Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
07-03-2010
VOORDRACHTEN...
Beste bezoeker,
VOORDRACHT-SPREEKAVOND-SPREEKBEURT, over de 'tocht naar Santiago', de voorbereiding, de inzegening, de persoonlijke motivatie, het 'onderweg zijn' en de ontmoetingen. Alles wordt met uitleg(45min) en beeldmateriaal(30min) ondersteund!
Na een lezing en het boek te hebben lezen, "Zintuigen op de Camino" door Corry Catteeuw, geraak ik in april 2008 begeesterd door de gedachte dit ooit ook eens te willen doen... .
Op Kerstdag 2006 verlies ik mijn vader door zelfdoding en om dit trieste gegeven een veilige, beschutte plaats te kunnen geven in mijn leven, besluit ik op pad te trekken...!!!
Na wat omslenteringen, gedachtespinsels en het idee wat te laten rijpen in de handen van "Godjesn'Heere", stel ik mezelf voor te vertrekken op 29 juli 2009.
Ik schrijf me in, in 'het Vlaams genootschap van Santiago de Compostela'en een droom wordt werkelijkheid en hoe dit alles een immense impact heeft op je persoon.
De tocht, de mythe die er omheen dwarrelt, maar vooral een onbedwingbare innerlijke gedachte, gebieden me zelf op zoek te gaan naar de zin van zo'n tocht. Ik ga overal op zoek, tref de praktische en nodige voorbereidingen na overleg met een aantal personen en beslis uiteindelijk om de 'stap' te zetten. Een gedachtengang wordt werkelijkheid op 29 augustus van het jaar 2009... ! Ik hoop op die dag te vertrekken per trein naar Lourdes en vandaaruit te voet te stappen alover Saint-Jean-Pied-de Port, de 'beruchte' Camino Francès, naar Santiago de Compostela tot aan het verste landelijke punt van Europa 'Cabo Finisterre.' Een tocht van om en bij de 1136 kilometer met vallen en opstaan, in vreugde en verdriet met afstand en nabijheid, in ontmoeting maar vooral ook in eenzaamheid, dit alles met diepgaande menselijke ontmoetingen...
Wil je meer weten over dit verhaal of over de voordrachten, aarzel niet om me geheel vrijblijvend te contacteren via gregory.meersch@telenet.be of op 0497 61 17 65 via het genootschap van Santiago de Compostela van België.
Ondertussen ben ik terug gestart met de voorbereidingen van de 100 KM van Ieper en het Sint-Jacobskerkenpad( juli en zie website van vlaams genootschap) Jammergenoeg stap ik enkel een vijftal dagen mee in deze 'Vlaamse Camino'.... Ik moet bekennen dat de 'honger' terug groot aan het worden is om ooit terug de Camino te stappen. Mijn hart droomt weg om in de toekomst de deur achter mij dicht te slaan en op weg te gaan naar Santiago, te vertrekken ditmaal van thuis uit. Wie weet, dromen komen soms uit en de nabije toekomst brengt daarover misschien wat meer licht in de duisternis...!!!
Nog vermelden dat alles goed gaat met Chris, Ana, Arancha, Manuel en vooral met Xabi, de Spanjaard met de immense blaren(zie foto blog). We hebben regelmatig contact met elkaar via facebook!!!
Op vrijdag 19 maart geef ik in Merchtem aan de KVLV, een voordracht met filmmateriaal over mijn Camino. De opbrengst van die avond gaat naar de familie Saryna, die ik via een opvangstehuis leerde kennen.Het gaat om een Belgisch gezin met drie kinderen, die niet alles kunnen doen in hun leven zoals zij het wensen...
