|
Hoi allemaal,
Het is weer een tijdje geleden en we weten het. Maar dat maken we vandaag allemaal goed! Even een korte samenvatting over wat we allemaal hebben gedaan sinds nieuwjaar:
- Nieuw project Brothers of Charity: opleiding verpleegkunde + uitbouw ziekenhuis
- Bangwe Community
- Renovatie kamers
- Dovenproject
- Bezoek vluchtelingenkamp Lugufu door Peter
- Week vakantie in Burundi, Bujumbura
Nieuw project Brothers of Charity
Zoals jullie allemaal wel al weten geven wij op dit moment les in de Newman School for Higher Education in de opleiding Social Work. De broeders zouden dit in de toekomst willen uitbreiden met een opleiding Bachelor in verpleegkunde. Nu is er in de buurt een ziekenhuis dat vroeger werd beheerd door Amerikaanse Baptisten. Destijds het beste hospitaal dat je in onze regio kon vinden. Zij hebben echter besloten om naar Irak te trekken samen met hun geld met als gevolg dat ook alle subsidies voor het hospitaal verdwenen. Toen we dit hospitaal zijn gaan bezoeken was er enkel nog een tandartspraktijk actief, we weten dit omdat de tandarts gedurende zijn consultatie ons uitnodigde in zijn praktijk. Ondertussen lag er een patient met zijn mond open en een angstige blik in zijn ogen te wachten tot de tandarts zich weer wou focussen op zijn wortelkanaal. We kunnen jullie ook verzekeren dat het geluid van de tanzaniaanse tandboor net iets meer weg heeft van een pneumatische drilboor. Hier wil je echt niet naar de tandarts gaan!!!! De rest van het ziekenhuis kan je verlaten noemen, we hebben een rondleiding gekregen van het hoofd van het ziekenhuis (ook een tandarts dus een dokter vind je daar niet direct meer terug). De rondleiding wordt wel duidelijker adhv de fotos. Alles is daar verlaten en achtergelaten en op een bepaald moment kom je dan in een ruimte terecht met 1 zuster en 3 patiënten die er helemaal niet gezond uitzagen. Jullie begrijpen wel dat we van deze ziekenzaal geen fotos konden maken. In de toekomst zouden de broeders een deel van het ziekenhuis willen huren en hier een academische ziekenhuis van willen maken en dit tevens linken aan de Bachelor opleiding verpleegkunde. Eenmaal buiten toonde de gids ons ook nog het mortuarium dat eigenlijk een soor van kelder onder de grond was. De reden hiervoor was dat het normaal gezien koeler is onder de grond en de lijken beter bewaard bleven. Maar dat bleek niet helemaal uit te draaien zoals het moest. De lijken rotten er aan een versneld tempo omdat volgens de gids het juist warmer wordt onder de grond in Afrika (?)!
Bangwe Community
Ivm Bangwe Community eerst en vooral hartelijk dank aan Scouts Alena voor hun inzamelactie met driekoningen, klein en groot hebben hier voor meer dan 100 euro verzameld en hier kan dat best al tellen. Ook MPI Sint Franciscus die hun vastenactie willen organisern in het teken van Bangwe Community.
Bangwe Community is een gemeenschap voor mentaal gehandicapte kinderen en jong adolescenten. Eind november werd deze gemeenschap getroffen door een uitbraak van Cholera waardoor velen van de kleinsten moesten worden opgenomen in het ziekenhuis. Cholera is een levensbedreigende ziekte die zich als een vuur kan verspreiden en komt voor door verkeerd gebruik van water. Gelukkig was dit een kleinschalige uitbraak en geen geval zoals in Zimbabwe waar nog steeds dagelijks mensen sterven vanwege een slecht beleid en niet aders kunnen dan vuil en bacterierijk water te drinken. Wij willen voorkomen dat dit nog eens gebeurd en de toegang en het gebruik van het water te verbeteren in de gemeenschap. Regentonnen; zuiveringselementen, waterkokers,...
We hebben een aantal fotos van Bangwe waarop je de huidige situatie kan zien, het cholera voorval heeft de broeders terug wakker geschud en de verbeteringen zijn er momenteel terug aan de gang, zo zijn ze de slaapgelegenheden en accomodatie aan het verbeteren. Maar er staat nog veel werk voor de boeg!!
