Beste bloggers,

Toegegeven de laatste weken hebben we niet erg ons best gedaan. De blog bleef er wat levenloos bijstaan. Maar hier in Suriname leven we wel volop hoor.
De afgelopen weken stonden veel dingen op het programma. Zo hadden we ons werk met onze stageverslagen en scripties en natuurlijk ook onze opdracht die we kregen van De Stem. Meer uitleg hierover later in de blog.
Tussendoor kregen we bezoek van mijn mama en Debbie’s beste vriendin Tamara. Jammer genoeg betekende dat bezoek ook dat het afscheid van Debbie dichterbij kwam.
Toch hebben we de laatste dagen nog leuke momenten gehad samen. Zo gingen we met z’n allen naar Galibi.
Dit natuurreservaat bevindt zich in het mondingsgebied van de Marowijnerivier en in de nabijheid van de Atlantische Oceaan. Vanaf half februari tot augustus komen reuzeschildpadden hier hun eieren leggen. We gingen s’nachts de boot op richting Galibi-strand en zagen verschillende soep-schildpadden. Mooi, mooi, jammer genoeg niet veel foto’s want we mochten geen flitsen gebruiken. De beestjes zouden er te fel van schrikken.
Wie meer informatie wil verwijs ik door naar www.google.be J

Na het afscheid van Tamara en Debbie vertrokken Anneleen en ik naar andere oorden. We gingen op zendingstrip met stichting De Stem naar Futu Nakeba.
Een klein dorpje langs de Surinamerivier waar de mensen in hutten leven, slapen in hangmatten, leven van 3 x rijst per dag, weinig slapen, 2 xper dag baden in de rivier en verschrikkelijk gelukkig zijn.
Wij moesten er even aan wennen maar we pasten ons zo goed en wel als het kon aan. Tijdens die week kregen we een overdosis mis. Blijkbaar is Futu Nakeba een belangrijke ontmoetingsplaats tijdens deze tijd van het jaar. Ze houden er een paasconferentie en er worden twee maal per dag vieringen gehouden. Vieringen waar in wordt gezongen, gebeden, aanbeden, geroepen, gedanst, etc.
Speciaal allemaal maar zeker en vast leerrijk.
Ondertussen was het ook nog eens bloedheet en was er een watertekort. We hebben onze peren gezien ;-)
Het belangrijkste van deze trip is onze band met de gasten van De Stem geweest.
Anneleen en ik hebben allebei het gevoel dat we dieper zijn kunnen doordringen tot die mensen. Hun verslaving, hun reden tot gebruiken en afkicken, hun gevoelens en het belangrijkste.. hun persoonlijkheid. Één voor één schatten van mensen en aangenaam reisgezelschap.
Het was een fijne week.
Nog fijner na die week was mijn weerzien met mijn allerliefste grote zus Lennie. Zij en haar vriend Joost zijn nog steeds in Suriname en blijven hier tot 1 mei. Jippie!

Jammer genoeg kunnen we niet zo veel tijd vrij maken voor hen. Onze stageperiode is ondertussen afgelopen en de werkjes voor school stapelen zich op.
We zijn deze week dus in gang geschoten voor de laatste eindsprint.

Misschien moeten we is even uitleggen wat we hier juist allemaal doen.
Om te beginnen mijn werk.
Mijn scriptie handelt over de preventie van drugsverslaving in Suriname. Hiervoor liep ik stage op de dienst preventie van De Stem en had verschillende ontmoetingen met personen uit de gezondheidszorg in Suriname.
Vanuit De Stem werd mij ook een opdracht gegeven namelijk: organiseer een preventieactiviteit rond drugs voor kinderen vanaf 8 jaar. Dit heb ik ook gedaan en het is een spel geworden. Een soort ganzenbord met doe, denk en quizvragen rond drugs, alcohol en tabak. Dit spel heb ik in Futu Nakeba gespeeld met de kinderen daar en in de loop van volgende week nog een keer op een school in Paramaribo.
Dit spel zal tevens ook een deel uitmaken van mijn scriptie.
Ook Anneleen kreeg een opdracht van De Stem. Ze moet het resocialisatieproces binnen De Stem onder de loep nemen, evalueren en aanbevelingen doen naar de directie.
Een hele mond vol en er kruipt dan ook heel wat tijd in. Ondertussen heeft ze al 15 mensen gesproken die het resocialisatieproces zijn begonnen, hebben doorlopen of zijn hervallen tijdens het programma. Met deze resultaten zal ze dan aanbevelingen doen naar De Stem.
Deze taak valt ook onder haar scriptieonderwerp omdat dit ook over resocialisatie gaat.
Ziezo, zo weten jullie eens wat meer van onze werkjes hier in Suriname.
Je ziet we gaan niet enkel op uitstap en we vieren niet enkel feest.

Er wordt stevig doorgewerkt zodat we onze laatste dagen in schoonheid kunnen afscheid nemen van dit prachtige land!

Groetjes en tot later

Veerle

25-04-2009 om 20:52 geschreven door destem  

Fa waka?

Enkele dagen na mij verjaardag werd ik wakker met zicht op de Atlantische Oceaan die door een teveel aan regen uit zijn oevers was getreden en zich een weg had gebaand naar onze straat. Het kon ook de surinamerivier geweest zijn, maar dat maakt het allemaal minder spannend en de geur van vis blijft de geur van vis! Hoog en droog op onze bovenverdieping hadden we een geweldig uitzicht op voorbijdrijvende schoenen, kleren, stukken deur en waaghalzige chauffeurs die hun auto voor duikboot namen maar tevergeefs ergens halverwege de straat tot stilstand kwamen.. voor een dag of 3.. Vele huizen onderstroomden, meubels werden naar buiten gedragen, zandzakjes werden klaargemaakt. Blijkbaar was er zelden zo’n regenval (en bijkomende schade) geweest en dus verdriet alom. Maar niet overal. Reeds rond 19u hoorden we gezang, gelach en geroep even verderop in de straat. Er was blijkbaar een feestje aan de gang. Toen 2 voorbijgangers, met het strakke plan om naar huis te gaan, ons balkonnetje passeerden, had Veerle er niets beter op gevonden één van beide mannen uit te dagen een ritje te maken op onze luchtmatras. Met als gevolg dat we een half uur later alle drie op het feestje onze Belgische moves lieten zien, passagiers waren van de multiculturele trein die af en toe vertrekkende van op de oprit een toertje deed in het water, onze Surinaamse vocabulaire wat bijschaafden en een beetje dizzie ons bed indoken. Dit feestje werd de voorloper van het bijwonen van het verjaardagsfeest van onze onderbuurman die 36 werd en de verjaardag van iemand die 60 wordt komende zaterdag.. U ziet wij passen ons aan. Flexibiliteit is immers een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige.

