Het land van de eeuwige lente, de vele bomen, de bergen van het opspuitende water Een reis door Guatemala in 28 dagen ...
27-09-2005
QUETZALTENANGO aka XELA
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het is een heel gedoe om door de douane van Zaventem, Londen en Dallas te geraken, paperassen, extra controle's, schoenen uit en in Dallas worden ook de vingerafdrukken gecontroleerd, een oogscan, en een routineus kruisverhoor er bovenop. Na meer dan 25 uur eindelijk aangekomen op de luchthaven van Guatemala City rond 20u30. Ondertussen is het in ons belgenlandje alweer zeven uur later ! Eens buiten de luchthaven van Guatemala City, voel ik me een reus tussen al die kleine Indiaantjes die als ontvangstcomite staan te wachten op familie. De pick up dienst van ons hotel heeft ons in de steek gelaten dus na een half uur geduld nemen we een taxi richting Hotel Spring, een nalatigheid blijkt ... Maar doodmoe en tevreden over onze reusachtige kamer en dito bedden, ploffen we onze backpack neer, vlug verfrissen en we glijden onder de lakens.
DINSDAG 21/11/2006
Onze reis start op de 'Tierras Altas', Guatemala City ligt op 1500m hoogte. November en december zijn hier de wintermaanden, overdag is het zalig en zonnig, maar na zonsondergang wordt het gevoelig frisser ! De meeste reizigers bezoeken de hoofdstad niet, maar nu we de kans hebben brengen we hier toch een dag door en gaan wat cultuur opsnuiven in het Museo Nacional de Arquologia y Etnologia, voor we aan ons avontuur beginnen. We starten op het Plaza de la Constitution, vleien ons neer op de warme stenen en aanschouwen de dagdagelijkse bezigheden van de Guatemalteekse stedelingen, tussen wel duizend kirrende duiven. Indiaanse vrouwen gehuld in allerlei kleurrijke gewaden brengen hier hun geweven kunstwerkjes aan de man. Kleine jongetjes poetsen met de blote handen, tot bloedens toe, schoenen tot ze fonkelen in het zonlicht. Voor we ons in het museum begeven, wagen we ons 's middags aan een eetstalletje en settelen ons tussen de locale bevolking, peuzelend aan een tortilla gevuld met vlees, kool, zure room en verrukkelijke guacamole ! We likken onze vingers letterlijk af, tot vreugde van de kok. Na ons verhelderend museumbezoek, gaan we nog wat rondslenteren in de stad en in de namiddag belanden we ongewild in de achterbuurten. Nu voel ik pas het dreigende gevaar. Winkeltjes worden bewaakt door zwaar gewapende mannen en de kleine 'food'stores zijn afgesloten met een heus traliewerk, enkel met een kleine opening voor het uitwisselen van geld en koopwaar. Ondertussen gaat de zon snel onder, en voor alle veiligheid nemen we maar een taxi naar ons hotel. Voor de fastfoodliefhebbers, we zijn hier al drie Mc Donalds gepasseerd, een telepizza, verschillende restaurantjes waar ze 'pollo' serveren (a la Kentucky Fried Chicken) en hot dog kraampjes waar de mosterd vervangen wordt door ... guacamole !
Ons laatste ontbijt op de zonnige en gezellige patio van Hotel Spring, met achter ons een grote kerstboom en aan het plafond enorme kerstballen in drie kleuren. Ook al is het hier voor ons zalig lente-, zomerweer weliswaar met een frisse bergwind, we ontkomen hier niet aan de kerstdecoratie. De kerstverlichting en de reusachtige kerstbomen in de stad zijn gesponsord door 'Gallo', het biermerk van Guatemala ... De flesjes zijn hier dan ook in superformaten, 350 ml en literflessen ;-) Na de afrekening wilden we gepakt en gezakt te voet naar het busstation, tegen de goede raad van de hotelbediende in ... totdat hij ons kon overtuigen om een taxi te nemen aangezien de busstop kilometers verder te vinden is dan enkele maanden geleden ... Maar wij 'formly known as the walking girls' wilden eerst maar niet toegeven. Vandaag klimmen we met een kleurrijke locale 'Chicken Bus' nog enkele meters hoger naar het koloniale stadje Antigua. Drie gringo's tussen de locals en aan Spaanse shlagers geen gebrek. Bij het binnenrijden zien we in de verte al een vulkaan 'water spuiten', een soort stoomwolk die uit de krater te voorschijn komt. Het stadje is omgeven door drie vulkanen tussen de 3700 en 3900 meter hoog. De ligging tussen de drie vulkanen is magistraal ! Antigua is, volgens m'n reisgids ;-), één van de oudste en mooiste stadjes in Amerika. Ik word meteen opgezogen door de serene sfeer, de straten zijn aangelegd met kasseien, en de koloniale huizen met gevels in terracotta, okergeel en hier en daar wit, azulblauw en turkoois spreken tot