En op zaterdag 27 maart omstreeks 19u00 gaat er in Kuurne een voordracht door over Oikoten, een groep binnen het kader van de bijzondere jeugdzorg. Een aantal van hun begeleiders gaan met vaak 'ontspoorde' jongeren op weg naar Santiago. men komt ons daarover wat meer vertellen. De opbrengst van deze avond is donativo en gaat integraal naar 'Oikoten'. Misschien hebben enkelen zin om vrijblijvend aan te sluiten. Het belooft de moeite waard te zijn.
Ziezo, volg met regelmaat verder d eblog wat binnenkort komen er misschien en zéker nog een aantal nieuwtjes....
Gregory.(ondertussen al mijn verloren Compostela kilo's terug!!!)
Beste Karin, Ik zag je reactie en ben daartoe bereid. Ik trachtte met jullie organisatie in contact te komen via de website van jullie organisatie en weet tot op heden niet of je die al kon lezen.
Vandaag stond er een prachtig artikel, intervieuw in het personeelsblad vanop mijn werk. Dus voor alle personeelsleden die een kijkje komen nemen, kan je als je klikt naar onderstaande link alle fotos zien van deze voettocht naar Santiago en Cabo Finisterrae. Je kopieert best de link en plakt hem terug op je internetpagina.
De eerste link zijn fotos , de tweede zijn films met muziek en geluid.
De eerste twee voordrachten heb ik achter de rug deze week en het moet gezegd worden dat het een geslaagde onderneming was. Ik kreeg niets dan loftrompettengeschal over me heen. Dus een gevoel dat het snor zit. Morgen komt wellicht de eerste grote test met een voordracht, film- en fotomateriaal van mijn 'Onderweg naar Compostela 2009'! Ik moet een groep van 50 vormelingen 'entertainen' en ben wel wat zenuwachtig wat dat geven. Zo ondertussen nog meegeven dat mijn amerikaanse vrienden momenteel gestrand zijn in Berlijn. Chris is daar nl. zijn rugzak gestolen.Wat zijn bezittingen betreft vond hij het niet erg maar hij is enorm ontroerd over het feit dat hij zijn dagboek van reeds meer dan 200 blz. ook kwijt is gepseeld tijdens dit tumult. Dus kruisen we de vingers maar dat voor hen daar snel alles in orde komt...
Voor degen die nog trouw surfen naar de blog kan ik jullie nog meegeven dat Chris, de Amerikaan, die ik ontmoette op de Camino is langsgekomen. Hij is zelf aangekomen op 9-9-2009 te Cabo Finisterrae en is daarna verder getrokken op zijn Europa-reis. Via Italië, zuid-Spanje en Parijs, waar hij enkele dagen verbleef bij Anna, is hij maandag aangekomen in België. Hij is verenigd met zijn broer en samen heb ik ze na een lange en vermoeiende lift-reis opgehaald te Kortrijk. Het weerzien was heel innig en onbeschrijflijk diepgaand. Met tranen in de ogen werd er op elkaars rug geklopt. Wat een ontmoeting en wat een gevoel. De vele avonturen en belevenissen werden dezelfde avond nog gedeeld met elkaar en dinsdag hebben we samen een aantal zaken bezocht. We zijn naar Brugge, Oostende en Ieper geweest. De hoogtepunten van de dag waren, eten van belgische mosselen, chocolade, het beste bier van de wereld uit West-Vleteren werd alsook geproefd. De dag werd afgesloten met de Last Post in Ieper!!! Eénmaal thuisgekomen dronken we nog een paar biertjes en deelden we nog tal van leuke verhalen, cultuurverschillen en andere uit... Het was een echte boeiende tweedaagse. Ik moet jullie dan ook niet vertellen als ik deze morgen voor het werk afscheid moest nemen. Dit zijn vrienden voor het leven en vroeg of laat zien we elkaar terug... Ik zette hen af aan d eoprit van de autosnelweg in Deerlijk want ze wilden via Brussel naar Berlijn reizen en dit terug al liftend. Hun reis gaat nog verder tot in de lente van 2010... Misschien strijken ze volgend jaar in de lente nog een tweede keer neer. Ook hij is gebeten door het Camino-virus en is-net als ik- in de overtuiging om het nog eens over te doen... Misschien doen we het dus samen... Wie weet en wordt vervolgd...
