Toen ik besloot terug te keren naar Ghana wou ik meer leren over de cultuur. Door veel te praten met de lokale bevolking kom je heel wat te weten, iedereen heeft zoveel levensverhalen te vertellen. Door te luisteren naar hen besef ik dat mijn Belgische leventje niets voorstelt Vaak weet ik niet wat ik moet zeggen omdat de verhalen zo aangrijpend zijn, of voel ik schaamte omdat ik klaag over onbelangrijke dingen, of weet ik gewoon niet wat ik moet voelen/denken Uit respect voor de mensen die me hun eigen levensverhalen vertelden kan ik deze verhalen niet online met jullie delen.
Soms is het voor mij niet evident om alles te begrijpen. Ik vraag me vaak af waarom een bepaalde traditie, handeling, klederdracht, gedaan wordt. Telkens wanneer ik iets niet begrijp probeer ik uitleg te vragen aan de mensen rondom mij. Zij proberen alles zo goed mogelijk uit te leggen, maar helaas is mijn geheugen te klein om alles op te slaan. :) Ik kan de cultuurervaringen niet neerschrijven op deze blog, dit zijn de dingen die ik enkel kan vertellen als ik geconfronteerd word met de Belgische cultuurvariant. Het is te veel om op te sommen, én onmogelijk om alles duidelijk te maken via deze schriftelijke weg. Je zal moeten wachten tot ik terug ben
Momenteel is de school gesloten voor 3,5 week, Ghanese paasvakantie. Voor de leerkrachten betekent dit dat zij tijd hebben om zelf naar school te gaan en hun cursus/examens af te werken. Ik was aangenaam verrast te horen dat de leerkrachten hun vrije tijd besteden om zichzelf educatief bij te scholen. Het is voor mij een teken dat zij echt iets willen bereiken in hun leven. Ik ben er zeker van dat deze leerkrachten dat ook uitstralen en meegeven aan hun leerlingen, dit zijn de leerkrachten die je nodig hebt in het Ghanese onderwijs.
De manier waarop de vakantie werd ingezet was opnieuw een fijne belevenis. In het begin begreep ik niet wat er gebeurde, maar de leerkrachten hebben me uitgelegd wat er gaande was. Het is traditie om het einde van een semester te vieren, je bent blij voor de tijd die je op school doorgebracht hebt. Om dit op een goede manier te vieren brengen de kinderen allerlei eten mee naar school zodat er een heus eetfestijn ontstaat. Naar ondervinding zijn het voornamelijk de jongere kinderen die eten meebrengen, de ouderen bepalen met wie zij hun eten moeten delen. Toch zijn er enkele kleuters die zich niet zomaar laten vertellen wat zij moeten doen met hun heerlijke maaltijd, zij vinden zichzelf groot genoeg om te beslissen met wie zij hun eten willen delen. Het is zo fijn om te zien dat onze kleuters voor zichzelf opkomen! Deze feestdag is ook de enige dag dat de kinderen vrij zijn om te doen wat zij willen, zonder bang te moeten zijn om geslagen te worden met de stok. De leerkrachten zitten gezellig buiten te kletsen terwijl de kinderen van het ene naar het andere klaslokaal rennen. Iedereen is zo vrolijk men is dankbaar voor de tijd die ze doorgebracht hebben op school gedurende het voorbije semester. Wordt er in België een feestdag gehouden om deze dankbaarheid te tonen?
