Hier zijn we weer, terug in ons oude vertrouwde Cheranmahadevi, na een weekje zalig nietsdoen in Kovalam en Varkala!

De vrijdag voor we vertrokken was er eerst Annual Day op de campus, een jaarlijkse feestdag waarop we waren uitgenodigd. Voor de gelegenheid hadden we onze sari’s rond ons gewikkeld (of liever, dat deed Leshmi, want anders zou het helemaal nergens op lijken). Bij onze aankomst werden we door honderden studenten op gejuich onthaald, god weet waarom, en mochten we onze plaatjes op de eerste rij innemen. Er was een Indische filmster aanwezig, Arun Vijay, een hele eer om te ontmoeten! Voor de rest bestond de namiddag uit een hoop mensen die een speech gaven (naar Indische tradie: veel praten en weinig zeggen!), prijzen die uitgereikt werden aan de beste studenten, sporters, leerkrachten…

Daarna kon het feest  beginnen! De studenten van alle afdelingen hadden dansen voorbereid, van traditioneel tot westers, tof om te zien! En niet alleen de meisjes, ook de jongens kunnen er hier wat van! Nadien waren we blij dat we onze sari’s terug konden ontwikkelen, want zweten doe je wel in zo’n ding!

In het weekend was het plan om veel voor school te werken, tot het lichaam van Lies besloot dat ze het bed niet meer zou uitgeraken. Koorts in India, fijn is anders! Griet haar weekend was bijgevolg ook niet veel speciaals.

Maandag: a long expected journey! Een 4-uur durende treinrit, maar dit wel op een heeeel comfortabele trein. We reisden in de ‘sleeper class’, dit houdt in dat we met zijn allen in een hokje zaten waar iedereen zijn eigen bed had maar ook gewoon kon zitten. Lies maakte gretig gebruik van het bed, terwijl de anderen vier uur lang president speelden. Griet eindigde als kak (maar speelde ook wel een eindje president, wat in de voorbije maanden nog niet veel gebeurd is). De trein nemen in India is een bijzondere ervaring, om de 10 minuten passeert er een bedelaar of een verkoper die luidkeels ‘coffee coffee coffee coffee chai chai chai chai’ of ‘idli idli idli idli dosa dosa dosa dosa’ schreeuwt. Probeer maar eens te slapen!

We kwamen rond de middag aan in ons hotel in Kovalam, en zagen dat het goed was. Ruime kamers, goede bedden (behalve voor Griet, want zij lag op de grond. Wat eigenlijk niet veel verschil maakt, want de bedden waar de matras opligt zijn gewoon houten bakken. De beestjes vonden in Griet dan weer wel een gemakkelijke prooi), een zwembad onder het balkon, op wandelafstand van het strand dat in een prachtige baai lag, kon niet beter! En dat voor 800 roepies per persoon per nacht (ongeveer 10 euro).

Vanaf dat moment bestonden onze dagen de hele week uit lekker eten en drinken, wat winkelen, zonnen op het strand, zwemmen in de zee… Hierbij genoot de ene al iets meer van de 2 meter hoge golven dan de andere. Lees: Lies durfde maar tot haar middel in het water, en keerde dan als de bliksem terug naar het strand, terwijl de jongens en Sien besloten om het ruime sop wat verder te verkennen. De rest hing wat in het midden te dobberen.

De eerste namiddag gingen de venten al mee met een Engels Indiër, Shaji, naar het hostel waar hij verbleef, en die nodigde ons uit om ’s avonds bij hem iets te komen drinken. Daar zeiden we geen nee tegen, en dit bleek de juiste beslissing! Het was een toffe avond, en we besloten het de avond erna over te doen maar dan bij de baas, Ravi, en zijn vriendin Fizzie. Ze maakten zalig eten voor ons in hun stulpje waar iedereen jaloers op was, en daarna gingen we nog een gezellige avond tegemoet. Iets drinken, flumdancen op het dak, een babbeltje doen, sterren kijken… Zalig om zo’n vriendelijke en gastvrije mensen te ontmoeten! De avond daarna, onze laatste avond in Kovalam, hadden ze een klein feestje voor ons geregeld in een restaurantje dat de regel ‘om 23u stilte’ mooi aan zijn laars lapte. De derde fijne avond op rij, onze week kon al niet meer stuk!

De volgende morgen namen we afscheid, en daarna gingen we eten in restaurant ‘The Beatles’. Daar hebben ze een heel bijzondere manier van opdienen: de gerechten worden er blijkbaar na elkaar gemaakt en geserveerd, waardoor het tijdsverschil tussen het eerste gerecht (de Griekse salade van Lies) en het laatste gerecht (de hawai-pizza’s van Caroline en Tijs) ongeveer een uur was.

Op naar Varkala! Charles had ons een hotel voorgesteld, maar toen we daar toekwamen bleek dat een kamer meer dan 5000 roepies per nacht kostte. Daarvoor bedankten we vriendelijk, en vonden een gezellige guesthouse voor 1200 roepies per kamer.

’s Avonds was er een feestje waarop we in de namiddag waren uitgenodigd. DJ Duffour, een Engelse ‘DJ’ die thuis af en toe op kleine feestjes draait, startte die avond zijn internationale carrière. Hij had er onmiddellijk een Belgische fanclub bij (hoewel we geen grote fans waren van zijn muziek, wel grote fans van de goedkope cocktails in de Moondance Bar). Het feest duurde tot in de vroege uurtjes, met een intermezzo toen we gingen middernachtzwemmen in de zee, alweer een ervaring rijker! Onze portie cultuur kregen we ook toen een van de inwoners van Varkala zijn gitaar bovenhaalde en liedjes begon te zingen over biryani, de ochtendtrein en thee en koffie. De volgende avond sloten we onze reis af met een kampvuur op het strand, maar iedereen was toen al behoorlijk uitgeteld.

