Bij gebrek aan een klein spiegeltje heb ik mij voor mijn grote spiegel geplaatst en zo het hoofdstukje gelezen, wat wel vlot ging! Eerst begreep ik niet waarom net dit hoofdstuk in spiegelschrift was, maar daarna werd het wel duidelijk. Het verhaal dat Orestes in zijn hoofd vormde ging over spiegels in de natuur, wateroppervlakken dus.
Twee hoofdstukjes verder kwam ik weer een mooie passage tegen. Iphigenia droomt over een bloem die groeit tot boven het huis. Het is een prachtige beschrijving! Ik denk zelfs dat het de mooiste is die ik al tegen ben gekomen in dit boek, hoewel dit moeilijk te zeggen is, want dit is niet de eerste keer dat ik zo onder de indruk ben.
Nog enkele stukjes te gaan, ik kijk er al naar uit!
Maar hoe groter het gevaar, hoe groter de voldoening als de vogels eindelijk over de evenaar vlogen, het punt waar de aarde kantelt en hoog laag wordt en koud heet en wit zwart. En daar was het dat de vogels neerstreken, op vlaktes waar het zand rood was als het sap van frambozen en waar het water zo blauw was dat het niet anders kon dan dat de hemel daar gewoon neergeploft was. Kortom: het paradijs. Daar kwamen alle vogels van de hele wereld samen en brachten met hun gefluit en getjilp de lucht aan het trillen, zodat niemand, geen mens of dier, nog kon slapen. Zodat er onafgebroken gefeest werd en gedanst, van s ochtends tot s avonds.
Deze passage is een van de vele voorbeelden in dit boek van mooie vergelijkingen die gemakkelijk voor de geest gehaald kunnen worden. Peter Verhelst zorgt ervoor dat iedereen die dit leest, kan wegdromen naar een ver warm land, waar mensen en dieren samen feest vieren. Mij heeft hij in ieder geval al kunnen overtuigen van zijn grenzeloze inspiratie.Er wordt in het boek ook veel gezocht naar manieren om kleur en licht zo echt mogelijk weer te geven met woorden. Ik vind dat de schrijver hier zeer goed in geslaagd is.
Weer ben ik onder de indruk van de schrijfstijl van Verhelst. Hij schrijft lange zinnen die toch gemakkelijk te lezen zijn. De korte hoofdstukjes zijn handig omwille van het feit dat je soms tussendoor moet pauzeren, en het geen tijd kost om het hoofdstukje nog snel af te lezen. Maar als je lang leest, kan dit wel vervelend worden. Ik hou wel van het feit dat de gedachten van alle personages afwisselend behandeld worden.
Het boek heeft in mijn ogen ook een andere wending gekregen, waarin de personages een leegte voelen. De sfeer is dus wat droeviger geworden. Door de manier waarop Verhelst schrijft kan ik wel moeilijk uitmaken met wie ik het meest meeleef. Dat kan ik ook appreciëren, aangezien iedereen hier zijn eigen mening kan vormen.
Ik ben benieuwd naar meer en hou jullie op de hoogte!
