01-05-2009 om 11:43 geschreven door Liesbeth  

Hey lieve lezer!

Intussen zijn mama, papa en Kim weer veilig aangekomen in het vertrouwde België, maar niet nadat we samen nog een en ander beleefd hebben in Anaula. Voor de kenners van de Surinaamse geografie: Anaula is een eilandje dat zich situeert in Boven-Suriname, onder het Brokopondostuwmeer.

Allereerst: de reis ernaartoe…

Daarvoor konden we kiezen uit 2 mogelijkheden:

9 uur door elkaar geschud worden op een hobbelige bus of een dik half uur in een klein propellervliegtuigje. Wat mij betreft was dat kiezen tussen pest of cholera, want ofwel zouden we geradbraakt aankomen, ofwel zou ik –Liesbeth die een hekel heeft aan vliegen-  het in mijn broek doen van pure angst. Denkend aan mijn medepassagiers heb ik uiteindelijk voor cholera (lees: vliegen) gekozen… en ik héb het (figuurlijk althans) ook in mijn broek gedaan van schrik… Het vliegtuigje was superklein. We moesten verdeeld over het vliegtuigje plaatsnemen, zodat ons gewicht verspreid zou zijn. Oh help! Ik zat helemaal voorin en kon in de cockpit meekijken: allemaal pinkende lichtjes en knopjes en een brandblussertje dat er al 20 jaar oud uitzag en dus niet echt erg behulpzaam bij het uitbreken van brand. Oh help!

Propellers die superveel lawaai maakten en ik die enkel maar kon denken “Wat als we in een zwerm vogels terechtkomen?”. Oh help! Een piloot die een boekje begon te lezen tijdens het vliegen. Oh help help help… . Nog nooit in mijn leven ben ik zo bang geweest als daarboven in de lucht. Ik kon me simpelweg niet voorstéllen dat ik ooit levend en wel aan de grond zou geraken. Maar kijk, het is gelukt! Anders zou ik dit nu niet voor jullie aan het schrijven zijn.

Bestemming bereikt!

Aangekomen op de luchthaven (een groot grasveld met een groot uitgevallen tuinhuis als administratiekantoor) zijn we richting boot gelopen om zo tot onze uiteindelijke bestemming te varen. Die eindhalte bestond uit allemaal Ardennen-achtige chaletjes waarvan er 2 de onze zouden worden voor de komende week. Onze bedden waren hemelbedden met een klamboe eroverheen,  net zoals in een of andere film of t.v.-reeks die ik ooit zag over Belgen die in Congo verbleven. Het oogde in elk geval erg luxueus en cool

Verder bestond de accommodatie uit een zwembad met ligstoelen, een hangmattenhut en een bar/restaurant waar je de hele dag door water, sap, koffie en thee kon gaan drinken. En ook uit een heleboel personeel om je het leven eenvoudig te maken.

-         Je bord afruimen? “Hoeft niet, je bent hier met vakantie!”

-         Aan het zwembad liggend… “Hier voor jullie” (en plots krijg je een groot bord chips)

-         Wil je ergens een hangmat ophangen? “Zeg maar waar, wij doen het voor je!”

-         Enzo verder enzo voort

Je kon er dus rustig hele dagen op je lekker luie kont blijven liggen, of deelnemen aan allerlei activiteiten die voor de gasten georganiseerd werden. Een greepje uit onze belevenissen:

-         In de jungle hebben we geleerd met het hout van welke bomen we vuur kunnen maken en uit welke lianen we water kunnen halen. Dat hebben we dan ook even mogen proeven en het smaakte een beetje naar gras/boom, maar dat kan dus wel kloppen.
Moesten jij en ik dus ooit samen in de jungle verdwalen, geen zorgen! Ik zorg wel dat we het overleven

-         Afkoelen konden we doen door te gaan zwemmen in stroomversnellingen. Nadat we daar heerlijk geplensd en geploeterd hadden, kwamen er 2 kinderen in een bootje vlakbij ons vissen. Achteraf kregen we te zien wat er in hun netten zat: piranha’s met een supervenijnig gebit! Wat ben ik blij dat ik nog steeds 10 tenen heb!

-         ’s Avonds kwam een groepje uit het nabijgelegen dorp muziek spelen en enkele vrouwen dansten daarbij. En wow man, wat kunnen zij met hun kont schudden! Het lijkt wel alsof er een elastiekje in hun poep zit waardoor ze het omhoog, omlaag, naar links en naar rechts kunnen laten bewegen en intussen laten ze hun billen ook nog trillen. Wij hebben ons ook lekker tussen de dansenden gewaagd, maar ons billenwerk was toch nog niet helemaal wat het blijkbaar zijn kan.

En weer in de stad…

Zaterdag ben ik mijn bezoekers naar de luchthaven gaan brengen en nu ben ik voorlopig dus weer even ‘gastenloos’. Tot morgen, want dan komt Carl eraan!

Gisteren ben ik nog met Emilie en Thibault nog teruggeweest naar Brownsweg (het dorpje in het binnenland waar ik enkele dagen stage heb gelopen). Ik weet niet of ik jullie dat vorige keer vertelde, maar vorige keer waren Emilie, Marielle en ik daar begonnen met het schilderen van het lokaal van de organisatie. Dat lokaal was dof en vuil, en omdat daar elke dag kinderen worden opgevangen hadden Emilie en Marielle besloten dat ze het daar wat aangenamer wilden maken. Ik was dus niets meer dan een welkome helpende hand.

Maar goed, we waren daar dus nog niet klaar mee, dus zijn we gisteren met een busje vol mensen terug gegaan om het lokaal zijn laatste finishing touch te geven.

De hobbelweg ernaar toe is steeds een avontuur, zo ook gisteren…

We waren lekker aan het rijden …tot we ineens een vreemd “psssssst”-achtig geluid hoorde. Hoewel ik het nog nooit eerder had meegemaakt, herkende ik het geluid onmiddellijk als zijnde dat van een leeglopende band. En gelijk had ik… Maar geen enkel probleem: iedereen uitstappen – krik eronder – auto omhoog – band los- band vervangen – band vast en… hop, daar gingen we weer! Intussen dwaalde de gedachte “Hoeveel reservebanden zou zo’n busje hebben, want stel je voor dat we dit straks nog eens voorhebben…” door mijn hoofd en die gedachte was nog niet helemaal verdwenen tot plots: PSSSSSSSSSSST. Daar ging ook de reserveband! Tja, ik kreeg dus ineens antwoord op mijn nog-niet-koud-geworden-gedachte: ook een busje dat voortdurend over erg slechte wegen rijdt, heeft maar 1 reserveband.

