|
Mijn eerste blog... Grappig, zoveel te vertellen en geen woord dat eruit wil komen. Hoe noemt men dat... euh.. zenuwen? Toch niet zenuwachtig om te bloggen zeker. Tja, blijkbaar toch wel.
Tegenwoordig begeven mijn zenuwen het voor 't minste geringste. Men heeft gelijk. Ik moet meer onder de mensen komen, want mijn zelfzekerheid gaat echt de verkeerde richting uit. Awel, dan ben ik nu echt met een positieve daad begonnen, en.... volhouden is dan ook de boodschap! Er elke avond even een gewoonte van maken om neer te schrijven hoe mijn dag is geweest, eender hoe of wat, klinkt het niet , dan botst het maar.. Nog zoiets... Waarom jezelf aantrekken wat de mensen van je denken? Misschien denken de mensen gewoon niet aan je, op dat moment. Maar als het dan toch zo is, moet je jezelf daar toch niets van aantrekken zeker. Weer die onzekerheid. Misschien vinden ze je wel goed! Waarom jezelf zo onderschatten? Toch maar iets vervelend hoor, zo twijfelen aan jezelf. Tenslotte heeft elke mens een bepaalde unieke waarde, ieder op zijn eigen manier. Net zoals dat ieder zijn eigen schoonheid heeft, en ja .. het kan natuurlijk wel zijn dat je het bij de ene wat beter ziet dan bij de andere. Persoonlijk, vind ik het zeer plezant om die unieke en mooie eigenschappen te ontdekken bij de mensen. En zeg nu zelf, als we allemaal hetzelfde zouden zijn, zou het maar een saaie boel zijn , niet? En wat is saai...? Dat is ook voor elk van ons dan weer anders.. Het is maar hoe je het bekijkt hé. Er zijn mensen die die de neiging hebben om alles, of toch bijna alles, negatief bekijken, bv.: die zouden kunnen zeggen: Man, man, man toch... Wat een weer is dat nu? Regen, regen en nog eens regen.. Waarbij een andere kan zeggen: Goed zo, laat de regen maar komen, dan hoef ik de planten geen water meer te geven. Dat klinkt toch wel een stuk positiever en veel beter in de oren.. Ikzelf zou zeggen: Oh fijn, het regent.. Ga even mijn regenkledij aantrekken en maak een flinke wandeling.. Want ik word rustig als ik in de regen wandel... Echt waar! Zo gebeurd het namelijk regelmatig dat ik samen met mijn zoon lange wandelingen maak, in de regen, waarbij we dan meestal hele diepe gesprekken hebben, maar dat zijn voor mij althans de leukste gesprekken. Zo leer je mekaar heel goed kennen, plus dat het die momenten zijn die je zo dierbaar hebt.. Ik spreek natuurlijk weer voor mezelf uiteraard. Maar, als je dan voldaan thuis komt en je trekt je natte kleren uit, zet je even in de zetel met een tasje thee of koffie, of misschien wel warme chocomelk, wel daar kan ik echt pas van genieten. Terugdenkend aan wat je samen hebt lopen filosoferen.. Dat zijn toch leuke herinneringen..
Het mooiste wat 2 mensen kunnen doen, zonder zich druk te maken over hoe de andere over hem denkt. Gewoon jezelf zijn, zeggen wat je denkt en openstaan voor andere opinies. Zo kan ik wel uren doorgaan...
|
...de eerste stap is al gezet, suPer fantastisch, xjes
