Vandaag was het al weer vroeg dag want om 6u30 werden we in ons hotel opgepikt door Subbu (één van onze Indische contactpersonen) voor een autorit van 6u naar Shimoga. Shimog ligt op +/-270 km van Bangalore en de wegen zijn niet zoals de onze waardoor je er iets langer over doet dan bij ons en je iets meer dooreen geschut op je bestemming aankomt.
Onderweg moesten we enkele keren stoppen aan een Money Checkpoint. Dit zijn controles van het leger waarbij ze in de auto kijken of je geen (zwart) geld vervoert
dat door politici gebruikt wordt om in deze verkiezingstijd mensen om te kopen voor hun stem. Volgende maand zijn er hier nationale verkiezingen.
India is een militaristische staat waardoor je eigenlijk overal veel militairen ziet.
De lange autorit was wel de moeite waard omdat je heel wat dorpjes en stadjes passeert en zo een ander deel van India ziet dan in de grootsteden Bangalore en Mangalore.
In Shimoga naam Subbu ons eerst mee naar zijn huis waar zijn vrouw en dochter een lunch voorzien hadden en waar we ons konden opfrissen voor onze meeting.
Subbu zou in Shimoga graag een ziekenfonds (Health Insurance) oprichten om zo zaken te verzekeren die niet door de overheid worden voorzien.
We hadden hiervoor een afspraak met de hoofdgeneesheer (chirurg), één van de artsen en het hoofd marketing van één van de ziekenhuizen in Shimoga.
Geert gaf uitleg over hoe bij ons de ziekenfondsen ontstaan en geëvolueerd zijn van vrijwillige, kleine, lokale ziekenfondsen naar het verplichte nationale systeem van vandaag. Hij gaf ook info over waarom een Health Insurance in hun regio interessant kan zijn naast wat de overheid hier voorziet. Heel wat dingen zijn hier immers niet verzekerd.
Een ongelooflijk voorbeeld hiervan is de behandeling voor diabetespatiënten. Vanuit de overheid krijgen diabetespatiënten hun doktersbezoeken en medicatie niet terugbetaald. Ook het toestelletje voor zelfcontrole moeten ze volledig zelf betalen. Veel mensen kunnen hun behandeling dus niet betalen en sterven. Absurd hierbij is dat een diabetespatiënt die een voet of been moet laten amputeren omwille van niet-behandelde diabetes voor deze amputatie wel verzekerd is door de overheid.
Ook hier krijgen ze info rond hoe ze best te werk gaan om zo een Health Insurance op te richten met hulp van Nitte University Department Public Health uit Mangalore.
Daarnaast stelt Geert ook het project rond de training van vroedvrouwen voor ism Vives Kortrijk-Brugge via lange-afstandsonderwijs. Hierop reageert de hoofdgeneesheer dat ze ook nood hebben aan training van Trauma Nurses op hun spoedafdeling. Deze vraag nemen we mee naar België om met Vives te bekijken of ze ook hiervoor een trainingsproject kunnen opzetten.
Ook onze spoedverpleegkundigen kunnen hiervan leren want door minder uitgebreide veiligheidsvoorschriften gebeuren hier in India soms arbeidsongevallen met letsels die in België niet zo veel meer voorkomen maar toch niet helemaal onbestaand zijn.
Op termijn kan er ook uitwisseling zijn van verpleegkundigen. Belgische verpleegkundigen die hier stage komen doen en omgekeerd.
Subbu, Geert en ik stappen na de meeting met een tevreden gevoel terug in de auto voor de lange terugrit naar Bangalore.
Vandaag vlogen we even heen en terug naar Mumbai = het vroegere Bombay. We hadden daar een afspraak met mensen van een coöperatieve van landbouwers. Deze coöperatieve zou aan hun leden een health Insurance willen aanbieden.
Geert gaf uitleg over hoe ze hiervoor best te werk gaan : kijken wat ze willen aanbieden, zijn er hierbij zaken die reeds in nationale systeem opgenomen zijn (om dubbele verzekering te vermijden), hoe fondsen verzamelen, hoe terugbetaling regelen,...
Voor deze voorbereidende fase kan de coöperatieve beroep doen op de studenten van Nitte Public Health waar we vorige week op bezoek waren hierover.
Vandaag bezochten we het Ramaiah Ziekenhuis. Geert had er een meeting met de vice-directeur. Ondertussen kreeg ik een rondleiding door het ziekenhuis.
Mijn gidse vertelde allerlei zaken over de werking van het ziekenhuis tijdens deze rondleiding. Ik vertelde haar hoe het er in België aan toe gaat.
Hier zijn er nog enorm grote zalen waar patiënten verblijven. Er zijn ook 2 en 1-persoonskamers voor meer begoede Indiërs die iets meer privacy willen.
Op de polikliniek valt het mij op dat er enorm veel mensen zitten te wachten. Dit komt omdat er hier nog niet op afspraak gewerkt wordt. Als mensen voor de 1ste keer naar het ziekenhuis komen dan komen ze gewoon naar de consultatie. Pas als ze voor verdere opvolging moeten terugkomen krijgen ze een afspraak.
Er is een zaal specifiek voor mensen die een cataractoperatie ondergingen. Hiervoor blijven patiënten 3 à 4 dagen in het ziekenhuis. Mijn gidse was verwonderd dat dit bij ons tijdens een dagopname gebeurt.