De oplossing? Met de lekke band aan de hand teruglopen naar het vorige dorp om hem daar te laten herstellen. De chauffeur en Thibault namen deze taak op zich en de rest van de inzittenden – mezelf incluis- hebben hun terugkomst al wachtend langs de kant van de weg doorgebracht.

Hoe zo’n band herstellen? Wel, heel eenvoudig: je zoekt het gat en plakt daar een soort van kauwgom op zodat de lucht niet kan ontsnappen…

Heel erg duurzaam, zou blijken.

Want nadat ook deze band vervangen was op de al eerder beschreven manier, konden we weer verder. En gelukkig hadden we het grootste deel van de weg al afgelegd, want na enkele honderden meter begon onze pas herstelde band al aan lucht te verliezen. Het was dus een heel erg spannende verderzetting van de rit, want de kans zat erin dat we zouden moeten lopen tot onze eindbestemming. En laat dat nu net iets geweest zijn, waar ondergeschreven persoon geen zin in had in de blakende middagzon. Maar… we zijn er geraakt met onze halfvolle band! Hoera hoera! En het lokaal is uiteindelijk heel erg mooi geworden, waarvoor ook hoera!

Zo lieverds, dit was waarschijnlijk mijn laatste blogbericht vanuit Suriname. Binnen een dikke week ben ik immers alweer thuis in ons aller Belgenlandje.

Dank jullie wel voor al jullie berichtjes en reacties!

En tot binnenkort - in levende lijve!!

Liesbeth

20-04-2009 om 17:02 geschreven door Liesbeth  

                                                                                                          Maandag 13 april

Dag lustige lezers!

Het is weer tijd voor een klein nieuwsoverzichtje uit het verre Suriname!

Mama, papa en Kim zijn heelhuids aangekomen, dat is intussen ook al weer meer dan een week geleden. Het is een cliché, maar de tijd vliegt voorbij. Wat hebben we in die tijd dan allemaal uitgepsookt, hoor ik u denken.

Wel, gemakkelijkheidshalve zal ik eerst even bij mijn eigen avonturen beginnen. Vorige week maandag heb ik mijn allerlaatste echte stagedag gehad, dinsdag was het paasfeest op school. Dat houdt in dat de leerlingen hun mooiste kleren mogen aantrekken (en dus voor één keer niet hun geruite uniform). Het was echt heel leuk om de kinderen ‘gewoon’ te zien, en dan nog op hun paasbest (heel toepasselijke uitdrukking ). En in plaats van les te krijgen, was er eten voorzien. Bami, nasi of roti, uiteraard… .  

Tja, het is dus officieel: de stage is gedaan: Liesbeth heeft paasvakantie! *Hoera hoera!*

De tijd die ik op school heb doorgebracht zijn mijn bezoekers naar Fort Zeelandia en het Hindoestaanse bedevaartsoord geweest. Die namiddagen hebben we al stadsverkennend doorgebracht. Een beetje winkeltjes, een beetje terrasjes… het goeie leven als het ware!

Woensdag  was er dan eindelijk tijd voor een echt daguitstapje. De zon scheen, de lucht was blauw en wat is er dan leuker dan bootje varen? Bijna niets, dacht ik zo! Dus dat laatste werd dan ook tot ‘plan van de dag’ gebombardeerd. Bootje varen, dolfijnen kijken, plantage bezichtigen en tenslotte een museumpje bezoeken. Die dolfijnen lieten het eerst nogal afweten, we waren al op de oceaan en hadden nog geen flipper gezien.  Ik werd al een beetje bang dat we dit stukje voor niets gevaren hadden, maar plots… een vin, nog een vin, en nog eentje… een hele school(?) dolfijnen kwam boven water!! Enkelen waagden zich zelfs vlakbij de boot. *Wederom hoera!*

Vrijdag en zaterdag was de tijd dan aangebroken om op meerdaags tripje te vertrekken! Op het programma: Galibi – ook wel wereldbekend als het strand waar zeeschilpadden hun eieren komen leggen.

Vrijdagochtend: hup– busje in en hobbelhobbelhobbel voor een uurtje of drie. Dan golfgolfgolf op de boot en dan bestemming nummer 1 bereikt: onze verblijfplaats!

Op de zeeschilpadden was het nog even wachten tot de avond viel, dus eerst werden we nog even langs de touristshop geleid en brachten we een bezoek aan Galibi Zoo. De werking van de touristshop zat goed in elkaar: ze verkochten er voornamelijk juweeltjes, allemaal gemaakt door de vrouwen van het dorp. Aan elk juweel hing de naam van de maakster, en wanneer haar creatie verkocht wordt, dan noteert men dat en krijgt zij haar geld. Puik plan, toch?

De Zoo was ook fijne ervaring. Ik ben er verliefd geworden op een babyneusbeertje! Ze liepen er vrij rond en je kon ze aaien. Toen ik dat deed, smeet het beertje zich op de grond met zijn poten omhoog, zodat ik ook zijn buikje kon aaien. Net als een kat, zalig en zoooo lief! Ik zou bijna zeggen, om op te eten! Maar dat hoort eigenlijk niet uit de mond van een vgetariër te komen   Ook de aapjes zwaaiden lustig door de bomen. Wanneer je je arm uitstak, kropen ze via je arm op je schouder en als je een kralenketting droeg, dan werd die smakelijk opgepeuzeld. Arme Thibault Misschien hebben die aapjes wel een afspraak met de vrouwen uit de touristshop. Haha.

’s Avonds was dan eindelijk het moment aangebroken waarvoor we deze trip eigenlijk geboekt hadden: schildpadden spotten!

Daarvoor moesten we eerst weer in de boot. Dat wil zeggen: reddingsvest aan en poncho niet vergeten! Die laatste was heel noodzakelijk want het opspattende water leek wel een ware douche en het boottochtje duurde toch wel een kwartier.