Ondertussen weet ik via een aantal mensen dat een eerste deeltje van mijn avonturen in Kerk en Leven is gepubliceerd en dat een aantal mensen de weg vonden naar deze website. Een klein woordje uitleg om die efficient te gebruiken...
Je kan net onder het archief, links in de pagina,de dagelijkse titels zien van tijdens mijn staptocht, te starten op 29-07-2009. Voor wie de motivatie, de inzegening en andere weetjes van de voorbereiding wenst te zien kan dit via archief... . Daarnaast kan je ook de reacties aanklikken die mensen, bekenden en onebekenden, vrienden, collega's, kennissen en familie me toestuurden tijdens de tocht.Uiteraard staan er veel taal-en schrijffouten. Het was immers niet altijd gemakkelijk om met een Spaans, querty PC-klavier te schrijven. Verder kan je reageren, als je dat wenst via de linkrechts op de pagina,via email mij. Deze komen persoonlijk aan in mijn mailbox. Tips, verbetering, feedback of andere zijn steeds welkom. Het idee is aan het rijpen om een boek uit te brengen, dus alle tips zijn welkom.
Sinds gisterenavond ben ik terug thuis....Eigenlijk ben ik na deze trip ook een beetje wereldburger geworden.... Via een tussenlanding in de mondiale luchthaven van Madrid, kwam ik aan rond 18U30 te Brussel... Men stond me op te wachten met een spandoek en een boeket bloemen. Ik moest even op de tanden bijten... Er werd een eerste belgische pint gedronken en natuurlijk moest ik mijn verhalen aan iedereen verkondigen. Er werd druk gebeld en gesmst... Omstreeks 20u45 was ik thuis ...
Doordat Ste, reeds lang gepland en mee in de voorbereiding zat van een vrijgezellenfeestje van een collega, bleef ik bij mijn moeder slapen. Ik vond het best wel OK en wou haar dat niet ontnemen.Na alles wat zij voor mij heeft gedaan de afgelopen 39 dagen zou het echt stupudi zijn, dit haar niet te gunnen. Deze morgen waren er natuurlijk de nodige traantjes toen we herenigd werden na 39 dagen. Samen zijn we om Marit geweest naar mijn schoonbroer. Zo'n vreugde op dat kleine gezichtje, sprong ze om mijn hals en neep me bijna morsplat!!! We zijn het middagmaal gaan eten bij familie en deze avond is er een feestje met broodjes voor de dichtste familie bij ons thuis. Andere familieleden en enkele collega's namen contact op en velen vragen om een foto-avond... We zien wel... Iedereen wil de heldenverhalen horen en iedereen snakt ernaar om Xabi te zien in via de fotos. Ook ikzelf kon vandaag pas alle foto's zien en des te meer werd het me duidelijk dat dit een ongelooflijk avontuur is geweest. Ik bericht in een mail al " mijn Camino-vrienden" van deze hereniging en mijn thuiskomst een ongelooflijke blije gebeurtenis was.
Vanaf morgen probeer ik terug de draad op te nemen in het "gewone"leven. Het zal niet gemakkelijk zijn want de drukte, de gedrevenheid, maar vooral de nieuwe confrontatie met het woordje "Tijd en "ik,heb geen tijd" of "had geen tijd."... voel ik nu al. Als ik deze zaken aanhoor, denk ik met weemoed terug aan de afgelopen maand. Ik, met mezelf en de rugzak in een prachtige, rustige natuur, denkend, lachend en vooral geheel ontspannend op stap naar het verre Santiago en Cabo Finisterrae. Ik maakte een mooie doos met herrinneringen en schrijf daarop in grote letters, Camino, 29-07-2009 /06-09-2009... Ik bekijk ook de vele mails die ik ontving maar nog niet kon lezen...