de verbeelding. Om het karakter te behouden is hier geen uithangbord te bespeuren, zelfs Mc Donalds en Burger King zijn onherkenbaar ondergebracht in een koloniaal gebouw. De moed zakt vlug in de schoenen, tegen alle verwachtingen in, hebben we na meer dan een uur zoeken nog steeds geen hotel gevonden met een vrije kamer. Dat voorspelt niet veel goeds ... Ze verwachten morgen een aantal groepen, ook al is het laagseizoen, het wordt hier drukker dan verwacht. Afgepeigerd belanden we in 'La Sin Ventura'. Oef ! In de namiddag gaan we op verkenning, 's middag een 'Portuguese Garden Stew' op een van de patio's, met op de achtergrond de plaatselijke Omara Portuondo, waar ze ook trips boeken naar de Pacaya vulkaan. Na flink wat getwijfel toch de beklimming van de vulkaan gaan boeken, de laatste twee dagen loop ik een beetje op m'n ongemak door een beklemmend gevoel op m'n borstkas en duizeligheid, een ongekend gevoel, ik zal het maar op het hoogteverschil steken of aan de dosis malariatabletten wijten. 's Avonds gaan we naar Riki's Bar, the hippest bar in town ... Voor mij een caipirinha por favor !!! Zo denk ik aan m'n laatste weekends, en m'n 'lievelings'superbende, en btw de Hellekapelle moet niet onderdoen ;-) En plus een drankje vol vitamine C ;-) Op de enorme reclameborden voor bier staat volgende boodschap : "El consumo de esto producto causa serios daños a la salud". Denk daar maar eens over na, of toch liever niet. Ook hier staan de deuren wagewijd open, ondanks de frisse nachten, en zit iedereen met de jas aan. Het Happy Hour halen we niet, ons bed roept, de frisse berglucht haalt alle vermoeidheid naar boven, maar getroost, thuis is het intussen al 05u00
DONDERDAG 23/11/2006
Alweer op tijd uit de veren. Een gezond ritme, tegen 22u00 ons bed in en om 08u00 fris en monter een nieuwe dag tegemoet. Eerst een licht ontbijt buiten aan ons hotel, wat rondwandelen, genieten op het Plaza Central en inkopen gaan doen voor onze trip na de middag. 's Middags gaan we naar restaurant 'La Escudilla' een dagschotel nuttigen om er stevig op te staan voor binnen enkele uurtjes. Rond 14u00 worden we opgepikt door een typische gele Amerikaanse schoolbus, en nu op weg naar de voet van de actieve Pacaya vulkaan, 25km ten Zuid Oosten van Antigua. Jammergenoeg in een vrij grote groep en onder begeleiding om eventuele rovers te ontmoedigen. Veiligheid boven alles ... De rit duurt veel langer dan verwacht maar ik geniet van het prachtige bergachtige, vulkanisch maar groene landschap bezaaid met ontelbare naaldbomen en andere begroeiing. Boven ons laten de roofvogels zich meevoeren op de kracht van de bergwind, wachtend op een prooi. Aangekomen aan het startpunt, uitgerust met stevige bergschoenen, krachtvoer, voldoende vocht, fleece, Mexicaanse geweven trui met kap, en reeds zes kledinglaagjes aan tegen de kou, komen jongetjes leuren met wandelstokken en flashlights. Wie wil kan ook te paard naar boven. We starten in een dorpje, aan de voet van de Pacaya vulkaan (2552 m hoog), behorend tot het Nationaal Park, en de gids houdt er de tred in ... Afzien ! Na 1/3 van de afstand houden we even halt om uit te kijken over een prachtig meer, net op tijd want de duizeligheid neemt even duizelingwekkend toe. Toen de gids opnieuw vertrok na de woorden 'think positive', dacht ik aan de ademhalingsoefeningen van tijdens de yoga om m'n duizeligheid onder controle te houden. En gelukkig het werkte. Na een loodzware klim bereiken we het nog grassige platform waar de gure bergwind vrij spel heeft. Onze warme adem stoomt de kille hoogte in. Het is freezing cold, maar het uitzicht is onbeschrijfbaar, adembenemend !!! Van de groene ondergrond belanden we plots op verharde lava. Het ruikt er naar de sauna, en iets verderop kunnen we ons warmen aan smeulende stukken lava. Zalig, net haardvuurtjes. Ann is intussen op weg naar de gloeiend hete lavastroom. Het is het afzien meer dan waard, een ideaal plaatje, vuurrode lava die lichtjes boven de krater uitkomt, de ondergaande zon, het weidse uitzicht, rondom de andere vulkanen, een heldere sikkel en 'the dark side of the moon', innerlijke stilte en voldoening. Een onvergetelijke ervaring !!! De gloed van de zonsondergang blijft lange tijd, en ik kan blijven genieten, en zit met een gelukzalige glimlach het natuurwonder te aanschouwen. Maar na de rust en de overweldigende pracht volgt de afdaling in het donker. Onze flashlight leidt ons veilig naar beneden ...
