Toen ik gisterenavond was ontsnapt ging ik op pad. Ik liet Mallory naar de wei van de stieren gaan terwijl ik nog verder op pad ging. Mallory is echt een mannengek en houdt wel van de aandacht die ze krijgt van die stoere stieren. 

Ik ging verder op pad. Niet omdat ik preuts of bang ban hoor, ik houd gewoon niet van al die aandacht. Oké, misschien ben ik ook wel wat verlegen... Enfin, ik stapte dus verder en kwam aan bij de boerderij. 

Ik keek stiekem door het raam en zag het hele gezin gehypnotiseerd kijken naar een soort lichtgevend kastje alsof het hun god was. Ze aten ronde bolletjes en dronken gekleurd water. De Kastgod kon praten en liet verschillende beelden zien. Ik vond het raar en stond er maar wat onwennig bij, niet wetend wat ik er van moest vinden. Net toen ik weg wou stappen, zag ik het: het beeld dat alles zou veranderen. 

De Kastgod toonde een beeld dat alles veranderde. Eerst zag ik duizenden kippen in kleine kooien. Ze hadden nauwelijks ruimte om te ademen, laat staan om te bewegen. Ik ben niet de grootste fan van kippen maar dat is geen leven. Dit was nog niet het ergste, de Kastgod  toonde vervolgens beelden van varkens. Honderden varkens die net zoals de kippen in hokken waren gepropt. Verschrikkelijk. Maar dan zag ik het ergste: de koeien. Ik kan er bijna niet over praten, het doet zo'n pijn. Naast de rijen koeien stond een man die een grote metalen staaf liet vallen tegen de kop van een koe. Wat ik toen zag was bloed, een heleboel bloed. Dat is het laatste wat ik me herinner. Toen ik de volgende dag wakker werd in mijn stal dacht ik even dat het een nachtmerrie was, maar dat was het helaas niet. 

Oh wat moet ik toch doen? 

Veel liefs

Elsie