Sandro Veronesi vertelt over een weduwnaar, Pietro Paladini. Wanneer Lara (zijn geliefde) sterft, is hij niet getrouwd met haar. Toch zijn ze al 11 jaar samen en hebben ze een dochter. Daarbij komt dat ze over enkele dagen eindelijk in het huwelijksbootje zouden stappen. Dit zijn de redenen die het personage zelf aanhaalt om te verklaren waarom hij zichzelf weduwnaar noemt.
Op het moment dat Lara stierf, was Pietro een andere vrouw van de verdrinkingsdood aan het redden. Dit is natuurlijk een aangrijpend begin.
Pietro is zeer kalm gebleven onder de omstandigheden en hij heeft het gevoel dat de pijn hem nog moet overvallen. Ook zijn dochter lijkt nog niet goed te beseffen of te voelen wat er gebeurd is. Hijzelf zegt dat het lijkt alsof Lara op vakantie is, en dat ze nog moeten beseffen dat ze niet meer terugkomt.
Na deze plotselinge dood is het leven van Pietro veranderd. Hij ziet het nut niet meer in van alle dagen op kantoor zitten. Daarom blijft hij vanaf dat moment elke dag aan de school van zijn dochter wachten tot de laatste schoolbel is gegaan. Daardoor denken buitenstaanders dat hij gek is geworden, of dat dit zijn manier is om de pijn te verwerken. Maar Pietro voelt nog steeds geen pijn, en omschrijft deze nieuwe gewoonte als een verandering van prioriteiten. Natuurlijk verwondert hij zich ook over het feit dat het leed hem nog niet overvallen is. Hij begint lijstjes te maken, om te kijken of er gevaar dreigt wanneer hij in zijn geheugen graaft naar herinneringen. Maar ook dit blijkt veilig te zijn.
Na een tijdje komen verschillende mensen uit Pietros leven hem opzoeken aan de schoolpoort. Een voor een storten ze hun hart uit, over totaal andere dingen dan de recente dood van Lara. Zijn schoonzuster verwijt hem niet van Lara gehouden te hebben en vertelt dat ze opnieuw zwanger is. Ook komen enkele mannen van het bedrijf hun hart luchten over de zenuwslopende fusie. Ondanks al deze deprimerende verhalen is Pietro nog steeds niet neergehaald door pijn. Doorheen het hele verhaal blijft hij dan ook de reden zoeken waarom dit het geval is.
Ik ben erg onder de indruk van het boek. Het verhaal is zuiver, zonder dat er teveel rond de pot wordt gedraaid. Je kijkt als het ware door de ogen van Pietro Paladini. Hij is duidelijk een nuchtere zakenman met een intelligente kijk op het leven. Natuurlijk heeft ook hij zijn zwakke punten, maar die hebben we allemaal, en dit maakt hem nog reëler.
De intelligentie van Pietro komt het best tot uiting in de stijl, die getuigt van het intellect van de schrijver.
Ik ben al benieuwd naar andere boeken van Veronesi, die zeker in mijn lijstje van moet ik lezen-boeken komen!
Bernard Dewulf wint Libris Literatuurprijs (De Standaard Online)
Ik was eens aan het rondneuzen op de site van De Standaard Online, en kwam opeens dit artikel tegen. Bij wat verder onderzoek over deze Libris Literatuurprijs heb ik o.a. gelezen dat dit het tweede jaar op rij is dat de prijs naar een Belgische schrijver gaat, en dit vervulde me toch wel even van trots op ons klein landje. Ondanks de grootte, wordt België toch goed vertegenwoordigd op cultureel en literair vlak!
Dus bij deze heb ik 2 boodschappen:
1)Proficiat meneer Dewulf!
2)Doe zo verder, schrijvers en kunstenaars van België!
De ondraaglijke lichtheid van het bestaan (Milan Kundera)
Wauw. Dat was mijn eerste reactie toen ik de laatste pagina van het boek gelezen had. En dat was nog maar zacht uitgedrukt. Het boek is overdonderend, zet je aan het denken en krijgt waarschijnlijk emoties los bij elke persoon die het leest.
De eerste twee hoofdstukken waren even slikken. Als je daar je gedachten liet afdwalen, kon je opnieuw beginnen. Maar interessant was het wel. De vragen die er gesteld worden en de kronkels in Kunderas bedenkingen zijn veel om op te nemen, maar de moeite waard om over na te denken. Ook het probleem dat aan de kaart gebracht wordt (Is zwaarte positief of negatief?) en zijn mening hierover hebben mij even zoet gehouden.