Helemaal droog zijn we niet aangekomen, maar doornat waren we ook niet. Wij, dat wil zeggen iedereen, op ons mama na. Bij het uit de boot springen was zij namelijk iets te enthousiast

Dan was het even wachten op een ei-leggende schilpad en wanneer we die vonden… zo indrukwekkend! Deze schildpadexemplaren zijn gigantisch groot (tot 1m40 lang). Eerst graven ze een kuil door met hun poten te ‘slaan’ in het zand en wanneer ze een plekje hebben waar ze zich veilig voelen, beginnen ze met eieren leggen. Geen 2 of drie, maar meer dan 100 per keer. Een eitje is zo groot als een pingpongbal en ze blijven maar uit de schildpad floepen. Een apart zicht hoor Wanneer alle eitjes gelegd zijn, graaft de mamaschildpad de kuil weer dicht. Dat doet ze door er met haar achterpoten zand over te strooien. Op zich lijkt dat misschien geen kunst, maar de precieze waarmee ze te werk gaan is echt verbazend voor zo’n log beest. Het zand wordt zachtjes aangedrukt, wat opzij geschoven,… tot het perfecte nest bereikt is. De op het eerste zicht lompe schilpadpoten lijken op dat moment te veranderen in fijnmotorische mensenhanden. Wonderbaarlijk, die natuur!

Zondag was Frans-Guyana tijd. Gewoon de rivier over, en je komt in een ander land, en ook in een volstrekt andere wereld. Het land is nog steeds deel van Frankrijk, en dat merk je: de taal, de euro als betaalmiddel, de hogere prijzen, zebrapaden, auto’s die vriendelijk stoppen voor voetgangers, geen vuilnis op straat én… een boulangerie! Toen ik dat bordje zag, kreeg ik een immens, niet-te-negeren visioen: knapperige croissantjes met een zachte botersmaak en heerlijk zachte chocoladebroodjes met chocolade die smelt op je tong. Niet te negeren, ik zei het al en dus: hop, Thibault en ik de boulangerie binnen. Wel, mijn voorgevoel had me niet bedrogen… de chocoladebroodjes smaakten ons overheerlijk!

Verder hebben we daar ook een ex-gevangenis en een marktje bezocht, maar de koffiekoeken waren toch het hoogtepunt van onze visite daar

Zo, ons programma voor de volgende dagen ziet er als volgt uit:

Vanmiddag vliegen we naar Anaula, da’s een resort in het binnenland (lees: de jungle). Ik bibber en beef nu al als ik denk aan het kleine propellervliegtuigje dat ons daar naartoe moet brengen. Maar vrees niet, ik zal sterk zijn en mijn angst overwinnen!

Daar verblijven we dan tot vrijdag, en zaterdag moet ik mijn bezoek dan al weer gaan uitzwaaien. Maar ach, daar denken we nog niet aan: eerst nog een heleboel andere avonturen… Die lees je later wel!

Dikke zoen,

Liesbeth

13-04-2009 om 20:47 geschreven door Liesbeth  

04-04-2009 om 01:29 geschreven door Liesbeth  

Dag Lieverds in Belgenland!

Al lang geleden dat jullie wat van me hoorden, toch? Maar ja, soms duiken er onverwacht moeilijkheden op die je planning in de war sturen. Dan moet je eens rustig inademen en het gewoon aanvaarden (zie verder). Het voordeel dat je wat langer hebt moeten wachten, is dat ik vandaag veeeeeel te vertellen heb.

Ik zal er gemakkelijkheidshalve  een chronologische volgorde op na houden, beginnende bij het afgelopen weekend…

Zaterdag hebben we ons stalen ros van stal gehaald om het in de richting van een Hindoestaans (= Indisch) bedevaartsoord te sturen, zo’n 20-30km verderop (de afstand verschilt van bron tot bron, ergens er tussenin dus vermoedelijk). Die afstand met de fiets doen, vindt men hier trouwens geschift. Onze huisbaas die 100m verderop in de straat woont, komt steeds per motorfiets of auto. Ja, van de opwarming van onze aardbol ligt men hier nog niet wakker Maar het bedevaartsoord dus: het ligt aan de kust van de Atlantische oceaan en bestaat uit kleine en grote godenbeelden -sommige zo hoog als een lantaarnpaal- en allemaal even kleurrijk. Echt heel mooi om te zien!

Zondag hebben we ons nest voor dag en dauw verlaten. Dat moest wel, want we wilden de vogelzangwedstrijd zien en daarvoor moet je nu eenmaal vroeg voor uit de veren. Wij dus al om 6.45 op het Onafhankelijkheidsplein. Onze bron had ons verteld dat alles daar zou doorgaan, zo tot een uur zeven. De plek klopte, het tijdstip niet echt. De wedstrijd begon iets na zeven, zo tot een uur of half tien. We hadden onze reis door dromenland dus gerust nog iets langer kunnen voortzetten, maar ach- niet getreurd. De dag was nog jong, en wij ook!

Toen we het vogelgezang voor bekeken hielden, heeft de taxichauffeur ons naar White Beach gebracht. De naam zegt het al, een wit strand. Buiten zwemmen, zonnen en een hele dag in de hangmat hangen valt daar niets te beleven. Dat was echter perfect wat wij nodig hadden na ons vroege opstaan, en daar hebben we dus dubbel en dik van genoten!

Maandag was best spannend, want het zou geen gewone stagedag worden. Op maandag vertrok ik voor 3 dagen naar een dorp in het binnenland, om daar op de plaatselijke basisschool stage te lopen en eens te kijken hoe alles er daar aan toe gaat.

Om half tien moesten we bij de bus in de stad zijn om richting hobbelige bauxietwegen – en dus het binnenland- te vertrekken. Om half elf zaten we nog op de stoep te wachten en om half twaalf konden we dan eindelijk aan onze rit beginnen. Talrijke tussenstops in de stad later, was het dan vroem vroem… naar onze uiteindelijke bestemming!

Die bestemming was het marrondorp Brownsweg. De marrons zijn de nakomelingen van de weggelopen slaven die zich in de jungle gevestigd hebben.

Onderdak in die jungle vonden we bij Grace, een moeder van 4 kinderen die ons ook onder haar vleugels wilde nemen. Zij is 25, 2 jaar ouder dan ik en kijk hoe’n ontzettend verschillend leven wij leiden… ik had gewoon ook al getrouwd kunnen zijn, 3 kinderen kunnen hebben, en een job en een ontzettend zwaar huishouden om te runnen. Het is toch ontzettend bizar hoe de plaats waar  je geboren wordt, je hele leven bepaalt?!