Maaltijden worden hier normaal niet voorzien. De familie wordt veronderstelt om eten te brengen voor de patiënt.
In India komt er nog veel tbc voor. Er is een apart loket voorzien waar deze patiënten kunnen gaan voor hun bloedafnames en medicatie.
Vandaag vlogen we terug van Mengalore (Mengaluru) naar Bangalore (Bangaluru).
We werden opgepikt door Dr Edmond Fernandes. Hij werkt voor CHD Group - Center for Health & Development. Dit is een organisatie die onder andere regelmatig naar landelijke gemeenten trekt om daar consultaties te houden en mensen te behandelen en evt door te verwijzen naar ziekenhuizen voor gespecialiseerde behandeling indien nodig. Sommige grotere ziekenhuizen doen dit ook.
We gingen gisteravond bij hem en zijn ouders thuis eten en toen bleek dat hij vandaag ook naar Bangolore vloog met dezelfde vlucht als ons.
Volgende keer als Geert komt zal Fernandes kijken om Geert mee te nemen naar zo'n Health Camp. Bedoeling is dat Geert dan info kan verzamelen om in België sponsoring te zoeken voor medisch materiaal en medicatie voor deze Health Camps.
In de namiddag gingen we met een autoriksja naar Orion Mall. Dit is het grootste winkelcentrum van Bangalore. Hier zijn alle grote merken terug te vinden, zowel Indische merken als de merken die wij ook kennen. In deze Mall komen vooral de Indiërs uit de betere klassen shoppen.
De mall bevindt zich in de buurt van Colombian Asian, één van de betere ziekenhuizen hier. De mall ligt tussen een drukke weg en een groot plein.
Dit plein doet westers aan en is ook omringd door grote dure appartementsblokken. Eén van die blokken lijkt op ons Berlamont gebouw in Brussel.
Daar gingen we eten bij een italiaan met een indian touch
Deze voormiddag hadden we een afspraak met DMS Law School. Geert wil ook hen bij het project van Shimoga betrekken (ziekenfonds oprichten) voor als er problemen opduiken ivm wetgeving en regelmentering.
In de namiddag bezochten we Nitte Nursingschool. Geert had een voorstel voor hen van Vives Kortrijk-Brugge om hier in Mengalore een opleiding Vroedkunde (midwivery) op te starten via video-lessen vanuit België.
Hier in India bestaat dergelijke opleiding zoals wij die kennen niet. Enkele Indische gynaecologen vroegen aan Geert of hij hier geen project kon opstarten hiervoor. Zij deden hun opleiding in Engeland waardoor ze met europese vroedvrouwen gewerkt hebben en die missen in India.
Indische vroedvrouwen mogen hier immers niet zelfstandig werken en moeten tijdens de arbeid van de mama constant bellen met de gynaecoloog om te vragen of ze dit of dat mogen doen.
De mensen van Nursingschool waren heel enthousiast over het aanbod.
Voetpaden kennen ze hier in de steden bijna niet. Iedereen loopt dus langs de kant van de weg naast het hectische verkeer. Oversteken is hier ook een avontuur op zich
Deze voormiddag werden we in ons hotel afgehaald door een chauffeur van Nitte KS Heyse Medical Academy. We hadden een vergadering met the head of the department Public Health ivm een project om een ziekenfonds op te richten in Shimoga. Daarna gaf Geert gaf een uiteenzetting aan de studenten rond de bedoeling van het project en hoe zij hieraan kunnen meewerken.
Deze namiddag deden we een rondrit door de stad met een autoriksja.
Vandaag vlogen we door van Bangalore naar Mengalore. Dit deden we met een bus zoals Geert zegt. Het vliegtuig was inderdaad niet meer dan een grote bus en had plaats voor 76 passagiers. Bleek dat het vliegtuig van belgische makelij was, het werd namelijk gebouwd door Bombardier, beter bekend van de treinstellen.
We vertrokken van de nationale luchthaven van Bangalore. Dat is een belevenis op zich.
Mannen en vrouwen moeten apart door de veiligheidscontrole. Reden hiervan is dat je niet alleen door een metaaldetector moet stappen maar je wordt ook afgetast met zo'n toestel (te vergelijken met klein tennisracketje). Bij de mannen gebeurd dit in het zicht maar de vrouwen moeten in een hokje stappen hiervoor.
Na een vlucht van 50 minuten kwamen we aan in Mengalore. Daar werden we opgewacht door een auto van het hotel.
Het verschil met Bangalore viel onmiddellijk op : Mengalore is kleiner, een stuk opener. Het verkeer is niet zo hectisch. Qua temperatuur is het zoals in Bangalore (34°) maar het is hier veel vochtiger was het een stuk lastiger maakt.
's Avonds gingen we eten in het restaurant van het hotel. We wilden vis. Toen kwamen ze een schotel tonen met de verschillende vissoorten waaruit we konden kiezen.
We kozen de Tiger Prawns Tandoori (Tijgerscampi's). Iets groter dan de scampi's die wij kennen.
De locale frutsoorten smaken hier ook heel anders dan bij ons thuis. Bv de Pine Apple (ananas) is hier veel zoeter en ook anders van structuur dan degene die we bij ons kopen.
graafken@india2018