Na deze hoofdstukken begint het eigenlijke verhaal. Het is een verhaal met meerdere hoofdpersonages, beginnend bij Tomas en Tereza. Daarna worden er meer personages bijgehaald: eerst Sabina en daarna ook Franz.
De hoofdpersonages worden mentaal zeer goed uitgewerkt, wat het boek ook heel interessant maakt. We merken duidelijk de verschillen in afkomst en in meningen en opvattingen. Zo worden de onmogelijke relaties tussen de personages niet alleen zichtbaar, maar zelfs begrijpelijk. Ook taboes zoals de dood krijgen een andere betekenis als je dit boek gelezen hebt.
Er is veel afwisseling in het boek, wat ook de nodige concentratie vergt: van flashback naar flash-forward, om daarna over te gaan tot een droom van Tereza en uiteindelijk terug te eindigen bij een situatie die zich ergens in het begin afspeelde.
Daarbij wordt het probleem over zwaarte en lichtheid regelmatig terug geïntegreerd in het verhaal, waardoor onze mening hierover kan veranderen, afhankelijk van de context waarin we het lezen.
Kundera brengt verschillende problemen van vroeger en nu in de kaart, en dit op een filosofische en zeer slimme manier. Tegelijkertijd laat hij duidelijk blijken dat de personages maar personages zijn, creaties van zijn fantasie.
Alsof dit nog niet voldoende is, brengt hij humor samen met serieuzere delen, en luchtigere stukken met breinbrekers.
Je kan dit boek - volledig terecht - een echt staaltje vakmanschap noemen!
Het is dan eindelijk gelukt. De laatste pagina is gelezen, het boek is gesloten. Het verhaal daarentegen is niet 'gesloten', want een echt einde was er niet. Het voldane gevoel dat je anders krijgt als een boek uit is, blijft achterwege.
Wat nu? Wat gebeurt er met Iphigenia, met Orestes, met Elektra? Vragen die in mijn hoofd blijven zitten.
Hoewel ik altijd vol lof was over het boek, is dit een kleine afknapper. Ik had meer verwacht van het einde. Een onverwachte wending die ervoor zorgde dat alles goed kwam? Of nog een personage dat het leven van iedereen opfleurde? In ieder geval had ik er geen probleem van gemaakt als Verhelst nog wat extra paginas tevoorschijn had getoverd.
Dit neemt wel niet weg dat het boek mooi geschreven is. Zwellend Fruit is vlot te lezen, maakt je nieuwsgierig, zit goed in elkaar en geeft je het gevoel dat je in het verhaal zit. Mijn complimenten aan de schrijver!
Bij gebrek aan een klein spiegeltje heb ik mij voor mijn grote spiegel geplaatst en zo het hoofdstukje gelezen, wat wel vlot ging! Eerst begreep ik niet waarom net dit hoofdstuk in spiegelschrift was, maar daarna werd het wel duidelijk. Het verhaal dat Orestes in zijn hoofd vormde ging over spiegels in de natuur, wateroppervlakken dus.
Twee hoofdstukjes verder kwam ik weer een mooie passage tegen. Iphigenia droomt over een bloem die groeit tot boven het huis. Het is een prachtige beschrijving! Ik denk zelfs dat het de mooiste is die ik al tegen ben gekomen in dit boek, hoewel dit moeilijk te zeggen is, want dit is niet de eerste keer dat ik zo onder de indruk ben.
Nog enkele stukjes te gaan, ik kijk er al naar uit!
Maar hoe groter het gevaar, hoe groter de voldoening als de vogels eindelijk over de evenaar vlogen, het punt waar de aarde kantelt en hoog laag wordt en koud heet en wit zwart. En daar was het dat de vogels neerstreken, op vlaktes waar het zand rood was als het sap van frambozen en waar het water zo blauw was dat het niet anders kon dan dat de hemel daar gewoon neergeploft was. Kortom: het paradijs. Daar kwamen alle vogels van de hele wereld samen en brachten met hun gefluit en getjilp de lucht aan het trillen, zodat niemand, geen mens of dier, nog kon slapen. Zodat er onafgebroken gefeest werd en gedanst, van s ochtends tot s avonds.
Deze passage is een van de vele voorbeelden in dit boek van mooie vergelijkingen die gemakkelijk voor de geest gehaald kunnen worden. Peter Verhelst zorgt ervoor dat iedereen die dit leest, kan wegdromen naar een ver warm land, waar mensen en dieren samen feest vieren. Mij heeft hij in ieder geval al kunnen overtuigen van zijn grenzeloze inspiratie.Er wordt in het boek ook veel gezocht naar manieren om kleur en licht zo echt mogelijk weer te geven met woorden. Ik vind dat de schrijver hier zeer goed in geslaagd is.
