23/10/2005 Winterduathlon Olen 3,4/26,5/3,4 1u48'16" 78/103
21/8/2005 Boerkesjogging Olen 4,2 km 17'37" 14/99
12/8/2005 Limberjogging Herselt 5km 21'42" 73/224
Papa sport en...
andere lotgevallen van de Serneelskes IronMan finisher Frankfurt 2008 in 10u58'26,2"
14-06-2007
Met de glimlach
De foto is niet getruckeerd. De glimlach is echt. Dit was het gevoel bij mijn aankomst van de watermolentriathlon dit weekend. Het zwemmen was weeral iets minder maar voor de rest had ik een supergevoel. Ik ben zeer tevreden van mijn prestatie. Ik hoop dit vormpeil nog even aan te houden en in Brasschaat een gelijkaardige prestatie neer te zetten. Het volledige wedstrijdverslag kan je lezen op http://www.bloggen.be/ons_verzet.
De Gerry genoot dit WE nog van vakantie met zijn drie vrouwen, onze gebruikelijke weekend- rit zou dus een duo-rit worden met Ronny Ventoux. We hadden om 9 uur afgesproken voor een rustige rit. Alhoewel op mijn programma een intensieve training gepland stond, heb ik beslist hiervan af te zien. De laatste tijd krijg ik mijn hartslag niet meer omhoog, ook niet bij zware/intensieve inspanning. Ik vrees dat dit een verschijnsel is van lichte overtraining. Vandaar de beslissing om het schema even links te laten liggen, en puur op gevoel te trainen.Omdat ik wat extra fietskilometers kan gebruiken, ben ik om 7 uur op mijn stalen ros gekropen om dan om 9 uur de andere helft van de groep te gaan ophalen. Tegen middag stonden er 5 rustige fietsuren en 145 kilometer extra op de teller. Nu een relatief rustige week want zondag staat de kwart van Hamme op het programma. De laatste wedstrijd voor de halve van Brasschaat op 24/6.
De kop is er af. Ik ben tevreden van de geleverde arbeid en het resultaat. Deze wedstrijd heeft mij inzichten gegeven die ik kan gebruiken voor de komende periode. Ondanks het goede gevoel tijdens de zwemtraining de laatste tijd, heb ik heel slecht gezwommen. Qua tijd viel het nog mee, maar het was een ongestructureerde energie-verslindende manier van voortbewegen. Het fietsen ging zoals verwacht zeer goed. Het lopen ging ook zoals verwacht een stuk minder goed. De komende periode een paar keer gaan buiten zwemmen om dat kanaalgevoel terug te krijgen, iets meer het accent op looptraining en het fietsen op een onderhoudsmodus. Dat moet volstaan om de komende wedstrijden nog wat extra te brengen. Een volledig verslag van de wedstrijd kan je lezen op www.bloggen.be/ons_verzet
Overmorgen sta ik aan de start van mijn zesde triathlon sinds ik hier 1 jaar geleden mee gestart ben. De start van het tweede seizoen. Ik mag zeker niet klagen van de voorbereidingen. Die verliepen veel gerichter en met 1 jaar ervaring in hoofd, armen en benen. In tegenstelling tot vorig jaar is er veel meer getraind op uithouding, waar vorig jaar het accent lag op weerstand. Het zou de langere wedstrijden ten goede moeten komen en nadelig zijn voor de kortere afstand.
Gisteravond werd ik gevraagd of ik geen goesting had om in 2008 mee te doen met de IM van Frankfurt. .... euh... een hele ? Ik ga er eens goed over nadenken. In mijn hart lijkt me dit enorm leuk, de ultieme uitdaging ook. De rede zegt me tegelijkertijd ook dat ik hier geen tijd voor heb, dat ik daarvoor niet in de wieg ben gelegd. Ik weet het nog niet, ik ga er eens heel goed over nadenken. Wie gaat er winnen mijn engeltje of mijn duveltje...