Ondertussen is het waterpeil weer gedaald tot 35°C en dringt gezucht en gezaag zich op over hoe heet het toch wel niet is en wie er zich straks het eerst zal douchen.. Heerlijk!

Woensdag was het een nationale feestdag in heel Suriname. Maar ’t waren enkel de Hindoestanen (en de stagiaires) die feest vierden. ‘Holi Paghwa’, zo wordt de dag genoemd, is voor deze bevolkingsgroep het feest van de lente, de oogst, de welvaart, in het algemeen de overwinning van het goede op het kwaad. Door mensen op straat gids te laten spelen kwamen we aan bij een Hindoestaanse gemeente (kerk). Het feest was al even voorbij en de kuis was al enkele uurtjes ingezet. Toch werden we vriendelijk ontvangen, kregen een soort van bloem met kruiden- donut met een zeer pikant sausje op basis van aardappelpuree en wat ‘soft’ in onze handen geduwd. We werden met roos,-geel,-groen- verfpoeder bewerkt (de kleuren symboliseren de lente en het goede) en na een kleine inleiding in het jaarlijkse gebeuren zetten we, samen met de inmiddels gearriveerde buurmeisjes, onze tocht verder. Onderweg werden we nog eens opgehouden door enkele Hindoestanen die onze ondertussen al lichtgebruinde huid verder decoreerden met wat blauw en paars. Onze laatste stopplaats was een voetbalveld waar een hele meute Hindoestanen was samengekomen om het kleurwerk verder te zetten terwijl een bandje wat gezellig lag te tokkelen. Je hoeft in Suriname dus niet altijd drugs te gebruiken om naar bloemetjes te ruiken en regenboogjes om je heen te zien.

Donderdag kwamen Kris (Veerles mama) en Nicole (een vriendin van Veerles mama) aan in Suriname. Zij zullen hier een rondreis maken van 16 dagen. Wij stonden onze mama’s (dat zijn nu ook eventjes) op te wachten in hun hotel, brachten hun valiezen naar de hotelkamer en namen lekkerbekkend 3 grote pakken Belgische paaseieren in ontvangst.. Nadien leidden we hen naar het lekkerste restaurant van Suriname waar we ons buikje op hun kosten mochten rond eten (nogmaals dank!) In ruil hiervoor ontvingen wij de mama’s de volgende dag in ons stulpje waar ze kennismaakten met de boosdoeners van onze nieuwe verslaving: bananenchips. Na een bami met scampi vergezelden we elkaar nog voor een cocktail op het terras van de zanzibar waar even later onze wegen splitsen.

Maar niet voor lang..  

Zondag stond Overbridge op het programma en hier zagen we elkaar weer. Midden in het ongerepte oerwoud van Zuid-Amerika, aan de oever van de Suriname rivier ligt Overbridge River Resort. Een paradijselijk recreatieoord omringd door het haast mysterieuze en ondoordringbare bos van woudreuzen, lianen, palmen en de alles overschaduwende majestueuze kankantrie’s. Pure ongerepte wildernis waar de rust en stilte alleen nog wordt doorbroken door het gezang van vogels, het kwaken van kikkers en het schuren van droge bladeren door spelende salamanders. Aan de oevers van de machtige Surinamerivier met haar zandbanken, eilanden en rotsen leven nog de oorspronkelijke bewoners, de Indianen en Marrons.. Een boekje in de hand, een lekkere lunch, een verfrissend stukje fruit en leuk gezelschap, meer hoefde een luie zonnige zondag niet te zijn..

Woensdagochtend vertrokken we met Zuster Diana (die instaat voor resocialisatie), Broeder Delano (preventie), een kokkin en 3 inwoners van het dorpje richting Witagrond. (zie Debbies verslagje). Rond 11u ’s ochtends stapten we in 2 jeeps na eerst nog even de Goden te hebben aangeroepen alle mogelijke hindernissen van de baan te houden voor een 6uur durende rit. De tocht werd verlengd doordat onze jeep vast kwam te zitten in het slijk. Door de hulp van voorbijgangers (en voor onze begeleiders een opnieuw schietgebedje tot God) kwamen we er met vuile maar zonder kleerscheuren vanaf. Aangekomen in Witagron hingen we onze pasgekochte hangmatten op, groetten we de bevolking, baadden in de rivier, lieten we onze behoeften achter met ons gat in een gat, genoten we van een lekkere maaltijd en kropen we na een voorlichting over drugs en alcohol moe onze hut (vol reuzespinnen en vleermuizen) in voor een nacht zonder slaap. Om half 7 ging de wekker en zochten we enkele inwoners op om hun mening te horen over de mogelijkheden tot werkvoorziening. De meesten in het dorpje hebben wel een eigen kostgrond, maar stichting de stem had ons opgedragen na te gaan uit welk product (pinda’s, suikerriet, maïs,…) de meeste winst kon worden gehaald op zo’n kort mogelijke tijd. Ook dienden we onze hoofden bij elkaar te steken rond het leerkrachtentekort-probleem. Er is geen openbaar vervoer en de leerkrachten (die heen en weer rijden via autostop) kunnen geen weken blijven want dan is ook hun proviand naar binnengewerkt. Met als gevolg er op dit moment één leerkracht tijdelijk aanwezig is en enkel voor de 3^e en 4^e klas, de andere kinderen gaan gewoon niet naar school en wanneer de leerkracht weer huiswaarts keert gaat de school dicht. Na een voormiddag vol denkwerk vertrokken we met de boot richting de raleighvallen en een aantal andere watervallen. Samen met onze begeleiders beklommen we de manarival en maakten we een tussenstop op het fungu-eiland waar we genoten van het PRACHTIGE uitzicht. Nadien bezochten we nog ‘het kamp’ van reggi onze bootsman, waar hij  enkele toeristische vertoef- en slaapplaatsen aan het opzetten is. Hij kent het gebied als het ware uit zijn broekzak en wil in tegenstelling tot de dure touroperators aan democratische prijzen buitenlanders de mooiste plekken en vallen laten zien (zoals hij dit voor ons ook had gedaan). Net voor we weer aanmeerden op Witagron, maakten we nog een kleine afstap op Kaaimanston, een dorpje dat sinds enkele maanden verlaten is door zijn gehele bevolking. Iedereen is naar de stad getrokken om er werk en leven op te zoeken. De meeste hutjes waren proper achtergelaten en met slot vergrendeld. Dit gaf een vreemd gevoel. Het leek er op of ergens in de toekomst hun terugkomst wel gepland was.. Na onze broekzakken en buiken te hebben volgepropt met awara’s, zure orangjes, mandarijntjes en sterappels die er voor het plukken hingen stapten we voor de laatste keer het bootje in.