Weer ben ik onder de indruk van de schrijfstijl van Verhelst. Hij schrijft lange zinnen die toch gemakkelijk te lezen zijn. De korte hoofdstukjes zijn handig omwille van het feit dat je soms tussendoor moet pauzeren, en het geen tijd kost om het hoofdstukje nog snel af te lezen. Maar als je lang leest, kan dit wel vervelend worden. Ik hou wel van het feit dat de gedachten van alle personages afwisselend behandeld worden.
Het boek heeft in mijn ogen ook een andere wending gekregen, waarin de personages een leegte voelen. De sfeer is dus wat droeviger geworden. Door de manier waarop Verhelst schrijft kan ik wel moeilijk uitmaken met wie ik het meest meeleef. Dat kan ik ook appreciëren, aangezien iedereen hier zijn eigen mening kan vormen.
Ik ben benieuwd naar meer en hou jullie op de hoogte!
Toen ik geen mailtje kreeg van de vrouw in de bib, die mij dat toch wel had beloofd, ben ik nog eens terug gaan kijken. Beleefd heb ik uitgelegd dat ik op een mailtje wachtte dat er nog altijd niet gekomen was. Toen ze ging kijken bleek dat het boek toch al was aangekomen! Wat een geluk, terug wat lectuur om mijn (soms wat zeldzame) vrije tijd mee te vullen!
Het eerste boek dat ik aan het lezen ben, is 'Zwellend Fruit' van Peter Verhelst. Het boek lijkt midden in een verhaal te beginnen, in een land dat te kampen heeft met grote natuurrampen die plots de kop op steken. Het is even doorbijten, die eerste pagina's. Dat heb ik wel bij elk boek, ik moet even wennen aan de verandering van schrijfstijl en thema. Maar bij de volgende pagina's, die ook even absurd lijken, begin ik het boek toch te appreciëren. Even wegdromen uit de realiteit, naar een land waar sprookjes uit de hemel zijn gevallen, en iedereen sindsdien sprookjes bij zich draagt als een deel van lichaam en geest. 'Zwellend fruit' is een boek dat me blijft boeien, er hangt voortdurend een mysterieuze sfeer rond. Bij de twee zeer gelijkende hoofdstukjes over het meisje en de jongen vroeg ik me dan ook heel de tijd af wie die twee zijn. Voor de romantische zielen onder ons kan dit boek ook zeker voldoen. Het is nog even wachten voordat ik kan ontdekken of het ontcijferen van het spiegelsprookje lukt, daar ben ik nog niet geraakt. Maar tot nu toe ben ik wel onder de indruk. De hoeveelheid fantasie van Peter Verhelst is bewonderenswaardig!
Hier eindig ik mijn blog, met de belofte jullie op de hoogte te houden van mijn vorderingen!
Vandaag heb ik dan eindelijk de tijd genomen om naar de bibliotheek van Diest te fietsen. Maar wat merk ik als ik naar mijn boeken zoek? Ze zijn allemaal uitgeleend! Ik heb ze dan maar besteld en zal in afwachting van de mail van de vriendelijke vrouw van de bib zoeken naar artikels of uitspraken die ik mooi vind. En ik zal eens in de Standaard boekhandel gaan kijken, misschien kan ik daar al een van mijn boeken kopen. Ik lees graag boeken, en ik lees ook vaak. Maar al te snel lees ik niet. Ik probeer elk woord en elke zin te begrijpen. Merk ik dat ik de zin niet helemaal heb opgenomen, dan lees ik hem opnieuw. Ik lees soms ook hele stukken opnieuw, om er de betekins van te begrijpen. Ik zou dus snel moeten beginnen met lezen, zodat ik mijn tijd kan nemen. Hopelijk laat die mail dus niet te lang op zich wachten! Over vorige boeken kan ik jammer genoeg ook nog niet veel schrijven. Ik ben nog aan het lezen in een Engels boek, maar dit is meer een typisch romannetje, geen hoogstaande literatuur zoals onze leraar Nederlands verwacht van dit portfolio. Dit is dus eigenlijk een nutteloze blog, maar ik dacht mijn trouwe blogfans even op de hoogte te houden van mijn vorderingen. Het zal de eerste en de laatste nutteloze blog zijn die jullie hier lezen, lieve blogfans! Ik zal jullie niet teleurstellen!