Op weg naar de stad kom ik zeer veel kinderen tegen. Vaak lopen ze wat rond terwijl de mamas aan het werken zijn. De kinderen moeten zich amuseren zonder speelgoed, vaak gebruiken ze hiervoor afval dat ze op de straten vinden. Ik begrijp niet altijd welk spel er gespeeld wordt, maar ik denk dat zij dit soms zelf ook niet weten. Toch zijn er ook enkele spelletjes waar regels voor opgesteld werden:
- Je tekent op de grond een cirkel, de grootte is afhankelijk van de leeftijd van de spelers. De actieve speler krijgt enkele elastiekjes en gaat hiermee op een bepaalde afstand staan. Het is de bedoeling dat deze speler de elastiekjes wegschiet zodat deze in de cirkel belanden. Wanneer dit lukt, verdient de speler één punt. De andere spelers kijken toe en juichen telkens wanneer iemand een elastiekje in de cirkel doet belanden, ook al zijn dit hun tegenstanders
- Alle spelers gaan in een cirkel op de grond zitten, met gespreide benen zodat de cirkel gesloten wordt. Om het spel te spelen heb je één balletje nodig. Het is de bedoeling dat de bal over de grond gerold wordt, maar je moet de bal zodanig rollen dat deze uit de cirkel vliegt. De speler die die bal uit de cirkel heeft gerold krijgt één punt. Als de bal langs jouw benen uit de cirkel is gevlogen krijg jij één strafpunt.
Het lijkt heel eenvoudig, maar de kleuters beleven er veel plezier aan!
Toch denk ik dat deze spelletjes geen aanraders zijn om Belgische kinderen voor een bepaalde tijd mee te entertainen. Wie durft?
De favoriete begroeting van een blanke persoon is nog steeds salaminga of obrooni, wat letterlijk blanke betekent. Het is even wennen om het niet als discriminatie te zien, want omgekeerd zou het in België op een gevecht uitmonden. Hier wordt het puur als begroeting gebruikt.Men heeft me verteld dat ik mag/kan antwoorden met black man of black woman, maar dat heb ik toch nog niet geprobeerd. Voorlopig houden we het gewoon bij hello.
Voor de kinderen lijkt het nog steeds heel speciaal om een salaminga te begroeten. Ze worden heel blij als ze me zien en willen natuurlijk allemaal hello gezegd hebben tegen een blanke, soms zelfs 5x na elkaar.Het is schattig om te zien hoe blij je ze kan maken door hello te zeggen of door naar hen te wuiven. Het is een klein gebaar (al is het een constante bezigheid), maar voor hen betekent het veel.
Het is fijn te weten dat men je niet vergeten is, iedereen die ik vorige keer ontmoette herkent me. Ze weten zelfs mijn naam, ook al heb ik ze slechts éénmalig gesproken. De eerste dagen in Tamale hoorde ik mijn naam overal. Het nadeel is dat ik vorig jaar zoveel mensen gezien en gesproken heb dat mijn geheugen te klein is om iedereen te kennen, ik ben al zeer blij als ik de persoon herken. Voor hen is het misschien beledigend wanneer ik moet toegeven hen niet te herkennen, maar het wordt nog erger wanneer ik hen na een tweetal keren gezien te hebben nog steeds niet ken. Oeps De meeste mensen begrijpen het, maar voor mezelf is het vrij vervelend. Iedereen herinnert zich onze ontmoeting terwijl ik geen flauw idee heb waarover ze het hebben. Na een paar dagen hoop ik dat dit ongemakkelijke gevoel verdwijnt, als ik iedereen een aantal keren gezien heb zullen ze er hopelijk niet meer op terugkomen. Fingers crossed!
Ik weet dat ik vorige keer op mijn blog geschreven heb dat ik niemand herkende omdat ze allemaal zo fel op elkaar leken qua uiterlijk, maar deze mening moet ik herzien! Eigenlijk lijken ze helemaal niet op elkaar, iedereen heeft een uniek uiterlijk. Enkel s nachts wordt het iets moeilijker om de verschillen te zien, maar zelfs hier begin ik aan te wennen.
