachten. Tarifa is de stad die het dichts bij Marokko ligt. We zagen van op de kust de lichtjes van de flatgebouwen in Tanger branden. We waren er zelfs zo kort bij dat ik bericht kreeg van een Marokkaanse telecomoperator om mij welkom te heten en een prettig verblijf toe te wensen. Vriendelijke jongens, die Marokkanen. Tarifa heeft trouwens best wel nog een gezellige oude stad met piepkleine straatjes om door te slenteren.
Dag ieeeee-deeeee-reeeeeeeeeeeeen (voor de Samsomliefhebbers),
Naar goede oude gewoonte hebben we hier alweer een achterstand opgelopen op het blog door de vele bezoekjes en onze eigen reisplannen van de afgelopen weken. Hoog tijd dus om weer eens wat nieuws te posten! We moeten al terug naar zaterdag 31 januari, de dag dat Dimi en Kay landden in Faro. Na een gezellige avond samen in ons huisje moesten we helaas toch weer voor even afscheid nemen. Zij wouden namelijk (terecht!) heel graag Sevilla zien en voor Elke was dit ook beter aangezien zij nog moest studeren. Daardoor hebben we pas vanaf 3 februari de klassieke rondleiding kunnen geven . De eerste dag deden we het nog rustig, mede door de overvloedige regenval. Niks speciaal te melden dus: gewoon een dagje Faro, waarin het Forum Algarve (shoppingcenter) uiteraard niet mocht ontbreken! De tweede dag hadden we meer geluk waardoor we een prachtig toertje hebben kunnen maken. Eerst zijn we naar de westkust gereden om zo terug te komen via Sagres, Cabo São Vicente en Lagos. Frequente bezoekers van dit blog weten ondertussen waarschijnlijk al hoe dat er allemaal uitziet, maar toch hebben we nog wat nieuwe plaatjes kunnen verzamelen zodat jullie niet steeds hetzelfde hoeven te zien.
Zoals je zal zien was er toch nog wat bewolking die dag. Gelukkig vond de poëet in Kay dat niet zo erg gezien dat "hoort bij het robuuste van de zee". Prachtig verwoord!
Het stukje tussen Praia de Monte Clérigo en Arrifana.
Een stukje drama aan Praia de Bordeira door Kay Herssens .
Praia de Bordeira.
Carrapateira.
Ponte da Piedade, iets ruiger dan normaal.
's Avonds meteen aan gezinsuitbreiding gedaan door Eva en Lies op te halen aan de luchthaven aan de vooravond van Elke haar laatste examen. Daarom konden we de volgende dag, terwijl Elke aan het zwoegen en zweten was in het klaslokaal, maar met z'n vijven naar Praia da Rocha in Portimão.
*insert witty joke about Dimi falling for Kay again* Wel mooi de kodak gered, beir!
's Avonds konden we gelukkig wel met z'n allen genieten van een sangriaatje en een heerlijke visbarbecue. De twee onderstaande foto's zijn van Kay, aangezien wij zelf geen foto's hebben genomen toen. Voila, zo hebben we die gerechtelijke problemen rond auteursrechten ook weer mooi vermeden, want die Kay, 't is een taaie! :
De dag erna zijn we dan met z'n allen naar de zigeunermarkt geweest in Loulé. Onderweg naar daar hebben onze gasten kennis kunnen maken met het soms wel heel speciale Portugese verkeer. Dimi zag tot zijn grote verbazing een "kaard en par" op de weg. Voor diegenen die nog werk hebben aan hun Dimitriaans, even een verduidelijking:
Die dag maakten vooral het mooie lente(?)weer en de bijbehorende bloesems het heel aangenaam vertoeven daar in Loulé.
Groepsfoto van Eva:
Helaas moesten we 's middags afscheid nemen van Dimi en Kay na een stopje bij de befaamde MacTostas. Toen waren ze nog met 4 om naar het strand van Faro te gaan.
De meisjes, duidelijk verrast door het opkomende water. Allemaal een broek die nat was tot boven hun knieën .
Surfers met de ondergaande zon.
Dit was take 132 ofzo om deze foto gemaakt te krijgen
En aangezien foto's van mij en Elke samen op dit blog zeldzaam zijn, een fotootje uit Lies haar archief:
De volgende dag met de meisjes hetzelfde toertje gemaakt als met Dimi & Kay. Dit was meteen ook de eerste keer dat Elke de prachtige westkust kon bezoeken.
Wie nu de Ponte da Piedade nog niet herkend had, zal het waarschijnlijk nooit doen .