Renovaties Kamers
Bon nu iets helemaal anders de renovaties (eerder het ombouwen) van de kamers...
In het huis waar wij verblijven zijn er momenteel te weinig kamers beschikbaar voor alle studenten en gasten die langere tijd bij ons verblijven. Dus ze hebben ons gevraagd om de huidige kamers die er nu zijn op te delen zodat er meerdere beschikbaar zijn. Aiiaiaiaiaiaiaiai
Echt handige Harrys zijn we al niet en dan moeten we daar nog eens iets in elkaar gaan fabriceren dat er professioneel uitziet. Gelukkig was er nog steeds Japhet die ons met de nodige expertise en kennis van deftig nagelkloppen bijstaat (we zijn nog steeds bezig en het moet af zijn tegen zaterdag :s).
Nu moeten we wel zeggen dat alles dat fout loopt niet alleen aan ons ligt.
Bvb de nagels die je hier koopt, als je niet weet hoe je op zo een nagel moet kloppen koop dan maar gerust het driedubbele van wat je nodig hebt want de meeste van die dingen hebben de neiging zich in alle mogelijke richtingen te kronkelen om toch maar niet in het hout te verdwijnen. Deze nagels zouden anders wel gebruikt kunnen worden voor een spelletje nagelklop voor gevorderden. Maar goed we zullen er wel geraken met ons hout, geen enkele balk is even lang of even recht en het duurt een uur om ze door te zagen maar ze splijten na 2 hamerslagen. Het resultaat zal wel eens te zien zijn op de volgende lading fotos.
We hebben van ons eigen ontdekt dat we beter zijn in afbreken dan opbouwen.
Medisch hebben we er allebei een stoflong op nagehouden en hans heeft slim genoeg met de hamer op zijn vingers geslagen.
Al bij al hebben we er veel uit geleerd.
Dovenproject
Normaal gezien hebben we er ook een projectje bij. Ze hebben ons gevraagd samen met de doven een business op te starten, een timmermanszaak. Hoe,wat,waar,wanneer en met welke midelen is ons ook nog niet helemaal duidelijk maar we moeten dat dus opzetten.
Een aantal van de doven hebben een opleiding gevolgd als timmerman en met hen zouden we dan de zaak beginnen waar ze op vraag stoelen, kasten, bedden,.... maken.
Een gebouw is er al, een beetje hout en ergens in een container onder het stof vinden we wel wat materiaal (niets elektrisch, alles is handmatig). Een groot probleem echter is de communicatie en vertrouwen. We hadden eerst het geniale plan om deze mannen in te schakelen in ons renovatieproject maar toen bleek dat dingen uit onze kamer begonnen te verdwijnen (ons naaidoosje bvb. waarvoor sorry Jo, Loes, Jehanne, Tom en andere). Om eventuele verdere ontvreemdingen te vermijden hebben we maar besloten om alleen verder te werken. Hoe het verder gaat lopen weten we nog niet goed. On verra.
Bezoek vluchtelingkamp Lugufu door Peter
Owke nu neem ik even het toetsenbord over dat Hans net heeft omgezet naar azerty, wat weer even wennen wordt. Maar goed het vluchtelingenkamp dus. Ik ben maandag 19 januari vertrokken voor een twee-daagse naar het vluchtelingenkamp. De weg naar daar was ongeveer dezelfde als die naar Kasulu, die we reeds eerder op deze blog hebben besproken, dus dat zal ik jullie besparen.