Mijn woonplaats is gelegen in een typisch Ghanese omgeving, niet in echte armoede (geen hutjes, maar stevige huizen), maar ook niet in het rijkere gedeelte zoals vorige keer. Je merkt meteen dat de mensen hier meer samenleven, ze begroeten je op elk moment van de dag, ze zijn bereid alles voor elkaar te doen, De sfeer waarin ik nu leef is anders, maar zeer fijn. Zoals ik al zei leef ik nu in een typisch Ghanese omgeving, en daar hoort natuurlijk het nodige lawaai bij. De mensen staan allemaal zeer vroeg op om allerlei klusjes te doen, zij leven volgens andere uren. (Om 5u s morgens is iedereen buiten heel druk bezig.) Ook is er vlakbij een schooltje waar de spelende (én zingende) kinderen voor de nodige ambiance zorgen. Je hoort de kinderen bijna altijd, maar dat heeft zijn charme. En als het niet de kinderen zijn die je hoort, dan zijn het de dieren. Ik leef letterlijk tussen de kippen (die om 5u s morgens beginnen te kakelen) en de geiten (die je s avonds bijna niet ziet liggen op de grond). Kortom, ik heb het zeer goed getroffen met mijn huisje, its perfect!
Its perfect? Almost. Luxe is iets wat je zeer snel gewoon wordt, een douche die werkt, een toilet die doorspoelt, elektriciteit Helaas is het in Ghana nog steeds mogelijk dat je van de ene dag op de andere zonder stromend water komt te zitten, na 3 dagen genieten van stromend water was de pret voorbij. Ik zit nu al enkele dagen zonder stromend water, maar gelukkig had de eigenaar reeds een kleine watervoorraad voorzien. Toch vrees ik dat ik hier niet zo heel lang meer mee zal toekomen., zuinig douchen is de boodschap! Het is toch weer wennen aan de bucketshower, ik ben er niet meer zo handig in Oefening baart kunst?
Ik heb in een vorig bericht enkele richtlijnen gegeven i.v.m. het verkeer, maar helaas wordt een fietser niet betrokken in dit systeem. Wanneer ik met mijn fiets door het dorp rijd, voel ik me minderwaardig. Het lijkt alsof men geen rekening wilt houden met fietsers, men staat/gaat/rijdt waar men wil zonder aandacht te hebben voor de fietsers. Het belangrijkste onderdeel van het verkeer is het claxonneren, want dit betekent dat iedereen voor jou aan de kant moet, maar mijn fiets heeft zelfs geen bel Hoe kan ik voorrang afdwingen? Als ik je dan ook nog eens vertel dat mijn remmen me bijna niet vertragen zal het je niet verbazen dat ik al meerdere bijna botsingen heb gehad. Je zou denken dat je toch opvalt als blanke
Normaal gezien begint in april het regenseizoen. Dit betekent dat het vaak onaangekondigd begint te regenen, dan lijkt het alsof ze vanboven alle sluizen openen zodat we meteen de volle lading krijgen. Het voordeel is dat de regen voor afkoeling zorgt. (Nochtans heb ik slechts 2x een regenbui meegemaakt, s nachts.)
Dit is zeer welkom aangezien het volgens de leerkrachten op school de warmste maanden zijn. Halleluja, t is soms echt verschroeiend heet! Maar ik mag eigenlijk niet klagen, want in België begonnen we te zagen dat het te koud was..
Het vreemde is dat de Ghanezen zelf heel veel last hebben van de hitte, zij kunnen het soms met moeite verdragen. En als ik dan eventjes aanhaal dat ik van België kom en deze temperaturen dus niet gewend ben, zeggen ze doodleuk Je bent er toch al een paar dagen, tijd genoeg om je aan te passen. Een dagje zonder me bezweet en vuil te voelen zal er niet inzitten vrees ik, laat die deo maar komen!
Deze week ben ik opnieuw naar school geweest, dezelfde school als vorig jaar. De teachers en headmasters waren blij me terug te zien, maar dat gevoel was wederszijds. Ik voelde me meteen heel welkom, het was alsof ik er nooit ben weggegaan. Zelfs de kindjes herkennen me! Ze kwamen tijdens de pauze allemaal rustig in de klas zitten waar ik met de leerkrachten aan het bijpraten was. Normaal gezien mogen de kinderen niet in deze klas tijdens de pauze, maar Gladys (een leerkracht) zei dat ze allemaal speciaal voor mij naar binnen kwamen. Nu de salaminga opnieuw op school is, wordt het toegestaan om in dezelfde ruimte te zitten. Mijn indruk van de kinderen? Ze zijn zo rustig geworden. (Ze zaten allemaal netjes aan hun bank tijdens de pauze, met een simpele glimlach waren ze tevreden.)
