Ik zag Amanda bij de notaris, ze was beeldschoon. We kregen de assen van Tuck en moesten die samen uitstrooien. Daarvoor moesten we naar zijn huis gaan en meenemen wat we wouden. Toen we bij het huis waren aangekomen begonnen we te praten. Er was wijn en we schonken ons een glas is. Er waren twee biefstukken en groenten. we besloten die op te eten om nog wat bij te praten. Amanda vertelde me dat ze een man had en kinderen. Ze had veel problemen in haar huwelijk en was nog altijd verliefd op Dawson, de dag dat ze met haar man rouwde, had ze gewild dat Dawson in zijn plaats naast haar stond. Ze bleven daar overnachten en sliepen samen. Hun liefde bij beiden nooit weggegaan. Ze hielden nog allebei van elkaar. Amanda had haar man bedrogen, dat besefte ze maar al te goed. Toen ze terugkeerde naar huis vertelde ze alles aan haar man. Haar man snapte er niets van en ging weg. Amanda belde naar Dawson, die nam niet op. Op dat moment had Dawson een gevecht met zijn broers, hij was bijna overreden geweest door een trein en had zijn broers op de grond geslagen. Hij belde een ziekenwagen en toen, op dat moment schootte zijn eigen vader hem dood. Toen Dawson dood was, kreeg de zoon van Amanda een ongeluk waardoor hij een harttransplantatie nodig had. Toen Amanda hoorde wat er gebeurd was met Dawson stortte ze neer. Ze wou met hem de rest van haar leven delen maar dat ging niet meer, Dawson was dood. De zoon van Amanda werd groter, op een dag belde Amanda's zoon en hij zei dat hij de naam gekregen had van zijn donor. De naam was 'Dawson Cole'. Toen ze dat hoorde begon ze te wenen. Dawson leefde verder, verder in haar zoon, haar zoon droeg het hart van haar eerste, echte liefde.
Alles ging mis, ik had ruzie met Amanda over wat er gebeurd is op het huwelijk van haar zus en mijn broers hadden mij gezien in de stad en zeiden dat papa me ging doden als ik niet terug naar huis ging. Ik ging niet terug naar huis gaan, nooit! Het was zelfs geen thuis, het was een marteling om naar daar te gaan, nooit ging ik terug gaan. Ik was zo in de war, ik dacht aan Amanda, wat de vader had gezegd. Ik was geen goede jongen voor Amanda, daar had hij gelijk in, ik was niet goed genoeg voor haar, ze verdiende iemand beter. De vader had gelijk. Amanda en ik hadden veel ruzie over dat onderwerp. Ze wou dat ik bij haar bleef maar dat kon ik niet, toch besliste ik om met haar en een ander koppel naar een schoolfeest te gaan. We waren alle 4 bij Tuck en trokken foto's. We vertrokken en reden weg. Halverwege besefte ik dat ik Amanda's bloemen vergeten was, we keerden terug en toen kon ik niet geloven wat ik zag. Tuck zijn tuin was kapotgereden door een grote auto, overal waren er sporen van de autobanden te zien, Tuck lag op de grond met bloed aan zijn hoofd. Ik liep naar Tuck en toen ik me omdraaide zag ik mijn vader en mijn broer. Een gevecht begon, ze hadden een geweer bij, ik probeerde het te grijpen. Dat lukte nie ik trok eraan en toen gebeurde er iets vreselijks. Iedereen hoorde een harde knal en daar zag ik, mijn vriend naar beneden stortten. Ik, Dawson Cole had hem vermoord, gedood, doodgeschoten. Ik vloog de gevangenis in, dat vond ik niet erg, ik verdiende het, het was mijn fout. Een ongeluk dat door mij gebeurd was en ik zal mezelf dit nooit kunnen vergeven.