Ik heb ontzettend veel respect voor de vrouwen daar, zo sterk als zij zijn! ’s Ochtends zorgen zij dat al hun kinderen gewassen zijn, aangekleed, gegeten hebben, hun lunchpakketjes gemaakt zijn. Alles door en na elkaar, zonder één moment rust voor zichzelf. Wanneer ze voor hun kinderen aan het zorgen zijn vinden ook nog tijd om te koken, af te wassen, de was te doen, zichzelf te wassen, een babbeltje te slaan met zus/tante/nicht,… . Ik heb echt geen idee hoe ze alles klaar weten te spelen in zo’n korte tijd. Vele eenvoudige dingen vragen daar ook meer inspanning dan bij ons: om naar het toilet te gaan moet je eerst een emmer water sjouwen, om te wassen moet je eerst je ‘wasmachine’ naar buiten sleuren,…

Het helpt waarschijnlijk wel dat de kinderen van jongs af aan heel erg zelfstandig zijn. Kinderen van 3 jaar lopen alleen naar de opvang verderop in het dorp en gaan alleen weer naar huis, kinderen van zes of zeven lopen met hun babybroer/-zus op de arm rond, helpen hun kleine zusjes en broertjes om zich te wassen,… . Een meisje van elf is perfect in staat om het hele huishouden over te nemen wanneer haar moeder bijvoorbeeld naar de stad is: de kleintjes verzorgen, eten koken, de was doen,… . Onwaarschijnlijk toch? Bij ons kan een kind van elf misschien al een eitje bakken…

Over de accommodatie.

De huizen zijn het best te vergelijken met wat je bij ons een tuinhuis zou noemen. De keuken/eetkamer/zitkamer (een all-in-one pakket) is – zonder overdrijven- 3 meter op 3. Daarin staat een gasfornuis, kast, koelkast, tafel en stoelen, zitbank, tv, stereoketen en leven er 6 mensen (+ wij daar dan nog bij). Achter deze kamer is er één slaapkamer waar het hele gezin de nacht doorbrengt.

Onze slaapplek was in het hutje van de dove nicht van Grace, waar zij samen met haar baby slaapt. Waar we daar een plekje vonden, hebben we onze hangmat opgehangen. In zo’n hangmat een middagdutje doen is een godsgeschenk, maar er een goeie slaaphouding in vinden voor een hele nacht is iets minder evident – maar gelukkig niet onoverkomelijk.

Tijdens de tweede nacht begon de baby echter te huilen en huilen en huilen; Zijn dove mama had daar niet zo veel last van, maar Emilie en ik konden dat gekrijs niet negeren. Na een huilconcert van een half uur, toch maar besloten de baby uit het bed vandaan te halen en na hem nog een half uur op de arm te hebben gehouden, is de mama toch maar opgestaan om hem een fles melk te maken. Daarna keerde de rust weer terug in onze hut.

De badkamer is een kraantje onder de sterrenhemel. Om te douchen bind je een panghi  (doek) rond je middel en giet je enkele calebassen (kommetjes gemaakt van een calebasvrucht) water over je heen. Even inzepen en afspoelen, en dan ben je weer schoon. Dat heeft wel wat hoor, je zo in openlucht douchen in het Amazonewoud, met een fonkelende sterrenhemel boven je hoofd. Het is in elk geval het meest romantische wat ik daar heb meegemaakt.

Tegengesteld aan deze romantiek was het toilet. Een hokje met een betegelde vloer en een gootje. Hoe werkt het? Je knielt, je plast en je giet er een halve emmer water overheen. Hop, en weg is je plasje… . ook even wennen hoor! Wanneer je een grote boodschap moet doen, is er een ander hokje. Eentje met een put waarop een plank ligt. Hoe werkt het? Broek omlaag, alles eruit en broek weer omhoog. Simpel toch? Ik was in elk geval ontzettend dankbaar om mijn hepatitisinentingen

En dan hebben we nog mijn stage daar:

Dinsdag mocht ik de zesde klas overnemen, aangezien die leerkracht er niet was. Hij had echter werk achtergelaten dat ik met de leerlingen moest maken, dus dat was geen probleem.

Ik hoefde het zelfs niet alleen te doen, want een andere leerkracht kwam net terug uit ziekteverlof en ging tot de vakantie in deze klas werken omdat er maar 13 kinderen inzitten en hij zo dus nog even rustig kon herstellen.

Woensdag was al een ander verhaal. Ik mocht de derde klas overnemen, want die juffrouw was naar de tandarts.

-         Of ze nog terugkomt vandaag?

-         Nee hoor.

-         Heeft ze werk achtergelaten?

-         Nee hoor, doe maar wat met de kinderen!

-         Wat moet ik dan doen?

-         U kan misschien wat met ze lezen of rekenen?

Ja, dat had ik zelf niet kunnen bedenken…

Ik ben dan maar in de rol van de strenge juffrouw gekropen, in de hoop de dag vlot door te komen. In België heb ik denk ik nog nooit een kind op de gang gestuurd, hier 2 in  één uur tijd. Als je niet onwaarschijnlijk streng met ze bent, lopen ze hier zo over je heen.

Maar hoe streng ik me ook voelde -en hoe niet lekker ik daarbij ook in mijn vel zat- naar Surinaamse normen bleef ik een watje. Er zijn daar 2 straffen die de kinderen iets doen: hen een mep verkopen, of hen naar de directeur sturen (die hen dan een mep verkoopt). Laat dat nu net iets zijn wat ik nooit over mijn hart zou krijgen.

Een leerkracht kwam me vragen of het ging, en zei me “ u moet ze timmeren hoor, als ze niet luisteren.” Ik heb maar braaf geknikt…

Eén leerling maakte het zo bont dat ik zei “bij de volgende opmerking vlieg je naar de directeur”, ik dus maar hopen dat ze zich zou gedragen want ik wilde echt niet dat ze door mij gemept zou worden. Ze heeft zich lang niet voorbeeldig gedragen, maar ik heb mijn dreigement niet hard gemaakt. Ik kon het idee gewoon niet verdragen dat ze dan door mijn toedoen een mep zou krijgen…

Op mijn school in de stad gaat het er gelukkig iets ‘beschaafder’ aan toe. Kinderen krijgen af en toe misschien een tik van de leerkracht, maar ze worden niet met een regel of een riem geslagen door de leerkrachten en al helemaal niet door het schoolhoofd.

Kinderen met een riem slaan, hoort voor veel Surinamers bij het concept ‘opvoeding’. Tijdens de minimusicals die de zesde klassen maakten, speelden ze ook dat ze met een riem gezweept werden omdat ze een slecht rapport hadden. Dat komt ergens vandaan, toch? In het binnenland hebben we trouwens gezien hoe een moeder haar 2-jarig kind meermaals met een riem sloeg. Dan weet je echt niet waar kruipen hoor…

Enfin, woensdagmiddag zou ik weer naar huis gaan. We hadden met de bus die ons bracht geregeld dat hij me om half drie weer zou oppikken om weer naar de stad te gaan. Om drie uur echter nog geen busje te zien, dus even gebeld:

-         Kom je nog?

