4 collega’s/vrienden gaan na het werk iets eten en naar een concert …

Waarover praten ze? Hun werk!

Niet omdat ze niet weten waarover anders praten. Onderwerpen genoeg.

Maar het is verrijkend en misschien ook wel leuk!

Ze kennen allemaal de anderen, de situaties en de verhoudingen.

Ze roddelen niet, ze delen enkel meningen.

En versterken die. En hun tegelijk ook hun band.

Daardoor voelen ze zich, niet in het bijzonder sterker, maar wel erkend. Door toch tenminste 3 collega’s.

Minder leuk voor die ene, niet-collega. Maar zij krijgt enkel de strafste verhalen. Uit eerste lijn!

Het eten was overigens heel lekker en het concert heel leuk …

Bijlagen:
IMG00028-20101028-1850.jpg (216.4 KB)   

Als ze uit hun praktijk vertrekken, veranderen controleartsen in monsters. Gedaan met vriendelijke, bezorgde huisartsen. Mensen verdenken, is wat ze dan doen.

Ze tonen het al aan de deur: geen "Goeie dag". Ze stappen binnen, lopen de zieke voorbij, zetten hun plompe dokterstas op tafel (die meestal niet krasvrij is) en gaan gewoon zitten.

Wat je hebt, dat zal zo erg niet zijn zeker?” Terwijl de zieke zijn uitleg doet, vullen zij een controleformulier in. Van luisteren kunnen we amper spreken. Met tegenzin, de nodige commentaar (dit is goed voor één keer) en een preek (thuisblijven is geen oplossing) keuren ze het ziektecertificaat goed. De zieke nog even een schuldgevoel aanpraten en hupsakee, op naar de volgende!

Waarom doen die mensen zo? Ziekteverzuim bestaat, daar moeten we niet onnozel over doen. Zulke controles - zonder medelijden - zijn nodig. Maar moet daarom iedereen over dezelfde kam geschoren worden? En hoe en vooral waarom veranderen artsen in zulke asociale apen?

Ik moet er niet aan denken dat zo iemand de huisarts zou zijn van mijn grootouders of van de kindjes van mijn vriendinnen.

Hun patiënten, worden die ook behandeld alsof ze komedie spelen of krijgen die toch een eerlijke kans om ziek te zijn?

22-10-2010 om 15:06 geschreven door Griet  

Ik kan niet kiezen wat mijn favoriete seizoen is: lente of zomer.
In de lente wordt alles groen, de temperatuur stijgt en we mogen hopen op een warme zomer. In de zomer is het lekker warm, alles staat in bloei en mensen lachen veel meer. Maar vanaf half augustus weet je dat het najaar er opnieuw aankomt.
Gelukkig is er nog die Indian Summer. Na enkele weken bibberen, zijn er opnieuw - uit het niets - zalig warme dagen.
Toch zorgt dat voor veel praktische vrouwelijke problemen.
Wanneer maak ik de switch zomerkleren - najaarskleren?
Tot wanneer kan ik pumps of sandalen dragen? Zijn laarzen al nodig?
Het is al half oktober, maar kan ik mijn gifgroene zomerjas nog dragen?
An sich, allemaal heel banale vragen, ik weet het.
Maar toch, 's ochtends en 's avonds spelen ze een belangrijke rol.
Als ik met mijn fiets naar het station rij, is het soms minder dan 10°. Niet aangenaam in een zomerjas en op sandalen.
Dus volgende dag: laarzen, een leren jack en een sjaal. Compleet in da fashion, maar als de temperatuur 's middags stijgt tot meer dan 20°, vervloek ik die laarzen, dat jack en de sjaal.
Als ik me moet haasten omdat ik weer eens te laat naar het station ben vertrokken, is het warm in da fashion en op het perron van het Centraal Station. Dan nog een beetje zweten in de trein zonder airco en ik voel me weer zomerig.
Maar ik klaag niet! Zalig zo nog een laatste keer mijn zonnebril dragen, onverwarmde terrasjes doen en zweten als ik dat zelf wil.

11-10-2010 om 18:14 geschreven door Griet