Toen we de volgende dag terug aankwamen in Cheranmahadevi was iedereen ziek of doodmoe, dus gebruikten we de zondag gretig om nog wat uit te rusten, zodat we er deze week terug volledig konden invliegen!!

27-03-2013 om 09:30 geschreven door griet en lies  

Ahoi maatjes!

Blijkbaar is het al weer 2 weken geleden, dat is een week te lang, maar elke week lijkt hier maar een paar dagen te duren! Laat ons stellen dat elke week hier maximum 3 dagen duurt, awel, dan zijn we weer mooi op tijd met onze blog! Hoera!

Een kort overzichtje dus van onze voorbije ‘6 dagen’!

We beginnen bij overvorige zaterdag. Een rustig dagje met wat schoolwerk, en dan naar Tirunelvelli. Shoppen en dan pizza gaan eten, jawel! Het smaakt ons zo hard dat we dan maar twee keer besteld hebben… Ze waren daar content met ons bezoek! En wij met hun pizza’s (al waren ze niet half zo goed als pizza’s in echte Pizzeria’s, maar soit, we hadden al zo lang geen pizza meer gegeten dat zelfs ongekookte deeg met rauwe tomaten ons goed zou hebben gesmaakt!).

De zondag weten we begot niet meer wat we gedaan hebben, waarschijnlijk allemaal leuke dingen!

De week erop hadden we een verjaardag, hoerA! Tijs, een van de studenten BASO, was jarig, en dat vierden we de hele dag door! Terwijl wij en Gwendoline op school een vorming gaven over autisme hielden de anderen een verjaardagsfeestje met de kinderen. En jawel, met K3-muziek!

Na de schooldag maakten we de guesthouse klaar voor een traditioneel pannenkoekenfeestje (met ijs, fruit en Nutella, ook de niet-jarigen en de kokkinnen genoten ervan!). Ondertussen hadden we de kamer van Tijs en Willem ook mooi versierd met slingers (uit de kleerkast van de vrouwen bij gebrek aan beter), knopen in lakens, kleren en veters, tandpasta op de spiegel en opgeblazen handschoenen. De dag werd afgesloten met een gezellige (en lange) avond/nacht in de zetels met Indische pintjes, muziek en leuke gesprekken. De dag erna was ietsje lastiger in Anbu Illam, maar hé, het is oké! Gelukkig waren de kinderen allemaal welgezind en braaf, wat altijd zijn uitwerking heeft op ons!

De zaterdag erna bezochten we het gypsy-dorp en het lepradorp, twee projecten van SCAD.

Het gypsy-dorp is eigenlijk een uitvalsbasis voor de zigeuners. In plaats van steeds van plaats naar plaats te trekken komen ze geregeld terug in dit dorp om er even te verblijven. Ook de oudere zigeuners kunnen in dit dorp permanent terecht (anders worden ze gewoon op straat achtergelaten en moeten ze daar zien te overleven), en zij zorgen voor de zigeunerkinderen die in het dorp naar school kunnen.

In het lepradorp wonen mensen met lepra en hun families. Ze krijgen daar de gepaste medische zorgen, wat geld, en vooral de kansen en de steun die ze in de gewone maatschappij nooit zouden krijgen. Ze wonen er met hun kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, achterachterkleinkinderen, achterachterachterachterkleinkinderen, betachterachterachterachterachterachterachterkleinkinderen en stapelbedachterachterachterachterachterachterachterkleinkindren. Kortom, het dorp breidt zich op termijn uit tot een gewoon dorp zoals alle anderen.

 Heel interessant om te zien hoe SCAD met hart en ziel werkt voor deze projecten en niet alleen op korte termijn denkt. Ze kijken echt in de toekomst en hoe de dorpen er later kunnen/zullen uitzien.

Zaterdagavond kookten de heren voor ons. Platgekookte patatten die eigenlijk gebakken moesten zijn, scampi’s in een wel zeeeer lopende roomsaus, een overvolle pot groenten (de eerste die groenten namen konden enkel maar aan de ajuinen en komkommer, de tomaten zaten er diep onder verscholen).

Later  die avond besloten we dat we niet genoeg uitgaansmogelijkheden hebben hier, en dus bouwden we zelf maar een feestje op het dak van de guesthouse! De hele avond/nacht flumdansen! Voor zij die het concept niet kennen: je beweegt zo belachelijk mogelijk en danst alsof niemand je ziet!

De zondag was iedereen verbazingwekkend rustig.

Deze week stonden we de hele week in Anbu Illam. CBR ging niet door omdat de CBR-staff twee weken lang in alle CBR-gebieden women’s day gaat vieren. Geen probleem, wij amuseren ons wel in de school! Ondertussen hebben we nog een vorming gegeven over straffen en belonen, en daarnaast een heleboel therapie aan brave en minder brave kinderen. Gelukkig wel braaf genoeg om te belonen, en niet stout genoeg om te straffen!
Een toch wel lastige week, maar dat geeft niet, waaaaaaaaaant… VOLGENDE WEEK GAAN WIJ OP REIS!!! We gaan richting Kerala en verblijven een week in Kovalam en omstreken. En daarmee gaan we dus ook eventjes terug naar Europa, want volgens Charles ligt Kovalam ‘niet in India’. Dat zal ons deugd doen se, een week toerist spelen in Europa na 2 maanden de Indiër uithangen! En na die week duurt ons avontuur al maar 3 weken meer… Help! (Aan allen die graag willen blijven leven, gelieve ons daar niet extra op te wijzen!) Of misschien moeten we per ongeluk express ons vliegtuig missen? Of misschien valt er hier die dag wel 10 cm sneeuw, zodat heel het land platligt?

