wachten ... nog even ... nog drie vóór mij, tien na mij ... wachten. Hoeveel tijd er verkwanseld wordt in een mensenleven. Afgrijselijk eigenlijk. Het is vaak niet te bevroeden. Maar de mens zou de postmoderne mens niet zijn als hij daar géén passend antwoord op gevonden had. Het komt niet eens uit zo onverwachte hoek. Nu we met z'n allen onze neus in de richting van het Oosten zetten komen ze aanzetten met met een nieuwsoortig 'mens-erger-je-niet'. Alleen klinkt het nu wat minder direct. SUDOKU. Ze duiken op in wachtkamers van amechtige podologen, in tochtige bushokjes en op perron 7 bis. Amusement voor degene die verwacht, soms nagelbijtend en zuchtend. Met een potlood en een gommetje gaan ze de tijd te lijf. Ik hoef het niet eens meer uit te leggen, iedereen kent ze, dat raamwerkje met exact eenentachtig vakjes. Krassen en tobben en vloeken, sabbelend op hun wapens. Ik kom er niet bij. Waarschijnlijk omdat het draait om de cijfers. Ik heb een hekel aan getallen en alles wat ermee te maken heeft. Het is té zeker voor mij. Waarom is 5 + 3 nooit eens 7 of 6 maar altijd 8? Hatelijk. Waarom klampen mensen zich vast aan die zekerheid? Willen we ons geborgen voelen bij 'het bewijs van een integraal'? Zo koud en kil? Ik heb er lak aan ... laat me maar wat foefelen en speculeren, al prevelend voor een hoger iets, al is het Belzebub of Bahaal. Ik geniet van het weifelen en het eeuwige wikken en wegen. Straf, niet? Voor een leerkracht economie, godbetert. Knutselt u maar lustig voort en spoor naar een nieuwe succeservaring onder de vorm van weer een gevuld raampje....
het graafschap grienen