-         Hoezo? Ik ben al in de stad…

Tja, daar zat ik dan, gevangen in het Amazonewoud. Er zat niet veel anders op dan een dagje langer daar te blijven en de volgende terug te reizen. Dat bedoelde ik dus met eens diep inademen en gewoon aanvaarden

Op zich vond ik het helemaal niet erg om een dag langer te blijven, ik had me enkel verheugd op een normaal toiletbezoek

Wat me daar trouwens nog ontzettend is opgevallen, is uit hoe’n ontzettend individualistische cultuur wij komen. Daar is het zo dat je alles wat je hebt deelt. Heb je een koek en willen de kinderen ook koek? Dan geef je elk kind een stukje. Heb jij een flesje water en heeft iemands baby dorst? Dan geef je je flesje water voor de baby. Ook al ken je die moeder van haar nog pluim, maakt niet uit. Delen is de boodschap. Als iemand me in België op de bus om mijn flesje water zou vragen, zou ik denk ik eens raar kijken, terwijl je dat hier gewoon geeft.
Het gaat wel zo ver dat wanneer ze weten dat je een zak chips hebt, ze die gewoon uit je spullen komen halen. Of wanneer ze beltegoed nodig hebben, je vragen om een herlaadcode te smsen. Deze laatste dingen hebben zich niet nu voorgedaan, maar zijn eerdere ervaringen van Emilie die aangeven dat het niet altijd makkelik is een evenwicht te vinden tussen de verwachtingen van beide culturen. Ik heb het echt als een moeilijkheid ervaren en het zou me nog wel enkele bezoekjes kosten om daaraan gewend te raken denk ik.

Nog één grappig dingetje om af te ronden:

De mannen zijn hier over het algemeen mager en de vrouwen erg rond. In het binnenland zo rond dat ze hun gsm gewoon tussen hun borsten stoppen als ze hem bij zich willen hebben. Een grappig zicht hoor, en voor mij en Emilie - net als voor de meeste westerse vrouwen-  niet mogelijk om na te doen, haha.

Zo lieverds, het werd een hele boterham. Ik hoop dat jullie hem lekker verteren!

Morgen komen mama, papa en Kim aan en dat kondigt eigenlijk het begin van mijn einde hier aan. Ik ben mentaal echter nog lang niet klaar om weer naar België te komen, dus jullie horen me nog van hieruit!

Dikke zoen, Liesbeth

04-04-2009 om 00:51 geschreven door Liesbeth  

Dag landgenootjes!

Dit weekend was het triptijd!

* Bestemming: doorheen de verschillende districten naar Nickerie, om daar per boot Bigi Pan (paradijs voor vogelliefhebbers) te bezichtigen.

* Uur van vertrek: 8 uur ’s ochtends

* plaats van vertrek: hartje stadscentrum

* Benodigdheden: zonnecrème en muggemelk

* Vervoersmiddel: onbekend tot uur van vertrek

Onze taxichauffeur dropte ons op de plek waar we zouden vertrekken en bleef nog even gezellig bij ons wachten, wegens toch de vroeg voor zijn volgende afspraak. Een oud en gammel busje stond reeds klaar op onze afspraakplaats en de taxichauffeur begon ons al uit te lachen. “Ik ben 1 keer met zo’n busje naar daar gereden en ik heb toen gezegd: nooooit meer!”. “Tja,” dachten we, “dat zullen we dan wel overleven”. En we hadden ons er al bij neergelegd dat we door elkaar geschud en groen van misselijkheid op onze bestemming zouden aankomen, tot er plotseling een gigantisch grote, felgeel met zwarte pick-upjeep achter het busje plaatsnam. Toen begonnen we te dromen over een aangename en comfortabele rit. En laat je niets wijsmaken, dromen zijn niet altijd bedrog want wie stapte er uit… Elise, die zich voorstelde als onze gids. Driewerf hoera! En toen was het onze taxichauffeur die wat groen zag. Van jaloezie, haha, nu wilde hij ineens ook wel meegaan

Elise nam ons dan op sleeptouw en stopte bij verschillende bezienswaardigheden om er ons wat uitleg over te geven. De grootste boom uit Suriname waaraan verschillende krachten worden toegeschreven, monumenten, een vissersdorpje,… .

In dit laatste konden we zien hoe vis gerookt wordt. Waar dat in bijvoorbeeld Noorwegen in hutjes gebeurt, doet men dat hier op een soort van reuzeBBQ. Bovenaan een rooster en onderaan doet men vuureke-stook. Boeiend!

’s Middags hebben we dan gegeten bij een lokale mevrouw die voor toeristen kookt, en daar veranderde ook onze gids. Van de vrouwelijke Elise naar de mannelijke Cor. Man en vrouw, en zoals de tweede zijn naam misschien al doet vermoeden stroomt er Hollands bloed door zijn aderen. Iets wat we best zouden merken aan zijn meningen en zienswijzen (en ook aan zijn neus, blanke handen en grote gestalte). Onze stoere jeep werd ook alsnog een busje, zij het niet van de gammele maar van de heel comfortabele soort met airco, verstelbare zetels en een DVD-schermpje met muziekclips. Met Cor zijn we dan langs de rijstvelden gereden tot aan ons hotel (daar kom ik op terug!), en na het inchecken nam hij ons mee naar de zeedijk waar we een hindoetempel konden bezichtigen. Apart hoor!

De grote wijde oceaan, met aan zijn oever allemaal vlaggetjes op bamboestengels. De hindoes mogen zo’n vlaggetje planten wanneer ze een offer gebracht hebben en kunnen dan vragen om welvaart, vruchtbaarheid,… . Aan de kleur van de wimpel kan je dan zien waar de mensen voor baden.

Voor de tempel bevind er zich een altaar met het beeld van een slang. Wanneer er gedurende de voorbije 7 dagen een familielid gestorven is, mogen mensen de tempel niet in en moeten ze bij die slang bidden.

In de tempel hangt na ongeveer 2 meter een bel met een touw aan. Voorbij dat touw mogen enkel mensen die x aantal dagen geen vlees gegeten hebben. Haha, eat this meatlovers!

Na nog wat uno- en kaartplezier op een plaatselijk terrasje, was het dan tijd om in bed te duiken. En wat voor bed! Ieder van ons had een tweepersoonsbed en dat van de nieuwe, heerlijke soort. Zo’n bed waarop je in slaap valt zodra je jouw lichaam erop neer vlijt… hemels!