VRIJDAG 24/11/2006
Ontbijt op onze favoriete patio, een spiegelei, gebakken bananen, tortilla's en een bruine pasta van bonen, geen zicht maar het smaakt. Daarna beginnen we terug aan een wandeling om onze spieren in form te houden. We stappen naar Cerro de la Cruz ten Noorden van Antigua met een prachtig uitzicht over de stad, en in het Zuiden de vulkaan Agua. Vroeger was deze heuvel een geliefkoosde plek voor overvallers maar de Policia Muncipal bieden gratis begeleiding aan. In de namiddag regelen we wat praktische zaken voor de rest van de reis. En laat ik mij hier, het zijn de laatste uurtjes, nog eens meevoeren door de sfeer. Het stadje ademt een internationaal karakter uit, en ondertussen leeft de bevolking op en rond het Plaza Central waar ik op een bankje in de zon m'n belevenissen neer pen. Overal de schattige schoenpoetsertjes, gezinnen, keuvelende oudjes, verliefde koppeltjes, nog even genieten van de laatste zonnestraaltjes voor de zon achter de vulkaan verdwijnt. Intussen zijn ze druk bezig de bomen te versieren met ... kerstverlichting. Geen ontkomen aan ...
LAGO DE ATITLAN 'I fell in love with San Pedro ...'
ZATERDAG 25/11/2006
Met de ochtendbus op weg naar het dorpje Panajachel, gelegen aan het prachtige Lago de Atitlan. Een drie uur durende rit door berg en dal, doorheen authentieke bergdorpjes. Langs de weg worden gevlochten kerststalletjes en kerstdecoratie verkocht. Nee, we ontkomen er hier niet aan ...
Het uitzicht bij het dalen stokt m'n adem ... Het meer is onbeschrijflijk spectaculair wondermooi !!! We nemen een motorbootje en gaan logeren in San Pedro de Laguna op 1610 m hoogte, één van de dorpjes rondom het meer. Er zijn hier enkele Spaanse scholen, en er logeren hier veel buitenlandse studenten, velen zijn hier ook blijven hangen en hebben zich hier gevestigd. Het ademt de sfeer uit van een bergdorp waar de tijd is blijven stilstaan, maar aan de steigers overheersen de restaurantjes en bars toegespitst op de bezoekers.
We kijken uit op het helderblauwe water, de immense bergen en de Indian Nose, de toppen van de berg tekenen de lijnen van een Indiaans gezicht. Terrasbouw kennen ze hier niet, de gewassen worden geplant steil naar boven op de rug van de bergen. Ze lijken omhuld door een donzig lappendeken in verschillende geel-, en groentinten.
ZONDAG 26/11/2006
Vroeg uit de veren, vanochtend vertrekken we naar de markt in Chichicastenango. We vertrekken met een volgeladen busje, m'n zetelleuning is kapot en ik leun de hele rit tegen Ann haar stoeltje. Iets verderop passeren we het eerste dorpje San Juan, en niet veel hogerop zien we nog de gevolgen van de orkaan die vorig jaar veel schade aangericht heeft. De wegen waren weggespoeld en zijn nog niet helemaal heraangelegd. Een twee uur durende rit door de bergen en we klimmen nog wat hoger. Tot ongeveer 2030 m.
Rond 10u00 arriveren we op de kleurrijke, overdrukke authentieke markt. Net een mierennest met alle kleuren van de regenboog. De Indiaanse vrouwen met hun traditionele klederdracht, de moeders die hun baby in een cocon dragen in bijpassend geweven textiel, en mannen uitgedost zoals Mexicaanse cowboys. Daartussen toeristen gewapend met hun fototoestel. Maar de fotogenieke Indianen zijn getraind en draaien als de bliksem hun rug naar de lens. Na veel gewring in het commerciele doolhof, duwtjes in de heupen door de schattige kleintjes die door hun moeders meegetrokken worden door de massa, gaan we 's middags even relaxen op een balkon met uizicht op de drukte. De dorst slaat alweer toe en we genieten van een liquado de lemon. Dit na een hopeloze bestelling bij twee kleintjes aan een karretje, het meisje sneed de appelsienen in partjes, en het jongetje perste het sap met een handpers, na enkele minuutjes was één van de bekertjes nog geen 1/3 vol en waren zijn schoentjes doorweekt van het sap en de pulp ... We stonden hulpeloos toe te kijken.