Eenmaal aangekomen is de bus eigenlijk gewoon het kamp binnengereden ( ik dacht dat we zestienduizend poorten enzoverder gingen moeten passeren maar het bleek uiteindelijk gewoon een houten slagboom te zijn). Eenmaal binnen moesten we dus een plaats zoeken om te overnachten en de plaats waar je normaal overnacht was volzet dus zijn we bij het Rode Kruis beland. Vooralleer we binnen mochten moesten we ons wel eerst gaan aanmelden bij het ministerie van binnenlandse zaken. Nu toen ik dat hoorde begon mijn hartje wel even sneller te slaan want ik ben uiteindelijk nog steeds een toerist en ik heb eigenlijk niet veel te zoeken in een vluchtelingenkamp. Maar ik had reeds op voorhand een toestemming gekregen van het hoofdkantoor en bleek dat de verantwoordelijke daar een goede vriend was van de persoon die met mij mee was dus ik heb enkel moeten zeggen van waar ik kwam en dat het mijn eerste keer in Tanzania was en alles was in orde (op zn tanzaniaans zeker?). Daarna zijn we naar het echte vluchtelingenkamp getrokken (het kamp ik eigenlijk onderverdeeld in twee delen: een deel voor de NGOs en medewerkers en een deel voor de vluchtelingen).
Nu dat kamp is echt GIGANTISCH groot. Het vluchtelingenkamp zelf (zonder de Ngos) bestaat uit 32 dorpen met elk 24 straten en in elke straat 24 huizen. Elk huis biedt onderdak aan 1-10 mensen dus je kan het je wel ongeveer inbeelden (of toch niet). De reden waarom ik daar was, was om studenten te helpen die daar studeerden en momenteel met hun dissertatie bezig zijn, wat een soort van thesis is. We hebben dan eerst samengezeten met de studenten en geholpen waar we konden. Daarna zijn we een wandeling gaan maken door het kamp. Nu zo een kamp is echt niet wat je je zou inbeelden. Je komt niet echt van die schrijnende situaties tegen ofzo, of toch niet in dit kamp omdat dit er al een hele tijd is (ongeveer tien jaar) en het dus heel goed georganiseerd is. De meeste mensen hebben er hun eigen huis en een tuintje waar ze groenten kunnn kweken. Hetgeen wel moeilijk is om te vatten is het feit dat de meeste mensen daar al tien jaar verblijven en nog nooit een voet buiten het kamp hebben gezet. Kinderen die daar geboren zijn kennen enkel het kamp en hebben nog nooit van hun leven iets anders gezien.
Wat ook moeilijk was was dat de studenten daar echt supergemotiveerd zijn (veel meer dan onze eigenlijke studenten) maar dat ze gewoon de middelen niet hebben om een deftig eindwerk te schrijven. Probeer maar eens een literatuuronderzoek te doen als er geen literatuur toegankelijk is... S avonds hebben we iets gegeten en gedronken en zijn dan gaan maffen. De volgende dag hadden we weer afspraak met de studenten ivm hun eindwerk en daarna zijn we wat vrienden gaan bezoeken van Abubakar ( de persoon die met mij mee was en zelf drie jaar in het kamp heeft gewoond, Abubakar is ook een medewerker van het Ahadi project en een collega van ons).
Wat wel heel leuk was om naar te kijken was het vangen van termieten. Het had de dag ervoor geregend en wanneer het een dag regent en daarna de zon schijnt dan verzamelen alle kinderen (groot en klein) zich rond de termietenholen om alle termieten die eruit komen te vliegen te vangen. Ze steken die beesten echt overal.... in hun broekzakken, in pottekes, in zakskes, gewoon los in de broek (of dit om daarna op te eten was of gewoon voor het plezier zal ik nooit weten ;) ). En dan was het tijd voor mij om terug te keren. Al bij al een zeer interessante ervaring die toch wel wat indrukken nalaat. Zoals ik al zei niet zozeer om de verschrikkelijke toestanden die je ziet maar wel omdat je je echt vragen begint te stellen bij het leven dat deze mensen leiden. De mensen zelf (hoofdzakelijk Congolezen) zijn echter steeds positief en er is mij uitgelegd dat zij het in vergelijking met hun landgenoten die niet tot aan het kamp zijn geraakt het eigenlijk vrij goed hebben en ze kunnen rekenen op hulp en financiële bijstand wanneer we terug keren naar Congo. Voila dit was zowat mijn trip naar het vluchtelingenkamp. Maar we gaan zeker nog eens terug!
