Ze beslissen om te gaan samenwonen maar waar...

Hij is materialistisch. Zij niet.

Hij wilt blijven wonen waar hij woont want het is zijn eigendom en hij heeft kinderen. Begrijpelijk.

Zij wilt eigenlijk niet verder dan max 15km van haar geliefde stad en moeder gaan wonen. Zij heeft katten. Ook begrijpelijk.

Ze gaan op zoek naar een huurhuis maar blijkt veel te duur binnen die straal van 15km.

Hij: beter kopen dan huren.

Ze is er niet zo voor te vinden maar denkt: hij heeft misschien wel gelijk.

Zij: OK!

Niets te vinden binnen een straal van 15km en binnen een door hem bepaalde termijn.

De straal wordt groter.

Uiteindelijk gaat zij inwonen bij hem. 37km van Gent en van haar moeder. Geen huur te betalen, wow. Wel mentale rekening voorgeschoteld waar alleen zij mee te kampen heeft.

Geld is van geen tel voor haar. Ze heeft rust nodig na een drukke werkdag en door druk verkeer. Gaat na haar werk even in bed om te rusten.

Hij: Jij bent een luiaard.

Zij: Het is niet evident, 90 min per dag in de auto, als het vlot gaat tenminste. En ik woon ook zo ver van mijn moeder. Die spontaneïteit om bij haar binnen te springen is volledig weggevallen. Ik heb het er moeilijk mee.

Hij: Er zijn mensen die veel langer in de auto zitten dan jij. Je hebt het nog zo slecht niet. En jouw moeder woont echt niet zo ver hoor.

Zij: Er zijn ook mensen die minder lang in de auto zitten maar daar gaat het niet over. IK heb het er moeilijk mee. Begrijp je dat?

Hij: Jij bent zo negatief. Het kan zo makkelijk zijn. Draai gewoon die knop om.

Zij: Wanneer je verdriet hebt, kan je ook niet zomaar een knop omdraaien. Steun of empathie van de partner is geen overbodige luxe.

Hij: Mijn zuster dit, mijn collega dat, mijn vriend zus, mijn moeder zo...

Ze zijn uit elkaar en ze woont terug in Gent. Een LAT relatie is misschien wel en optie.

Hij: We wonen veel te ver uit elkaar.

AAARRRRGGGGHHHHHHHHH