Sandro Veronesi vertelt over een weduwnaar, Pietro Paladini. Wanneer Lara (zijn geliefde) sterft, is hij niet getrouwd met haar. Toch zijn ze al 11 jaar samen en hebben ze een dochter. Daarbij komt dat ze over enkele dagen eindelijk in het huwelijksbootje zouden stappen. Dit zijn de redenen die het personage zelf aanhaalt om te verklaren waarom hij zichzelf weduwnaar noemt.
Op het moment dat Lara stierf, was Pietro een andere vrouw van de verdrinkingsdood aan het redden. Dit is natuurlijk een aangrijpend begin.
Pietro is zeer kalm gebleven onder de omstandigheden en hij heeft het gevoel dat de pijn hem nog moet overvallen. Ook zijn dochter lijkt nog niet goed te beseffen of te voelen wat er gebeurd is. Hijzelf zegt dat het lijkt alsof Lara op vakantie is, en dat ze nog moeten beseffen dat ze niet meer terugkomt.
Na deze plotselinge dood is het leven van Pietro veranderd. Hij ziet het nut niet meer in van alle dagen op kantoor zitten. Daarom blijft hij vanaf dat moment elke dag aan de school van zijn dochter wachten tot de laatste schoolbel is gegaan. Daardoor denken buitenstaanders dat hij gek is geworden, of dat dit zijn manier is om de pijn te verwerken. Maar Pietro voelt nog steeds geen pijn, en omschrijft deze nieuwe gewoonte als een verandering van prioriteiten. Natuurlijk verwondert hij zich ook over het feit dat het leed hem nog niet overvallen is. Hij begint lijstjes te maken, om te kijken of er gevaar dreigt wanneer hij in zijn geheugen graaft naar herinneringen. Maar ook dit blijkt veilig te zijn.
Na een tijdje komen verschillende mensen uit Pietros leven hem opzoeken aan de schoolpoort. Een voor een storten ze hun hart uit, over totaal andere dingen dan de recente dood van Lara. Zijn schoonzuster verwijt hem niet van Lara gehouden te hebben en vertelt dat ze opnieuw zwanger is. Ook komen enkele mannen van het bedrijf hun hart luchten over de zenuwslopende fusie. Ondanks al deze deprimerende verhalen is Pietro nog steeds niet neergehaald door pijn. Doorheen het hele verhaal blijft hij dan ook de reden zoeken waarom dit het geval is.
Ik ben erg onder de indruk van het boek. Het verhaal is zuiver, zonder dat er teveel rond de pot wordt gedraaid. Je kijkt als het ware door de ogen van Pietro Paladini. Hij is duidelijk een nuchtere zakenman met een intelligente kijk op het leven. Natuurlijk heeft ook hij zijn zwakke punten, maar die hebben we allemaal, en dit maakt hem nog reëler.
De intelligentie van Pietro komt het best tot uiting in de stijl, die getuigt van het intellect van de schrijver.
Ik ben al benieuwd naar andere boeken van Veronesi, die zeker in mijn lijstje van moet ik lezen-boeken komen!