We zien dat dan wel weer als de tijd daar is, nu gaan we nog eventjes genieten van zon, zee, strand, winkelen,  cultuur, natuur, manicuur, pedicuur, frituur, avontuur, de treinritduur, avond-uur, middag-uur-, ochtend-uur misschien iets minder, enzovoort!

En verder:

-          Het eten van de jongens enkele alinea’s geleden was trouwens echt lekker!

-          Lies heeft nog altijd last van de darmen, hoera! (misschien heeft dit met het voorgaande te maken??)

-          Het water van de vissen was nog redelijk helder toen we toekwamen, ondertussen kunnen we ze al bijna niet meer zien

-          Er lijken hier meer en meer power-cuts te zijn, ons ’s morgens in het donker wassen is eerder regel dan uitzondering

-          Lies is bijna jarig, hoera! En ze weet al dat de anderen een ‘cadeautje’ gekocht hebben maar ze weet nog niet wat… grr!

-          Hihihhihihi (Griet)

-          Griet is haar spraakvermogen stilaan aan het kwijtgeraken… Of is haar Tamil er gewoon op aan het verbeteren? Amma!

-          Vorige week heeft het hier de hele week geregend, net toen jullie eventjes de bbq konden bovenhalen

-          Hé, hier sneeuwt het niet!

-          Ze willen ons hier pikanter en pikanter eten voorschotelen… Momenteel kunnen we het nog aan, maar Lies en Tijs hebben al ondervonden dat het geen goed idee is om op een chilipeper te bijten…

-          Soms zijn we blij dat de andere gasten in de guesthouse al onze gesprekken aan tafel niet kunnen horen. De vreemdste onderwerpen passeren de revue!

Nog steeds aan het lezen???? Wij stoppen er mee, de derde pagina op Word is begonnen en dat vinden wij weer meer dan genoeg!

Arrividerci!

14-03-2013 om 16:52 geschreven door griet en lies  

Maalai vanakkam!

We zijn er weer, goed ‘uitgerust’ na een paar dagen vrijaf (waarover later meer) en klaar om er weer helemaal in te vliegen!

Vorige week begon met twee normale ‘werkendagen’, op woensdag gingen we mee met de Anbu-Illam-kinderen naar een sportevenement/wedstrijd voor kinderen met een beperking. Wat vergelijkbaar met de Special Olympics, voor zij die dat kennen. Een heel fijne dag, ‘onze’ kinderen aanmoedigen en ook met wat kinderen van andere scholen spelen/praten/boksen. Helaas hadden we er niet aan gedacht dat we een hele dag in de zon zouden staan, met als gevolg: allemaal mooi verbrand, op z’n wielrenners (ondertussen is de scheiding wit/bruin al wat aan het vervagen, godzijdank!).

Op donderdag en vrijdag was er een conferentie, ‘international conference on global convergence on a finite planet’ waar Charles ons had op uitgenodigd. Het leek ons wel eens een buitenkansje om zo’n conferentie bij te wonen en wat meer te horen over de visie van Indiërs op de milieuproblematiek. Twee heel interessante dagen, die waarschijnlijk nog interessanter zouden geweest zijn als we het zware accent van enkele sprekers wat beter verstonden. Er spraken ook enkele mensen uit de UK  die we gelukkig wel goed verstonden, en die ook in de guesthouse verbleven.

Ondertussen waren ook onze collega’s-leerkrachten toegekomen, die er onmiddellijk mee mochten invliegen op de conferentie. Zo zijn we dus met 7 KHBO-studenten die India onveilig maken, en jawel, er wordt lustig op los gezeverd! Zever, gezever! Zo hebben we het graag!

Dit weekend:

-          Schoolwerk

-          anticiperen op onze twee daagjes in Kumily

-          spelletjes spelen (saboteren en bonen planten)

-          het dak van de guesthouse opnieuw bezetten, wederom met wijn en bananenchips

-          slapen

-          zonnen

-          eten

-          drinken

-          douchen

-          WC-bezoekjes

-          De was

-          Meer gezever

-          Naar het dorp, Cheranmahadevi, wandelen (eventjes ontsnappen uit de verstikking die SCAD soms wel vormt, al is het allemaal ongelooflijk goed bedoeld)

Zondagavond om 9u vertrokken we voor twee daagjes naar Kumily, net over de grens in Kerala. Een halfuur rijden naar Tirunelveli, daarna een uur wachten op de bus omdat de vorige vol zat, en dan eindelijk op een goed gevulde en uiterst oncomfortabele bus stappen voor een 6 uur durende rit naar de kou. Want koud was het wel, toen we om 5u30 toekwamen! Niet te vergelijken met de Belgische kou natuurlijk, ooh wat zijn we blij dat we dat niet meer moeten meemaken! Maar we waren toch heel content met de wollen dekens op onze hotelkamers.

De maandag begon met het zoeken van ontbijt, dat uiteindelijk bestond uit een doos cornflakes (Choco’s, voor de wel heel nieuwsgierigen onder jullie) en een doos fruitsap (appelsap, van Tropicana om helemaal juist te zijn. De Choco’s waren trouwens van Kellogg’s). Daarna namen we de auto-riksja naar het olifanten-reservaat, waar we eerst een ritje maakten op de rug van Madi, waarna we Jamula mochten schrobben (een zachte hand niet toegestaan!). Nadat we daar mee klaar waren was het haar beurt om ons te douchen. Dat hadden we toch wel verdiend! De hele voormiddag was eigenlijk één grote fotoshoot, meer dan 300 foto’s van 4 Belgische meisjes en een olifant. Hoeveel variatie kan daar instaan? Wel, bijzonder weinig!

