Ik ben Charlotte
Ik ben een vrouw en woon in West-Vlaanderen (Belgie) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 25/10/1997 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Als je gelooft in je zelf, kan alles
Soms vroeg ik me af waarom we doodgaan. Ik wil niet sterven, niet oud worden en die ouderdomskwalen hebben zoals rimpels pijnlijke rug enz. Ik wil niet doodgaan. Ik wil mijn Damon Salvatore van The Vampire Diaries ontmoeten en dat hij mij veranderd en zorgt dat ik voor eeuwig jong ben, zonder rimpels.
Ik wil nog alles doen. Ik wil dronken worden, reizen, slimmer worden en iets van gevaar hebben. Ik wil vrij zijn en kiezen wat ik doe. Ik ben bijna 17 nu en soms voelt het niet normaal om al te denken aan de dood. Maar is het dan normaal om te denken aan kinderen op die leeftijd? Moet iedereen het zelfde zijn op school? Ik wil speciaal zijn en niet verduisterd en stil zoals nu, ik wil tot iets horen en niet gepest worden.
Hallo, Damon ben je daar? Kun jij mij horen? Bestaat jij? Als je dit gezien hebt e-mail mij maar altijd.
Mensen vragen zich soms af waarom iedereen tegenwerkt, het voelt ook normaal dat je het terugdoet. Als het zich uitmond dat iedereen bot klinkt dan doe je ook bot tegen iedereen. Toch is niet iedereen bot. Enkele mensen, ze proberen er alles aan te doen om zo goed mogelijk met je overeen te komen maar weten dat het misschien nooit zal lukken. Je voelt het aan dat mensen moeilijk zijn tegen jou en het is dan ook zo. Het is net alsof je gelooft in God maar daar krijg je ook niets van terug (al zeggen de meeste gelovigen van wel). Je hoeft je niet anders voor te doen dan je bent en toch doen we het. Is het omdat meer zelfvertrouwen geeft? Of is het gewoon dat achter dat dikke schild een te kleine zelfvertrouwen geeft. Je hoeft geen pijn te hebben als je denkt dat er geen pijn is dan zal er ook geen zijn. Denk je dan echt niet aan de pijn? Of is het gewoon de gedachten? Het blijft zo dat wie blokt krijgt een blok terug. Het is instinct denk ik. Mensen zijn nu eenmaal hard tegen elkaar. Dat hoort er bij en het maakt ons ook sterker. Je verbeeld je in dat je sterker bent dan dat je nu bent. Gevoelig zijn hoort er niet bij, je moet een steenkoude 'bitch' zijn. Gaan we ons zo nog sterker voelen? De liefde komt zo wel niet naar je toe. Alleen als je vriendelijk bent, en je normaal bent, met een speciale toets dat je niet normaal bent, maar ook abnormaal.
Onlangs had ik opeens ruzie met iemand (YY). Zij beweerde dat ik haar had zitten verklikken. Was het zo? Ik dacht het niet. Er was een meisje geschorst( ik noem haar XX), met wie ik zeer goed overeen kwam. YY zei dat ze onpartijdig was omdat XX in ons klas zat en de persoon die daarvoor heeft gezorgd ook in de klas zat. Toen ik XX zag op de bus zei ik dat YY onpartijdig was wat XX begreep. Het was nu al een paar dagen geleden en opeens de Kosovaarse furie YY kwam naar mij en zei: " Wat heb je wel gezegd? Als je het achter mijn rug kunt zeggen kan je het ook in mijn gezicht zeggen". Ik wist natuurlijk van niets en vroeg wat er was en waarom ze boos was. Nog altijd furieus zei ze: " Wat heb je dan tegen XX gezegd ?" "Gewoon dat YY onpartijdig is. Mag het niet meer gezegd worden als ze het vraagt?" Ze verdacht me van verklikken en zei geen woord meer tegen mij ( wat ze vooraf ook niet deed, maar ze zei toen wel nog hallo enz.) Iedere keer dat het over iemand ging zei ze tegen mij: Luister maar goed zodat je het dan kan verklikken. Ik kon het niet vertikken dat ik zou sorry zeggen tegen haar, want ik had niets gedaan waarom moet je?
Was het omdat ze Kosovaars is dat ze de koningin moet uithangen? Want dat doet ze wel. Iedereen moet de gangpad ontruimen omdat zei voorbij loopt. Bij ons zijn de Kosovaren gevreesd, ze maken je kapot, zoals zij het alleen maar kunnen zeggen.
Soms voelt het hard om gekwetst te zijn, hoe voelt het? pijnlijk want je weet dat je er niets aan kunt doen, het gevoel dat je niets kunt doen.
je kunt nooit weten hoe het voelt als je het nog nooit mee hebt gemaakt.
ik hoop dat mensen nooit hoeven gekwetst te zijn. maar soms moet je voelen hoe het is om weer blij in het leven te staan.
het is soms niet pesten maar gewoon zo hard de waarheid vertellen. wie helpt je er dan? iemand, nee iemand zoals ik helpt niemand een meisje zoals mij helpen ze niet, troosten mij ook niet, je trekt gewoon jezelf op en probeert weer te leven.
terug naar de echte wereld. wat houd dat in? terug leren voor de examens en gewoon doen alsof je alles hebt gemaakt wat soms niet zo is. in mijn plaats gebeurt dat dus veel. leren is nu eenmaal niet mijn hobby en wie het kan is natuurlijk gemakkelijk.
Wat houd het in? Iets schrijven, fantaseren en gewoon denken dat iedereen het leest.
Zie ik het zitten om een dagboek bij te houden? Nee, ik snap nu eenmaal niets over verhalen vertellen, als je iets vertelt vertel het gewoon face to face.
