Over de oceaan van de kindertijd gaat over een kind dat zijn ouders verliest, doordat de boot (zijn thuis) is gekapseisd. Hij wordt dus een weesje. Het kind heeft dus eerst een veilige thuis bij zijn biologische ouders totdat ze stierven. Dan belandt hij in een weeshuis bij vele andere kinderen. Juist als hij vertrouwen begint te krijgen in de ‘baas’ van het weeshuis, zonk deze boot ook. Hij vraagt zich af waarom hem dit allemaal overkomt. Hij besluit dat hij de volgende boot, zijn volgende thuis, de adoptieouders helemaal niet gaat vertrouwen en zich volledig gaat afsluiten van hen. De volgende boot die hem opvangt, heeft de beste bedoelingen met hem voor, maar het zal heel lang duren voor hij ze 100% zal kunnen vertrouwen en zich veilig zal voelen.
Tijdens en na het lezen van de tekst “Over de oceaan van de tijd” kwamen er bij ons veel gemengde gevoelens naar boven. We hadden onze bedenkingen over de opvoeding van het kind, want het heeft totaal geen vaste basis waar hij op kan terugvallen. En elk kind heeft zo’n vaste basis nodig , zoals zijn ouders, als hij triest is of problemen heeft. Andere gevoelens die bij ons naar boven kwamen was triestheid en medelijden. De vraag die bij ons naar boven kwam, was of dat het kindje ooit op zijn beide pootjes terecht zal komen. Gaat het ooit terug vertrouwen vinden in de mens? We kwamen ook overeen over het feit dat we alle drie de intentie kregen , tijdens het lezen van het verhaal, om het kind te willen helpen. Om iets te willen doen aan de situatie.