Iets buiten het centrum stappen we naar het kerkhof. Vanop afstand lijkt het Disneyland wel, de graftombes zijn geschilderd in allerlei patelkleuren en contrateren mooi met de helderblauwe lucht en de groene beplanting.
Terug op het balkon zijn we getuige van een processie van een religieus soort 'Maya' broederschap. Waarna we terug vertrekken in het krakkemikkelige busje richting San Pedro. Een vermoeiende rit van twee uur met Spaanse hits en tussenin ... verrassend : The Editors ! Vreemde combinatie maar Lieve en ik zijn meteen alert ;-)
MAANDAG 27/11/2006
Gisteren zijn we onze paarden vergeten regelen, dus gaan we tijdig ontbijten in de hoop onze rit toch vandaag te kunnen doen. Na m'n minder fortuinlijk 'paard'avontuur, een rit door de Nilgiri Hills in India, zit ik tegen alle verwachtingen in terug op een paard. Onze gids, Pedro, een populaire naam hier staat te wachten met drie paarden : Ann bestijgt de 'rosse', Lieve de 'zwarte', ik de 'schimmel' en Pedro zijn fiets ... Ongelooflijk ! We rijden het dorp uit richting 'San Juan de Laguna' op weg naar de hoog gelegen Indian Nose. The Indian Nose lijkt in profiel op een ruwe schets van een Maya afstammeling en ligt ten westen van San Pedro de Laguna.
De paarden doen een serieuze klim ! En Pedro fietst erachteraan, dat is pas sporten ! Het duurt toch een half uur vooraleer ik op m'n gemak zit. Langs de koffieplantages horen we 'hola' 'hola' uit alle richtingen, op 't eerste zicht niemand te bespeuren, maar tussen de koffiestruiken duiken wat gezichten op, de plukkers zitten onder het bladerdak schuilend voor de brandende middagzon. Boven op The Indian Nose genieten we van een spectaculair uitzicht over het prachtige meer, de vulkaan, en de bergen. Bij de afdaling nemen de paarden haarspeldbochten op dezelfde manier als de Formule1-piloten, gelukkig niet aan dezelfde snelheid ;-) De schimmel heeft iets aan de rechterhoef vermoed ik, de hoef lijkt versleten tot op het smeedwerk. Na meer dan tien uitschuivers staat hij bewonderenswaardig nog steeds op z'n vier poten. Ik heb hem proberen toefluisteren dat hij z'n poten beter moet opheffen, maar hij had er geen oren naar ... Na een rit van vijf uur rijden we San Pedro binnen.
Daarna 'Change of clothes' en we gaan op zoek naar de thermale baden : 'Los Thermales'. Via de entrada worden we naar beneden begeleid en belanden we in een afgezet stukje grasplein waar we wisselbaden kunnen nemen. Een zalig warm bad, opgewarmd door de zonnestralen, en een ijskoud bad. Tussen de omheining door zien we de rijzende bergen en het meer. Boven ons zweven een zeven-tal roofvogels. Na al onze helderblauwe dagen en heldere sterrenhemels wordt het nu wat bewolkt.
DINSDAG 28/11/2006
Vandaag vertrekken we met onze dagrugzak naar Playa Dorada, een wandeling langs het water waar dorpelingen in het meer baden en er de was doen. Tussen de maïsvelden en andere groentenplantages, klauterend over rotsblokken, keien, over het donkere zand en door het water. Vriendelijke boeren wijzen ons gedienstig de weg. Na een uur klimmen we naar een aarden, toegankelijke weg en na twintig minuten arriveren we aan het zwarte strand. Na een tijdje neemt de bewolking alsmaar toe en achter ons wordt het grijs dus kramen we wijselijk op. We klimmen naar het aarden pad en volgen de route terwijl er tientallen zwaluwen boven ons vliegen. Langs de kant van de weg wegen de koffieplukkers hun oogst. In het dorpje hinkelen meisjes in het stof, en de jongetjes spelen met pijl en boog, gemaakt van twijgjes en wat touw. Ondertussen zijn de vulkanen en de bergen bedolven onder de wolken, het wordt dreigend duister achter ons ...