De volgende ochtend moesten we ons zalige slaapverblijf dan al vroeg verlaten, aangezien er een boottocht op het programma stond. Maar vooraleer het zover was: voor het eerst sinds mijn komst hier: de geneugten van een heerlijke WARME douche…mmmmm, zalig! En alsof dat nog niet genoeg was om de dag goed te beginnen, was er ook nog een ontbijtbuffet. Met daarbij – ook voor het eerst in weken – hagelslag!! Man man, ik heb zeker 5 boterhammen met hagelslag gegeten, zo heerlijk dat dat wegsmolt in mijn mond!

Na zo’n uitgebreid ontbijt konden we er dan wel tegen aan! Hop, de boot in en naar Bigi Pan. Onze gids heeft er voor ons een kaaiman gevangen, zodat we de anatomie van deze reptielensoort even beter konden bestuderen. En dan vogels kijken en genieten van het dobberen op het water… 4 uur lang… ook zalig!

’s Avonds hebben we bij ons thuis nog allen samen een lekker gekookt eitje gegeten en bij wijze van dessert hebben we onze ijscoman eens tegengehouden. Jaja, die bestaan hier ook! Per bakfiets en met luide bel rijdt hij op mooie dagen door de straten. Het werd dus wel eens tijd om zijn waren uit te testen!

En dan nog heel kort over mijn hoofdbezigheid hier:

Intussen ben ik al aan mijn laatste volledige week stage op mijn stageschool aanbeland. ’t Is een cliché, maar wat gaat de tijd toch snel! Ik geef deze week muzieklessen samen met de leerkracht die deze lessen van me overneemt binnen enkele weken. We leren de kinderen Surinaamse liedjes en proberen dat op een fijne Belgisch-Surinaamse mengelmanier te doen. Goed voor mijn Surinaams ook!

Volgende week ga ik dan 3 dagen met Emilie mee naar het binnenland, om daar 3 dagen stage te lopen op de plaatselijke dorpsschool. Ik ben erg benieuwd, want naar het schijnt worden leerlingen met slechte punten er met een regel op de vingers gemept. Een nog modernere didactiek dan wat ik al gewoon ben dus

En tot slot nog enkele Surinaamse wijsheden van onze gids:

- Toen bleek dat het restaurant echt om de hoek van het hotel lag, en we protesteerden dat we ook te voet konden gaan, begon onze gids over de Surinamer die niet van lopen houdt (wandelen dus) en wat de gevolgen ervan zijn als je het wel doet. “Jullie in België daar lopen zo veel, en jullie moeten voortdurend nieuwe knieën en heupen enzo krijgen, dat hebben wij in Suriname bijna niet voor!”

Dus, als je gewrichten wil sparen, vooral niets meer te voet doen! Haha!

- De meeste mensen in Suriname hebben een rond zwembad, want het ongeluk schuilt in een klein hoekje.
Da's eentje om over na te denken

Zo lieverds, foto's van dit alles volgens als 't God belieft (en mijn laptop dus internettoegang weet te vinden)
Hou jullie haaks, en tot de volgende!!
Zomerse zoenen,

Liesbeth

23-03-2009 om 22:08 geschreven door Liesbeth  

Waar was is ook al weer gebleven? Oh ja, de dolfijnen in de Surinamerivier zijn dus indrukwekkender dan die in Brugge, ook al kunnen deze geen kunstjes. Het is gewoon zo fijn om te zien dat wilde dieren zo nieuwsgierig zijn dat ze op een boot af komen om te zien welk vlees die aan dek heeft En wanneer ze dan zo hun kopje boven water steken of hoog boven het wateroppervlak springen… echt gewoon zalig om te zien.

Verder heeft ons schip van de dag aangelegd op Braamspunt, een strandje aan de Atlantische oceaan. Het strand is naar onze ‘Oostduinkerkenormen’ best vuil (lees: vol aangespoelde takken en andere dingen uit de zee), maar dat maakte het eigenlijk net charmant naar mijn bescheiden mening. Toen we daar aankwamen was de hemel ook helemaal opengetrokken, wat het plezier natuurlijk alleen maar completer maakte. Thibault heeft zich de hele tijd dat we daar bezig waren ergens afzijdig gehouden, we hadden werkelijk geen idee wat hij aan het doen was… tot hij plots met de boodschap kwam dat hij een baby-dolfijn gevonden had! Gelukkig had hij het over zijn zelfontworpen klei-exemplaar. Want buiten takken, loost de oceaan dus blijkbaar ook klei op het strand. Het beestje is – heel vindingrijk- ‘dolfijn’ genoemd en ligt nu lekker op ons terras te zonnen.

Die dag hebben we ook nog een bezoekje gebracht aan plantage Frederiksdorp. Da’s een plantage die bewaard is gebleven zoals hij oorspronkelijk was. Je kan ze gratis bezoeken op voorwaarde dat je achteraf een consumptie neemt in het aanwezige cafeetje

Best een mooi plaatsje en daardoor moeilijk voor te stellen dat op zo’n rustige, idyllische plek mensen tot arbeid werden gedwongen in soms mensonwaardige omstandigheden. Die slavenhandel maakt een groot deel uit van de Surinaamse geschiedenis en dat verleden duikt regelmatig op als je er even op let. In een restaurant aan Waterkant (de oever van de Surinamerivier waar veel eethuisjes zijn) staat bijvoorbeeld een reuzeweegschaal waarop de slaven vroeger gewogen werden voor men ze kocht/ verkocht.

Daarstraks was het tijd voor mijn tussentijdse evaluatie en het schoolhoofd had een rondvraag gedaan bij de kinderen  over hoe ze mijn muzische lessen ervaarden. Haar conclusie was dat alle leerlingen superenthousiast waren over de vrijheid (relatief hoor) die ze in mijn lessen krijgen en alle ‘spelletjes’ die we samen doen, op 1 jongen na. Die jongen was niet tevreden, want hij houdt niet van blanken omdat die mensen zijn grootouders ‘gezweept’ hebben. Dus je ziet, die geschiedenis leeft ook nu nog bij de kinderen.
Tja, en daar sta je dan met je mond vol tanden… Het voelt erg gek hoor, zo gediscrimineerd worden op basis van je huidskleur en de rol die dat ras toevallig gespeeld heeft in de geschiedenis… twee dingen waar je zelf helemaal niets aan kan doen.