Week vakantie in Burundi (Bujumbura)
De reden warom Peter vroeger moest terugkeren uit het vluchtelingenkamp was omdat we dringend nood hadden aan vakantie en belangrijker we moesten de grens over om ons visum te vernieuwen. Zoals altijd als je hier ergens naartoe wil moet je rekening houden met de toestand van de wegen en daar het regenseizoen hier zijn eigen capriolen heeft kan je je wel al direct voorstellen wat ons wederom is overkomen. DUWEN! Duwen duwen en nog eens duwen. We hadden evengoed te voet kunnen gaan en minder betalen vanwege de fysieke inspanning dat komt ook niet direct op in de gedachten van driver en zijn kompaan. Maar goed we zijn dus veilig aangekomen aan de Burundese grens volledig onder de moor en we hebben 5u en een half gedaan over een trip van 2 a 3 uur.
Aan de grens zijn we zonde al teveel problemen doorgereden, toch moesten ze eens proberen of ze geen extra 40 dollar konden ontfutselen maar leven in Afrika hard je wel in die dingen je moet alleen zien dat je gelijk hebt. Maar dan kom je in Makamba terecht, het eerste dorpje na de grens. NOG NOOIT zo iets meegemaakt, je stapt uit de auto en binnen de 5 min staat half het dorp rondom je en is de andere helft onderweg. En maar kijken,kijken, kijken,... Nu weet je hoe Knut zich moet hebben gevoeld in de zoo. Nog nooit zo een een onbehagelijk gevoel gehad, je wordt er claustrofobisch en gefrustreerd van. In een kring rondom u komen ze steeds dichter en dichter en kijken,kijken, kijken. Het was alsof onze trekrugzak het nieuwste technologische snufje was. Je kan begrijpen dat we het niet echt zagen zitten om onze eerste nacht daar door te brengen en toen zeiden ze ons dat er geen bus meer reed. Peter begon te wenen en hans piste in zijn broek. Dus in allerijl nog achter vervoer gezocht naar Buju, taxi was te duur en daladalas waren er niet te vinden. Uiteindelijk was na veel onderhandelen hebben we nog een daladala gevonden die mits voldoende volk nog tot in Bujumbura wou rijden. Er stond ons nog een ritje van 4u te wachten. Maar halleluja voor de landen ooit gekoloniseerd onder Belgisch bewind. We vertrekken met de daladala en zien ineens een weg gemaakt van water maar wacht ... neen dat is geen water.... wat is het? Er komt damp uit? ... Neen dit kan niet, dit is onmogelijk... een regenboog verschijnt boven ons hoofd voor ons strekt zich een gladde, zachte, berijdbare, moddervrije weg van.... TARMAC!!!!!!!!!! Hadden we nu niet met 20 in dat klein buske gezeten we hadden zowaar een dutje kunnen doen.
Aangekomen in Burundi, de batterij van Hans zijn GSM was plat, Peter was zijn GSM kwijt en had tevens de nummers van onze contactpersonen in Bujumbura; we hadden het uur niet en het was donker toen we toekwamen dus we dachten dat het daar al 22u was. Geen enkele bank was open, ge kunt daar nergens pinnen uit een automaat, we hadden geen dollars mee omdat we er vanuit gingen dat we ze niet nodig hadden, geen Franc Bou (Burundees geld) omdat de exchange rate aan de grens heel slecht is en wij zeiden niet met ons jongens,...
Om het allemaal heel kort te maken we stonden in een stad zonder planneke of adressen en enkel een VISA kaart. Enigste oplossing ergens gaan maffen waar we met visa konden betalen. Nergens iets vinden waar ge met VISA kunt betalen dus ergens hopen dat ge op de poef kunt slapen en eten (want dat hadden we ook al een hele dag niet gedaan)
OK geluk geluk, iets gevonden en ze zijn bereid om ons de dag later te laten betalen, JAAA MILJAAR zeg, 90 dollar aan ons broek. (Ik kan er nu al horen lachen in België) den helft van ons budget in 1 avond was al verdwenen en ge zou verwachten voor zo een prijs krijg je wel wat ja ballen Gerard ook dat viel dik tegen. Enigste pluspunt een warme douche. Na 3 maanden elke keer op uw tanden te moeten bijten was wat warm water meer dan welkom. De volgende dag hebben we contact opgenomen met Giulia (de Italiaanse) die ons dan het nummer van de Fransen heeft kunnen doorsturen. Uiteindelijk contact gehad met de Fransen die ons dan zijn komen ophalen en ons zeeeeer goed geïnstalleerd hebben voor de rest van de week. We zijn dan geld gaan afhalen met onze visa. Nu we krijgen het rekeningtje van onze transactie en daar staat ineens honderd euro teveel op. We vragen om uitleg vanwaar die honderd euro ineens komt en ineens begint die kerel zich te excuseren en uit te leggen dat het het rekenmachineke was dat zich vergist had..... allez ge snapt het ondertussen wel he mannen J . Maar de rest van ons verblijf was dik in orde, een echte vakantie,.... En gegeten maar gegeten! Zoveel keuze ineens! Prince koeken, verschillende soorten vlees op restaurant, pizza, KAAS, en dit geloof je nooit verschillende producten uit de Colruyt: Jempy, Resto, hehe met nederlandse tekst op de verpakking!