Maar eerst de volledige concentratie op aankomende zondag. Ik heb zin in een spetterende prestatie. De huidige weersomstandigheden zitten me alleszins niet tegen.
Maniak !Dat was het antwoord dat ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg toen ik antwoordde op de vraag hoeveel uur er deze week getraind was. De bron was niemand minder dan de allermaniakaalste ter triafielen, IronEdwin. Vorige week de marathon dAnvers afgehaspeld in een ijlttempo, overmorgen rijdt ijzeren Edwin de 180km van de ronde van Vlaanderen met twee vingers in de neus. Dat is het verschil tussen de fanatieken en de mindere goden.
Drie weken keiharde training achter de rug, drie weken van amusement ook. Op het einde snakken naar die rustweek met slechts een handje vol lichte trainingssessies en dan plotseling gene pedal goesting meer om zelfs die paar sessies ook maar af te werken. Hopelijk gaat het volgende week beter als ik er terug vollen bak tegen aan moet.
Morgen nog een fiets-LSD van 4 uur. Ik hoop dat ik mij een beetje kan inhouden. Naar die fietsrit kijk ik altijd wel uit. De verzetters zorgen voor het nodige verzet. Ik ben eens curieus of de Gerry zijn goeie benen nog altijd gaat vinden, dan neem ik mijn elastiek mee. Zondag staat er nog een duurloopke op het programma van een uur. En dan de laatste rechte lijn naar Geel. Met minder dan een plaats in de eerste helft vant klassementgaan zijn we niet tevreden.
Oef, na 3 weken onafgebroken training, eindelijk de rustweek. Ik ben er aan toe. Alles kraakt en piept. De laatste week staan er 18 uur op de teller. Gisteren was ik helemaal choco na de intensieve fietstocht in de ochtend. Maar het was wel genieten gisteren. De Ronny nam een snipperdag na een intensieve zaterdagtraining. De Gerry bereikt nieuwe pieken in zijn vormpeil na een succesvolle Ronde van Vlaanderen. Binnekort wordt ik door de Verzetters naar huis gefietst. Ik kijk er naar uit.
Voor mij is het nu de laatste rustweek voor Geel. Na de rustweek nog twee intensieve trainingsweken en dan de laatste week voor de wedstrijd. Het zal er vlug aankomen. Het lijkt weeral een eeuwigheid geleden dat ik mijn natpak nog eens heb mogen aantrekken.
Harken tot zondagavond. Dat is het gevoel dat mij de laatste 2 dagen besluipt. Zondagavond zal ik 3 onafgebroken weken van training achter de rug hebben. Opeenvolgende doorgedreven trainingen zonder rustdag, het begint in mijn kleren te kruipen. Maandag had ik nog een supergevoel, het gevoel dat de komende rustweek niet echt van doen zou zijn. 2 dagen later is het snakken naar de rustweek. Niet dat de trainingen er teveel aan zijn, ik kan de laatste tijd echt genieten van de trainingen, kijk uit naar de sessies en heb een voldaan gevoel erna. Mijn lichaam wil echter rusten, zware benen, stramme spieren enhier en daar kleine pijnpuntjes. De laatste twee nachten waren ook niet super, dat doet er ook geen goed aan. Nog 4 dagen en dan lekker supercompenseren! Zalig toch.
De Ronny is nu volop in voorbereiding voor de beklimming van de reus van de Provence, de Mont Ventoux. Afgelopen dinsdag zijn de melkzuurtesten afgelegd. Ik ben benieuwd naar de resultaten. Ik verwacht een serieuze verbetering ten opzichte van vorig jaar. Ik heb een goed oog in de beklimming, niet vergalopperen in het begin en dat moet lukken. De Ronny en de Gerry waren er vrijdag ook bij in de Ronde van Vlaanderen, en hebben daar keurig het parcours afgehaspeld. Dat is toch al een goed voorteken. Met Pinksteren is het zover, ik ga duimen vanuit mijn luie stoel. Spijtig dat ik er niet bij kan zijn voor de nodige aanmoedigingen, de Ronny is immers ook altijd de eerste om mee te gaan supporteren bij de triathlon.
