Gek of niet Je voelt je alleen maar bent het niet!
15-06-2011
Ontdekken
Gelukkig, ik kan weer onzin uitkramen. On-zin.
Onmogelijk, onhandelbaar, onbeholpen, onnozel, onzeker.
Zinloos, zinderen, zinspelen, zitten en niet opstaan, zitvlak dik, zinken.
Op zoek naar mezelf. Kletskoek. Neen, een reis naar het bekende zonder te weten wat ik onderweg zal tegenkomen. Beangstigend, soms wel.
Enkele jaren geleden wandelde ik de spreekkamer van een psychiater binnen. Terwijl ik naar haar toe stapte en plaatsnam in een zit-ding, vroeg ik haar naar een handleiding: een handleiding van mezelf, om te weten waar ik mee bezig was en waarom. Ik verwachtte echter geen antwoord. Maar na een klein uurtje, net voor ik de deur uitging zei ze: zoek op inernet es op: borderline en verlatingsangst.
En daar was mijn manual: mijn persoonlijkheid helemaal beschreven, tot in de puntjes.
Nee, niet zoals je bij een waarzegster gaat en alles wat ze zegt een plaats geven, zoeken naar gebeurtenissen in jouw leven (verleden en heden) die de voorspellingen kunnen weerspiegelen.
Neen, een opsomming van typische karaktertrekken en zaken die mijn geest bezighouden.
Een echte openbaring. Wat een ontdekking. Ik was op slag verliefd op mijn psychiater :-) Nee, niet verliefd, maar ik wist dat ik in goede handen was.
Nooit had ik iets over Borderline gehoord. En toen voelde ik me thuis in mijn enge wereld. Dit was het begin van het echt begrijpen van mezelf en waarom ik ben wie ik ben.
Geen excuses voor mijn gedrag, maar wel zwart op wit een oorzaak! Erkend.
Ja, er wordt veel op het net gezet, crap, larie, apekool, en tegenstrijdige zaken. Overal vind je eigenlijk wel iets dat je misschien een beter gevoel geeft. Maar ik heb ondertussen veel boeken gelezen. nee, niet over hoe ik iets moet neerschrijven, daar heb ik geen kaas van gegeten.
Moet dat eigenlijk wel?
Nee, niets MOET.
Maar ik mis dagdagelijkse belevenissen van iemand met Borderline.
Niet van iemand die eruit is geraakt, maar wel van iemand die elke dag een pak energie verbruikt, alleen maar om de schijn op te houden.
Dat is wel heel extreem uitgedrukt, maar het komt er wel op neer. Het is een dagelijks gevecht; ik ben er me niet altijd van bewust, maar word er regelmatig mee geconfronteerd, in allerlei situaties.
En ik ben moe, heel moe. Enkele jaren terug was het enkel geestelijk. Nu betaal ik lichamelijk ook de prijs voor het keurslijf waar ik me al die jaren veelal onbewust heb in gewrongen. But no regrets, no sir. Het grappige is dat veel mensen aan je lippen hangen bij het horen van die vele avonturen die je hebt beleefd. Maar daar heb je steeds een prijs voor betaald. En die zijn hoofdzakelijk voortgekomen uit keuzes die je gemaakt heb, zonder te weten waarom. Voortkomende uit een niet te ondedrukken impulsiviteit... Enfin, dit terzijde...
Mijn eens zo sterke discipline is als sneeuw voor de zon weggesmolten, helemaal weg. Is die discipline trouwens iets dat voortgekomen is uit het beschouwen van de wereld waaruit een bewuste keuze voortkomt die je trouw wilt blijven? Ik betwijfel het, maar het heeft me Godzijdank behoed voor nog meer kwaad, onheil!
Ik heb geen beetje overschot aan energie, noch aan zelfrespect en om eerlijk te zijn heb ik dat nooit gekend. Grappige opmerking (voor mij toch): ik heb net ontdekt dankzij een programma op TV (reality tv, cheap maar toch met enig nut, zo blijkt achteraf) dat we moeten eten om ons lichaam van de nodige energie te voorzien, en niet om een goed gevoel te krijgen. Wat een weetje zeg: de meeste mensen zijn zo opgevoed en hebben dit begrepen. Ook ik heb dit van mijn mama meegekregen, maar tot voor kort begreep ik het niet.
