Ik weet dat het een tijd geleden is dat ik hier nog iets heb gepost, sorry daarvoor. Er is zo veel gebeurd sinds de laatste keer dat ik iets poste. Maar ik heb veel te vertellen dus ik zal er direct aan beginnen. Waar was ik gebleven? Oh ja, Jerry, Tom en ik waren ontsnapt uit de boerderij en kwam aan op het vliegveld. Onze vlucht naar India vertrok bijna dus we moesten ons haasten.
Toen we eindelijk aankwamen in India voelde ik me compleet. Iedereen aanbidde me en het leven was magisch. Samen met Tom en Jerry was mijn leven helemaal compleet. Ik weet niet precies hoe lang we zo leefden, misschien wel maanden of zelfs jaren. Maar natuurlijk komen aan alle sprookjes een einde, ook aan dit sprookje. Indische koeien kwamen naar mij en vertelden me dat ik niet meer mocht omgaan met Tom en Jerry omdat ze van een lagere stand kwamen. Ik kon mijn oren niet geloven, hoe konden ze? Voor mij was dat het, ik werd wakker geschud uit mijn roze droom. We moesten hier weg!
Het leven kan niet zonder pijn of zonder lijden zijn, dat weet ik ook wel. Maar als we allemaal ons best doen dan kunnen we een leven hebben vol wederzijds respect en waardigheid. En dat is waarom ik besloot om terug naar mijn kleine, saaie, maar perfecte boerderij te gaan.
De laatste paar nachten kon ik geen oog maar dicht doen. Ik denk nog maar aan een ding: hoe kom ik in godsnaam in India? Eerst moet ik een vliegveld zoeken, dan moet ik een vliegtuig zoeken die naar India vliegt en dan moet ik op dat vliegtuig zien te raken. Lijkt onmogelijk, niet? Maar alles lukt als je maar gemotiveerd bent en het slachthuis lijkt me wel een goede motivatie. Maar moest ik dan al mijn vrienden achterlaten en hun aan hun lot overlaten? Mijn geheim begon aan me te vreten en ik moest het aan iemand kwijt, ik besloot dat ik iemand over mijn plan moest vertellen: Mallory.
Mallory was het met me eens dat ik weg moest en samen planden we mijn grote ontsnapping. Uit de weide raken was niet moeilijk, maar ik moest naar de stad en die is 70km hier vandaan. Te voet dan maar.
De avond voordat ik wou vertrekken kwamen Jerry het varken en Tom de kalkoen met me spreken. Ze zeiden dat ze wisten wat ik van plan ben en wouden met me mee. Eerst probeerde ik smoesjes te verzinnen maar je kent varkens, ze zien het direct als iemand tegen hun liegt. Ik weet dat Jerry heel goed kan kaart lezen en dat Tom heel goed kan koken. Na een paar minuutjes denken was ik eruit: ik ging met Tom en Jerry op vakantie. Alleen op reis gaan is ook maar alleen hé!
De laatste paar maanden heb ik me zo slecht gevoeld. Ik kon de beelden van de geslachte koeien niet uit mijn hoofd zetten. Hoe konden mensen dit doen? Ik gun mensen niet eens de eer om zicht een dier te noemen. Ze zijn het niet waard. Dieren doden misschien om te leven maar we zouden nooit leven om te doden.
Gisterenavond had ik er genoeg van, ik wou weg van alles. Ik stapte en stapte en voor ik het wist stond ik weer voor het raam van de boerderij. Ik zag de hele familie weer staren naar de Kastgod. Ze keken naar iets wat Discovery Channel heette. Even later stopten met bidden en ontwaakten uit hun trance. Ze begonnen ruzie te maken over iets wat 'de zender' heette. Het was een soort toverstokje waarmee ze de beelden van de Kastgod konden veranderen. Iedereen uit het gezin wou andere beelden. Uiteindelijk overwon moeder en keken we opnieuw naar Discovery Channel. Het waren beelden van koeien in India. Toen ik de koeien zag begonnen mijn vier magen weer te keren. Mijn herinneringen dreven weer naar boven en tranen vulden mijn ogen. Net toen ik het bijna niet meer aankon hoorde ik iets vreemds. De Kastgod vertelde dat koeien heilig zijn in India. Hij liet zien hoe mensen koeien aaiden en versierden met kransen. Ik keek naar de koe op het scherm en zag hem stralen. Zo wil ik me ook voelen. Die beelden brachten me op een idee: IK WIL OOK NAAR INDIA!