Sinds de laatste update is er weel heel wat gebeurd. De winterduathlon van Geel een paar weken geleden was de eerste wedstrijd van 2007.Zoals aangegeven heb ik het opgevat als een doorgedreven intensieve training. Ik heb ervan genoten. Het weer was schitterend en de het deelnemersveld niet van de poes. Met Benny Vansteelandt en Rob Woestenborghs zelfs absolute toppers. Als je ziet hoe hard die mannen gaan, niet normaal. Maar ja, het gaat hier dan ook over de wereldtop natuurlijk. Ik had gehoopt op een plaats in de eerste helft, maar dat is weer niet gelukt. Te hoge ambities?
Ondertussen zitten we in de laatste rechte lijn van de voorbereiding op de triathlon. 13 mei staat immers in Geel de eerste op het programma. Het kriebelt al serieus. De inschrijvingen zijn uitgevoerd voor Geel, Hamme, Brasschaat en Aarschot. Na Geel en Hamme ga ik dus weer voor de langere afstanden. Op die langere afstanden is de ambitie op een fatsoenlijke manier aankomen, voor de kortere (tot ¼) is de ambitie toch nog steeds om in de eerste helft van het deelnemersveld aan te komen. We zien wel, we gaan er vooral van genieten.
Afgelopen vrijdag ben ik trouwens een unieke ervaring rijker geworden. Samen met een groepje zielsverwanten de laatste 140 km van de Ronde van Vlaanderen afgehaspeld. Ik heb er echt van genoten. En dan zondag met grote ogen en kippevelarmen de profs zitten aanschouwen.
De trainingen gaan redelijk tot goed. Ik voel me sterker bij het fietsen en zwemmen. Het lopen gaat iets beter dan een paar weken geleden maar nog steeds slechter als vorig jaar. Nog werk aan de winkel dus. De trainingsarbeid ligt dit jaar alleszins een stukje hoger als vorig jaar, hopelijk kan ik daar de vruchten van plukken.
Neen, ondanks lange tijd van stilte, is het bloglicht nog niet uit. Hoog tijd voor nog eens een publicatie.
Het gaat goed met de trainingen. Dankzij een goed programma en planning lukt het aardig om de vooropgestelde trainingsarbeid af te werken. Dat geeft motivatie en goesting natuurlijk. Ik zit regelmatig likkebaardend naar de kalender voor 2007 te kijken. Ondertussen heb ik reeds een kleine picklist opgesteld. Kan natuurlijk nog wijzigingen maar voorlopig:
-11/3 Winterduathlon Geel Bel
-7/4 Ronde van Vlaanderen en/of 1/5 Omloop van Vlaanderen
-13/5 1/8 Geel
-10/6 1/4 Hamme
-24/6 1/2 Brasschaat
-15/7 1/3 Aarschot
-5/8 1/2 Antwerpen
-11/8 1/8 Wuustwezel of 12/8 1/4 Lommel
-26/8 1/8 Viersel (op verzoek van de supporters)
-5/9 1/4 Knokke
-16/9 1/4 Mechelen (als de goesting er dan nog is...)
De lijst is nog aan de lange kant. Er zal dus nog wat geschrapt gaan worden... I keep you informed.
see you,
Afgelopen weekend was het quality time ten huize Serneels.
De schoonouders hadden voor ons een paar weken geleden volgende mededeling:
"Wij hebben een WE in de Ardennen geboekt maar niet zoveel zin om te gaan, zien jullie het zitten om
in onze plaats te gaan? Wij zullen dan de kindjes oppassen." Je mag drie keer raden wat ons antwoord was.
En we hebben er van genoten. Het was een schitterende tweedaagse.
Mooi weer, lekker veel tijd om te doen, te laten en te praten. We hebben er super van genoten.