TODOS SANTOS 'The Western Highlands' 'Gringo's in the mist'
ZATERDAG 02/12/2006
Om 7u30 trekken we de deur van ons hotel in Xela voorgoed dicht. Bij gebrek aan iets anders ontbijten we, zoals de bevolking, aan een stalletje op een plastic krukje bij het busstation. Vandaag vertrekken we met de Chicken Bus naar Huehuetenango aka Huehue, een rit van ongeveer twee uur. Daarna stappen we over op een bus naar Todos Santos, nog een rit van ongeveer drie uur. Tussen de Indianen zitten nog vier toeristen, twee koppels, op de tweede bus zitten al een paar mannen van Todos Santos in de lokale kledij. Tijdens onze reis was het mistig 'gringo's in the mist', en viel er regen. De nachten zijn hier freezing cold.
Todos Santos ligt op 2450m hoogte, op de bodem van een diepe vallei, tussen een prachtig maar dramatisch berglandschap. Traditionele kledij is heel erg in, een heel ongewoon zijn de mannenkostuums. De mannen zijn nu meer eye-catching, met hun rood-wit gestreepte broeken, kleine beige hoeden met een blauw lintje rond en een hemd met blauw-witte strepen en een dikke geweven kraag. Een leuk straatbeeld, alle mannen in dezelfde outfit. Aan de busstop hangen ze over een balkon, allemaal nieuwsgierige blikken gericht op het kerkplein en de binnenrijdende bussen.
Fijn, meteen een kamer gevonden in het centraal gelegen Hostelito Todos Santos, heel basic, vochtige en muffe kamers, maar in de bergen kunnen we niet meer verwachten. Na de maaltijd maken we een wandeling door het dorpje en bij Casa Familiar gaan we onze sauna vastleggen ! Het koude bergklimaat is ideaal om de traditionele 'Maya Sauna' aka 'chuy' uit te proberen. Het is een superklein stenen hutje met plaats voor ongeveer drie personen, met houten planken om op te zitten, een houtvuurtje, een ton met warm, lauw en koud water. Wij gaan stomen ! We dachten eerst dat het té claustrofobisch ging zijn, maar wilden het toch uitproberen en al bij al viel het reuze mee. Zelfs kaarslicht ! De families hier hebben allemaal hun eigen sauna en gebruiken deze als badkamer.
Na de sauna vergezellen we een Israelisch koppel en bekijken we een documentaire over het bloedvergieten tussen het leger en de guerilla's tijdens de burgeroorlog. Het warme gevoel verdwijnt al snel, de kou loopt van de voeten, de benen omhoog. Brrrrr ... Met vier laagjes kledij en twee paar sokken onder de wol !
ZONDAG 03/12/2006
Opvallend is hier ook dat er veel mannen dronken over straat zigzaggen ... Of gewoon knock-out op de stoep liggen. We hebben er zelfs eentje achterover in de modderige main street zien vallen. Langs de café's hangen bierwalmen. Vandaar al die AA instellingen in Guatemala ...
Vanochtend terug vroeg uit de veren, zodat we op tijd kunnen vertrekken op onze 'hike'. Voor we aan de klim beginnen kopen we nog wat krachtvoer en voldoende water. Het is mooi weer vandaag, de bewolking is weggetrokken. We klimmen naar 'Las Lettras' op een bergwand boven het stadje, de letters spellen Todos Santos en zijn er in de jaren '80 geplaatst door het leger. Het is een steile klim van ongeveer een uur en een half, maar de moeite waar voor het mooie uitzicht, vooral 's morgens na het optrekken van de mist. Na 'Las Lettras' klimmen we nog een uur verder tussen de begroeiing in. De mist van de dalende wolken nadert en we beginnen aan de afdaling zodat we kunnen lunchen in de zon op de groene open plek. Er passeert een man met zijn drie zoontjes die hout zijn gaan hakken in de bergen, ze lassen een pauze in en knopen een gesprek aan. Gezellig ! De afdaling gaat vlotjes en daarna wandelen we door alle straatjes van het dorp om de sfeer verder op te snuiven en de dagdagelijkse bezigheden te zien. Er zijn overal kleine kruidenierswinkeltjes, frietstalletjes en drinkende, zatte mannen. Mannen zonder toekomst. De vrouwen doen de was of zitten te weven.
Na het eten hebben we alweer de sauna van Casa Familiar gereserveerd ... !