Portugees kampioenschap 'paaltjes-hoppen'.
Indrukwekkende golven die dag aan Praia de Bordeira. Let vooral op de piepkleine visser die op de rots links staat, dat geeft een beter idee van hoe hoog de golven effectief kwamen.
Hans' Angels Geef toe, een man kan met slechter gezelschap op de baan zijn, hé!
Groepsfoto genomen met Eva haar camera.
Op de meisjes hun voorlaatste dag in Portugal stonden Salir, Alte, Silves en Monchique op het programma. Om teveel herhaling te vermijden, slechts 3 foto's van deze dag:
Picknick aan de bron in Alte.
De ooievaars zijn altijd talrijk aanwezig in Silves.
Ondanks de mist toch genoten van het uitzicht op de Picota in Monchique.
De laatste dag hebben we de dames dan onze achtertuin, de Ria Formosa getoond. Van deze mooie wandeling en picknick heb ik helaas zelf de foto's nog niet aangezien we onze camera toen niet bijhadden (dat wordt wachten op die van Eva en Lies dus). In de namiddag is Elke met hen terug naar België gevlogen voor Hilde haar verjaardag, terwijl ik de dag erna vertrokken ben voor een tripje in Spanje. Dat verslag hebben jullie dus tegoed voor de volgende blog...
Sorry dat het alweer zo lang geleden is, maar we zijn hier ondertussen midden in een ware bezoekersgolf waardoor er weinig tijd over blijft om te selecteren in ons beeldmateriaal en jullie te plezieren met gratis bijgeleverde deskundige commentaren.
Terwijl ik dit aan het schrijven ben vanop ons balkonnetje flirt het kwik van de thermometer naast mij met de 20 graden en zorgt het talrijke getsjirp van de vogeltjes voor een aangenaam achtergrondmuziekje. Het is duidelijk, de winter is hier al op zijn einde aan het lopen en regen wordt hier stilaan weer een zeldzaam goed, mij hoor je niet klagen.
Vorige donderdag (de 21ste dus), zijn Stefken, Rebken squeekie bootkoek Van Balen, Jeroen en Bram hier gearriveerd om samen met mij de streek hier wat te verkennen. Elke moest overdag helaas passen wegens studieverplichtingen (in tegenstelling tot in België eindigen de examens pas hier de 5de februari).
De eerste dag hebben we het stukje Algarve ten oosten van Faro wat verkend, te beginnen met Castro Marim. Dit dorpje langs de Guadiana (en dus de grens met Spanje) staat vooral bekend voor zijn kastelen ter verdediging des vaderlands. Bij aankomst worden stoute kinderen zoals u ziet meteen op hun plaats gezet.
Altijd al de rebel van de familie geweest, die Stefanie
Maar om het goed te maken heeft ze op het dorpspleintje op gepaste wijze eerbetoon gebracht aan Madre Maria en de famille klakkers.
Even een toelichting voor de niet-ingewijden: Toen we met heel de familie mijn neef Bart gingen bezoeken tijdens zijn Erasmus in Barcelona (iets zegt mij dat het in 2001 was, maar heel zeker ben ik niet) hadden we ons meter wijsgemaakt dat het geluk bracht om met je hoofd tegen een palmboom te schuren. Uiteraard heeft ze dat meteen uitgeprobeerd tot hilariteit van heel de familie! Sindsdien is het eigenlijk een ongeschreven regel in de familie dat op elke vakantie waar palmbomen te bewonderen vallen een soortgelijke foto moet genomen worden. Helaas kunnen we die nu niet meer onder haar neus duwen om haar te plagen, maar een traditie als deze mag niet verloren gaan, dus bij deze
In Castro Marim hebben we ook het lokale natuurreservaat bezocht, waar vooral de old skool autootjes van het park in de smaak vielen J.
Na nog een korte stop in Tavira, hebben we ons dan naar het strand van Fuzeta gehaast om van de zonsondergang te kunnen genieten. Dat leverde het volgende prachtige kleurenspel op:
Op dag 2 hebben we vooral wat kleinere dorpjes in de heuvels bezocht. Veel wandelen dus Maar het leverde wel een prachtige picknickplaats op.
Op de derde dag stond op het programma wat ondertussen een klassieker is geworden onder onze bezoekers. Voor de vierde maal in vier maand tijd heb ik Cabo São Vicente, Sagres en Lagos bezocht. Misschien toch het Guinness Book of Records eens beginnen nakijken
Om al te veel herhaling te vermijden zal ik hierover niet teveel fotos meer plaatsen, wie er niet genoeg van krijgt kan immers altijd nog naar onder scrollen.