Weer opgeladen om er eventjes tegen te kunnen. Het zal nodig zijn want het is superdruk.
Vanaf januari start ik bij een nieuwe klant. Het wordt een uitdagende klus die veel van mijn energie
zal vergen.
Ik ben benieuwd hoeveel tijd er nog gaat overblijven voor andere dingen (lees triathlon !).
Ondertussen ben ik een trainingsschema aan het volgen. Een opbouw van 3 weken met daarna een rustweek.
Ik voel me er prima bij. De accenten liggen nu op techniekverbetering en basisconditie.
Donderdag 14/12 ga ik een looptest afleggen met lactaatbepaling.
Hierna zal ik dan nog gerichter kunnen trainen (als ik er tijd voor heb...).
Voor volgend jaar is echter tijd de onbekende factor die in deze sterk gecorreleerd is met VRIJE tijd.
We zullen wel zien waar de uitkomen. In het slechtste geval ga ik volledig voor de sprint triathlons en
laat ik het langere werk aan mij voorbij gaan. Met hartelijke groeten...
Het zit erop voor dit jaar. Grobbendonk is een schitterende afsluiter geworden van een jaar vol ontdekkingen. Het bike-parcours lag er heel zwaar bij. Voor de start vormt de tijd van vorig jaar altijd een vergelijkings- en mikpunt, maar al bij de verkenning was het mij duidelijk dat de staat van het parcours geen eerljke vergelijking toeliet. Door de regenval van de voorbije dagen was de ondergrond een zuigende blubber geworden. Slechts op een klein gedeelte van het parcours was recuperatie mogelijk. Ik paste dan ook meteen mijn strategie aan: niet denken aan vorig jaar en goed doseren (wat in mijn geval zoveel wil zeggen als niet als ne wilde zot vertrekken).
Als ik naar de resultatentabel kijk, dan zie ik dat ik in mijn opzet ben geslaagd. Ik heb gedurende de wedstrijd constant ingehaald. Vooral de laatste fietsronde lagen de lijken voor het oprapen, ongelooflijk wat meneer met de hamer kan doen! Het gaf mij in elk geval ne goeie moral.
Ook het afsluitende lopen ging nog goed. Enige minpunt is misschien dat ik een beetje teveel gedoseerd heb, ik had niet echt een vermoeid gevoel na de wedstrijd. Uiteindelijk een 69e plaats op een 120-tal arrivés.
Toch weer niet bij de eerste helft! Dit wordt toch echt een objectief voor volgend jaar waar vanaf nu de volledige sportieve aandacht naartoe gaat gaan.
Omdat ik niet bij een triathlonclub ben aangesloten, verlopen de meeste trainingen in mijn dooie eentje.
Vanuit puur trainingsstandpunt is dit zeker niet slecht. Ik bepaal intensiteit, kwaliteit en kwantiteit.
Geen trainingspartner die me net iets harder doet lopen of zwemmen dan eigenlijk voorzien.
Ook geen wedstrijdjes om het hardst op momenten dat dit eigenlijk beter achterwege kan blijven.
Vanuit sociaal standpunt is het echter niet altijd even leuk.
Zeker tijdens lange duurtrainingen voel ik me soms een kilometervretende solist,
mijmerend over voorbije wedstrijden en uitziend naar het nieuwe seizoen waarvoor de winter nog in de weg staat.
Daarom zijn voor mij die lunch-loop-tochten met den Edwin en den Yves (werk- en triacollega's) een welkome afwisseling.
Meestal rustige loopsessies met overschot van adem om te keuvelen over deze of gene triathlongebeurtenis,
over weetjes en roddels uit het circus, over nieuwe doelen of stille wensen voor de komende jaren.
Aanstekelijk en supermotiverend om die winter te overbruggen. Ik kijk weeral uit naar de volgende loopsessie.
Zaterdag 11/11 staat de duathlon van Grobbendonk op het programma. Ik heb tot vandaag getwijfeld of ik zou meedoen.
