In de theosofie wordt er voortdurend de nadruk op gelegd om de ideeën, gedachten, leringen van de Oude Wijsheid in praktijk te brengen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wie niet verder gaat dan alleen maar het verstandelijk opnemen daarvan, komt niet vooruit. Verliest bovendien alles weer aan het eind van zijn levenstocht.Het persoonlijke verstand dat aardsgericht is, kun je niet meenemen; het blijft in de wachtkamer voor gebruik in een volgend aardeleven. Het schijnbare, vluchtige, oppervlakkige succes van het moment, laat ons met lege handen achter als ons door de hogere wet gevraagd wordt: “Wat heb je met je leven gedaan?”, of “Wat heb je bijgedragen aan het blijvende, dat wat niet door tijd en verderf kan worden aangetast?”

En hoe ziet de wereld er uit die we gezamenlijk maken? Mij lijkt het alsof we met z’n allen in de film zitten met de schrijnende titel: “De schaamteloze uitbuiting van de schatten van deze wereld en de fatale gevolgen daarvan”. De vraag of we zullen stikken, verdorsten, of vergiftigd zullen eindigen, wordt door serieuze denkers in alle ernst gesteld.

Één ding staat vast: individueel en collectief zullen we de gevolgen te verwerken krijgen van ons doen en laten. Die gevolgen zullen zijn precies zoals we die gemaakt hebben : vreugdevol of smartelijk. In een betrouwbaar universum, waarvan rechtvaardigheid de grondslag is, kan dat niet anders.

“Bezint, eer ge begint”, is een aardige tekst om in de kraamkamer op te hangen.

Wat doen we met ons leven? De keus is aan ieder van ons. Nemen we ons lot zelf in handen, of ‘laten’ wij ons leven?

Wie zelf wil sturen, gaat op zoek naar het blijvende, verzamelt schatten van onsterfelijkheid, werkt voor het koninkrijk der hemelen en krijgt de wereld als geschenk. Wie anderen laat sturen, werkt voor een verloren zaak, is als een herfstblad in de wind, zijn hebben gaat verloren.

De zelf-verzamelaars zullen zijn wat ze zoeken: blijvend.