Bij het aankomen in onze hut deden we een minder leuke ontdekking. Veerles gsm en Ipod en Debbies gsm (ze had de mijne in bruikleen) bleken gestolen. Nadat we eerst alle zakken en tassen 3 keer hadden doorzocht haalden we onze begeleiders erbij. Het was echt een domper op te feestvreugde. Het ging ons niet om de waarde die aan de luxespullen gekoppeld was maar om het feit dat we met een heel ander doel op die plaats waren dan rijke blanke Europeanen te komen uithangen. Het dorpshoofd was er niet mee gediend. Vanuit onze hut (we wouden immers de gemeentedienst niet bijwonen) hoorden we geroep, eerder geschreeuw, dan weer gezang en gebeden tot God, weer geschreeuw en gezang.. Tot een kleine jongen kwam aankloppen om te zeggen dat er al één item was teruggevonden bij diegene waarvan ze een vermoeden hadden en dat ze hem nu gingen uitvragen over de andere spullen en een eventuele compagnon. ‘De grote mannen hebben een plan opgezet om alles te vinden! Rusten jullie nog maar wat uit.’  Een kwartier later stak Delano de ipod en de 2 gsms ons opnieuw in de handen. Hij zei dat ‘de dief’ nu in de gemeente zat zodat iedereen hem kon zien. Hij bekeek ons uitnodigend.. Wij antwoordden dat het voldoende was onze spullen terug te hebben, dat we helemaal niet hoefden te weten wie ze gestolen had en dat we hoopten dat de straf niet te zwaar zou zijn. ‘Dat is de wet van het dorpshoofd’, zei onze begeleider. Het fijne weten we er niet van, maar fijn zal het voor het boefje alleszins niet geweest zijn. We bedankten iedereen nog eens voor de moeite voor we gingen ‘hangen’. ‘Geen dank, dank de Heer, God is een groot man’, was het antwoord.

Om kwart na 4 ’s ochtends stonden we gepakt en gezakt om te vertrekken. Het gebedje om God aan te roepen ons op de weg bij te staan, was ondertussen al een gewoonte geworden. Maar toen Delano onderweg zijn plastiek van rond zijn zoete broodjes naar buiten wierp, stak Debbie haar wijsvinger op: ‘Jamaar, zo vervuil je de natuur wel’! Ik vervolgde met ‘Ja en God zal het niet oprapen!’ Hij kon er gelukkig mee lachen en bracht ons veilig en wel naar de Japonicastraat, waar het op dit moment 13u55 is en mijn wallen mij naar mijn bed doen verlangen.. en bovendien 'mi bere angri!'

Smakelijk, slaapwel en tot blogs,

Anneleen x

20-03-2009 om 18:07 geschreven door destem  

07-03-2009 om 19:08 geschreven door destem  

Hallo België,

Het lijkt misschien niet zo, maar ook ik ben mee! En dien dus ook  in te staan voor het relaas van onze prachtige ervaring hier. Ik schrijf nu eenmaal echt niet graag maar alleen al om ambras in’t huishouden te ontlopen zet ik mij vol goede moed achter de computer en tracht ik jullie mee te nemen op onze uitstapjes van gisteren en vorige week.

Zaterdag (21/02) stond een bezoekje aan de vlinderkwekerij en Santigron op het programma. Rond 9u werden we opgehaald door een busje en na ook onze 2 buurmeisjes te hebben opgepikt vertrokken we richting Lelydorp, een kleine stadje op een 18 kilometer ten zuiden van Paramaribo, waar even hierbuiten zich de Vlindertuin bevindt.  Daar aangekomen werden we ontvangen door één van de plaatselijke gidsen. We waren nog maar net de kleine jungle ingewandeld of de muskieten zaten met z’n tienen al lustig hun dorst te lessen. “Ooooh jaaa”, zei de vrouw van de organisatie,”nou had ik dat niet gezegd? Jullie zouden jullie toch met muggenmelk moeten insmeren, toch!?”( Ja toch? Niet? Alle Surinamers sluiten hun zinnen met deze woorden..) Gelukkig was één van onze buurmeisjes hierop voorzien, waarvoor dank Griet, en stinkend naar DEET volgden we nieuwsgierig onze gids. Zij nam ons mee in het proces van de bevruchting, het splitsen van de verschillende eitjes (want ook in de vlinderwereld heerst kannibalisme) het voeden van jonge rupsen en het verwijderen van de volwassenen zodat deze zich rustig tot pop kunnen vervormen om na een kleine week te ontpoppen tot prachtige vlinders. Er was ook een enorme plantage te bezichtigen die door de opvang van regenwater in een enorme bassin werd bevloeid. Daarna brachten we nog een bezoekje aan de rest van de dieren; witte ratten liepen elkaar in de weg om toch maar niet als volgende maaltijd te worden gekozen voor de slangen. Deze daarentegen verteerden al slapend hun maandelijks appetijtje. Er waren ook landschildpadden, sommigen kwamen eens nieuwsgierig piepen, andere trachtten weg te vluchten (hahaha) nog anderen deden rustig verder waarmee ze bezig waren: een hitsige vrijpartij. Om af te sluiten deelden we onze ervaringen in het gastenboek, bedankten de gids en bracht het busje ons naar het centrum van Lelydorp.  

