xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik ben een zondaar, tot veel goeds in staat; heb met dat laatste al een begin  gemaakt en ben van plan daar tot de laatste snik mee door te gaan.

 Dat is heel wat leuker dan de hopeloos verdoemde, vleugellamme  zondaar die moet afwachten tot ‘God’ zover is.

Blijft de vraag “hoe werd of word je zondaar “, dus vanaf je geboorte, zogezegd ‘van nature’. Waren we eerst geen zondaar en zijn we dat later geworden, of zijn we dat per se ?

Als we het geworden zijn, is het te veranderen; in het andere geval is er niks aan te doen en zitten we vast in de put.

Bij de een is er hoop; bij de ander is het hopeloos.

Vraag: wat doet een mens – of wie of wat dan ook – als individu in een wereld waaraan hij machteloos is onderworpen? De voorstanders van dit soort wereld troosten zich met het verzinsel dat een ander het voor ze opknapt. Niet vergeten,  dat je door diezelfde ‘redder’ eerst als zondaar, enz. bent geproduceerd ! Die moet zich logischerwijs hebben vergist en is, toen  hij/het dat inzag, de zaak daarna  weer recht gaan zetten, tamelijk onhandig door zijn bloedeigen zoon te kruisigen....

Wie het zonder deze “troost” wenst te doen, is toe aan de vraag waarom hij/zij er is, al of niet als zondaar.

Vragen houden ons net zo lang bezig tot we een eigen bevredigend antwoord hebben gevonden.

Op alle zinnige vragen zijn zinnige  antwoorden – een vraag zonder antwoord heeft geen bestaan....Bij een oppervlakkige vraag hoort een oppervlakkig antwoord; een diepgaande vraag roept een diepgaand antwoord op.

Als het gaat om wezenlijke vragen kunnen we in overgenomen, tweedehands antwoorden geen voldoening vinden; we zullen de ware antwoorden zelf moeten ontdekken. Dat komt omdat het echte leven onomkoopbaar is, onvatbaar voor corruptie, door geen bedrog te misleiden en geen cadeautjes uitdeelt aan “bevoorrechten”. Ik sluit me aan bij Boeddha, Spinoza, en consorten die zeggen dat we het allemaal in onszelf kunnen vinden, zonder tussenpersoon, omdat we het Al al zijn en dus alles al ‘weten’.

Allons, en route!