Vandaag is het onze reisdag naar Nebaj, we moeten terug via Huehuetenango. Om 6u15 zijn we ons hotel uit, en achter de hoek zien we onze bus al rijden ... We zijn net op tijd ! We rijden Todos Santos uit, de mist bedekt de bergen en het dal, het is vandaag grijs en miezerig. Gelukkig zitten we op de bus. In Huehue is het al gevoelig warmer, nog bewolkt maar de zon vecht voor een plaatsje. Onze aansluitingen gaan buiten alle verwachtingen in wonderwel vlot.
Nebaj ligt op 1900m hoogte, samen met de stadjes Cotzal en Chajul vormen ze de Ixil driehoek. Ons plan om een hike door de bergen te doen valt letterlijk in 't water ...
Onze leuze hier klopt als een bus : 'Todo es possible, para nada es seguro' ;-)
DINSDAG 05/12/2006
Zoals verwacht is het ook vandaag aan het regenen, dus we maken er een reisdag van en reizen door naar Cobán.
DINSDAG 05/12/2006
Een lange rit langs bochtige, modderige en niet geasfalteerde wegen. Overal zijn er wegenwerken aan de gang. Het zou een mooie rit moeten zijn langs de vele bergen, bomen, dalen en valleien maar jammergenoeg hangt er vrij veel mist en de regen blijft maar komen. Rond 16u30 arriveren we in Cobán. Gelukkig weten we meteen waar naartoe 'Casa d'Acuña', het lijkt op een koloniaal huis, gelegen op een hoek en als ik de receptie binnenloop overvalt me het gevoel 'oeps, is dit wel binnen ons budget ...' In het restaurant mooie gedekte tafels, ze serveren er wijn, en er is een haardvuurtje binnen en een haardvuur buiten. Supergezellig ! En overwegend jazzy muziek, smaakvoller dan we gewoon zijn. Het restaurant is super-de-luxe, maar blijkbaar zijn de kamers dormitories, kamers voor vier personen maar met een beetje geluk blijft ze 'privado'. De douches en het toilet zijn op de gang, maar worden elk half uur schoongemaakt.
Cobán ligt op 1320m hoogte, maar het vochtige weer moet je erbij nemen. Het is er meestal regenachtig of bewolkt, enkel in April kan je rekenen op zonnige dagen.
WOENSDAG 06/12/2006
Om 6u00 loopt de wekker af, douchen, aankleden en de dagrugzak maken. We ontbijten eerst in ons hotel aan de brandende open haard, zalig ! En daarna vertrekken we op uitstap, samen met een Zwitsers meisje Daniella. Naar nog één van de mooiste plekjes van Guatemala ...
We rijden op een bochtige weg en dalen ongeveer 1000m. Langs ontelbare bergen, heuvels en oneindig veel bomen. De bergen lijken bedekt met gigantische tapijten in een kleurenpalet varierend van limegroen, grasgroen tot donker dennengroen. Wollig en donzig zacht als een reusachtig mostapijt. Het zicht is breathtaking, bergen tot zover je ogen reiken en verder. De witte wolken die erboven en ertussen zweven en de zon die enkele plekken oplicht als een spotlight.
Negen kilometer van Lanquín, langs een bochtige, ruwe, hobbelige weg ligt semuc Champey, gekend voor z'n 300m lange natuurlijk gevormde 'lime stone' bridge met daarbovenop natuurlijk gevormde 'baden' in terrasvorm met glashelder turkoois tot appelblauwzeegroen ;-) water. Onder deze natuurlijke stenen brug stroomt de krachtige Río Cahábon. Het water stuwt krachtig onder de stenen brug door, het water spat opwaarts als het de flanken raakt en 300m verder stroomt de rivier vervaarlijk, terug zichtbaar, verder vanonder het laatste waterterras.
Het stukje paradijs was vroeger moeilijk te bereiken door de vele rotsblokken, maar sinds twee maanden hebben ze houten trappen geplaatst op de gevaarlijke, onbegaanbare stukken. We klimmen eerst ongeveer 300m, steil naar omhoog, langs de rotsblokken naar 'El Mirador' vanwaar we een wondermooi uitzicht hebben over de waterterrassen. De kleur van het water, de groene omgeving, en de wilde rivier die eronder door stuwt laten een paradijselijke indruk na. Na de afdaling koelen we af in het zalige, heldere water en zwemmen, plonsen en springen van waterterras naar waterterras tot we in de diepte de sterk stromende rivier zien. Indrukwekkend !
Daarna rijden we terug naar Lanquín voor ons bezoek aan de 'Grutas de Lanquín'. Het is er spekglad door de vochtigheid en de 'toiletresten' van de vleermuizen. De grotten lopen een aantal kilometers onder de grond door en tijdens de eerste honderden meters zien we met enige verbeeldingskracht ... talloze dieren en figuren in de stalagtieten en stalagmieten.