Lelydorp is de hoofdplaats van het district Wanica, gelegen aan de Indira Gandhiweg van Paramaribo naar Zanderij (waar we een 3-tal weken geleden onze eerste voetprints op de Surinaamse grond plaatsten). Het aantal inwoners wordt geschat op zo’n 15000, waarmee het de 2^e plaats inneemt na Paramaribo. Lelydorp heeft een multiculturele samenleving die bestaat uit alle bevolkingsgroepen die in Suriname te vinden zijn, zoals Hindoestanen, Creolen en voornamelijk Javanen. Tijana, onze touroperator, nam ons dan ook mee naar een Javaans eettentje waar we gebakken banaan (heerlijk!), roze pannenkoek met cocos (no comment), een kippensateetje voor Veerle en voor Debbie een loempia met kip en kousenband (soort van zeer lange princessenboontjes maar dan in kleine stukjes) (lekkeueur!) naar binnen speelden.

Ons buikje vol en rond (dat mag ook wel, want onze weegschaal toont wat minder kilootjes aan dan bij aankomst) vertrokken we naar Santigron (Zandgrond), een historisch marrondorpje, gelegen aan de rechteroever van de surinamerivier en opgericht rond de afschaffing van de slavernij.  Put’n en boelt’n een uur lang! Maar het was zeker de moeite waard! Het dorpje had een soort charme over zich door de kleine houten hutjes, de tientallen kinderen voetballend  op ‘straat’, de verering van voorouders met bier, een huis voor ongestelde en zwangere vrouwen, het pletten van vruchten voor limonade, het urenlang vissen zonder opbrengst.. maar werd anderzijds doorbroken door de enkele stenen huizen, mooi bemeubeld, luide muziek uit grote blaffers bewoond door jonge mannen in jeans, een Amerikaans hockeytruitje en een gouden ketting.. Opnieuw leidde een gids, die wat buiten het dorpje woont, ons rond, haalde wat historiek naar boven en liet ons informatief bevredigd vertrekken..

Terug op de normale weg, maakten we een stop bij het huis van Tijana, waar haar mama ons hartelijk ontving en klaarstond met een overheerlijke maaltijd.  Saotosoep (gepluisde kip, rijst, sajoscheuten, gebakken vermicelli overgoten met bouillonsoep, een soort van kroketjes en bakabana’s om af te sluiten. Jammie jammie! Wij zijn fan! De vrouw, moeder van drie kinderen, vertelde energiek en levendig op een uur tijd haar hele levensverhaal, allemaal zeer interessant, maar over de anekdotes over de 200 condooms die ze mee had op reis en haar kind dat ze kwijt was en tot tranen toe zocht tot ze het vond meedraaiend in de ventilator , hadden we onze twijfels. Ze nam ons mee naar haar tuin vol bruikbare groenten, gaf ons nog wat kooktips en duwde ons alle 5 een calabas in de hand, een ronde niet-eetbare vrucht, maar na uithollen van de kern en drogen in de zon, mooi als sieradendoosje en handig als waskommetje op onze trips naar het binnenland.  Moe van een lange dag werden we weer gedropt in de Japonicastraat.

De stageweek verliep weer hetzelfde als de vorige: het doorbrengen van een voor- en namiddag op steeds een andere dienst. We hopen zo snel mogelijk op een vaste afdeling te worden geplaatst om te kunnen meedraaien.

Vrijdag (27/02) brachten we een bezoekje aan  de bibliotheek van de universiteit van Suriname. Debbie keek er naar uit. Als je hier immers een mooie jongen tegenkwam, was hij nog slim ook! Het onthaal verliep deze keer minder gemakkelijk. Zonder Belgische studentenkaart kwam je er niet in, tassen moesten worden opgeborgen op het bureau, indien er nog iets uit onze tas moest worden gehaald dienden we dat voor het toezichthoudende oog van de secretaresse te doen, boeken uitlenen kon niet zonder lid te zijn en indien we tijdelijk lid wouden worden was een gesprek met de directeur vereist. Toch kregen we een bezoekerspasje en mochten we een kijkje nemen in de ‘boekenkamer’. Na de uitleg (stage-scriptie-info nodig) opnieuw te hebben gedaan deelde de man achter de balie ons de kosten mee die kwamen kijken bij tijdelijk lidmaatschap. Het leek erop alsof wij de eerste stagiaires waren ooit die de bib betraden. Ondertussen was ook de directeur gearriveerd, hij schudde ons vriendelijk de hand en leidde ons in in het computerprogramma waarmee door middel van trefwoorden de aanwezige documentatie kan worden opgezocht. We sloten een deal dat indien het gebruik van boeken en de bib 3 bezoeken zou overtreffen we ons lid zouden maken, zo niet blijven de eerste visites gewoon gratis. Natuurlijk zullen we meerdere uren in de bib slijten maar er zijn nog andere  bibliotheken in suriname (o.a. een medische bibliotheek) en wij willen natuurlijk de beste en dus diegene met de meest bruikbare informatie, op een zo goedkope manier.

