Afgelopen zondag stond voor mij de 1/8 van Viersel op het programma. Zo’n sprint vind ik altijd heel leuk om te doen. Geen of weinig speciale voorbereiding, geen stress en geen taktiek; gewoon een dik uur vollen bak gaan, alles open en zien waar de kar strandt. Afgelopen zondag was het nog eens mijn weer. Ondanks de triestige zomer, waren de afgelopen twee wedstrijden (Aarschot en Antwerpen) steeds af te werken onder een stralende zon en bij tropische temperaturen. Zondag was het eerder bewolkt en een twintigtal graden. Ideaal!

Vorig jaar scoorde ik hier met een 32^e plaats op een 150 deelnemers mijn beste prestatie van het jaar. Dit jaar stonden er 250 deelnemers op de inschrijvingslijst, deze rangschikking herhalen zou dus moeilijk worden. Ik had me voorgenomen vooral te proberen mijn tijd te verbeteren met meer dan 3 minuten. Die 3 minuten zijn de 150 meter die er korter moest gezwommen worden dit jaar. Richttijd werd afgestemd op 1u08’, alles daaronder zou schitterend zijn, alles daarboven…..

Ik ging als één van de laatsten in het water en was nog aan het inzwemmen in de andere richting toen het startschot al klonk. Start volledig gemist, dus. Voordeel hiervan was dat ik rustig mijn baan kon kiezen en zoveel mogelijk hindernissen vermijden. Uiteindelijk werd het een zalige zwemkoers. Ik heb niet één keer moeten worstelen en het werd een echte inhaalrace. Ik lag al in de laatste rechte lijn toen de eerste het water verlieten. Uiteindelijk kwam ik als 44^e uit het water na een kleine 11 minuten.

Vlug de fiets op, 53*15 kiezen en katoen geven. Snelheid lag steeds rond de 38km/u met pieken tot 43km/u. Was er geen scheidsrechter geweest die mij even van de kaart bracht over stayergeneuzel, dan ik nog een half minuutje sneller gefietst. Het enige wat mij wat verontrustte was een hb van boven de 170. Wat zou dat geven tijdens het lopen?  Uiteindelijk zat na een 33-tal minuten het fietsonderdeel erop. Na de wissel zag ik dat er 45 minuten opzaten. Nog 23 minuten de tijd om onder 1u08’ te eindigen. Dat zag er dus goed uit.

De eerste 1,5 kilometer van het lopen was lastig. Hoge hb en zware ademhaling. Daarna ging het steeds beter. Ik voelde ook dat ik gestaag mijn tempo kon opdrijven. Ik haalde wat voorgangers in, mensen die in mijn spoor aansloten moesten al gauw de rol lossen. Uiteindelijk liep ik net geen 20 minuten over de 5 kilometer. Voor het eerst slaag ik erin om meer dan 15km/u gemiddeld te lopen in een wedstrijd. Na 1u04’50” zit alles erop. Een schitterende prestatie met een 29^e plaats. Al is deze wedstrijd helemaal niet te vergelijken met de halve van Antwerpen, toch geeft dit resultaat me een boost en is de wrange nasmaak eindelijk verdwenen.

Volgende week woensdag 5/9 komt alweer de laatste triathlon voor 2007 eraan in Knokke. Eindigen is schoonheid is de boodschap. Ik voel me er alleszins klaar voor.

CU.

29-08-2007 om 15:47 geschreven door juppeke  

DE hoogmis van het jaar kondigde zich veelbelovend aan. “5/8 Marc Herremans Classic Antwerpen” stond al sinds vorig jaar vet rood omcirkeld in mijn agenda. MHC zou mijn absolute piek worden voor 2007. Spijtig genoeg is het allemaal even anders gelopen. Wat de climax van het jaar moest worden, is uitgedraaid op een zware ontgoocheling. Na 3 kilometer lopen was opgeven de enige optie.

De eerste donderwolken verschenen het weekend ervoor aan de einder. Heel het weekend plat op de zetel en verticaal op en over pot met een virale maag- en darminfectie. Afgezien van het feit dat ik gehoopt had nog wat stevige trainingen te doen, was er echter geen reden tot paniek. Nog tijd genoeg voor recup en terug bijvullen van de bezinetank. De hele week die erop volgde voelde ik me echter futloos en somber. In die mate zelfs dat ik tot zaterdag twijfelde of deelnemen wel de juiste keuze was. Uiteindelijk dan toch maar de knoop doorgehakt en richting antwerpen.

Den Edwin en den Yves stonden mij al op te wachten aan de inschrijvingshal. Rustig alles klaargemaakt en richting zwemstart vertrokken. Bij de tewaterlating  kwam de nodige ongerustheid piepen. 870 atleten in een smalle zwemgeul, dat staat garant voor de nodige watercatch! Ik schrok er dan ook niet van dat ik na 100 meter mijn zwembrilleke verloor door een keiharde stamp op mijn kinnebakkes. Wat zijn die zwemstarts toch leuk… Uiteindelijk kwam ik nooit in mijn ritme en was het wriemelen en spartelen van begin tot einde. Bijkomend was een oprispende maag een niet zo welkome gast. Ik was dan ook aangenaam verrast om toch nog als 300^e uit het water te komen. Een voor mij normale positie. Blijkbaar hadden ook de anderen de nodige KO’s uitgedeeld en mogen ontvangen.

Vlug de fiets op dan maar. Het fietsen ging redelijk goed. Ik had meer kracht dan ik had durven hopen. Door de tropische temperaturen ook het hoofd erbij houden en veel drinken zodat de vochtbalans op orde blijft. Op einde van mij eerste bidon, begon het mij op te vallen dat mijn maag vol bleef. Blijkbaar was er geen vertering waardoor al het vocht in mijn maag bleef staan. Vanaf het moment dat ik dat besefte, heb ik constant met een dilema gezeten: toch drinken omdat het weer dit noodzakelijk maakte of niet meer drinken om mijn maag wat te ontlasten. Ik heb dan maar voor iets tussenin gekozen. Uiteindelijk heb ik tijdens het fietsen hier relatief weinig hinder van ondervonden, al maakte ik mij ongerust over het lopen en die onrust nam alleen maar toe naarmate de loopproef dichter kwam. Uiteindelijk realiseerde ik een 265^e fietstijd. Hierover mag ik best tevreden zijn.

Dan maar heel rustig gewisseld tussen fietsen en lopen. Bij het start van het lopen viel het me op hoe fris de spiertjes nog voelden. Een halve kilometer verder begon mijn volle maag echt op te spelen. Steken langs beide zijden en een maag die volledig blokkeerde. Elke schok bij het neerkomen gaf helse pijnscheuten. Toch zet je dan nog even door, hopen op beterschap, doorbijten, afzien, hier heb je een gans jaar voor getraind. Na 3 kilometer zat er niets anders op dan de handdoek te gooien, geen andere keuze.

10-08-2007 om 00:00 geschreven door juppeke