Ik ga morgen ook naar de bank want het gebruik van de kaart blijft een mysterie. In Madrid verkeerde in na probatie opnieuw in de mogelijkheid geld af te halen. Ik doe nog wat andere zaken, breng Marit naar school en ga eens mee in haar klasje om alles te zien wat ik niet kon zien op de ouderavond eind augustus. Ik ben blij dat ik de juiste keuze gemaakt heb om naar huis te komen. Het voelt goed en gezellig aan. Ik ben officieel op de "belgische weegschaal" 6kg vermagerd... Vandaag, gisteren en de laatste twee dagen van de reis heb ik daar al iets van af gedaan denk ik, maar ik probeer me wat zo te houden. Ik maak deze week ook een paar kleinere wandeltochtje som het "gevoel" wat te behouden...
Zo, misschien komt er van deze blog en de persoonlijke dagboek ooit een boek, maar eerst wil ik wat terug "in the mood" komen en wennen aan deze wereld, misschien opnieuw aan het "begin van deze wereld" na afscheid te hebben genomen aan het "eind van de wereld"en vanaf nu aan op mijn tempo, mijn ritme. Althans dat probeer ik... Gregory
Hallo, Internet is alom tegenwoordig dezer dagen en ik ben dus zonder kleerscheuren op de luchthaven geraakt, waar ik tegen betaling en om de tijd wat t doden op het net kan. Mijn rugzak is al "ingescheept" en ik kreeg de tickets vlotjes... Ik mag pas aan boord gaan omstreeks 12u30 en dan vertrek ik om13u35 naar Madrid. Van daaruit neemikde vlucht om 16u20 naar "Brusellas". In Madrid ga ikin de taxfree shop een goeie parfum kopenwant ikverlang ernaar omeens een frisse after shave op mijn huid te sprenkelen. Als ik voor iemand nog iets moet meebrengen mag je me dat gerust door smssen...(sigaretten,parfums,drank...) Ik moet geen rugzak meer versleuren en dat voelt goed aan.... Ik heb nog wat souvenirkes gekocht voor de familie,Marit,Julie enz. Ook voor mijn collega's heb ik iets mee...
De "Compostellum",mijn gestempelde credencial en de St. Jacobsschelp heb ik dicht bij mij... en dus niet in de rugzak gelaten. Ik wil deze voor geen geld ter wereld kwijt geraken....
Ik ben zo content dat het voorbij is,dat ik er heelhuids geraakt ben en dat ik eindelijk naar huis mag. Ik moet er nu alleen voor zorgen dat er geen steen meer op mijnen kop valt tot 18u30....
Doei en tot weldra, Ps.: Stefaan van Virginie, ikben het niet vergeten deze morgen langs te gaan in de kathedraal...
Gisteren is het ongeveer een uurtje of twee na onze aankomst in Cabo Finisterra beginnen "misten en regenen". Het is blijkbaar typisch voor Galicië... en vreemd want het wer slaat om het uur om van mooi naar slecht en weer naar mooi... We hebben er niet om getreurd omdat we zo blij waren allebei van het einde te hebben gehaald.
We zijn omstreeks 19u30 in het donkere weer naar boven getrokken..., de allerlaatste 2.7Km naar het echte "einde van de wereld". De Concha(schelp) die ik vanaf Lourdes volgde en die je westwaarts doet lopen, met de zon op je rug, staat hier aan de laatste mijlpaal met de schelp naar beneden, letterlijk en symbolisch, is dat hier het einde van de wereld.. Er staat daar 1 faro, vuurtoren en iedereen trekt er naar boven met flessen wijn en bier om het afscheid van deze camino te vieren...
Toch is het heel sereen als je daar aankomt... Het zijn enorme grote bombastische rotsen die je her en der vindt en daar tegen gutst het blauwgroene Oceaanwater onder ons geweldig tegen. Het toont ons de kracht van de natuur en de kleinheid van de mensheid daartegenover... Een macht die zijn geheimen nooit prisj zal geven...