Hopelijk hebben ze daar ook wifi dat ik mijn blog kan updaten!
Toen ik gisterenavond was ontsnapt ging ik op pad. Ik liet Mallory naar de wei van de stieren gaan terwijl ik nog verder op pad ging. Mallory is echt een mannengek en houdt wel van de aandacht die ze krijgt van die stoere stieren.
Ik ging verder op pad. Niet omdat ik preuts of bang ban hoor, ik houd gewoon niet van al die aandacht. Oké, misschien ben ik ook wel wat verlegen... Enfin, ik stapte dus verder en kwam aan bij de boerderij.
Ik keek stiekem door het raam en zag het hele gezin gehypnotiseerd kijken naar een soort lichtgevend kastje alsof het hun god was. Ze aten ronde bolletjes en dronken gekleurd water. De Kastgod kon praten en liet verschillende beelden zien. Ik vond het raar en stond er maar wat onwennig bij, niet wetend wat ik er van moest vinden. Net toen ik weg wou stappen, zag ik het: het beeld dat alles zou veranderen.
De Kastgod toonde een beeld dat alles veranderde. Eerst zag ik duizenden kippen in kleine kooien. Ze hadden nauwelijks ruimte om te ademen, laat staan om te bewegen. Ik ben niet de grootste fan van kippen maar dat is geen leven. Dit was nog niet het ergste, de Kastgod toonde vervolgens beelden van varkens. Honderden varkens die net zoals de kippen in hokken waren gepropt. Verschrikkelijk. Maar dan zag ik het ergste: de koeien. Ik kan er bijna niet over praten, het doet zo'n pijn. Naast de rijen koeien stond een man die een grote metalen staaf liet vallen tegen de kop van een koe. Wat ik toen zag was bloed, een heleboel bloed. Dat is het laatste wat ik me herinner. Toen ik de volgende dag wakker werd in mijn stal dacht ik even dat het een nachtmerrie was, maar dat was het helaas niet.
Ik ben Elsie en ik ben een koe. Echt waar! Ik hou van gras en ook van mij beste vriendin Mallory. Ik hou van mijn leven, elke dag is relaxed en rustig. Of misschien moet ik zeggen was elke dag relaxed en rustig. Gisteren veranderde alles, De Gebeurtenis veranderde alles, maar daar straks meer over.
Hoewel ik van mijn leven op de boerderij hield, was het soms een beetje saai. Gisteren wou ik daar wat verandering in brengen en glipte samen met Mallory uit de koeienstal. 'Hoe zijn jullie nu ooit uit die stinkende koeienstal ontsnapt?', hoor ik je al denken. Dat zal ik je nu eens haarfijn uitleggen.
Het begon allemaal gisterenochtend. De oudste zoon kwam me weer eens melken. Ik haat het als hij me komt melken want hij is een pummel die erg ruw te werk gaat. Hij heeft er gewoon geen zin in omdat het nog zo vroeg in de ochtend is. Bovendien zat hij de hele tijd met de duim van een hand op zijn telefoon bezig terwijl hij me melkte. Asociaal!
Dus zoals ik al zei, hij was met zijn telefoon nemen en nam een foto van mij en begon er mee te lachen. Daar kon ik nu toch wel niet mee lachen hoor!
Ik gaf hem een trap met mijn poot en zijn telefoon viel recht in mijn verse koeienvlaai. Hahaha, dat was echt grappig. De boerenzoon liep zo kwaad weg dat hij de deur van de stal was vergeten sluiten. Ziezo, zo makkelijk was het. 'Vanavond ga ik op avontuur', dacht ik.