In de namiddag maakten we een geleide wandeling door een grote kruidentuin, gingen we fluogele frietjes en biryani eten, en maakte Lies gretig gebruik van haar portemonnee, die los door het gat in haar hand viel! Enkele uren en veel uitgegeven roepies later gingen we naar een traditionele Indische ‘dans’-show kijken, Kathakali, waar ze met heel veel vreemde bewegingen, dans en gezichtsexpressie een legende uitbeeldden. We verstonden er niets van en zijn nog nooit zo verward een zaal terug uitgekomen, of misschien had de heel knappe percussionist er iets mee te maken? Een ding is zeker, tijdens de show ging minstens evenveel aandacht naar hem als naar de Kathakali-dansers!

Na het eten gingen we nog wat shoppen om het af te leren, en daarna kropen we nog vol adrenaline in bed.

Op dinsdag stonden we weer heel vroeg (5u30) op want onze riskja-chauffeur stond al klaar om ons naar Periyar national park te voeren. Om 6u stonden we daar in de rij voor tickets, en rond 6u30 mochten alle auto’s en riksja’s binnen in het park voor een race naar de boot. Gelukkig reed er een auto van het park voorop, anders zou de race sowieso uit de hand gelopen zijn!
Op ongeveer 500meter van de boot-ticketverkoop moest alles op wielen stoppen, en dan sprong iedereen uit zijn voertuig en begon een massasprint naar de kassa. Sien was onze winnaar, en dankzij haar bemachtigden we een mooi plaatsje op de boot, hoera! Leve de logo’s!

Op de boot hadden we minder geluk, we hebben niet veel dieren gespot. Enkele mooie vogels, wilde zwijnen, een bizon (lees: een zwart stipje op een berg), that’s it! Op de terugweg zagen we dan wel nog enkele herten, veel aapjes en nog een zwijn dat de weg overstak, meer dan in de boot dus!
Lies heeft ondertussen ook ondervonden dat krampen krijgen op een boot niet leuk is! De anderen vonden er niets leukers op dan foto’s te beginnen trekken van haar verkrampt gezicht, waarvoor dank!

Enkele zalige dagen, die we hard nodig hadden! Nu vliegen we er terug met volle moed in! Om binnen een week of 3 nog eens enkele dagen met vakantie te gaan, hoera!

En verder: het dak roept ons, dus wij zijn er mee weg, voor een deftige ‘en verder’ is het te laat, en twee bladzijden in Word vinden we genoeg verspilling van jullie tijd!

27-02-2013 om 16:52 geschreven door griet en lies  

Hier zijn we weer!

Sorry voor de (weeral) late blog, maar het is hier zo druk en we amuseren ons zo dat we jullie eigenlijk helemaal niet missen, en er niet aan denken om jullie op de hoogte te houden!
Maar omdat ons dat waarschijnlijk niet in dank zal worden afgenomen en we jullie toch allemaal nog een beetje graag zien, hier dan toch nog een blogje!

Vorig weekend: werken voor school. Winkelen. Eten maken (in een oven die niet werkt, met als resultaat ongare aubergines die met zwier eerst op de grond en dan in de vuilbak belandden). Werken voor school. Wijn drinken op het dak.

Op maandagavond waren we jaloers op de Oegandese gasten die zouden gaan shoppen… Gevolg: we mochten mee! Allemaal vol enthousiasme, tot we de winkel binnenkwamen en Lies de enige was die met volle moed de zoektocht naar een sari aanvatte, en erin slaagde. Caroline daarentegen houdt niet van sari’s, en Griet en Sien gaven de sari-jacht na een minuut of twee al op… Veel te veel keuze! Stel je een gemiddelde H&M voor, maar dan vol met stofjes (van 5,5 meter) in allerlei verschillende kleuren en patronen. Begin maar te zoeken! Om zot van te worden, vindt Griet.

Verder kochten we ook nog oorringen, nagellak en een  handtas voor Sien die nu eindelijk haar eigen gerief kan dragen, en snacks (uiteraard). Griet hield het bij de snacks, Lies zwierde er 3 paar oorringen bij.

Deze week was voor de rest heel goed gevuld! Dinsdag gingen we terug op CBR, helaas was Prince (die normaal altijd voor ons vertaalt) niet mee. We moesten dus nogal onze plan trekken, om de 5 minuten kregen we een nieuwe vertaler die maar half Engels sprak, en moesten we ons verhaal eens opnieuw doen. Ook de problemen van de kinderen bleven maar veranderen. Ach, die taalbarrière toch! Naar ons gevoel schoot het dus helemaal niet op, en toen de dag erop zat waren we toch wat gefrustreerd. We steken het op onze ouders, die ons in onze vroege kinderjaren weigerden Tamil te leren. Foei!

Woensdag en donderdag werkten we terug in Anbu Illam. Het werden twee fijne dagen, ondanks heel veel zieke kinderen (putje winter in India, slechts een graad of 28! Brr, en we zijn nu toch wel onze handschoenen vergeten zeker!). Donderdag gingen we normaal gezien een vorming geven rond positioneren. Eerst waren Sien en Caroline aan de beurt, zij zouden een korte vorming geven,  ongeveer 20 minuten. Anderhalf uur later, toen ze gedaan hadden, besloten we dat we niet genoeg tijd meer hadden om een beetje een deftige vorming te geven… Gevolg: wij mogen morgen (zaterdag!) een paar uur naar Anbu Illam! Bedankt logo! ;)

Vandaag was terug een lange, vermoeiende dag. We besparen jullie de details, maar het kwam hierop neer: heel veel rijden voor heel weinig kinderen. Ook een heel confronterend moment, wanneer we een 13-jarig kind met CP zagen dat we zeker niet ouder dan 4 jaar zouden schatten. Jammer genoeg is dat geen alleenstaand geval, en die momenten raak je niet gewend en zijn toch eventjes schokkend. Gelukkig kunnen we er dan wel achteraf over praten, wat zeker nodig is!

Dit weekend wordt terug een rustig weekend met veel schoolwerk (volgende week immers tussenevaluatie!). Morgenvoormiddag vorming, en in de namiddag gaan we de kleinere winkels in Tirunelveli verkennen. Doel van de dag: een sari voor Griet en Sien! En voor Caroline, als we haar kunnen overtuigen!

