Op dit moment lijkt het meer en meer dat de Depressie aan het winnen is.
Gisteren heb ik de stap gezet om me te laten opnemen in het ziekenhuis, volgens bijna iedereen een moedige, veilige en juiste keuze. Volgens mijn ouders (lees vooral mama want mijn vader spreekt niet) een schreeuw om aandacht. Toen ik hen vertelde dat ik was opgenomen was de eerste reactie " wie gaat dat betalen? " en " je moet niet denken dat wij spulletjes gaan brengen, trek uw plan maar". Tussen die verwijten door klonk er geen sprankeltje hoop of empathie, net datgene dat je toch verwacht van familie.
Ik probeer te vechten tegen het monster en tegen de donkere gedachten en gevoelens, hoewel ik op ben. Ik probeer een oplossing te zoeken, een uitweg maar op dit moment is alles zwart.
Het is moeilijk om te omschrijven hoe ik me voel maar woorden als leeg, op, angstig, alleen, mislukt, emotioneel en mislukt omschrijven het voorlopig het beste. Let op, tot enkele weken terug had ik ook nog makkelijk goede dagen, dagen dat ik niet nadacht, dagen dat ik minder stil stond bij donkere gedachten. Dagen waar ik eigenlijk nog wel ergens geluk in kon vinden. Stilletjes aan zijn die dagen weg gegaan, stilletjes aan hebben de donkere dagen de bovenhand genomen en zijn ze mijn leven gaan overheersen, zonder dat ik het goed en wel besefte. Tot deze week. Ik ben beginnen beseffen dat ik meer hulp nodig heb dan een wekelijks uurtje bij de psychiater, beginnen beseffen dat ik er eigenlijk liever niet meer zou zijn ipv wel. Die dingen aan jezelf toegeven is moeilijk maar het toegeven aan iemand anders en hulp gaan zoeken is nog moeilijker.
Hier zit ik nu, op mijn ziekenhuis kamer, alleen. Proberen om rust te vinden.