Maar ok, ik ben klaar voor het heropbouwen, from the ground up, zoals Debbie Travis zo mooi zegt; van 0 beginnen. Ik zou zelfs zeggen: van -11
Waarom -11? Tien is het perfecte cijfer en -10 staat daar lijnrecht tegenover.
Dus gaan we iets dieper... -11.
Het is vermoeiend om het ene ogenblik nergens een positief gevoel uit te kunnen halen en dan plots, bij het denken aan een sigaret met een glas rode wijn, een gevoel van extase en 'het leven heeft wel degelijk zin' door je lijf te voelen stromen. En dan die vraag: waarom wel met een glas wijn en een sigaret? Een zinvol antwoord is er echter niet.
Het gevoel leidt; het lichaam lijdt en het hoofd is verdoofd. Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben.
En ja hoor, veel van mijn kennissen hebben Borderline, lol, want iedereen herkent wel iets van de symptomen-kenmerken in zichzelf.
Dus alweer enkele bedenkingen: hou ik mezelf voor de gek, ben ik dus echt een loser, steek ik mezelf weg achter een term die is uitgevonden om leeglopers een steekwaarop te bezorgen?
Ja, zo leek het wel, en zo is het nog steeds.
Maar zo is het niet. Er zullen natuurlijk altijd wel die sceptici zijn die overal een mening over hebben en alles afbreken. En er zijn nog zoveel andere mensen die dit zullen zeggen, en dat, en zus en zo.
Nee, ik weet waar ik voor sta, ik weet ondertussen wel wat Borderline is. En hoewel ik er nog niet mee leren leven heb, toch meen ik al verder te staan en meer te weten over mezelf dan wie ook.
Dat laatste is niet moeilijk: wie kent je beter dan jezelf???
Toch beweren mensen in het algemeen - en dan heb ik het over de DE partner (van dat moment, en GOD knows hoeveel we er hebben gehad, maar we hebben ze wel wel ECHT graag gezien) dat ze willen weten waar je voor staat, dat ze ons ECHT willen leren kennen en ons eens zullen tonen dat zij ons WEL een orgasme kunnen bezorgen. Daar draait het toch immers om in een relatie! Maar laat het alsjeblieft niet te moeilijk zijn he!
OK, da's begrijpelijk.
Maar wie beweert verder te willen gaan met een Borderline-ster, asjeblieft, doe een beetje moeite. Ik kan in elk geval zeggen hoeveel partners zich ooit de moeite hebben getroost meer over mij te willen weten: 0 personen. Ik heb meerdere malen een link doorgestuurd, over Borderline. Maar slechts weinigen zijn bereid er de tijd voor te nemen om te lezen wat hen meer duidelijkheid zou kunnen bijbrengen over onszelf. Het gaat er hem immers niet over een excuus te vragen voor onze reacties, maar veeleer een inzicht.
Kan ik hen dit kwalijk nemen? Nee, oh nee, zeker niet.
Maar voor de Echte BL'er, die weet waar ik over spreek: waarschijnlijk is er 'niemand in de zaal', geen simpele ziel die deze blog ooit zal lezen...
"even een glas wijn halen. Ok, ik zal eerlijk zijn: mijn glas bijvullen"
Misschien wel, en als dit het geval is: LET ME KNOW. Zelfhulpgroepen zijn er overal, maar die heb ik nog niet ontdekt. Ik ben reeds ten rade gegaan bij psychiaters, psychologen, de AA, heb enkele weken doorgebracht in een psychiatrisch centrum, maar heb daar tot op heden weinig baat bij gehad.
WEL respect voor mijn huisdokter: die weet van wanten, ik heb het getroffen! En eveneens voor de dame die werkt voor de staat (ben haar naal vergeten maar niet haar energie): een psychologe die veel deuren voor mij heeft geopend in mijn denkpatroon. Ja, toegegeven: zij hebben mij veel bijgebracht? Dus mijn excuses voor enkele van mijn voorgaande uitlatingen. Maar die lichtjes in het duister, die zijn schaars.
Familie, ja, enkelen onder hen zijn van onschatbare waarde. Ik kan ze op mijn één hand tellen, en dat is genoeg, om erdoor te geraken, voor iedereen!
Maar genoeg.
Tonight was a good night. Maak jezelf wat wijs :-)
Ik ben moe en leeg. Alweer. Morgen is een nieuwe dag. Nu enkel nog de rest van de avond heelhuids doorbrengen... We zien morgen wel, of we een kater hebben of niet...