En verder:

-          Wanneer ze hier op de vingers tellen, doen ze dat van pink naar duim. Wanneer we dus uit gewoonte alleen onze wijsvinger opsteken begrijpt niemand wat we bedoelen…

-          Lies gaf op CBR een wel heel interessant advies: ‘for support, you can shit behind the child’...

-          De Indische wijn is ondertussen getest en goedgekeurd, het Indisch bier staat nog op het programma. Benieuwd! Even goed als ons hemels, zalig, onwaarschijnlijk lekker, goddelijk Belgisch bier zal het wel niet zijn zeker?

-          Wanneer we trouwens om een wijntje vroegen begon iedereen hier te giechelen, wijzelf incluis, nog voor we de wijn hadden gekregen… en we werden er alleen maar vrolijker op!

-          Een vrouw van boven de 100 jaar is hier een uitzondering, maar wij hebben er eentje gevonden! Foto’s volgen op facebook J

-          Lies. Haar. Darmen. Zien. Af.

-          We krijgen hier allemaal het achtervoegsel ‘akka’ achter onze naam (wat ‘zus’ betekent). We zijn hier dus Griesakka/Griekakka (want de Indiërs kunnen Griet niet uitspreken. Griet overweegt een naamsverandering naar Gries of Griek. Ann en Hans, jullie mogen kiezen), Sienakka, Carolinakka en Liesakka. Wij op onze beurt geven ook iedereen een ‘akka’ achteraan de naam, wat tot hilariteit leidt bij onze kokkinnetjes!

-          Het nieuwe lievelingsdeuntje van Lies is het muziekje van het uurwerk, dat telkens begint wanneer de elektriciteit terug aanschiet na een powercutt (vaak dus!). Op de meest onnozele momenten begint ze het meest onnozele muziekje ooit te neuriën… Tot grote ergernis van Gries/Griek

-          Het is gezellig druk in de guesthouse, met tot gisteren 21 gasten en nu nog 15 (wij, een Engelse wereldreizigster en een groep Engelse tekenaars). Het internet ziet er alleen een beetje vanaf, en onze kokkinnen ook, ocharm.

Voila, volgens ons hebben we alweer genoeg van jullie kostbare tijd verspild! En nu, allemaal terug aan het werk, studeren, koken, de strijk, de was, de kuis, klusjes (vake, volgens mij moet de garage nog eens opgeruimd worden!), hophop!!! Tkan nie ol leute zin!

15-02-2013 om 18:10 geschreven door griet en lies  

-          Ze hebben hier een inventieve manier op graan uit de planten te halen. Alles wordt op straat gegooid, en de auto’s mogen het werk doen! Molens en graanfabrieken, pff, wie heeft dat nog nodig!

-          Lies heeft Griet al een dag in de steek gelaten door met migraine in bed te blijven liggen

-          We verlangen hier meer en meer naar Westers eten… De eerste die nog over zijn maaltijd stoeft op skype of facebook, of erger nog, hem toont, verplichten we om een uitgebreid voedselpakket naar hier op te sturen! Mét puree!

-          Onze darmen zijn begonnen met protesteren. Het heeft nog lang geduurd! Lang leve immodium en chocolade.

-          Als apen vechten op de campus blijf je liever uit de buurt…

-          We hebben ondertussen al drie olifanten gezien, maar ze blijven spectaculair

-          Als het hier eens regent, dan regent het serieus door!

-          Wanneer je henna morst op de lakens lijkt het verdacht veel op stront, ondervond Lies proefondervindelijk. Wat zullen de schoonmaaksters morgen denken!!

-          3u rijden met een taxi + de taxichauffeur die de je de hele dag rondleidt: 1500 roepies (21,4 euro)

-          We kunnen hier ondertussen bijna onze horloges gelijkzetten met het uitvallen van de elektriciteit.

-          Het is een heel koude periode (voor de Indiërs toch). Er liggen al 6 kinderen in het ziekenhuis en er zijn er nog anderen ziek thuis door het ‘slechte’ weer. En wij maar bakken!

-          Op CBR zagen we (of toch Griet, want Lies lag te maffen) een  christelijke kerk, maar niet zo een als we al kennen, nee. Een kerk in de vorm van een boot met een vliegtuig op, origineel!

-          De logopediste wordt hier aangesproken als ‘speechmadam’, en Prince vaak als ‘Princemadam’. Maakt dat ons ‘occupationmadammen’?

-          Onze voeten zijn al aan het wennen aan de Indische ondergrond, maar nog niet zo hard als de voeten van de mensen hier!

-          Lies kan het nog altijd niet laten om Griet af en toe eens op te sluiten (per ongeluk weliswaar)

En stop.

07-02-2013 om 14:17 geschreven door griet en lies  

Hello!

Deze blog moest hier eigenlijk gisteren al staan maar er was een probleemken met de website, aiaiai. 

We hebben er alweer een goed gevulde tweede week opzitten. Aangezien we de blog een beetje hebben verwaarloosd (sorry blog) hebben we vandaag dus veel te vertellen!
Vorige week zondag zijn we naar watervallen met een onmogelijk te onthouden naam geweest. Onder het toeziend oog van heel wat Indische mannen (we weten helemaal niet waar al die ‘bezorgdheid’ vandaan kwam) en enkele aapjes namen we een frisse douche/nek- en schoudermassage, en zwommen daarna even in de rivier. Hiermee hebben we er dan ook onze eerste illegale activiteit opzitten, wij fearless bastards! Dat alles uiteraard mét kleren aan, we waren zo waarschijnlijk al choquerend genoeg voor de plaatselijke bevolking.