Gisteren was het weer uitstapjesdag. Actie en ontspanning, wat een heerlijke combinatie! Om kwart na 6 stapten we met een groep van 10 (onze vriendenkring wordt steeds groter en groter en de prijs van excursies daalt evenredig) de bus op richting Bergendal, een dorp en voormalige plantage ongeveer 100 km ten zuiden van Paramaribo. Na een kleine plaspauze en een ontbijt van broodjes met kaas en kip en een ‘bakje’ koffie en/of thee kwamen we rond 9u aan op een stukje paradijs op aarde. Een strand aan de oever van de Surinamerivier, paalhutjes met strooien dakjes, houten ligstoelen en hangmatten lagen op ons te wachten.. Na wat energie gehaald te hebben uit sultanakoekjes en bananen vertrokken we verplicht mét wandelstok de blauwberg op, waar onze gids (Hans die altijd lacht) ons meenam naar een panoramisch uitzicht op de rivier en enkele malen halt hield om wat meer te vertellen over de chinezen- en slavengraven die hier en daar te vinden waren. Na de afdaling genoten we van een lekkere maaltijd bestaande uit: rijst, patatjes, boontjes, maïs, tofu, kip, bananen, pompelmoes,… genoeg voor iedereen en weer om onze vingers van af te likken. De volgende activiteit was een 10-delige death-ride in het midden van het bos, kabels tussen de 30 en 130 meter, hoogtes van 35 meter en als hoogtepunt death-ride over de surinamerivier. Kriebels in de buik en een fantastisch uitzicht, al was het even schrikken toen we hoorden dat we zelf dienden af te remmen door onszelf op te trekken aan ons rechterhand die met een leren handschoen over de kabel mee gleed (en dus geen dubbel touwenremsysteem zoals wij het kennen). Maar na de eerste vlucht leek ook dit geen probleem meer. Een bootje bracht ons terug naar de overkant om na wat uit te rusten elk een kayak in te stappen en de rivier te bevaren. Onze gids bracht ons naar de mamakreek, een stukje in land ingesneden rivier. Verstand op nul en genieten maar! Groen, groen, groen met enkel  junglegeluiden op de achtergrond.. Zalig. Minder rustgevend was het terugkeren, stroomopwaarts, wind tegen en REGEN! Maar onze dag kon alvast niet meer stuk. En toen Veerle begon over haar kameleontocht door de woestijn, begrepen we dat het tijd was om huiswaarts te keren. Op het terras van ‘t Vat sloten we een meer dan indrukwekkende en geslaagde dag af met een hapje en een drankje om dan weer onder het muskietennet te kruipen…

Mooi, ’t leven is mooi!

Anneleen x

Post Scriptum: Foto's binnenkort op www.picasaweb.be/veerdeban en facebook

01-03-2009 om 15:04 geschreven door destem  

Ok, het is even geleden dat ik eens geschreven heb maar nu moest het toch wel eens. Debbie’s vingers zouden anders eens verlamd kunnen raken van een overdosis typen op de blogs en schrijven in het dagboek.
Laat ik dus maar is vertellen waar we ons dit weekend mee hebben beziggehouden.
Vrijdag de laatste stagedag van de week goed begonnen. Verschrikkelijk veel regen waardoor we een taxi moesten nemen naar De Stem.
Zoals iedere dag weer 2 afdelingen bekeken en uitleg over gekregen. Deze keer was het zuster Valies ( ow ja , ze heet echt zo) en zuster Ingrid ( achternaam kan ik niet uitspreken,.. )
Weer heel wat bijgeleerd, maar goed ook want tegen begin volgende week moeten Anneleen en ik het eerste deel van het stageverslag: dienstvoorstelling doorsturen.
Na de stagedag zijn we nog gauw naar de winkel getrokken om aperitiefdrank en hapjes te gaan halen want OJA  de eerste genodigden kwamen die avond eten.
De buurmeisjes Griet en Leen en blauwgrondbuurvrouw ( is het ook alweer blauwgrond, weet ik ook niet meer zo goed) Emilie kwamen bami eten.
Na het drankje op ons terras schoven we aan tafel. Anneleen  was er in geslaagd een lekkere bami te maken met een sausje waar ik niet van heb geproefd. Te veel groenten J

Ondertussen was het tien voor tien geworden en toettoet de taxi stond al voor ons deur. Ik weet niet wat hun probleem is maar als er Surinamers zijn die zich niet aan de regel: “ doe alles opt gemak en kom vooral niet op tijd” houden dan zijn het de taxichauffeurs wel.
Dus wij met de bami in de keel de taxi in richting Zanzibar. Fijn gebabbeld op het terras en de promotie van de week gedronken: Caipirinha aan 4SRD tstuk: omgerekend: 1,10 euro.
Toen we het een beetje beu waren op een stoel te zitten zijn we naar La Caf getrokken.
Een danscafe met de boxen buiten en binnen. Maar vooral buiten, de dj stond ook buiten. Veel gedanst en gelachen.
Toen Anneleen echt verschrikkelijk veel honger kreeg en graag de overschot van haar bami ( als ze achter de kookpotten staat eet ze zelf niet zo veel en dat vindt ze jammer)wou opeten, zijn we in de taxi naar huis gesjeest.
Zaterdag was een mooie dag. De zon scheen en dus was het tijd voor een plons.
Wij naar het zwembad.
We waar nog niet goed of wel gearriveerd als Anneleen haar band plat stond. Ondertussen zondagavond staat hij nog steeds plat. We zien wel hoe we  tfiksen morgen.
Na een paar uur van zonnen , zwemmen, zonnen, zwemmen, zonnen, zwemmen zijn we naar de stad getrokken om de plaatselijke karnavalstoet te bekijken.
En oja, liefste carnavalisten,  vrees niet, tis hier niets waard.
Pas op, wel lieve verkleede kindjes gezien enzo. Maar de stoet was niet meer dan 5 wagens die gewoon reclame maakten voor de plaatselijke verkleedshop. Wie heb ik allemaal gezien: spiderman, superman, belle, assepoester, catwoman, batman, een groepje trommelaars met weinig kleren aan, een paar alladins, een lief sterrekindje( uit moes gemaakt) en dat was het. Dus geen tomaten, kikkerprinsen, dames uit een kaartspel, vuurvrouwtjes, afrikaanse madammen of bananen. Jammer maar helaas, enkel jullie zullen het daar goed kunnen vieren! Go girls, ik duim voor goed weer!

Dus dat was de stoet. Nadien zijn we iets gaan drinken ( tlijkt alsof we hier niets anders doen maar tis hier ook zo warm!) en dan iets gaan eten in het pannekoekenhuisje. Enkel Debbie waagde zich aan een pannekoek en hij zag er voos uit. Twas dan ook een rare combinatie maar volgens haar was dat niet zo en was hij lekker… zullen we dus maar aannemen.