Heel vreemd is dat je overal in de rotsenspleten verbrande kledijresten vindt en ook de rotsen zijn op die plaatsen zwart gebrand... Ik probeer mijn "ding" te doen. Met een regencape en veel wind is dit allerminst gemakkelijk.... tot we wat verder een gejoel horen en de Duisters hebben een vuurtje kunnen maken... (dat zijn ze gewend van vroeger hé--)grapje) We sluiten aan bij deze groep Duitsers, Argentijnen, Italianen en Spanjaarden en het is een groot vuur aangewakkert door de wind. Ik werp er mijn versleten kledij op en het laait mee in het vuur. Mijmerend kijken we naar de opstijgende vlammen en rookpluimen. Met een glas wijn in de hand nemen we nu echt afscheid van dit avontuur en laten -hopelijk-alle onze zorgen hier symbolisch achter en gaan "herboren" terugkeren. Zo is het toch beschrijven in de "overdracht".
Na het ritueel waar trouwens heel mooie fotos van genomen zijn, daal ik een tweetal meter af om nog efkes helemaal allen te zijn... Voor mij ligt in de mist de Oceaan in al zijn pracht.De pijn, opofferingen, de voorbereiding en het stappen zelf zijn omgeslagen in een gevoel van voldoening, persoonlijke overwinning op jezelf... Een zucht en een gevoel van overwinning komt in me op. De periode van 38 dagen onafgebroken wandelen, 1100 Kilometers te voet, in (warm)weer en wind, in vreugde en verdriet, in pijn en genot, in ontmoeting en afscheid nemen, soms eenzaam soms omringd, stinkend naar zweet en plakkend in stofferige smurrie... Deze kabbelende beek bereikt hier de monding. Met een stilletjes gebalde vuist in aanslag laat ik hier deze gevoelens achter... Daarna gaan we terug naar beneden. We zijn opgelucht en verlangen naar huis. We fantaseren en dromen en verkopen stoere mannepraat. Samen gaan we eten in een "goed restaurant", fruits de mer(het is de streek!) opnieuw met speciale looksausjes en twee flessen goede wijn, een Irisch Coffe en arrucho... Het is net middernacht als we ons moe maar voldaan in bed ploffen. Ik val als een blok in slaap...
Deze morgen na een licht ontbijtje en een afscheidnemend van enkele medepelgrims die nog verder trekken naar "Muxia", stappen we de bus op. Een heel vreemd gevoel heb ik als we wegrijden.... Ht is nu echt gedaan en ik voel ook dat mijn lichaam snakt naar rust, kalmte en geen inspanningen meer. Het moet weer wat bekomen. Mijn benen voelen loom en dik aan. Mijn gemoed is wat beneveld en ik voel me slaperig, uitgeput maar ook tevreden. Het gevoel van door een rijdend vehikel te worden "gedragen", geen rugzak op de rug doet enorm vreemd...
Reikhalzend blijf ik Finisterae volgen tijdens het draaien en keren, tot het in de mist verdwijnt. Deze mythische plek heeft iets speciaals... Voor de tweede keer op deze tocht luister ik naar muziek op de MP3 speler. Het liedje van Andre Hazes, bloed, zweet en tranen ligt net op en is een beetje typerend vind ik voor deze tocht en de beleving ervoor en errond...