Onze stageweek bestond uit enkele korte en enkele hele lange dagen. Onze langste dag CBR duurde ongeveer 12u, doe ons dat maar eens na! Gelukkig kregen we daarna een dagje ‘vrijaf’, dat we natuurlijk nuttig besteed hebben door toch te werken. Voorbeeldige studenten die we zijn. We hebben namelijk heel wat werk met het opkuisen en herinrichten van de snoezelruimte, aanpassen en schoonmaken van materiaal, statoestellen uitdokteren en aanpassen, en daarnaast natuurlijk ook therapie en vormingen voorbereiden. Werk genoeg! Gelukkig doen we het graag!

Zaterdag (gisteren) hadden we plots een onweerstaanbare drang naar… SPAGHETTI! Dan maar naar de winkel. We kochten er alles voor een heerlijke spaghetti, want dat is nu eenmaal wat men doet in een winkel, ingrediënten kopen, en toen begaven we ons naar de ‘sneukelafdeling’. Nutella, corn-flakes, oreo’s, chips, cashewnoten… Het belandde allemaal voor we het wisten in ons winkelkarretje! Veel kilo’s boodschappen en weinig uitgegeven roepie’s later gingen we terug naar de campus voor nog een Indische maaltijd terwijl we al vooruitkeken naar de spaghetti. Ook onze kookmoederkes waren enthousiast over de spaghetti en gingen allemaal komen proeven!! Die avond hebben we niemand gezien… De overschot staat nog in de frigo te wachten tot maandag, hmmm…

Voor de rest van de dag: zon, water, laptop, boeken, muziek, douche, gecko’s die kakkerlakken opeten.

Vandaag gingen we met Prince (onze CBR-coördinator, en een zalige madam) heel de dag naar de meest zuidelijke stad in India, waarvan ons de naam nu even ontglipt. Opdracht: zoek ze zelf (en laat het ons weten, wij zijn lui).

We kropen er op de rotsen, en gingen pootjebaden in 3 zeeën tegelijk. De Arabische Zee kriebelde duidelijk aan onze linker kleine teen wanneer we poseerden voor een foto, terwijl de Golf van Bengalen over onze rechtervoet golfde. Alleen jammer dat de Indische Oceaan zich niet kon inhouden en Lies haar sjakos natmaakte! Gelukkig zonder blijvende schade.

We bezochten ook een Hindu-tempel en twee monumenten: eentje voor de ons allen bekende Mahatma Gandhi, en eentje voor een ons iets minder bekende politieke leider Kamaraj. Allemaal heel interessant, zo interessant dat Lies de gepensioneerde gids in het Gandhi monument 100 roepies gaf (voor ons nog geen 1,5 euro), wat blijkbaar veeeeel te veel was.

Onze lunch hadden we meegekregen van onze ‘kookmoeders’, en bestond uit de lekkere, maar ondertussen beu gegeten wortelrijst en patatten. Dus toen Prince voorstelde om te gaan lunchen in een restaurant moesten we geen twee keer nadenken! Na het moeilijke keuzeproces (vooral voor Griet en Sien, maar traag!!!) namen we dan maar vanalles. Voor die rijkelijke maaltijd (met achteraf een potje vanille-ijs, volgens Prince om de maaltijd te neutraliseren) betaalden we omgerekend ongeveer 30 euro… voor vijf personen!!!

In de namiddag nog iets Sealife-achtigs bezocht, zij het veel kleiner en armzaliger, en de vuurtoren beklommen. Al bij al een goed gevulde en zalige dag! Leuk is dat, eens de tourist uithangen! En weet je wat, er waren zelfs nog andere blanken! Vreemd om te zien hoor, zo’n blanke, we konden bijna niet stoppen met staren!

Ziezo, morgen zijn we er zeker niet weer met meer, en overmorgen waarschijnlijk ook niet, of toch wel? Wie zal het zeggen? Nee, waarschijnlijk echt niet. Dag!

Ah nee, we zijn de ‘en verder’ vergeten! En verder.

04-02-2013 om 08:10 geschreven door griet en lies  

Weekend!

Onze eerste werkweek zit er al op! 3 taken hebben we hier:

-          Stage in Anbu Illam, het schooltje op de SCAD campus voor kinderen met een fysieke en/of verstandelijke beperking

-          CBR: advies geven in de dorpjes, vooral aan ouders van kindjes met een beperking

-          En vooral: ‘opleiden’ van enkele CBR-medewerkers J Ze hebben hier geen ergotherapeuten, en de twee ergo’s die er een paar jaar geleden werkten wilden blijkbaar niets van hun kennis delen. Dus hopen ze dat wij hun een beetje basis ergotherapie kunnen bijbrengen. Dat zullen we dan maar proberen he!
Als gevolg zullen we in het schooltje altijd twee medewerkers bij ons hebben. Dat wordt wennen!

Dinsdag, onze eerste echte werkdag, begonnen we met CBR. We vertrokken in chudidhars, naast sari’s de traditionele klederdracht van de Tamil-vrouwtjes J Eerst een halfuur in een jeep naar Tirunelvelli, en van daaruit nog eens 45 minuten in een erg oncomfortabel busje naar het eerste landbouwersdorpje. We kregen er in het plaatselijke schooltje een zaal, waar alle disciplines (kine, logo en ergo + 2 CBR-medewerkers) een matje hadden om de cliënten te ontvangen. Dus, slippers af en werken maar!  De mensen kwamen (ongeveer) één per één naar ons toe met hun vragen. Prince, de CBR-coördinatrice vertaalde gelukkig alles, en zo konden we hopelijk goede adviezen geven, na wat vragen en wat met het kind bezig geweest te zijn. Veel tijd voor testen, observaties of therapie was er niet, het belangrijkste was om eenvoudige, duidelijke adviezen te geven aan de ouders omdat ze slechts 1 keer om de 3 maanden bezoek krijgen van de CBR (er zijn immers 550 dorpjes!).