Na het eten naar huis getrokken want de zon had mij helemaal geradbraakt. Mijn knieën en armen en decoltee zijn weeral eens verbrand. De zonnecreme is hier nu is echt niets waard en die die ik meegenomen van thuis uit de Lidl ook niet. Jammer. Want hier is da nie te bespeuren.
Was ik maar een zwartje…

Vandaag hebben we dan ons eerste excursietje gedaan.
Jammer genoeg ben ik er te moe van geworden dus dat verslag volgt later wel eens. Het was een grappige dag! ( maar dat woord mag ik niet meer gebruiken van medebewoners, ik zeg het te veel..)

Groetjes

Veerle ( die naam kunnen ze hier trouwens niet uitspreken,..)

22-02-2009 om 23:13 geschreven door destem  

Hallo!

Het is een tijdje geleden dat ik nog iets op de blog heb geschreven, maar het was dan ook eventjes druk!

Om verder te gaan met zaterdag… We zijn niet meer in de bib geraakt omdat die vroeg gesloten was, dat staat dus nog op ons to do lijstje. Verder was het een luilekkerdag… We zijn rustig thuisgebleven en hebben ons een beetje voorbereid op stage. Zondag eigenlijk van hetzelfde laken een broek. Wel hebben we onze twee Belgische buren op bezoek gehad. We wouden eerst gaan zwemmen maar dat lieten de weergoden niet toe. We hebben gezellig op ons balkonnetje gekletst ( zij zijn jaloers op ons mooi balkonnetje hihi) en een ijsje gegeten, net voor de crèmeboer door onze straat fietste. ’t Is leuk om te weten wat andere mensen hier doen en hoe zij alles regelen.