Maar ik ben eerlijk gezegd ook wel blij om eens ervaren te hebben wat dat is: discriminatie op basis van iemands huidskleur. Want je wéét wel dat dat slecht en verschrikkelijk fout is, maar wanneer je het zelf ondergaat kan je je pas echt voorstellen hoe machteloos mensen zich daarbij voelen en begrijpen hoe boos en gefrustreerd je zo kan worden. Aan alle andere punten van kritiek zou ik kunnen werken, maar niet aan hoe ik er uit zie, toch? Tenzij ik in de zon ga liggen bakken, maar dan ga ik eruit zien als een roodhuidindiaan. En dat kan ook weer niet de bedoeling zijn. Enfin, hoezeer het me in eerste instantie ook kwetste en me macheteloos deed voelen, het is toch best leerrijk geweest. Al hoeft het verder niet meer te gebeuren wat mij betreft

Even terug nog wat verder in de tijd… Voor zondag was ons plan om vroeg uit de veren te zijn. En dat mag je letterlijk nemen, want we wilden naar de vogelzangwedstrijd op het onafhankelijkheidsplein en die vangt aan om 7 uur (zijn de vogeltjes dan het wakkerst? Ik niet!). Helaas regende het, en zijn we daarom terug in bed gekropen voor enkele uurtjes. En eerlijk, ik was er niet kwaad  om

Wanneer we voor de tweede keer wakker waren (en voor echt dit maal) scheen de zon gelukkig weer aan de hemel. Wij dus op ons stalen ros gesprongen richting Fort Zeelandia. De naam zegt al wat het is: een fort. Er waren meerdere tentoonstellingen, maar slechts heel weinig info over het eigenlijke fort en zijn geschiedenis wat ik persoonlijk wel jammer vond. Ik kan er jullie dus niets meer over vertellen

De zon bleef op post en inmiddels was het zo warm dat we niet veel andere dingen konden bedenken om te doen dan naar het zwembad te gaan voor wat verkoeling. Heerlijk was het daar, en het lag er vol witte mensen die een bruin kleurtje wilde opdoen na een hele week regen. Ikzelf ben lekker met een boek onder de parasol blijven zitten, maar de meeste aanwezigen hebben gewoon de hele middag in de vlakke zon liggen braden. Ik denk dat een aantal mensen niet op hun rug zullen kunnen slapen hebben die nacht

Ik lekker wel, en na het hele weekend stralende zon herkende ik maandag mijn eigen armen niet meer: zo bruin! (dat is natuurlijk wel erg relatief, lees dus: bruin naar mijn bleke velletjesnormen).

Foto’s van al deze avonturen bestaan er in overvloed, maar ik kan ze ten vroegste komende week online zetten. Dan krijgen jullie er ineens een heleboel te zien, want dit weekend gaan we op districtentour en zal ik dus waarschijnlijk ook weer veel plaatjes schieten.

Zo lieverds, dit was het voor deze week -  tot de volgende!!

Zonnige zoenen, geniet van de nakende lente!!

Liesbeth

20-03-2009 om 20:33 geschreven door Liesbeth  

Dag Lieve lezers

De overstromingen van vorige week hebben slechts 1 slachtoffer gemaakt; mijn rechterteenslipper! Hij kwam vast te zitten in de modder terwijl ik verder vooruit wilde, met als gevolg dat hij  stuk ging. Geen zorgen echter, ik heb aan mijn slippartij niets overgehouden, behalve verwondering over het feit dat mijn benen zo ver uit elkaar kunnen dat het zelfs op een spagaat begint te lijken :)

Vrijdagmiddag was het tijd voor een romantisch avontuur: avontuur omdat we een fikse wandeling en beklimming voor de boeg hadden; romantiek omdat we de zonsondergang wilden meemaken op Surinames hoogste brug, ook wel de zelfmoordbrug genaamd. Geen zonder dus dat mensen in voorbij rijdende autos voortdurend “niet springen!!” naar ons riepen. Tja, collectieve zelfmoord vinden sommige misschien ook een romantische daad, maar die mening delen wij niet echt. Missie uiteinelijk geslaagd en meer, we zijn uiteindelijk zelfs de hele brug over gestoken, want we wilden daar een hapje gaan eten. Johnie’s rotishop bleek geen eten te verkopen, dus werd het een holipagwhabrood uit de supermarkt. Ach, ook goed. Zo lang ik geen honger heb, kan je veel met me aanvangen :)

Op zaterdag zijn we naar Leonsberg gegaan, waar we voor de hele dag een boot hebben gehuurd. Eerst zijn we dan dolfijnen gaan kijken. Zo leuk, zo mooi en zoveel indrukwekkender dan in het boudewijnpark (ook al konden deze geen kunstjes).

En het verder verloop van dit avontuur, krijgen jullie volgende keer, want mijn internettijd zit er op!

dus... to be continued!!

Wederom tropisch warme zoenen,

Liesbeth

18-03-2009 om 20:54 geschreven door Liesbeth  

woensdag 11 maart, 4 uur 50 in de ochtend

Dag lieverds!

Het is nu nog geen 5 uur in de ochtend en ik ben klaarwakker. Wie me een beetje kent weet dat dit een hoogst uitzonderlijke situatie is. Net als de reden waarom ik wakker lig dus: de regen. Hij blijft maar aanhouden en aanhouden, terwijl het nu eigenlijk ‘kleine droge tijd’ is. Normaal gezien heeft de natuur nu 3 maanden de tijd om al het water uit de kleine regentijd (hieraan voorafgaand) te verwerken, zodat de bodem klaar is om de regenval uit de grote regentijd die hierop volgt de baas te kunnen. De hemel blijft echter maar huilen, en bijgevolg een waterhoeveelheid produceren die – naar ik me heb laten vertellen- zelfs in de grote regentijd zeer abnormaal zou zijn. De straten staan blank omdat de riolering en trenzen (grachten langs de kant van de weg) maar voorzien zijn op een regenval van 50 mm neerslag per 24 uur, terwijl enkel op zondag al minstens 90mm gevallen is. Bijna alle scholen in de stad zijn gesloten omdat het schoolerf (en soms ook de klassen, zoals op onze stagescholen) onder water staat, sommige taxi’s willen niet meer rijden om hun auto’s te sparen, de winkelstraten staan onder omdat de Surinamerivier uit haar oevers is getreden,...

Nu begin ik echt te begrijpen wat ze bedoelen met de term klimaatsverandering. Bij ons wordt daar soms nogal lacherig over gedaan “Enkele graden warmer zou toch aangenaam zijn”, en heeft het voorlopig maar weinig echt zichtbare gevolgen. Maar hier zijn de consequenties echt dramatisch, want als de bodem nu al oververzadigd raakt met water, wat zal er dan in de grote regentijd gebeuren...?!