Tijdens de lange rit op en af naar Gouda vandaag, heb ik de knoop doorgehakt. Ik doe mee!
We zullen wel zien waar we gaan eindigen, geen hoge verwachtingen en ambities.
Een mooie afsluiter van het seizoen moet het worden, want het gaat mijn allerlaatste wedstrijd zijn van 2006.
Door mijn kwebbeltjes hier en daar heb ik het de laatste weken al verplicht rustig aan moeten doen,
dus ga ik de voorziene rust tot eind november opvullen met lange duurlopen en heel rustige fietstochten. Echte basistraining, ne goeie fond voor volgend jaar.
Door de relatieve rustperiode zit ik ook met vraagtekens over mijn conditie. Als ik zo kan inschatten, zit ik volgens mij rond mijn niveau van vorig jaar. De wedstrijd in Grobbendonk geeft alleszins een mooie vergelijkingsbasis.
Stilaan beginnen ook de plannen voor volgend jaar wat door mijn hoofd te spoken. De komende dagen/weken zullen deze wel wat concretere vormen gaan aannemen. Het rijpingsproces van doelstellingen en planningen is altijd een leuke periode. Zeker nu ik geen "newbie" meer ben...
Vorige week woensdag was het weer zover. Weer een koortsaanval en stramme spieren. Vanaf morgen neem ik afscheid van een intensieve antibioatica-kuur. In de tussenperiode was ik een fervent bezoeker van wacht- en dokterskamer. Na bloedafname waarvan het resultaat een serieuze verhoging van de witte bloedcellen aangaf, heb ik een Rx van de longen en een echo van een aantal vitale ingewanden laten nemen.
De diagnose blijft bij een bateriële infectie waarvan we voorlopig niet weten wat en waar. Uitputting (zie vorig artikel over nachtlawaai, wat overigens voorlopig nog steeds aanhoudt) zat er zeker ook voor iets tussen. De voorgeschreven kuur en verplichte rust van meneer doktoor heeft me in ieder geval goed gedaan.
Sinds vandaag ben ik weer eens rustig gaan lopen; 10 kilometerkes met den Edwin. Nog geen goed gevoel maar ik voel wel dat de ziektekiemen zo goed als weg zijn. Nu hopen dat ik niet herval en volgende maand terug een bloedproef om vast te stellen dat de witte cellen terug genormaliseerd zijn. Na al die ziekenboeg-artikels zou je kunnen denken dat er ten huize Serneels enige affectie voor infectie aanwezig is. Helemaal niet, gewoon de periode van het jaar zullen we maar denken...
Wij beginnen stilaan te vrezen voor een buurt-actiecomité "Familie Serneels voor minder Decibeels".
Inderdaad, de nachtelijke herrie en dito activteit ten huize Serneels scheert weer
hoge toppen de laatste 3 weken. Oorzaak: twee kinderen die vanaf een uur
of twee beginnen te proesten en te hoesten. Dan de slijmekes niet direct naar boven krijgen,
vervolgens braakneigingen die de kop op steken en even verder staat heel het huis op stelten.
Mama en papa beginnen na 3 weken ononderbroken nachtelijk vertier op de toppen van hun tenen te lopen.
Tiny had de afgelopen dagen al last van een opkomend griepgevoel. Hoe zou dat komen...
Ondergetekende begint soms ook zwarte vlekjes te onderkennen door een anders vlekkeloos gepoetste bril.
Het probleem is dat je dan een manier moet vinden om de negatieve spiraal te doorbreken.
Vandaag gaat Tiny nog maar eens naar de kinderarts, hopelijk zal het dan vlug beter gaan want de liters
hoestsiropekes en andere suikerbommen lijken niet echt het gewenste resultaat op te leveren.
Dit is de normale procesgang tijdens de herfst- en winterperiode. Je weet dat je dit een aantal keren door
moet om de nieuwe lente te verwelkomen, onbekend is hoe vaak en hoeveel tijd er tussen zit.