Al bij al een bijzondere, unieke ervaring. Zoiets kun je je in België niet voorstellen!

Op woensdag en donderdag stonden we in Anbu Illam. Om 9u15 werden we daar verwacht, maar door wie? De logo’s konden onmiddellijk mee met de logo van daar, maar wij wisten totaal niet waar naartoe, of wat we moesten doen. Dan maar het kinelokaal (waar wij ook zouden werken) onderzoeken op materiaal. Daar niets te vinden, dus vroegen we hulp aan Briscilla, de logopediste. Zij gaf ons wat meer materiaal, zodat we toch al eventjes weg konden (Lang leve de logo’s dus! ;) ). Dan mochten we twee kindjes ‘kiezen’, zomaar, zonder ook  maar de minste achtergrondinformatie! Omdat we stonden te twijfelen kregen we er dan maar twee in onze handen geduwd. ‘ADHD’, luidde de boodschap! ‘begin er maar aan!’. Daar stonden we dan, met twee kinderen die geen woord Engels spraken, en met een minimum aan materiaal. Gelukkig wisten we toch snel wat te doen, en we leerden ze al snel kennen, en zij ons! Zo waren we op ons gemak bezig, tot er plots enkele CBR-medewerkers bij ons kwamen, met hoge verwachtingen over hun ‘Occupational therapy training’, zoals het in hun agenda’s stond. Na wat uitleg over ergotherapie van onze kant, en veel vragen van hun kant schreven we enkele onderwerpen op om later nog vorming over te geven.

Na de middag volgden ze dan met ons mee, om bij te leren over hoe ergotherapie nu eigenlijk kan verlopen. Wij,  met de handen in het haar, vroegen ons af hoe we hen in godsnaam iets konden bijleren als we zelf de kinderen die we meenamen nog nooit hadden gezien, en niets van informatie over hen hadden. Maar we trokken onze plan, legden alles uit wat we deden en waarom, en zij volgden geïnteresseerd, en knikten veel (op de vreemde manier waarop Indiërs hun hoofd schudden, en die nergens op lijkt als wij het proberen). Die interesse duurde tot de kiné’s het lokaal binnenkwamen, toen veranderde iedereen in een bende viswijven. (we hebben de kiné’s hier trouwens nog niet zien werken! Gemakkelijke job is dat hier!).

Tussendoor, tijdens de speeltijd, konden we wat met de kinderen spelen. De leraren keken ons  nogal raar aan, omdat het niet de gewoonte is dat de ‘volwassenen’ zich tussen de kinderen mengen tijdens de speeltijd. Maar wij amuseerden ons rot!

De donderdag verliep ongeveer op dezelfde manier, en we gaven ook onze eerste vorming, over autisme. De CBR-medewerkers stelden heel veel interessante vragen en bedenkingen, en zetten onze hersenen echt aan het denken (o, wat deed dat pijn)! Gelukkig kenden we onze les! (Met dank aan mevr. Denolf!). Achteraf bedankten ze ons voor de nuttige tips, en zeiden dat ze ze zeker konden gebruiken tijdens het ‘fieldwork’. Leuk om te horen dat wat je doet en zegt geapprecieerd wordt!

Vrijdag CBR in de gypsy-community. Eerst was er een meeting van 3u met alle CBR-medewerkers. Die was natuurlijk in het Tamil, dus Prince gaf ons af en toe een samenvatting in het Engels. Toch was  het moeilijk om wakker te blijven, door een combinatie van de hitte en de Tamilse klanken die na een tijdje als gezoem in de oren klonken. Het was ook opvallend dat de kring met medewerkers zich steeds verder uitbreidde! Ik denk dat ongeveer 2/3 van de mensen op tijd waren, de rest glipte onopvallend binnen tijdens de meeting.

Na de meeting was er lunch, en daarna welgeteld 1 cliëntje! De andere 4 kinderen die normaal gezien ook komen waren met hun ouders naar één of ander tempelfeest. Niet veel werk dus!

Vandaag, zaterdag, is het Republic Day! Vroeg opstaan dus, om 10 voor 7, om tegen 7u in Anbu Illam te zijn voor de ceremonie van de vlag, en dans- en zangoptredentjes van de kinderen. De rest van de dag wordt het rust en wat voor school werken, en morgen gaan we naar de watervallen, die blijkbaar heel mooi zijn! We zijn benieuwd!

En verder:

-          Lies haar billen zijn zo goed als muggenbetenvrij, jammer voor de braillelezers onder ons!

-          Griet heeft ondertussen geskypet met haar ouders en is dus eindelijk gestopt met wenen

-          Onze badkamer is een paradijs voor salamanders en kakkerlakken, bah!

-          Je kan hier nooit buitenkomen zonder DEET, of er hangen hele zwermen muggen rond je! De Indiërs lijken daar echter immuun voor te zijn, gelukzakken!

-          Als je het stopcontact wil gebruiken neem je best een stylo bij de hand. Voor je een Europese stekker kan insteken, moet je eerst in het stopcontact zitten kotteren en iets omhoogduwen. Gelukkig kan je per stopcontact de stroom afzetten!

-          De airco op onze kamer staat op 24 graden. Lekker fris, soms té koud, brr

-          We zijn hier nog geen tint bruiner geworden… Buiten is het vaak te warm, dus we zitten meestal binnen, en de zon verdwijnt hier in de vooravond (wanneer de temperatuur wat beter is) heel snel

-          Lies is het muziekje om 5u nog altijd niet gewend, maar kent het wel al bijna vanbuiten!

-          Ondertussen kennen we (vooral Lies) al een aardig woordje Tamil!

-          Alles is hier heel goedkoop in vergelijking met onze prijzen. Een fles cola = ongeveer 30 cent, om maar iets te zeggen!

Tot de volgende!