We keren langs dezelfde bochtige, hobbelige weg terug. Ik geniet nog even van de mooie uitzichten die nu prachtig verlicht zijn door de zon. Super ! Een uurtje later knikkebol ik in slaap ...
Het regent buiten pijpestelen ! Maar vandaag is onze reisdag naar Flores. We nemen eerst een minibusje naar Sayaxché en daarna worden we overgeheveld naar een volgend busje zonder het maar al te goed te beseffen. Veel beslissingsrecht hebben we niet, onze backpack lag al op 't dak. Maar zo moeten we niet sleuren ;-) De minibusjes zaten weer volgepropt. Tussen Sayaxché en Flores moeten we ook nog eens met een bootje de rivier over. Rond 15u30 worden we gedropt aan de busterminal, we nemen een TukTuk als taxi, zo'n driewielerig blikken karretje, en rijden langs het meer Flores binnen.
Na het zoeken en vinden van een hotel, hebben we niets meer uitgespookt, juist het stadje wat gaan verkennen, lekkere zalm gaan eten in 'La Luna' en een Gallo gaan drinken in 'Las Puertas' met Live Music.
ZONDAG 10/12/2006
Ook vandaag is het bewolkt, en er hangen buien in de lucht. Dus gaan we op pad gewapend met onze regenponcho. We wandelen naar Santa Elena, een nabijgelegen dorpje, en komen er aan met een natte poncho en doorweekte broek. We warmen ons op bij een heerlijke kop kruidige kippensoep met groentjes en koriander in een saloon-achtig restaurant, versiert met cowboyhoeden en zadels ...
Iedereen in Flores maakt er door het regenweer een luie zondag van, dus gaan we ook wat rustig rondhangen, wat lezen, iets drinken ... Geen musts, gewoon laidback ! Nachos met guacamole, aperitieven en Mexicaans gaan eten. Een typische Belgische zondag voor de verandering ;-)
MAANDAG 11/12/2006
Oef, het weerbericht laat ons niet in de steek, het ziet er al veel beter uit buiten. Al spelen de zon en de wolken voor de middag nog kat en muis. Gelukkig , want vandaag gaan we naar het ruine-complex Tikal. Tikal ligt een zestigtal kilometer ten Noorden van Flores. We arriveren er rond een uur of 10u00.
Eén minpuntje in de jungle, de muggen ! Bovenop een laag zonnecrème ligt er nu nog een laag muggenmelk op onze huid met een hoog gehalte aan deet ... vergif dus ... Maar ze laten er zich niet door afschrikken, ze zoemen rond onze oren en vinden ergens wel een niet ingesmeerd plaatsje. Beroven je van een druppel bloed en laten jeukende bulten achter. Rotbeesten ... ;-) !
Het Parque Nacional Tikal is verspreid over 550 vierkante km, en bevat duizenden ruines en beschadigde gedeeltes. Het centrale gedeelte van de oude Maya-stad is ongeveer 16 vierkante kilometer. De torenhoge piramides rijzen boven de junglebegroeiing uit, recht naar de middagzon toe. Het is er vochtig en warm, met af en toe een tropische bui die maar enkele minuutjes duurt. De brulapen verstoren de rustige junglegeluiden, maar zorgen tegelijkertijd voor meer animo. Galant swingen ze door de oeroude bomen van tak naar tak. En daar tussenin nog een concert van de vogels en de boomkikkers. Nice !
De tempels zijn gigantisch en reiken tot 40, 60 meter hoog. De ligging is impressionant aangezien de tempels middenin de jungle geplaatst zijn, en de Plazas vrijgemaakt zijn van bomen en andere tropische begroeiing. We doorkruisen het regenwoud van tempel naar tempel en snuiven de geur op van de vochtige aarde en de tropische bomen en planten, samen met de dierengeluiden maakt 't dit bezoek nog aparter. Anders dan bij andere Maya sites.