Tijdens het lesgeven werd duidelijk dat ik een verkeerde eerste indruk had, ze kunnen nog steeds zeer veel lawaai maken, en ook het vechten zijn ze nog niet verleerd. Het is interessant om te zien welke vooruitgang ze geboekt hebben. Ook de leerkrachten zijn geëvolueerd, er wordt een beter systeem gebruikt om de kinderen aan het werk te zetten. De kinderen zijn zo gewend aan het systeem dat ik dit ook kan gebruiken om duidelijk te maken wat ze moeten doen, iets waar ik vorige keer problemen mee had. De eerste week ben ik de assistente van de leerkracht, ik observeer de kinderen, ik probeer te ontdekken wat ze in tussentijd geleerd hebben, zodat ik na de vakantie een betere hulp kan zijn in de klas.
De kindjes op school zijn nog steeds mega schattig! Het is onvoorstelbaar hoe blij je ze kan maken door ze te begroeten, door ze een glimlach te schenken, door naar hen te wuiven, Je merkt dat ze me herkennen: in de klas zien ze me niet als salaminga, maar wel als teacher.
Kidsweetjes :
- Het kindje dat vorig jaar bang was van mij omwille van mijn huidskleur heeft nu geen enkel probleem om in mijn buurt te vertoeven. Yes!
- Eén van de schattigste jongetjes op school, een knap ventje van 2 jaar, droeg vandaag een T-shirt met een zeer toepasselijk opschrift : ITS NOT EASY TO BE THE CUTEST IN THE WORLD.
Om 3u s nachts kwam ik na een veel te lange busrit aan in Tamale, de stad waar ik verblijf. Ik werd meteen naar mijn eigen stulpje gebracht, natuurlijk was ik heel benieuwd om te zien waar ik terecht zou komen. Toen we arriveerden bij mijn verblijfplaats was ik zeer verbaasd. Ik dacht dat ik een kamer zou huren, maar eigenlijk huur ik een volledig huisje. (fotos uploaden : mislukt)
Ik ben een jaar weggeweest uit dit prachtige land, maar vanaf het moment dat ik uit de luchthaven stapte, voelde het meteen zeer vertrouwd aan. Het is alsof ik hier altijd ben gebleven De eerste indrukken die ik vorige keer had, beleefde ik deze keer helemaal anders: de geur, de hitte, het spannend afwachten op de luchthaven, het verkeer, Het is alsof Ghana geen geheimen meer heeft voor mij, men gevoel wordt bevestigd : ik heb hier mijn tweede thuis gevonden!
De eerste dagen heb ik gebruikt om de hoofdstad opnieuw te ontdekken. En geloof mij, ook al ben ik er al een aantal keren geweest, het blijft een ontdekking : Accra is veel te groot voor mijn oriëntatievermogen. Vorige keer had ik heel veel problemen met het verkeer in deze stad, ik voelde me bijna nooit veilig in de auto, maar zelfs dit gevoel is veranderd!
Ik begin een beetje de structuur van het Ghanese verkeer te begrijpen :
- Claxonneren betekent Pas op, ik kom eraan en ben niet van plan te remmen!
- Tijdens een file moet je elke 5meter van rijstrook verwisselen om meer file te creëren.
- Om aan te geven dat je van rijstrook wisselt (een rijstrook naar links opschuiven), steek je je hand uit het raam en wijs je naar de grond. Op deze manier maak je duidelijk dat jij daar wilt gaan rijden. Het is niet nodig om te wachten totdat er geen auto aankomt, jij hebt aangegeven dat je daar zal rijden dus moeten de andere autos remmen. Logisch, toch?
