POGING TOT IQUITOS MAAR WIJ BELANDDEN IN VERSCHILLENDE STAKINGEN IN HEEL PERU.
wat een gevaar, maar wat een avontuur!
Ik leg uit:
zondagavond vertrokken we met de bus naar Lima om vandaar normaalgezien een vliegtuig te pakken naar iquitos (stad in de jungle van peru). het is helemaal anders uitgedraaid. bijna iedereen van het afs comite trujillo, mijn mama en mijn zus waren mee. we zijn met de bus tot ongeveer 3uurtjes van trujillo richting het zuiden geraakt. het was midden in de nacht en de bus stond gewoon stil. van de afs'ertjes kon bijna niemand slapen (gesnurk en gsmrinkels) dus slopen we af en toe naar buiten om wat van de frisse lucht te genieten. WOW wat was daar te zien! een suuuuperlange rij van allemaal bussen en camions. wel degelijk iets ergs aan de hand, dachten we zo. maar toen vonden we het nog leuk.. toen het licht was (6u stonden we al stil) zijn we naar het dorpje gestapt om te gaan ontbijten.
daar zijn we praktisch heel de dag gebleven: in the middle of nowhere, in the middle from a little war.
man, ge kunt ni geloven hoe spannend alles was maar kheb toch ook momenten schrik gehad. ik voelde me in een film, het leek niet realistisch.
wat was nu juist het probleem? awel er is dus blijkbaar een bepaald plantje dat nogal belangrijk is dat gestegen is in prijs en alle boeren zijn er kwaad voor, maar volgens mij is er meer aan de hand..ik had ook iets opgevangen van datde prijs van het water gestegen is (die verklaring lijkt me al logischer want de arme mensen kunnen dat niet betalen). het waren ook de dorpjes, de armere mensen, die staakten. het probleem was dus dat een grote hoop mensen simpelweg de weg blokkeerden. als er maar iets bewegend voorbij kwam, werd het bekogeld met stenen. in een stadje dichter tegen lima, waar wij gelukkig niet zijn geraakt, waren er ook bommen en kogels. natuurlijk zijn we peru en is er maar 1 hoofdweg waardoor je echt VAST VAST zit. zolang we bleven stilstaan was er niet zo'n probleem, maar mannelijke passagiers hadden genoeg van al dat wachten en wilden 'tot de aanval' gaan..eerst overleggen of we niet doormochten, maar dat is wel in meer geweld uitgeslaan.
tegen de middag waren we niet meer de enigsten in het dorpje of restaurant. want mensen hebben behoeftes en krijgen honger...iedereen ging zo snel mogelijk eten want we waren echt met massa's mensen en het eten geraakte op. ook vreemd om het systeem van vraag en aanbod van dicht bij te zien..veel mensen wilden eten, maar er was niet genoeg. resultaat: alles werd enorm duur!
zoveel mensen die een deadline hadden en die gemist hebben.. zo hadden wij ook onze vlucht naar iquitos gemist.'t was eerst nog een hele discussie of we toch verder gingen en de volgende ochtend zouden gaan of gewoon ineens een paar weekjes later. 't is dat laatste geworden. we hebben dus een andere bus van dezelfde maatschappij terug naar trujillo genomen. we hadden dan wel geen zitplaats, maar swat, avontuur he.
ook ietsie beter de peruviaanse cultuur leren kennen: dat ze delen bijvoorbeeld en hulpzaam zijn. op de bus hadden wij geen zitplaatsen en de passagiers zorgden ervoor dat ook wij comfortabel konden zitten, het weinige eten werd gedeeld,...
het was nog niet gedaan hoor. ondertussen was het al avond en in chimbote was er dan weer een stop waar we echt nog lang hebben gezeten. liedjes zingend in de regen (jawel!), kaarten, nieuwe mensen leren kennen (gaat zoveel sneller, lotgenoten), het nieuws gezien met verschrikkelijke beelden waar je echt het geweld ziet, bezoekje gehad van lore (afs'er die in chimbote woont), met onze handen gegeten en ze gewassen met een bidon (hahaha kvoelde mij weer op de scouts, precies kamp met heel peru).
vermits enkele bussen dan gebroken of kapotte ramen hadden en er snachts gewoon stonden kwamen er dan ook nog eens mensen met slechte intenties binnen om spullen te pikken op de bussen. algoed niemand van ons die er slachtoffer van was. tegen middernacht zijn we dan terug richting trujillo gegaan, 2uurtjes rijden. ik had geen zitplaats dus ik heb nog veel gezien van wat er buiten aan de hand was. overal politie die waakt en nog grote groepen mensen met knuppels enzo. maar ze deden niets meer.
eens in trujillo meteen naar huis en gaan slapen. WOW, wat een ervaring! Een 30u durende slechte ervaring, maar ook met veel goede ervaringen. weer zOveel bijgeleerd! Van de ene verbazing in de andere, van het ene gevoel in het andere,...de groep nog iets beter leren kennen, peru nog iets beter leren kennen. Je hOOrt deze dingen altijd, maar nu zat ik er middenin en tis inderdaad dAn dat je er bij stilstaat. ik heb het echt gevoeld, nu pas beseft wat voor armoede er in peru is, hoe slecht de systemen hier wel niet zijn en hoe ontevreden veel mensen zijn.
nu zijn er nOg meer gefrustreerd! want ik betwijfel het of er iets wordt veranderd..
ik was uiteraard liever naar iquitos gegaan, maar ik vind het toch goed deze ervaring gehad te hebben.
iquitos is voor later.
no worries, alles oke!
19-02-2008 om 21:18
geschreven door hannah 
|
samen met kristine en charlotte hebben we eerst mas o menos een uur theorie gekregen. dat betekent dat we op het zand deden alsof we op het water waren, surfborden werden op het zand getekend enzo..echt een goede profesor!! nadat we het belangrijkste wisten om er aan te beginnen, het water in...ik heb er nog ni zoveel van gebakken maar uiteindelijk ook maar de eerste keer. één ding was zeker: ik vond het zalig!! beetje verslavend geloof ik wel..
uiteindelijk is het toch warm en is het na 5minuten weer droog. 