12-03-2009 om 23:08 geschreven door Liesbeth  

Dag lieverds aller lande!

Het is nu maandag kwart voor negen ’s ochtends en ik ben niet op school. Geen zorgen, ik ben niet ziek en ik ben ook niet aan het spijbelen :)

Het is gewoon gisterenavond superhard beginnen regenen, dat de hele nacht door en ook nu nog. Je raadt het al: de straten en ook het schoolerf staan blank. Overmacht dus, die me de tijd geeft nog even een bericht voor jullie te typen.

Zaterdag hebben we een tripje gemaakt naar Lelydorp. Da’s een klein dorp waar niets te zien valt, behalve… een vlinderkwekerij. Ze kweken daar een twintigtal tropische vlindersoorten (en ook schildpadden en slangen) voor export naar Europa en Amerika. Onze gids is dan met ons doorheen het hele proces van eitje tot vlinder gefladderd, en dat was erg boeiend om te zien!

Na onze rondleiding was het tijd om terug richting bus te stappen (best een eindje), en toen kwam er toevallig een vrachtwagen met lege laadbak voorbij. Wij daar – met rok, en dus op superelegante wijze- ingesprongen tot aan de rand van het dorp waar de bus op ons wachtte. Eerst nog een hapje gegeten in een warung (een klein eethuisje waar je bami en nasi kan eten) en dan terug richting stad. Intussen was het (toen ook al) beginnen regenen en we hadden het echt superkoud. Ja, dat blijk je hier dus ook te kunnen ervaren.

’s Avonds hadden we dan tickets gekocht voor een optreden van Duane Stephenson. Een rasechte Jamaïcaanse reggae-artiest die het park flamboyant in Paramaribo in vuur en vlam kwam zetten. Dat wilde we niet missen! Onze taxichauffeur had ons gezegd dat we best op tijd aanwezig konden zijn, dus om half negen waren we er, terwijl het optreden – of beter gezegd de voorprogramma’s- om negen uur zouden beginnen. Om 5 voor negen had er zich op het hele (grote!) terrein misschien al een volledige man of 30 verzameld, waaronder wij en nog enkele andere stagiaires. Dubbele domper, want we wilden net iets niet-blank meemaken.

Verder bestond er ook een lichte angst dat er een valse artiest zou optreden, want ook dat durft hier gebeuren. Vorige week zou Tony Braxton – bekend van “Unbreak my heart, say you love me again, undo this hurt lalala” - hier optreden en half Paramaribo had tickets gekocht van minstens 70 SRD (meer dan 15 euro). Toen de zangeres op het podium verscheen, bleek ze echter een (niet zo muzikale) stand-in te zijn en alle mensen hadden dus tickets gekocht van een hoopje oplichters.

Enfin, in ons geval zou de echte artiest wel optreden, zij het na lang wachten. Uiteindelijk begon het eerste voorprogramma rond 22 uur en kwam de echte artiest iets na middernacht. Enige domper is dat we toen al allemaal –op Thibault na- doodop waren en er niet meer echt van hebben kunnen genieten. Wij hadden ons buiten de tent op stoeltjes gezet, waarvan na enkele minuten bleek dat zij bedoeld waren voor de brandweer die preventief ter plaatse was. Wij dan maar weer opgestaan zodat zij lekker verder Campari konden drinken. Ik hoop van ganserharte dat er geen brand meer is uitgebroken die nacht :)

Toen 1 van de brandweermannen hoorde dat wij uit België kwamen, vertelde hij een Belgisch liedje te kennen. Als muziekleerkracht hier vond ik dat bijster interessant :) en het bleek om ‘de wilde boerendochter’ te gaan, beter bekend als “Hé, schoon wuveke, ge wheet da’k oa geire zien”. Hilarisch toch dat het dan net zo’n nummer is. Haha!

Na’t optreden hebben we nog lang lang laaang op een taxi gewacht, en dan konden we eindelijk ons bedje inkruipen.

Zondag werd deze lieve Liesbeth dan om 8 uur wakker en ze voelde zich alles behalve fris. Dankzij een ooglapje kon ik mijn slaap nog een beetje verlengen, maar tot een wakkere variant van mezelf is het de hele dag niet meer gekomen.

In de namiddag heb ik dan nog maar eventjes gedut in mijn hangmat (tot het begon te regenen) en dan zijn we naar de film geweest. Normaal zouden we dolfijnen gaan kijken, maar wegens de regen hebben we dat plan maar tijdelijk in de koelkast gestopt. De film die ze speelden was als ‘komedie’ geklasseerd, maar volstrekt niet grappig. Ik weet niet meer hoe hij heet, maar’t is iets over een tenniscoach en ik raad hem dus niet aan :) Wonder boven wonder, ben ik niet in slaap gevallen en heeft die tijd in het donker me best goed gedaan. Na de film was ik wat wakkerder en dan zijn we nog een hapje gaan eten, ook weer in een of andere warung. Daar hebben we ons –bij wijze van dessert- aan een flensje gewaagd. Dat is een fluo (écht fluo)roze pannenkoek met kokosvulling. Erg zoet, en erg lekker!

Alles is hier trouwens mierzoet. Plaatselijke limonade kunnen wij enkel drinken verdund met water, omdat het net grenadine lijkt – en dan nog. Sommige kinderen hebben hier bijgevolg ook ontzettend rotte tanden, en ik begrijp wel waar dat vandaan komt. De hoeveelheden frisdrank en snoep die men hier consumeert (alleen al op school), man… .

Er is hier dan ook een opleiding ‘jeugdtandzorg’ waarbij je wordt opgeleid om in scholen aan educatie te gaan doen rond tandverzorging. Geen overbodige luxe hoor, als je sommige kindermondjes ziet.

Zo, ik heb foto’s van zowat alle dingen waarover ik verteld heb (behalve rottende tanden :) ), maar wanneer ze online gaan kan ik nog niet voorspellen. We zijn tijdelijk aangewezen op een internetcafé en daar kan ik geen foto’s uploaden omdat ik daar geen Picasa heb.  Enfin, ik weet ook niet wanneer dit online zal komen, aangezien alles alles alles onder staat en het blijkbaar niet zo gezond is daardoor te fietsen. Al het rattengif en andere viezigheid komt dan uit de riolen en ik heb geen behoefte aan een rattenziekte of een andere monsterlijke bacterie. :)

Tenzij ik door al het water verzwolgen zou worden, tot volgende week voor meer Suriname-nieuwtjes!

Een heel natte zoen!

Van jullie kapoen,

Liesbeth

10-03-2009 om 16:14 geschreven door Liesbeth