- Langs de weg kom je steeds vaker verkeersborden tegen om de snelheid te limiteren (vb.50). Sommige autos zijn geijkt in km/u terwijl andere autos geijkt zijn met m/h. Ofwel betekent het bord dat je 50 km/u mag rijden, ofwel mag je rijden met een snelheid van 50m/h (= 80km/u). Ik snap niet hoe snel we mogen rijden, maar denk dat daar geen enkele Ghanees over nadenkt
Als je al deze regels begint te ontdekken ontstaat er toch enige structuur in de chaos waardoor je je veel veiliger voelt in de auto, toch zou ik het zelf nooit aandurven om hier achter het stuur te kruipen!
Wat ik opnieuw zal moeten leren is het lange (en vele) stilzitten. Ghanezen zijn een zittende bevolking : zitten en drinken, zitten en wachten, zitten en Ik besloot om een stevige beachwandeling te maken om nog een beetje sportief te blijven, maar het werd een letterlijke shit wandeling. Het begon veelbelovend, het leek zelfs op een Belgische strandwandeling, maar na een tijdje kwamen we op een ander spoor terecht. Aan de kust vind je heel arme gemeenschappen die in een soort van sloppenwijk wonen. Je kan aan de mensen zien dat zij zich met heel weinig moeten behelpen, hun huizen bestaan uit een aantal golfplaten, de dieren staan zielig op het strand vastgebonden, het afval wordt op het strand verbrand, de resten afval laat men liggen zodat er een mini vuilnisbelt ontstaat, de geur is zeer onaangenaam én de mensen doen hun behoefte op het strand (ze hebben het fatsoen dit tussen de lage rotsen te doen, maar tijdens de wandeling moet je zeer goed opletten dat je niet in een onaangenaam cadeautje trapt). Ondanks het feit dat het vies is om daar te wandelen ben ik blij dat ik dit gedaan heb, het is heel confronterend om te zien (én te ruiken), maar nu heb ik toch een beter beeld van hoe men in zulke omstandigheden leeft.
Fotos moet je echter niet verwachten van deze trip, al zou dat jullie een beter beeld geven. Ik vind het vervelend en het getuigt van weinig respect tegenover de mensen om fotos te trekken van hun arme omstandigheden.
Ik was ooggetuige van een streetsoccermatch (het moest een voetbalmatch voorstellen, maar doordat er niet echt volgens voetbalregels gespeeld wordt noemen ze het streetsoccer). Ik zal je enkele frustraties opsommen die bij mij opkwamen toen ik naar de match keek; bij aanvang van de match moet je niet op je eigen speelhelft staan, een scheidsrechter moet niet persee de match volgen (praten met de supporters is ook een onderdeel van het scheidsrechteren), offside is onbekend, bij een penalty gokken we de afstand, het veld ligt vol stenen en rotsen (voor sommige is het zelfs dan niet nodig schoenen te dragen), het zandveld heeft geen belijning (de supporters moeten maar gaan lopen als de spelers te dichtbij komen of je blijft staan, maar dan is er wel kans dat je getackeld wordt), Kortom, het was een lachwekkende, maar frustrerende match om te zien.
Ik heb een voetbalcoach uit de US ontmoet, hij heeft al verschillende ploegen getraind, ook verscheidene vrouwenploegen. Ik kon het dan ook niet laten hem te vragen of het echt zo moeilijk is om een vrouwenploeg te trainen, want dat is wat ik in Brecht vaak hoor Zijn antwoord : Oh no, its not difficult at all! Jiehaa!
Toen ik in de stad ging lunchen heb ik iets gezien waarvan ik niet wist hoe ik moest reageren; verbaasd, lachen, dit kan toch niet, Toen ik betaalde had men geen munten, ze moesten geld wisselen. In het kraampje ernaast konden ze dit niet, maar er was een andere (zeer rare) oplossing. Het geld werd gewisseld bij een bedelaar, kunde u da voorstellen?