Op tijd ons bedje in, want maandag was het dan zover, onze eerste officiële stagedag. De zenuwen speelden me parten zondagavond!
Op tijd vertrokken, na zo een koude douche ’s morgens kan je ook niet anders dan goed wakker zijn en we zijn goed aangekomen (het fietsen lukt me gelukkig al iets beter)! Zuster Denise ontving ons opnieuw, maar liet ons even wachten in het kantoor van de afwezige heer Landsdorf (directeur van de stichting), er was nog wat onduidelijkheid over ons oriëntatieprogramma. De stichting ging voor ons een oriëntatieprogramma maken, zodat we de kans krijgen om op elke afdeling langs te gaan voor informatie. Hiervoor moesten we langsgaan bij mevrouw Valies. Opnieuw wat onduidelijkheid want Anneleen en Veerle hun oriëntatieprogramma begon bijna in de helft van hun stageperiode. Hop, opnieuw erover gesproken met zuster Denise, die dit dan heeft opgelost. Nu hebben we dus twee weken oriëntatieperiode, zodat we alles goed kunnen leren kennen, begrijpen hoe de stichting in zijn werk gaat en ons wat kunnen inburgeren.
Nadat er eindelijk duidelijkheid was, was het tijd om ons voor te stellen. Dit tijdens een heuse bidstond! Met onze mond vol tanden aanschouwden we dit Godsspel. We zaten in “de gemeente”, een lokaal dat dienst doet als kerk… Met een klein podium en een altaar erop, een paar tafels in U – vorm. We namen plaats, wat onwennig natuurlijk. Na dat iedereen plaats had genomen mochten we vertellen wie we waren en wat we kwamen doen, zo hebben we ook wat uitgelegd wat het verschil is tussen de psychiatrische en sociale verpleegkunde, de mensen stelden een paar vraagjes en zo hadden we kennisgemaakt (het personeel stelde zich ook kort voor). Maar in het begin is het wel wat wennen en aandachtig luisteren om iedereen goed te kunnen verstaan. Toen gingen we bidden, we deden dit al zingend. We wisten niet goed wat er gebeurde maar deden maar mee. Als iedereen rechtstond, stonden wij recht, als de mensen hun handen plooiden, plooiden wij ook onze handen. Maar later bleek dan wel dat het zo goed als gelijk is hoe je u gedraagt tijdens het bidden. We hebben zeker vier liedjes gezongen, waarvan één leuk klapliedje J.
Na dat we genoeg hadden gezongen namen we weer plaats. Deze keer om te lezen uit de bijbel en er samen over “te peinzen”. Broeder Sweep las een stukje voor, argumenteerde dit met zijn eigen geloofspreek en verwachtte dan reactie. Gelukkig waren er ook twee andere Hollandse stagiaires die wel reageerden. Wij waren alle drie te stomverbaasd om een goddelijk woord uit te brengen. Zelf kregen we trouwens ook een bijbel voorgeschoteld, we moesten ons haasten om de juiste stukken te vinden waaruit werd voorgelezen. Gelukkig kon ik wel antwoorden als ik iets kon opvangen over boom – oranje vrucht, want dit hadden we al geproefd van onze buurvrouw/ huisbaas Lucia. Nadat de Bijbelteksten werden afgesloten werd deze hele bidstond afgesloten door te… bidden. Er werden een aantal onderwerpen bedacht, ze gingen bidden voor ons (stagiairs), voor de medewerkers van De Stem, voor NV Jepi Deng en voor de vrouwenopvang die wordt opgericht. Ze hebben voor ons gebeden voor een goede samenwerking, dat we genoeg informatie zouden verkrijgen en dat we de weg naar God zouden vinden als we die nog niet gevonden zouden hebben… Kort: rare bedoening! Ik kan er nog wel mee leven J, maar Anneleen en Veerle waren hier iets minder enthousiast over J.
Later op deze maandag vertelde Zuster Denise ons dat we werden verwacht bij mevrouw Landsdorf (mede – oprichter en vrouw van de directeur), om 18u ’s middags. “ ’s Middags?” Zeiden wij verbaasd. “Ja hoor.”. Dus wij ’s avonds (voor ons toch), de fiets nog maar is op, richting mevrouw Landsdorf. Dat bezoekje heeft ons allen gerustgesteld! Het was een heel aangenaam ontvangst, en leerzaam gesprek! We hebben gesproken over onze stage – opdrachten, de stage zelf, haar leven en wat ze allemaal doet, ze doet enorm veel. Toen we teveel werden lastiggevallen door stekende muggen en een hond die Annleens slipper en Veerles tenen wel lekker vond, aanschouwden we het als een teken om naar huis te rijden (alles was ook al besproken).
Anneleen had na stage de spaghettisaus al klaargemaakt, en dat heeft ons na die vermoeide fietstocht (want we zijn ook even verloren gereden) meer dan gesmaakt!  Alweer thumbs up voor Anneleen! Maar Veerle kan ook heel goed afwassen en we houden van haar weelderige haar! Al vindt  ze niet dat we dat moeten zeggen als het niet waar is J.
Dinsdag, regenachtig, aiaiai. Als we maar niet in de regen moeten fietsen naar stage dachten we. Boempatat! De regen viel onderweg naar stage met bakken uit de lucht. We hebben drie minuutjes geschuild toen het bleek dat het niet veel zin had, kwamen we maar druipnat aan op stage. Ik werd verwacht bij de dienst algemene zaken, waar ik de nodige uitleg heb gekregen. Anneleen en Veerle moesten naar zuster Denise (PR, voorlichting en documentatie), waar ook zij de nodige uitleg hebben gekregen.  Bij de algemene zaken zijn ze met drie werknemers, maar één werknemer moest een opdracht doen voor de directeur dus die kon ik niet zien. Met de tweede werknemer die ik sprak heb ik nog wat door de stichting gelopen aangezien hij uitgepraat was… Onderweg even gezwaaid naar Anneleen en Veerle die geboeid aan het luisteren waren. In de namiddag werd ik verwacht op de dienst voor de financiën. Daar vertelde ze dus wat meer over de geldzaken en kreeg ik ook hun krantje te mee om te lezen. Thuisgekomen van stage hadden we ondertussen heel wat om over te praten en om onze indrukken wat te wisselen.
Opnieuw een nacht met hondenlawaai, luide buren en veel muggen, hierop brak woensdagochtend aan. Gelukkig deze keer wel met zonneschijn. Aangekomen in De Stem bleek de persoon waarbij ik moest zijn (zuster Denise) niet aanwezig, ze was tien jaar getrouwd… Ik heb dan met Sandra Vlijter heel wat informatie kunnen uitwisselen, maar toch ga ik ook nog eens bij haar langs (zoals aangegeven op oriëntatieprogramma). Deze keer werden Anneleen en Veerle verwacht bij de algemene zaken, in de namiddag financiële zaken. Bij zuster Ingrid werd ik verwacht in de namiddag. Een heel aangename vrouw, ze kon me veel informatie geven, maar daarbuiten vertelde ze me ook heel wat van haar persoonlijk leven. Ietwat vreemd (zo moest ik ook brieven van haar nalezen), maar wel een leuke afsluiter van de dag.
We hadden gepland om na stage door te fietsen naar L’hermittage mall. Waar Veerle in plaats van een zonneslag, een slag in haar wiel heeft opgelopen omdat mijn fiets tegen haar fiets viel… Maar Veerle kan het wel aan! Een heel Europees winkelcentrum, waar we ons snoepjes en het gezelschapsspel Risk hebben aangeschaft (na verloop van tijd gaan we het meenemen naar De Stem om het aan de gasten (= patiënten) te leren en aan het einde van de stage gaan we het daar laten). Anneleen heeft zich ook een mooie jeans aangeschaft en wij beiden wat nootjes… Terwijl we zochten achter zonnemelk en oordopjes J. Moe van te fietsen (weeral) kwamen we afgepeigerd thuis… Een frisse duik zou ons deugd doen. Het zou niet voor lang zijn, maar we gingen sowieso een van dees gaan zwemmen dus was dit onze deugddoende kans. Bijna kwamen onze zwemplannen in het gedrang omdat er zwemlessen plaatsvonden, maar we hebben goed kunnen onderhandelen met de zwembadvrouw J. We mochten wel in het zwembad als het niet te druk was. We hebben ons meteen een maandabonnement aangeschaft want dat komt goedkoper uit en het is dicht bij huis. Het is geen groot en tropisch zwembad, maar wel genoeg om even af te koelen. Het zit er ook vol met Nederlandse en Belgische stagiairs en schattige kinderen die er zwemlessen volgen.
Oef, die afkoeling deed deugd, konden we tenminste het hoofd even afkoelen om dan wat te werken voor school met warme laptop op schoot.
Donderdag, weer wat vroeger wakker dan de wekker afliep… Ik moet me dringend oordopjes aanschaffen, in de vijf apothekers waar we zijn langs geweest was het helaas ‘njet’.
Het was ongelooflijk warm om naar stage te fietsen, met de minste zon is het hier direct warm, maar de zon schijnt niet altijd. We worden bijna horendol van de toeterende wagens onderweg, de ene toetert omdat we blank zijn, de andere toetert om te zeggen “ik kom eraan”, en nog een andere toetert omdat die het leuk vindt of omdat wij “onvoorzichtig” zijn, maar we fietsen gewoon… En écht voorzichtig. Wanneer we aankomen in De Stem worden we altijd vriendelijk begroet door de gasten en het personeel. Ze helpen ons uitbundig om onze fietsen op de juiste manier te stallen J. Vandaag was een dagje gepland zodat we alle drie samen de oriëntatie doorliepen. In de voormiddag moest de directrice van NV Jepi Deng ons wat meer wijsheid brengen en dat heeft ze ook effectief gedaan. Het was ons eindelijk duidelijk wat die NV nu eigenlijk te maken had met De Stem. In het kort komt het op neer dat De Stem een niet – commerciële stichting is, dus werd Jepi Deng opgericht (wel commercieel) om hun tegemoet te komen in de kosten. We hebben het kort ook even gehad over de groente die ze aan het klaarmaken waren in de keuken ernaast J.
In de namiddag bezochten we de heer Landsdorf (junior). Iets later dan gepland (al had hij het zelf niet goed door), want Veerle had de kans om een intake mee te volgen. Broeder Carlo (junior) staat bij de basis dus heb ik mijn oren gespitst (want daar ga ik na de oriëntatie mijn stage volbrengen). Ik heb er veel uit bijgeleerd. We fietsten naar huis met boven ons donkere wolken. Deze keer langs een andere weg, want altijd dezelfde is maar saai. Maar het was een hobbelige weg zonder stenen en dat deed onze zere poep en de slag in Veerles wiel geen deugd, dus moeten we misschien nog een andere route uitstippelen J.
We stopten nog snel even langs de winkel om dan toch tussen de kleine regendruppels huiswaarts te fietsen. We hadden ons op het gemakje geïnstalleerd toen onze twee buurmeisjes (eigenlijk een straat parallel met de onze) om te vragen of we snel nog even meegingen naar de stad. Anneleen en Veerle pasten, dus trokken we er met z’n drieën op uit. Ik was vooral op zoek naar muggenmelk… Zodat we toch ooit iets mooiere benen hebben zonder ongelooflijk veel muggenbeten erop… Mission accomplished! Onderweg kwamen we nog twee andere meisjes tegen die Leen en Griet (onze buurmeisjes) kenden, samen een milkshake gedronken want ondertussen waren alle winkels natuurlijk al gesloten. Gezellig wat gebabbeld en ervaringen en nieuwtjes uitgewisseld. Daarna het busje op richting “Zorg en hoop”. Al vaak hebben we gedacht dat we hier toch goed wonen! Niet ver naar het centrum, niet heel ver naar de stage en we voelen ons hier veilig en rustig op ons balkonnetje. Waar we ook nu vertoeven met een spelletje mastermind (ik zou ze stilletjes aan verslaafd durven noemen), één laptop, drie glaasjes wijn en véél bananenchips.

