Dit zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ik jullie iets schrijf. Ik ben erg ziek geworden sinds eergisteren. Ik dacht dat het maar een verkoudheid was. De Rode Ziekte kon het niet zijn, ik ben maar 14, ik ben toch nog niet volwassen? Dat is wat ik dacht tot ik vandaag te weten ben gekomen dat een virus besmettelijk is. Ik kan het niet geloven dat het virus me aan het vermoorden is. Het gaat zo snel, ik heb last van mijn ogen die zo opgezwollen zijn dat ik met moeite kan schrijven. Dit zijn mijn laatste dagen en ik zou die graag willen doorbrengen naast de stofferige skeletten van mama en papa. Astor weet ook dat ik binnenkort doodga. Ik heb hem uitgelegd dat hetzelfde zal gebeuren met mij als wat er met onze ouders is gebeurd. Ik heb hem geleerd hoe hij voor zichzelf moet zorgen, waar hij eten kan zoeken en ik heb hem ook leren lezen. Ik geloof in hem en ik weet dat hij sterk genoeg is om te overleven. Hopelijk komen de volwassenen alle kinderen helpen vooraleer ze sterven aan het virus. Voor mij is het te laat, maar Astor en al die andere kleine kinderen verdienen een langer leven.

Bedankt voor jullie hulp, vaarwel.

21-03-2019, 20:47 geschreven door Hajar Jabbouri  

Ik heb vandaag iets bijgeleerd. Terwijl ik het huis een beetje aan het opruimen was, vond ik een boek in een kast van de slaapkamer. Het was een heel speciaal boek, de titel was: De belangrijke dingen. Toen ik het begon te lezen, zag ik dat het gaat over de situatie waar we nu in leven. Ik herkende het geschrift van mama, het was schuin en fijn geschreven. Het boek stond vol tips en informatie over hoe we moeten leven in deze situatie. Na enkele pagina’s gelezen te hebben, had ik pas door dat mama eigenlijk al wist dat dit ons zou overkomen. Ze had het boek gemaakt zodat wij een antwoord zouden vinden op al onze vragen. Er stond bijvoorbeeld wat je moest doen wanneer je koorts had of hoe je kon weten of je de Rode Ziekte had gekregen. Op de eerste pagina stond er ook geschreven dat ik Astor moet leren lezen, zodat hij het boek ook kan openslaan wanneer hij het nodig heeft.

PS: Willen jullie, volwassenen die nog leven, teken geven wanneer jullie mensen naar hier zullen sturen om ons te helpen?

21-03-2019, 20:33 geschreven door Hajar Jabbouri  

Onze voedselvoorraad is aan het opgeraken dus ik moest weer een tocht maken die vaak een hele dag duurt om een rugzak te vullen met blikjes bonen of flessen met vuil water die ik meestal op straat vind of in onbewoonde huizen. Ik neem eerst mijn rugzak, een mes en mijn flesje en dan vertrek ik vroeg in de ochtend. Het zag eruit als een rustige dag, maar het werd juist heel lastig vandaag. Mijn leven was zelfs in gevaar toen ik achtervolgd werd door gevaarlijke, razende honden die zelf ook honger hadden. Ik probeerde ze bang te maken met mijn mesje, maar ze werden alleen maar woedend. De enige manier om ervan af te geraken was door me te verstoppen, in een verroeste, halfgeplette auto. Toen ik terug veilig was en naar huis stapte, kwam ik een jongen tegen die drie jaar ouder leek dan mij. Ik zag dat hij de Rode Ziekte al had gekregen, hij was namelijk al volwassen en groot genoeg om het virus ook te krijgen. Ik begon mij al voor te stellen hoe Astor binnen drie jaar het zonder mij gaat doen. We bleven de hele weg praten tot ik eindelijk thuis aankwam. Ik heb het ook even gehad over deze blog en hij zei dat ik moet blijven schrijven tot er iemand dit kan lezen. Als dit niet gebeurt, dan hoop ik dat jullie een beetje kunnen begrijpen hoe het leven er nu uitziet en hoe wij zonder onze ouders dit hebben geprobeerd te overleven. Daarom heb ik vandaag geleerd dat ik nooit moet opgeven en ik geloof erin dat we gered zullen worden.

21-03-2019, 18:58 geschreven door Hajar Jabbouri  

Vandaag werd Astor erg ziek, hij had hevige koorts en hij heeft nog steeds veel buikpijn. Ik heb in het hele huis gezocht maar ik vond geen enkele pijnstiller, ze waren opgegeten door de muizen die aangetrokken waren door de stinkende lichamen van onze ouders. Ik heb ze ooit naar buiten gebracht, begraven en er weer uitgehaald. Ik wou dat mama altijd in haar bed lag, ook al was het gewoon een versierd skelet. Ik moest dus op zoek gaan naar medicijnen en de enige manier om ze te vinden, is door te kijken wat er te vinden is in de andere huizen. Onze ouders hebben ons altijd geleerd dat het slecht was om te stelen, maar ik denk niet dat dit “stelen” noemt, er leeft toch niemand meer in onze straat en alle huizen liggen vol skeletten. Het enige wat ik uiteindelijk gevonden heb is een doosje waarop staat “antibiotica”. Ik weet niet precies wat dat is maar hopelijk zal dit helpen tegen de pijn.

21-03-2019, 18:45 geschreven door Hajar Jabbouri  

Dag iedereen. Mijn naam is Anna, ik woon in Sicilïe en ik word volgende week woensdag 13 jaar oud. Ik ben net aangekomen in Grand Hotel Terme Elise, ik kom hier af en toe en dit is de enige plaats waar internet nog aanwezig is. Ik plaats deze blog op het internet omdat ik er heel erg van overtuigd ben dat er nog volwassenen leven in de buitenwereld en ons zullen komen redden. Het enige wat ik moet doen om daar te komen is de zee oversteken en daarom ben ik naar hier gekomen. Misschien is het beter dat ik jullie vertel wat er aan de hand is. 

De Rode Ziekte is een virus dat alle volwassen van Sicilïe vermoord heeft. Alle kinderen werden achtergelaten en zo moet ik ook voor mijn broertje Astor zorgen. Het is hier een grote ramp, er is bijna nergens elektriciteit, voedsel of drinkbaar water te vinden. We moeten vaak tegen elkaar vechten om te kunnen overleven. Mijn broertje en ik wonen nu al een tijdje alleen in het huis van onze ouders en het is de enige veilige plek voor ons. Er gebeuren vaak gruwelijke dingen die Astor niet mag zien en daarom mag hij nooit mee wanneer ik op zoek ga naar voedsel. Ik hoop dat er nog volwassenen bestaan in de andere landen die dit zien en ons komen helpen. Ondertussen zal ik andere blogs schrijven over wat ik elke dag meegeleefd heb.

21-03-2019, 18:28 geschreven door Hajar Jabbouri