In Bujumbura heb je (één) museum met levende slangen, krokodillen en impalas met malaria. Het museum op zich stelt eigenlijk niet zoveel voor maar het had zijn leuke kanten. Met name de educatieve en interactieve dimensie. Zo kon je voor 2000 franc Bou een cavia kopen die ze dan, na het nodige geplaag, lieten vallen in het veel te kleine bassin van de krokodillen. Nu dit was best een spektakel! Je zou echt niet denken dat zo een log beest zo snel kan bewegen! Na een achtervolging van ongeveer één minuut (veel respect voor de cavia) verdween het arme beestje in de gigantische muil van dit prehistorische roofdier. We hebben een deel van de actie op camera maar de climax gebeurde zo snel dat we het niet hebben kunnen vastleggen. Voor we vertrokken hebben we nog het geluk gehad om het voederen van de slangen mee te maken. Wederom twee moedige cavias die in de kooi van de pythons gedropt werden. Nu één ervan had echt geen chance want die werd letterlijk met zijn hoofd in de muil van de slang geduwd maar de andere is kunnen ontsnappen en was nog op de vlucht toen we vertrokken. En mensen het wurgen van zo een cavia door een python gebeurd dus echt niet op één, twee, drie,... DAT BEEST HEEFT AFGEZIEN!!!! We hebben er ongeveer tien minuten naar staan kijken en het was nog niet dood. Leuk om te weten: de bewaker had de kooi open laten staan zodat we goed fotos konden trekken dus als we wouden hadden we zo een python in Hans zijn rugzak kunnen steken! Ze zouden het zelfs niet gemerkt hebben. Nadat Peter vijf minuten de slang met de cavia had zitten poken om wat actie creëren en goed fotomateriaal te hebben kwam de bewaker ons vertellen dat we er eigenlijk niet mochten aankomen omdat de consumering en vertering dan veel trager verloopt. Onze excuses aan de cavia.
De voorlaatste dag zijn we naar een nationaal park geweest waar we nijlpaarden en krokodillen in het wild hebben gezien. Het park zelf kost 3000 franc Bou wat echt niet duur is maar je moet ook wel nog wat geld betalen aan de gids en aan de bewaker die met je meestapt om je te beschermen tegen de rebellen die daar ergens in de bossen verscholen zitten. Hoewel we de bewaker niet al te veel gezien hebben en als je het aan ons vraagt zou hij de eerste zijn geweest om weg te lopen in geval van gevaar. Een leuk weetje : in het park zaten we op ongeveer vier kilometer van de Congolese grens. Vandaar ook de rebellen....
Dat was het zo wat voor onze reis in Burundi, natuurlijk is er nog veel meer gebeurd en hebben we zoveel leuke mensen ontmoet maar we gaan onze blog hier ver afronden.
De fotos zijn voor een andere keer (we weten dat jullie erop zitten te wachten!) want we zitten hier letterlijk al een halve dag (met enkele stroompannes meegerekend) en we zijn het wat beu. Daarnaast is ook de computer waarmee we normaal de fotos converteren half gecrashed en kunnen we deze voorlopig niet gebruiken.
Dit was het voor vandaag! Wij hopen dat alles daar goed gaat in het KOUDE België, hou jullie goed, wij doen hetzelfde!
Peter en Hans
04-02-2009, 15:43 geschreven door Hans & Peter 
|