Vandaag stond ik aan de start van de Olense winterduathlon. Ik had stilletjes gehoopt op een plaats in de eerste helft. Dat is niet gelukt. Met een 70e plaats op 119 deelnemers kan ik niet echt tevreden zijn. Al zijn er dan verzachtende omstandigheden, ik wil geen excuses zoeken. Als er excuses zijn, dan start je niet. Dat laatste heb ik wel gedaan, dus ... Mijn oordeel over mijn wedstrijdprestaties:
*Eerste lopen (3,4km): redelijk
*MTB (26,5km): meer dan tevreden
*Tweede lopen (3,4km): ronduit SLECHT
Ik heb mijn trainingslogboek nog eens geraadpleegd en vastgesteld dat ik de laaste 5 weken nog amper aan een fatsoenlijke training ben toegekomen. Het resultaat is er dan ook naar.
Toch nog een positieve noot? Awel ja, een paar zelfs:
*Ik heb er een dikke 10 minuten sneller over gedaan, dan een jaar geleden. Het fietsparcours lag er ook droger en sneller bij, wat er zeker heeft toe bijgedragen.
*Er waren, net zoals vorig jaar, weer veel supporters. Ook de Gerry was met zijn klein mannen (vrouwen) afgezakt naar Olen. Altijd zeer bemoedigend als er een hoop bekenden langs de kant staan om je een hart onder de riem te steken.
*We hebben ons weer eens goed kunnen uitleven bij het beoefenen van onze favoriete bezigheid.
Bij de duo's stond mijn schoonbroer aan de start samen met collega Peter Dekkers. "Dekkers-Delmé" kaapten een 88e plaats weg op 114 starters in een tijd van 1u39'38". Die twee hebben zich goed geamuseerd in hun eerste wedstrijd.
Nu zondag (22/10) staat de winterduathlon van Olen op de kalender.
Vorig jaar was dit mijn eerste veldslag als mss (multi-sporter-sukkelaar).
Ik herinner mij heel veel volk en ambiance, zowel in het veld als ernaast.
William Busch mocht toen de pot van Olen mee naar huis nemen na een klinkende overwinning met indrukkende loop- en bikerssnelheden.
Ik ben benieuwd wie er dit jaar gaat winnen, waarschijnlijk zullen dezelfde deelnemers wel weer strijden voor Keizer Karels' kleinood.
Ik ondervond vorig jaar vooral hinder van weinig pedaalkracht en een constant gevoel dat de ondergrond aan mijn wielen bleef plakken.
De tweede loopsessie was helemaal een fiasco. Door een geblokkeerde maag heb ik heel veel van het tweede loopstuk moeten stappen.
En iedereen die erover kwam, frusterend was dat. Uiteindelijk klokte ik af op 1h48' ergens diep in de tweede deelnemershelft (zie uitslagentabel).
Voor dit jaar heb ik niet echt zicht waar ik sta. Natuurlijk wil je altijd beter doen en progressie ten opzichte van jaar zit er zeker in.
Maar ik moet ook de realiteit onder ogen durven zien. De scherpte van de triathlonperiode was sowieso al een tijdje weg. De gezondheidsakkefietjes
van de laatste weken en de bijbehorende gedwongen rust hebben ook niet veel goed gedaan aan mijn vormpeil.
Nochtans heb ik niet echt een slecht gevoel tijdens de zeldzame loop- en fietstrainingen die ik de laatste weken heb afgewerkt.
Al bij al dus een groot vraagteken. Ik zit stillekes te hopen op een plaats in de eerste helft, als alles meezit moet dit....
Zondag nog eens gaan biken op ons vertrouwde parcours in de Herentalse bossen. De Ronny, mijn schoonbroer en trouwste supporter tijdens mijn wedstrijden, was ook van de partij. Nu het al wat kouder begint te worden, hadden we afgesproken om 9h30. Ronny had vandaag een intensieve training van 1h30 op het programma staan, dus het beloofde een goeie repetitie te worden voor de duathlon van Olen volgende week.
