Ik ben Caroline Goverde
Ik ben een vrouw en woon in Stekene (België) en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 30/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Aquarels schilderen.
Afgestudeerd in Gent als Bachelor Chemie en momenteel werkende in de Grafische sector.
Emotie op papier.
16-04-2012
Veerle met broer en zus
Na vele landschappen eindelijk nog eens een portret. Deze keer van Veerle met haar broer en zus. Ik was direct verkocht door de guitige blik van haar broer en de zwoele kat-ogen van haar zus ... ik heb van iedere penseelstreek genoten bij dit werk.
In de aquarel les bij Jonathan De Vos kwam afgelopen week het onderwerp wolken aan de orde. Mijn beste resultaten heb ik als ik nat in nat werk. Hier is een klein voorbeeldje.
Dit najaar ben ik gestart met de workshop Bloemen aquarellen bij Jonathan De Vos voor beginners in de Vrije Ateliers in Sint-Niklaas. Na de zomer-curussen was ik echt gebeten door het aquarel schilderen. Landschappen vind ik boeiend om te doen. Je leert heel veel over perspectief, schaduwen kleuren enz. Maar portretten van mensen, dat vind ik zo intrigerend ... vooral als ze een emotie uiten of als de scene een verhaal schetst. Waar je met een landschap de kijker kan boeien met een impressie van de kracht en schoonheid van de natuur, zo kan je hem ook boeien met een emotie bij het schilderen van mensen. Zoals je ziet bij Ceri met haar hoed hieronder heb ik vaak een linker en rechterkant van een portret. Wat eigenlijk heel grappig is.
De gemaskerde kus. Romantische ziel dat ik ben was ik direct gegrepen door een foto van een jong koppeltje op een gemaskerd bal.
Manga Grief. Het zijn niet de mooiste strips qua tekeningen maar af en toe kunnen ze met enkele lijnen iets heel essentieels weergeven. Zoals de emoties die voor mijn beleven bij Manga altijd super uitvergroot lijken.
De gefrustreerde man. Je hebt zo van die dagen he dat je de haren van je hoofd wilt trekken. We herkennen het allemaal wel al zullen we als volwassenen veel minder deze emotie uiten als we ze voelen. Tenminste dat ervaar ik toch als ik naar mijn collega's kijk op het werk en er zit even iets niet mee. Of je hebt gewoon een klote dag. Nu hangt deze bij mij in de hal en ik vind het heerlijk als ik 's avonds thuis kom en mijn jas weghang om naar hem te kijken en te zeggen "... zo, was het voor jou ook zo een klote dag?! " en dat brengt telkens weer een glimlach op mijn gezicht en meteen valt alle stress af en ik voel me zelfs eventjes getroost ...
