And here we are, 7 jaar later, en dieper in de shit dan ooit.

Jawel, heb medicatie genomen in combinatie met therapie. Woohoow, ik voel me goed.

Neen, helemaal niet. De laatste 2 jaren in een negatieve spiraal gezeten: relatie met man die verdomd veel ziekelijke trekjes van mijn vader had: psychologische mishandeling. Maar het voelde vertrouwd aan, die angst, die onderdrukking.

En ik, zo mondig naar 't schijnt, durfde mijn bek niet te openen. Neen, ik stond er bij en ik keer er naar.

Initieel was er meer klank dan hevig bewegend beeld. Maar ook die beelden werden heftiger: in het wild zwaaiende armen, weglopen, terugkomen, mij opnieuw uitkafferen (dat is die lieflijke klank waar ik het daarnet over had), tot die beelden ongewenst fysiek contact werden. En gelukkig was dat eindelijk mijn 'druppel'. Alhoewel, dat ongewenst fysiek contact, dat was al lang gaande. Een wekelijkse kwelling, ogen toedoen (op een dag besefte ik dat ik dit deed) om maar niet lichamelijk/geestelijk aanwezig te zijn. En 1x/week? Nee, dat was niet genoeg maar hij 'tolereerde' dat. Hij probeerde daar mee te leven. Zooo graag zag hij mij, jawel. Ik mocht van geluk spreken.

En dan: oh ja, er was altijd iemand uit zijn entourage die het wel zwaarder had dan ik en die het 'wel' kon, wat mijn 'probleem' ook mocht zijn.

En oh ja, die koppels hebben 'wel' geregeld sex.

En oh ja, die persoon doet het zus en de ander zo en zo en het hoort zo te zijn.

En absoluut ja, hijzelf was (en is nog steeds) Mister Perfect en ik moest naar zijn pijpen dansen. Instappen in zijn kant-en-klaar leventje en vooral mijn bek houden. Want hij was toegeeflijk, deed heel veel voor mij, luisterde naar mij.

Ons mooiste gesprek was een monoloog van hem van 45 minuten. Waarna hij zei: ik ben blij dat we een goed gesprek gehad hebben. Dat was één van die momenten die me wel deden glimlachen, vanbinnen.

Maar ik heb laten gebeuren en nu zit ik alweer met de gebakken peren. Want ik voelde me ok, voor die relatie begon. Een narcist, een I'm-in-love-with-myself-and-I-am-the-best typetje. Zo herkenbaar uit mijn jeugd. "Ik hou van jou maar ik doe geen kloten voor jou want als je niet in mijn leven stapt zoals ik het voorzien heb, dan verdien je mijn hulp niet."

Mijn vader is enkele maanden geleden overleden. Dat was een zware klap.

Niet enkel zijn overlijden maar alles wat daarbij naar bovenkwam. You see, mijn familie langs mijn vaders kant heeft heel wat issues gekend en die zijn er nog steeds.

Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Misschien beter een boek, inderdaad, want wanneer ik iemand vertel wat er zich reeds heeft afgespeeld, dan zie ik in hun ogen dat ze mij niet geloven of denken dat ik me wil aanstellen.

Awel nee, het is de naakte waarheid die niet iedereen aankan en ook niet iedereen aangaat of zelfs interesseert.

Dus ligt het echt allemaal aan mij alleen? Nope!

Zoals ik zeg: Ignorance is bliss. Geniet ervan. Be free, enjoy life!

To be continued...