Het aantal dieren waarnaast ik heb gestaan op enkele meters afstand kan weer aangevuld worden. We zijn naar Mole National Park geweest en daar stond ik heel dicht bij een baboon, een wild zwijn en een olifant! Ik ben nog steeds fier op mezelf, al was ik vandeweek bang van een klein katje dat super tam was, oeps :)
Hierbij geef ik jullie een mooie uitspraak om af te sluiten: TRUST IS LIKE GLASS, ONCE BROKEN IT WILLL NEVER BE THE SAME AGAIN
Ik ga weer beginnen met mijn verontschuldigingen, maar aangezien hier heel vaak de elektriciteit uitvalt, is het niet altijd mogelijk mijn blog aan te vullen. Vaak zit heel de stad zonder elektriciteit, maar je wordt het op den duur wel gewoon. Al moeten jullie daardoor langer wachten op nieuwe verhalen Ik heb al vaker iets getypt over mijn schooltje, ook nu laat ik jullie iets weten over mijn werkplaats.
De schoolstraffen zijn echte lijfstraffen. Zoals je al vaker gelezen hebt, worden de kids met de stok geslagen, maar er zijn ook andere straffen. Een voorbeeld hiervan is het geknield zitten (op een zanderig schoolplein dat volligt met kleine steentjes) met de armen gestrekt boven het hoofd. Op een ochtend werd P1 t.e.m. P4 (primaryklassen) gestraft en moesten al deze leerlingen het ochtenritueel ondergaan op hun blote knieen. Chapeau voor deze leerlingen, ik zou het niet kunnen. Ik zei dan ook niets tegen de leerkrachten wanneer ik zag dat de leerlingen vals speelden. Ik had zoveel medelijden met ze dat ik geregeld heb weggekeken.
Waarom werden ze gestraft? De leerlingen komen niet tijdig naar school (de oudste leerlingen moeten de school vegen dus zij worden eerder op school verwacht), maar ik vind dit niet zo onlogisch aangezien de kinderen niets te doen hebben op school (zij hebben geen veegopdracht, tenzij iemand van de oudere leerlingen hen beveelt hun job over te nemen).
Ik had toch serieuze problemen met het hele strafgebeuren, want de leerkracht die de leerlingen liet knielen komt elke dag te laat. Maar daar wordt natuurlijk niets van gezegd. Volgende keer ga ik haar toch eens vragen waarom ze discipline van de leerlingen verwacht terwijl ze dit zelf niet toont Eerlijk is eerlijk!
Maandag 20 februari 2012, de eerste Afrikaanse regen! Het viel s avonds met bakken uit de lucht, zo verfrissend. We zaten tijdens de regenval in het stadscentrum, een plek waar je enkel zand ziet. Binnen enkele minuten stond het centrum volledig onder water en kon je het zand zeer goed ruiken. Weeral iets wat ik jullie niet kan laten ervaren
Toen ik naar huis wou gaan was het iets minder prettig. Het nemen van een taxi was niet zo eenvoudig, want natuurlijk neemt iedereen een taxi met zon weer! Al een geluk zijn de mensen hier zo vriendelijk dat ik een lift aangeboden kreeg, al had ik wel eerst een half uur in de regen gestaan in de hoop een taxi te vinden.
Het laatste stukje tot ons huis moest ik te voet afleggen, ik ben nog nooit zo bang geweest op dat kleine stukje. Ik hoorde de kikkers springen in de vele plassen (aangezien we op een zandweg wonen) en dacht echt dat er binnen de kortste keren een kikker tegen mij zou springen, ieuw. Ook andere dieren waren duidelijk te horen in het struikgewas, versnellen was de boodschap!
Af en toe bliksemde het dan ook nog eens zo fel dat het echt pijn deed aan men ogen, zo fel waren de bliksemschichten. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt, maar dat gevoel heb ik hier wel vaker
Het leuke van het verhaal is dat ik de vele kikkers die s avonds aan het rondspringen waren s morgens allemaal dood op de weg zag liggen, volledig platgereden door het verkeer. En ja hoor, het waren er immens veel!
