Het leven begint pas echt menens te worden

als je er met woorden niet meer terecht kunt

als die allemaal versleten en verbruikt zijn.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

In De Grote Stilte – en op andere heilige plaatsen,

hebben ze alle woorden voor de vele overbodige gedachten afgeschaft.

Je hoeft niet meer te zeggen  “ik heb je lief”, want dat doe je natuurlijk sowieso.

In die stilte ben je gekomen omdat de strijd tegen je ‘andere zelven’ voorbij is.

Allen die in de grote stilte zijn, weten wat je bent overkomen met je naaste en al het andere.

Uitleggen hoeft niet meer ; iedereen heeft hetzelfde meegemaakt, overdacht en begrepen, het  miskend zijn, het  bewonderd  en geliefd worden- alles.

Nu rest nog de strijd van man tegen man met jezelf.

Zo troostte Walt Whitman zich;

Mijn werkelijke verdienste houd ik voor mezelf,

Ik weiger uiting te geven aan wat ik echt ben.

Omvat  werelden, maar probeer nooit

mij  te omvatten.

Jouw schitterendste  en beste weet ik te waarderen

door  eenvoudig naar je te kijken.

Schrijven en praten zijn geen bewijs voor wat ik ben.

Ik draag de volheid van bewijs en al het andere, 

in mijn gezicht.

Met een stille wenk van mijn lippen

breng  ik de scepticus totaal in verwarring