Dit was echter iets dat ook voor mij nieuw was. Tussen Sagres en Cabo São Vicente staan de ruïnes van naar ik vermoed een oud klooster. Je kunt het niet binnen bezoeken, maar als je door de deuropening gaat kom je op een wel heel pittoresk binnenkoertje. Van hieruit kan je dan via een padje tussen de rotsen tot helemaal beneden aan het water geraken, echt de moeite!
Onze picknickplaats van die dag, ergens tussen Sagres en Lagos. De naam herinner ik mij nu niet direct en aangezien Dimi en Kay onze wegenkaart mee hebben genomen naar Sevilla zal ik jullie het antwoord voorlopig schuldig moeten blijven.
Ponte da Piedade in Lagos.
Dag 4: Silves, Monchique en een stukje westkust.
Voor fotos van het kasteel van Silves, wederom, scroll gerust naar beneden. Vandaar nu wat meer andere beelden getrokken op deze plaats. Het zat daar vol met ooievaars die dag, dus die konden uiteraard niet ontbreken.
Zoek de vlinder
En hieronder de opgave voor de slechtzienden. U ziet, op dit blog wordt werkelijk niemand gediscrimineerd, hoera!
Van daar zijn we dan doorgereden naar Monchique. Toen we daar waren met mijn ouders wilden we graag tot op de top gaan van Picota, de hoogste top hier in de streek. Helaas was er toen teveel mist om zelfs nog maar tot boven te geraken. Nu waren de weergoden ons echter beter gezind. We konden zelfs de kust en de Atlantische oceaan in de verte bewonderen.
Grappig anekdote bij dit uitkijkhutje: door de hevige wind en het feit dat er op de tweede verdieping maar één plankje lag in plaats van drie durfde niemand van ons helemaal tot boven te klimmen. Van beneden vond ik het er allemaal heel eenvoudig uitzien, maar ik moet toegeven dat ook ik eens daar toch maar liever terugkeerde naar beneden. Daar gaat mijn kans op een stoer imago . Misschien meer geluk volgende keer
Eens beneden daarentegen waren we wel weer in form!
Nadien met zn allen van het binnenland weer richting kust. Onderweg eerst nog de tijd gemaakt voor te picknicken op een prachtig plaatsje langs de weg.
Voor de verandering zijn we, zoals gezegd, eens naar de westkust gereden, meer bepaald de streek rond Arrifana. We hebben het ons zeker niet beklaagd! Dit is echt een prachtig stukje natuur, misschien wel het mooiste stuk kust dat ik hier al gezien heb. Zeker dus een aanrader voor toekomstige bezoekers!
Geef toe, als je de ligging ziet van dat huis krijg je toch spontaan zin om er een bod op te doen . Helaas zal mijn spaarrekeningetje niet volstaan vrees ik. Mensen mogen dus altijd storten met de mededeling een huisje aan de westkust voor Hans op volgend rekeningnummer: Ok, terug serieus nu.
Voor de zonsondergang van die dag zijn we doorgereden naar een viewpoint met de overblijfselen van een kasteel. Nu staan er enkel nog 2 kleine muurtjes overeind dus er is wel enig verbeelding nodig om het kasteel erin te herkennen.
Ok, ik merk dat deze post een beetje lang en het worden is en velen van jullie waarschijnlijk betere dingen te doen hebben dan heel de dag mijn gezever te lezen achter de pc, dus daarom zal ik het vanaf nu zo kort mogelijk houden.
Volgende dag: Estói, paleis bezocht en ruïnes vanuit de Romeinse tijd.
Voor de geïnteresseerden: dit paleis is sinds April gerenoveerd tot een luxehotel. De prachtige zalen doen nu dienst als bar, restaurant, etc. Naast het paleis is er een vleugel bijgebouwd met een beauty spa. Zoals u waarschijnlijk al vermoedde is het kostenplaatje al even indrukwekkend.
Foto genomen aan de ruïnes. We hadden er zowaar een Portugese gids die Nederlands sprak. Blijkbaar had ze enkele jaren in Brussel gewoond, vandaar
Voor zonsondergang naar Praia de Faro gegaan.
s avonds (26 januari!) genoten van eerste BBQ van het jaar :D Jammie!