Al vanaf het begin legde de Ronny de pees erop. In het begin heb ik af en toe echt moeten bijten en diep gaan. ... en stilletjes bidden dat die dat geen 90 minuten zou kunnen volhouden.
Gelukkig ging de stormram wat milderen na een klein half uurke en kwam den dezen er wat meer door. Het parcours lag perfect, het zand goed aangedrukt, niet te veel mulle stukken en slechts hier en daar een plas op de allerlaagste delen van de omloop. Iets over halfweg sloten er nog wat mannen aan en werd er stevig doorgetrokken. Ik heb er nog eens echt van genoten, af en toe de gashendel flink open en full force vooruit. De anderen als een meute buffels in mijn wiel stevig harkend om het tempo bij te houden.
Na ons gebruikelijke rondje hebben we nog flink de tijd genomen om los te trappen en te mijmeren over de duathlon in Olen. De Ronny gaat ook deelnemen bij de duo's en neemt de 26 km MTB voor zijn rekening. Voor hem is dit een goede test om te kijken of het trainingsschema zijn vruchten heeft afgeworpen. Voor mij is dat bewijs echter al geleverd. Zoals hij gisteren door de bossen stoof... dat zou hij 2 maanden geleden nooit gekund hebben.
Die vervelende verrekking en mijn bezorgheid om ook in Olen op 22/10 niet te kunnen deelnemen, deden mij beslissen eens langs te gaan bij mijn carrossier. Heel oneerbiedig om Jan Vanbrabant een carrossier te noemen maar zijn gouden handen en snel oplapwerk doorstaan in elk geval de vergelijkingstest. Daarnaast heeft hij en surplus dat hij diagnoses kan stellen zonder zichtbare schades te aanschouwen en een geïsoleerd probleem in zijn bredere context plaatst.
Na 2 minuten aandachtig luisteren en 1 minuut van manuele testjes was hij er dan ook uit: een geïrriteerde linkernier. Meteen was mijn "verrekking" (uitstraling via de lies naar de zenuwtak die zich in de binnenkant van de dij situeert), koorts en lage rugpijn verklaart. Allemaal te wijten aan één en dezelfde kwaal... Na de behandeling van het orgaan in kwestie ging het al voor 75% beter. Ondertussen is de pijn in mijn dij zo goed als verdwenen.
Ik heb er in elk geval goed aan gedaan om te rusten en ga dat nog enkele dagen zo houden. Ik zal allesbehalve in mijn beste vorm steken voor de wedstrijd in Olen maar ik zal waarschijnlijk wel kunnen meedoen en daar ben ik op dit moment al heel blij mee.
Het zit erop voor dit jaar. Grobbendonk is een schitterende afsluiter geworden van een jaar vol ontdekkingen. Het bike-parcours lag er heel zwaar bij. Voor de start vormt de tijd van vorig jaar altijd een vergelijkings- en mikpunt, maar al bij de verkenning was het mij duidelijk dat de staat van het parcours geen eerljke vergelijking toeliet. Door de regenval van de voorbije dagen was de ondergrond een zuigende blubber geworden. Slechts op een klein gedeelte van het parcours was recuperatie mogelijk. Ik paste dan ook meteen mijn strategie aan: niet denken aan vorig jaar en goed doseren (wat in mijn geval zoveel wil zeggen als niet als ne wilde zot vertrekken).
Vandaag stond ik aan de start van de Olense winterduathlon. Ik had stilletjes gehoopt op een plaats in de eerste helft. Dat is niet gelukt. Met een 70e plaats op 119 deelnemers kan ik niet echt tevreden zijn. Al zijn er dan verzachtende omstandigheden, ik wil geen excuses zoeken. Als er excuses zijn, dan start je niet. Dat laatste heb ik wel gedaan, dus ... Mijn oordeel over mijn wedstrijdprestaties: 