26-01-2013 om 09:25 geschreven door griet en lies  

Maalai Vanakkam!

Onze eerste blog vanuit het prachtige India!

Na een veel te lange vlucht (maar wel met goede films) kwamen we zaterdagnacht om 3u40 toe in Trivandrum Airport. We werden buiten opgewacht door een enorme menigte, die allemaal grote ogen trokken naar die 4 blanke meisjes. Gelukkig zagen we snel de man met het bordje van SCAD, die direct Lies haar valies overnam terwijl de anderen sukkelend en puffend naar de auto gingen J

Hij bracht ons veilig naar SCAD. Hahaha, veilig, wat zeg ik, we zijn nog nooit zo bang geweest in een auto! Overal toeterende auto’s met felle lichten, en toeteren wil in India enkel maar zeggen ‘Pas op!!! Ik ben er, ik kom eraan, ik ben belangrijk en niet van plan te stoppen of aan de kant te gaan!!’. Gevaarlijke toestanden!

Eerste dag: rust, bekomen van de jetlag J eten en slapen dus

Op de tweede dag, vandaag dus, maakten we voor het eerst kennis met al onze toekomstige ‘collega’s’. We werden in de ‘special school’, anbu illam (wat Tamil is voor Love House), onthaald door alle kinderen die applaudisseerden, en kregen bloemetjes en een stip op het voorhoofd. Daarna was er een korte vergadering over hoe ons schema er zal uitzien. Dit verliep meer in het Tamil dan in het Engels, blijkbaar hadden ze er op voorhand nog niet over nagedacht dat we met 4 zijn in plaats van met de gebruikelijke 2 (er zijn ook nog 2 logopedie-studenten, tssss. Typisch logo’s ;) ) en moesten ze zelf nog bekijken hoe ze het zouden doen.

Daarna werden we rondgeleid door Edwin, de kinesist, die er zelf van overtuigd is dat hij ‘very friendly, nice and flexible’ is. Gelukkig was dit niet gelogen, de rondleiding was heel interessant en we leerden de algemene werking van SCAD (dat trouwens veeel groter is dan we dachten!) kennen. We gingen ook naar de scholen op de campus, die technische opleidingen geven, en werden daar met grote ogen en een nog grotere glimlach onthaald. Twee dingen die we nog veel zullen zien J

’s middags voor de eerste keer met onze handen gegeten, waar we onze kokkinnen en Wemela, onze Indische ‘moeder’ blijkbaar een groot plezier mee deden. We moeten alleen nog de techniek leren beheersen, maar het eten is heerlijk!

In de namiddag gingen we gaan shoppen met Wemela, omdat onze mouwen en pijpen blijkbaar te kort zijn voor CBR, en omdat we met Indische kleren gemakkelijker geïntegreerd zullen geraken bij het Indische volk.
In de winkels waar we kwamen was iedereen gefascineerd door de aanwezigheid van 4 blanke mensen die chudidhars kwamen kopen. Er was veeeeel te veel keuze in de winkel. Stel je voor: allemaal kleren met precies dezelfde vorm maar een ander kleur en motief. Raar winkelen, en zeker als de helft van de verkopers erbij komt staan kijken.

Verder:

-         -  Geiten en koeien op straat, en aapjes, eekhoorns en vreemde vogels op de campus doen ons intussen al niet meer raar (grappig hoe snel je dat gewoon bent!), maar toen er plots een olifant opdook midden op straat keken we toch even op!

-          - Er lopen ook heel wat honden over straat, het lijkt erop dat die geen andere taken hebben dan zich voort te planten (Caroline bedacht de toepasselijke (?) naam broeikashonden)

-        -    De muggen stekken er hier vrolijk op los, blinde kinderen kunnen ondertussen al braille leren lezen op Lies haar bil!

-        -   De elektriciteit valt hier om de zoveel tijd uit (zoals momenteel, trouwens). Dit gebeurde zelfs in de supermarkt in Tirunelveli!

-          - Mannen, begin gerust rokken te dragen!! Hier doen ze dat ook, en ze staan er bijzonder goed mee! Al die snorren daarentegen zijn echte afknappers J

-         -  De huisjes zijn hier echt heeel klein, maar het lijkt erop dat iedereen overdag op straat leeft.

-          - Griet heeft nog altijd niet kunnen skypen met haar ouders, en ze is een beetje aan het wenen. Dus Ann en Hans, als je dit leest, willen jullie eventjes jullie dochter skypen zodat ze stopt met janken! Ik kan mij niet concentreren!

-         -  Elke morgen om 5u worden we hier gewekt door de protestantse kerk achter ons gebouwtje. Met een vrolijk muziekje en een toespraak in het Tamil. Dat wordt wennen!

-          - Ondertussen werkt de elektriciteit al weer J het internet daarentegen… Wie weet wanneer we deze blog gaan kunnen posten! Maar dat boeit ons helemaal niet, we amuseren ons hier ook wel zonder overbodige luxe J Hopelijk krijgen we wel net genoeg internet om taken te maken, anders zullen onze docenten niet content zijn!

-         -  Jawel, het klopt, de mensen hangen hier echt aan de bus als er binnen geen plaats meer is!

Morgen gaan we voor de eerste keer op CBR (community based rehabilitation). Dan gaan we met een team naar families met kinderen met beperkingen, waar we ter plaatse advies en therapie geven. Die taak gaan we zo goed mogelijk proberen te volbrengen, maar daar vertellen we later meer over!

Misschien is niet alles wat we hier vertellen waar… Maar er zijn ook dingen die wel waar zijn die we niet vertellen, dus dat compenseert!

Foto's toevoegen lukt blijkbaar niet, jammer genoeg, daarvoor zullen jullie op facebook moeten zijn!

21-01-2013 om 16:31 geschreven door griet en lies  

18-01-2013 om 15:40 geschreven door griet en lies