We wandelen over een natuurlijk gevormde trap, gevormd door wortels van reusachtige bomen, de treden zijn gevuld door aarde, naar het Noordcomplex. Daarna volgen we het pad naar Templo IV, 64 meter hoog en de hoogste tempel van Tikal. Steile houten treden brengen ons naar de top. Het zicht is fantastisch, alsof je uit een helikopter over de hele jungle kijkt. Boven geniet ik van de uitgestrektheid en de serene stilte, en ga er even bij zitten, het is indrukwekkend mooi. Bij het dalen ben ik geslipt op één van de treden, gelukkig een minder steil stuk, en ben ik een serieus aantal treden op m'n achterwerk naar beneden gedonderd. Lieve kreeg op slag de bibber in haar benen. Ah ja, enkele blauwe plekken meer of minder maakt niet veel uit ;-) We beklimmen ook nog Templo II op de Gran Plaza, verderop Templo V en de Mundo Perdido, met idem dito spectaculaire uitzichten !!! Ondertussen zitten een twintigtal Pizotes, een soort stinkdieren, met hun snuit in de aarde en het gras te neuzen. We kunnen ze vrij dicht benaderen. Very cute !
Tien minuutjes voor sluitingstijd, het is ondertussen bijna 18u00, bereiken we de uitgang van het complex. Het was meer dan de moeite waard. En we hebben al onze tijd nuttig gebruikt. In het busje spelen ze wat reggae muziek, en er wordt gereageerd met handgeklap, een rit van een uur en een kwart en we zitten terug in Flores. We sluiten onze avond daar af op een pon-ton op het meer.
Op weg naar de volgende etappe. De baggage bij elkaar, een TukTuk doen stoppen, twee backpacks achter ons, wij drie op de bank, en één rugzak op de schoot. Aan het busstation voorbij Santa Elena nemen we de bus richting Río Dulce. Het is bewolkt maar naarmate we onze bestemming naderen wordt het zonnig en warm !
Vandaar moeten we verder met een motorbootje. Langs de kades waar we vertrekken zijn er Esso-tankstations voor de bootjes op paaltjes. Langs de rivier liggen jetski's en enorm veel yachten, sommige hebben een soort 'carport'. Huisjes langs het water die enkel te bereiken zijn per boot. Het is een prachtige boottocht langs een tropisch jungletafereel. De rivier is omgeven door weelderig groen, palmbomen, mangroves en de bergen in de verte. We stoppen aan Islas de Pájaros waar duizenden watervogels leven. Langs een watervlakte bedekt door ontelbare witte waterlelies, en 'a thermal spring', uit een klif ontsnapt zwavelwater en zorgt voor een aangenaam warmwaterbad, afgesloten door stenen van de rivier. Met de zon in de rug zetten we koers naar Livingston. Eventjes een cultuurshock met al die zwartjes ...
We frissen ons op en gaan een kijkje nemen in het kleine centrum. Er wordt gedanst en de lenige, acrobatische zwartjes kunnen er wat van, heupwiegend zwieren ze op de ritmische muziek met hun kontjes in 't rond. We volgen de uitbundige meute tot beneden aan het basketbalterrein waar ze zich nog eens volledig laten gaan, daarna druipen ze af.
s' Avonds gaan we de streekspecialiteit proeven, een Tapado 'a seafood, coconutmilk and plantain casserole' of een soort visstoofpotje met een ondergedompelde volledige vis, met kop en staart, scampi en langousten, twee helften krab, bakbananen, groentjes en koriander. Prutswerk maar om de vingers bij af te likken. Super super lekker !
Na het eten, rond 22u00, wandelen we nog een blokje om, het begint te druppelen maar we slaan er geen acht op, te regenen, te drashen en te stortregenen ... Bij elke stap die we zetten worden we natter en natter, de regen druipt van m'n ponch op m'n broek en als die doorweekt is druipt het water via m'n sokken in m'n wandelschoenen. De stortbui duurt nog enkele uurtjes ...
WOENSDAG 13/12/2006
Livingston is enkel bereikbaar per boot en ligt waar de Río Dulce overgaat in de Bahía de Amatique, voor de aardrijkskundigen onder jullie, en de Caraíbische Zee. Het dorpje leeft van de visvngst en het toerisme. Hier leven de 'Garífuna', black people of Caribbean Guatemala. In de 17de eeuw vermengden Afrikaanse schipbreukelingen, slaven, zich met de inwoners van het Caraíbische eiland St Vincent en verspreidden zich langs de Caraíbische kust. Er gaat nog meer geschiedenis aan vooraf, maar tot hier de korte toelichting.
DONDERDAG 14/12/2006
De oude zwarte dametjes die hier rondsloffen komen precies regelrecht uit de film 'Driving Miss Daisy' ! Very cute ... Het is hier geen idyllisch strand, maar het roept wel een aangename sfeer op. Aangezien we deze reis geen stranddagen gepland hebben, brengen we een extra dag door in Livingston. We gaan rusten, chillen en lezen aan het fijn streepje zwart strand. We hebben hier veel bekijks van de bevolking die naar onze witte huid zit te staren.