Om 13u00 komen we aan in Santiago. Ik schrijf me terug in de gevangenis-albergue en moet we werkelijk naar boven slepen terwijl ik net 1100 KM gelopen heb. Ik denk dat er ook een bepaalde druk of last van ñijn schouders is gevallen sinds gisterenmiddag en we trekken daarna het stad in. Ik kamp nog altijd met bankproblemen niettegenstaande Ste limieten verhoogde en oeverloze bankbezoekjes enVisa-telefoontjes pleegde. In bepaalde winkels kan ik betalen met de kaart, in andere niet en geld afhalen blijft een probleem en gaat niet. Ik heb geen banklimiet meer. Ik bekijk dat toch eens héél serieus als ik thuiskom... Ik mag 1000 keer danke zeggen aan Xabi dat hij alles wil betalen voor mij anders zat ik echt goed in de puree. Straks bij het afscheid vraag ik hem nog 100,- en ik hoop dat ik zonder kleerscheuren thuis geraak...
We gaan nog eens naar de kathedraal en schieten er nog enkele fotos, ook een moment van ingetogen stilte. Ik krijg nog een "pakje" van Xabi, een sleutelhanger waarvan ik enkele weken terug nog over gepraat had, met de mooie afbeelding van het rode pelgrimskruis... Prachtig en ik ben content. Zelf heb ik he gisterenavond één van de twee stenen gegeven die ikzelf terug meenam aan het Cruz da Fierro en hij was content met dit stukje van mezelf... We schrijven nog wat kaartjesen drinken nog iets. Ondertussen blijven de pelgrims maar toekomen en er zitten er een hele pak bij die ik nog ken vanuit de SJPDP periode. Het is een leuk terugzien met verhalen, avonturen, pijnlijke en blijde grimassen. Sommigen fel gebruind, anderen fel vermagerd. Ik weet begod niet hoe ik er zelf uitzie, alleen dat ik onfris blijf ruiken na de wasbeurten en handwasjes... We copieren de fotos nog op twee CD's en hopelijk kan ik ze allen zien als ik thuiskom. Volgens de "foto-madam" is dat geen probleem. Anders stuurt Xabi me een USB-stickje op van bij hem thuis.... Hij gaat nu nog eens bellen naar zijn lief en ik kom wat bloggen.
We spreken af aan de albergue om 19u00 en gaan samen pizza eten. Daarna ga ik mee naar het station en nemen we afscheid van elkaar. Het zal niet gemakkelijk worden, dat weten we allebei. We hebben gekeken en sinds Atapuerca, een dag na het scheiden van de Burgos groep lopen we samen, dat is een 21 dagen dat we "liefde en leed" delen. Ik heb zijn pijnen gekend en ik heb de bewijzen mee naar België. Ik beloof het jullie dat evolutie van goed naar kwaad is en niet voor gevoelige kijkers zal zijn...Nu, kan hij erom lachen maar hij heeft nog steeds pijn en loopt nog steeds mank en beide benen gezwollen van de tendinitis... Ik heb hier echte karakterkes leren kennen op deze Camino...
De planning voor morgen is dat ik opsta om 7u00, een douche neem en de nieuwe kledij aandoe die ik hier aankocht.(joepie!). Om 9u10 heb ik een bus naar de luchthaven en rond 13u00 ga ik richting Madrid... daar een overstap en alles nu nog eens zou meezitten morgen kom ik aan rond 18u30 te Zaventem, alwaar men mij komt oppikken...
Ik verlang om mijn ligbadje en de verse lakens enz... Ik probeer jullie ofwel morgen ofwel zondag een allelaatste woordje mee te geven van de terugreis en de thuiskomst...
Velen zeggen me dat het lezen van deze blog leuk was en dat ze verlangden om de verhalen te lezen... Misschien moet ik er toch eens over nadenken het in boekvorm te gieten, want ik heb nog een pak persoonlijke aantekeningen in mijn geschreven dagboek hier, gedroogde bloemen en bladeren van onderweg en ongeveer een 900 foto's. We zien wel wat het wordt en als ik doe, wil ik het zoals deze Camino goed doen en dus er de tijd voor nemen.
Ziezo, hopelijk tot in Belgie, Vlaanderen, mijn vlaandrenland!!!! Gregory, 29/07/09-04/09/09 afscheid van Santiago de Compostela