6de dag: terug een stukje westkust verkend, alweer een prachtig nieuw stukje Algarve
Zonsondergang op Praia da Rocha in Portimão
Voila, dat was een serieus stukje blog voor deze keer. We posten misschien niet zo vaak, maar als we het doen, doen we het meteen goed
Gisteren een Filipijn leren kennen die Jef heet, hilarisch gewoon. Zeker omdat hij eruitzag als de doorsnee Ki-Hiyoun, Li Shi of Bami Pang Wang, zo u wil. Het was overigens wel een zeer sympathieke kerel. Uiteindelijk heb ik met hem, Tim (nen typische hollander die visjes vangt en ze dan "lekker terugflikkert") en Nazar (uit Oekraïne) Boonanza gespeeld. Gevolg: ons verschrikkelijk kreupel gelachen met uitspraken als "I want to trade a pucking bean (snijboon, maar geeft over op plaatje) for you twienboonbean (Nazar's beste poging om in de buurt te geraken van een tuinboon)", geweldig spel niet waar?
Voor de rest heb ik vooral sociale dienst gespeeld deze week voor Shauna, een meisje uit Trinidad. Die had vorig weekend een cyste in haar baarmoeder waardoor ze veel pijn had. Jammer genoeg had haar vriendje haar een warm bad aangeraden vlak na ze pijnstillers had gepakt. Dardoor was ze helemaal duizelig als ze uit het bad moest en is ze flauw gevallen recht op haar gezicht waardoor haar twee voorste tanden afgebroken zijn. Eigenlijk heeft ze nog geluk gehad want de lavabo heeft ze maar op een haar na gemist en dan had het nog veel erger kunnen zijn uiteraard. Ondertussen is ze geopereerd voor die cyste en heeft ze al menig tandartsbezoek achter de rug, maar ze kan haar bed nog steeds maar zeer moeizaam uit. Dus hebben we haar af en toe wat gezelschap gaan houden en heb ik ook eens gekookt voor dat arme schaap . Gelukkig vliegt ze binnen minder dan een week naar huis en kan ze daar alles laten oplossen.
Ondertussen is Elke naarstig aan het studeren voor haar examen van maandagnamiddag over fisheries. Allemaal duimen dus!
Groetjes uit het ondertussen al wat zonnigere Faro!
we zitten hier voor de tweede avond op rij in het duister wegens geen elektriciteit, joepie. Terwijl Elke probeert haar artikels te lezen bij kaarslicht, probeer ik de tijd dan maar te doden op de pc (zolang de batterij nog mee wil tenminste). Er moet hier precies toch altijd iets defect zijn in dat landje hier. Eerst hadden we geen warm water en net nu dat eindelijk opgelost is begint onze elektriciteit dagelijks een uurtje weg te vallen. Ondertussen heeft de kotbazin al gebeld naar het Portugese equivalent van Electrabel en is het dus gewoon wachten geblazen. Vandaag ben ik er ook weer met meer weer (god, wat missen we Frank hier): na twee dagen stralende zon en geen wolkjes aan de lucht werden we helaas weer gewekt door gietende regen tegen onze ramen. Zo'n 13 uur later is het nog steeds van dat. Het mag hier dan wel een pak warmer zijn dan in België, heel veel geniet hebben we er nog niet van gehad. Het anders zo pittoreske en aangename fietspad is herschapen in een gigantische modderpoel en ook de straten staan hier onder water (duidelijk niet echt gewoon van veel regen te slikken). On the bright side: we hebben nu rustig de tijd gehad om alles hier nog eens op te ruimen en te herdecoreren. De foto's die we hadden laten afdrukken in de kerstvakantie (ook te bewonderen op mijn facebook-account) zijn ondertussen op onze muren beland. U ziet, door het weer is het hier komkommertijd waardoor ik jullie met deze pietluttigheden moet lastigvallen.
Hopend op een volgende interessantere blog en in afwachting van een beetje licht groet ik jullie!
. Een van de werkmannen, sleepte het rode licht namelijk verder, waardoor wij dus stapvoets konden meerijden. Toen we hem vroegen of we niet gewoon mochten doorrijden antwoordde hij steeds met een grote smile op z'n gezicht, dat dit pas mocht als het licht effectief weer op groen sprong. Maar omdat hij steeds zo aan het lachen was, dachten wij gewoon dat hij ons voor de gek hield, dus uiteindelijk reden we gewoon door. Bleek dus dat die man wel degelijk gelijk had, want na de bocht was er maar 1 rijstrook meer, waardoor we dus toch moesten wachten. Maar geef toe, een scène met zo'n hoog Fawlty Towers-gehalte zie je enkel in het zuiden.
.