Slaapwel!

X

Debbie, Anneleen & Veerle

20-02-2009 om 01:40 geschreven door destem  

Dag allemaal,

Eerst even over onze stage. Maandagnamiddag kregen we al weer snel telefoon van onze stageplaats, het was zuster Denise. Normaal moesten we pas woensdag met stage beginnen. Maar zij moet naar een opleiding en de directeur is in het buitenland dus is er niemand om ons op te vangen en te begeleiden. We moeten maandag pas beginnen. Das goed omdat we nu veel tijd hebben om alles in en rondom het huisje in orde te brengen, maar minder goed omdat ik dan op het einde wat minder vakantie heb.
Ondertussen is er wel al heel wat in orde, we trekken goed onze plan en we zijn uiteraard een goed team :).
Gisteren zijn we naar de winkel geweest, zoals bijna al elke dag :). We zijn ook fietsen gaan huren, heel handig! Het is wel wat wennen om zo aan de linkerkant te fietsen maar we trekken onze plan en we zijn voorzichtg. Om te remmen moeten we ook achteruit trappen, dus ik klungel wel eens, maar we geraken vooruit en dat is het voornaamste :). Gisteren scheen het zonnetje nu en dan maar toch ook afwisselend met een fikse regenbui. Gevolg: pijnlijk verbrand. Zeer pijnlijk. Eer we hier in de supermarktjes zonnecreme en aftersun vonden... heeft ons heel wat trappen op de fiets gekost. Overal zijn er kleine supermarktjes, waar we onder andere lekkere bananenchips hebben gekocht, ze hebben daar wel alle basisspullen. Dichtbij is er ook een grotere supermarkt, daar hebben we wat meer naar ons goesting gevonden. En dan is er ook nog choy's, de duurste supermarkt van hier, maar wel heel Europees. Daar hebbe we ook nog dingen gekocht zoals rode kool :) en eindelij aftersun! We hebben er al geniet van gehad.
Voor ons alledrie was het deze nacht een korte pijnlijke nacht. Vooral door de roodheid op onze huid, maar ook door het geworstel met de klamboe en vooral het lawaai van die blaffende honden. Maar zoals alles hier went, zal dat ook hopelijk wel wennen :).
's Avonds was het terug een rustig avondje, we zijn dan ook altijd pompaf. Wel hebben we actief geworsteld met een bevrozen kip. Het waz een grote brok in de diepvriezer, maar we moesten niet alles hebben. Met man en macht hebben we de bevrozen kip kunnen slachten! Samen met vlokjespuree en appelmoes was ons avondeten geslaagd! 's Avonds heb ik nog een spelletje mastermind gespeeld met Veerle, ze had het al geraden na vijf pogingen! En dat na ne zonneslag :).
Vandaag is een rustig dagje... We hebben dat wel nodig :). We kunnen dan ook niet echt ver gaan omdat we nooit weten wanneer het hier veel of lang regent, wanneer de sluis weer opengaat is elke keer opnieuw een raadsel. Al hopen we wel dat het bijna gedaan zal zijn met regenen. Ik heb wel mijn k-Way bij maar had niet gedacht dat ik die écht moest gebruiken :).
Nu daagt Veerle me opnieuw uit voor een spelletje mastermind dus ik ga mijn berichtje hier afronden :).
Dezenavond hebben we afgeproken met Emilie in het centrum om samen iets te eten, kunnen we onze verhaaltjes wat uitwisselen.

Tot de volgende keer!,
Groetjes,
Debbie.
ABOE!

PS: voor foto's zie facebook Anneleen en Veerle

11-02-2009 om 18:18 geschreven door destem  

10-02-2009 om 11:40 geschreven door destem  

Nog 1 week en het is zover. Spannend allemaal.

Dingen die we reeds afgewerkt hebben:
- examens voorbij en geslaagd ( Anneleen en ik toch, Debbie is nog even wachten GO DEBBIE!)
- huisje is gekozen en wacht ons op
- stageplaats weet dat we komen maar verder is dat een groot gat..
- reisdocumenten in the pocket
- Twee prikken in ons gat zijn aangekomen ( vieze beesten ontwikkelen zich volop in ons lichaam)
- feestje komt er morgen aan en er komt veel volk!
- de zon weet dat we komen en heeft beloofd veel en lang te schijnen, regenwolken daarentegen laten we hier achter, speciaal voor jullie.

Dingen die we nog moeten doen:

- feestje bouwen morgenavond en afscheid nemen van vrienden
- valies maken
- mentaal voorbereiden
- mss toch maar eens een Suriname-reisgids onder de loep nemen en kijken wat we zoal willen bekijken..
- aftellen... nog 8 dagen!

zozie, ik ben niet de grootste schrijver maar mijn medereizigsters mss wel, tis aan jullie dus scheetjes!

Veerle X

30-01-2009 om 19:50 geschreven door destem  

Tot later

Anneleen, Debbie en Veerle

14-01-2009 om 19:26 geschreven door destem