Alles was veranderd. Ik had geen contact meer met Amanda, ze bezocht me gedurende een jaar in de gevangenis, ze wou niet dat ik haar ging verlaten ze wou wachten op me. Dat was geen goed idee, ik zag haar één keer in de gevangenis en toen zei ik vaarwel. Ik heb ze toen nooit meer gezien. Iedere keer dat ze kwam zei ik dat ik haar niet wou zien. Toen ik vrijgelaten werd ging ik werken op een olieplatform op zee. Er waren al veel ongelukken gebeurd en ik moest al een paar keer dood zijn, maar iedere keer was er een mirakel gebeurd waardoor ik nog leefde. Toen ik plots gebeld werd door een notaris veranderde alles, Tuck was overleden. Ik was verdrietig, ik had niet veel contact meer met Tuck maar ik stuurde hem nog regelmatig brieven. Toen ik enkele weken later naar zijn huis ging, kwamen alle herinneringen terug. Toen hoorde ik een auto, ik liep uit de schuur en zag ze weer, Amanda, 21 jaren laten, nog altijd even mooi als vroeger. Onze blikken kruisten elkaar en we wisten even niet wat te zeggen. Uiteindelijk zei ze dat ze morgen naar de notaris moest gaan. Ik moest daar ook naartoe, we gingen elkaar terugzien. Toen ze weg was bleven mijn gedachten bij haar.
Het was een grote dag voor de zus van Amanda, ze ging trouwen. Ik was uitgenodigd voor de trouw en Amanda was daar heel blij om. Ze liep naar me toe en ik tilde haar op. We dansten en genoten van de goede sfeer. Tot het moment aangebroken was dat de vader mij apart riep. We gingen naar een hele grote schuur, die ik niet kon vergelijken met die van Tuck. In de schuur stonden tientallen auto's, natuurlijk wist ik het jaartal van de auto's en het merk en de vader van Amanda was onder de indruk. Hij begon te praten over de toekomst en wist dat ik verder wou studeren. Amanda had het dus aan haar vader verteld. Ik zei dat ik het nog niet zeker wist. De vader kon de oorzaak al bedenken. Geld. Op een heel diplomatische manier wou hij me omkopen: hij bood me een hele grote som geld aan en in ruil daarvoor mocht ik Amanda niet meer zien en moest ik het uitmaken. Er was geen sprake van dat dat ging gebeuren, ik liet me niet omkopen. Ik zag Amanda veel te graag. Toen de vader me zijn cheque toonde en een shotje alcohol aanbood scheurde ik de cheque voor zijn gezicht in twee en ik spuwde de alcohol op één van zijn auto's. Ik reed razend snel weg en Amanda liep achter mijn auto, ik keek niet om en reed gewoon verder.
Mijn naam is Dawson, Dawson Cole en neen, ik ben er niet trots op. Ik wil niet dat mensen weten dat ik één van de 'Coles' ben. Ik ben niet zoals hun, geweldadig, gevaarlijk, drugsdealer, alcolieker... Ik schaam me voor mijn familie. Gelukkig heb ik nog een lichtpuntje in mijn leven, namelijk Amanda. Het mooiste meisje van de stad. Toen ze me mee uitvroeg, we een date hadden en ze me kustte was het de mooiste dag van mijn leven. We waren onafscheidelijk op de middelbare school en smoorverliefd. Ze was het zonnetje in mijn leven. Jammer genoeg kon ik haar nooit meenemen naar mijn huis door de schuld van mijn wrede familie. Toen mijn vader me weer sloeg, zei dat ik niets was, was ik het beu en besloot ik om weg te gaan. Ik stapte door de straat met mijn boekentas en het begon hevig te regenen. Ik zag een schuur en kroop door een raam naar binnen. Ik bleef er overnachten maar toen ik wakker werd zag ik dat een meneer een geweer naar mij richtte. Die meneer heette Tuck. Hij leek boos maar liet me ondanks mijn slechte naam toch bij hem verblijven. Zelfs al was het op een kampeerbedje in de schuur was ik toch heel blij dat ik een verblijfplaats had. Tuck had een kapotte auto en ik wist die te herstellen. Hij was er heel blij om. Ik was blij dat ik iets over auto's wist en hem kon helpen.
The Best of Me 
Alles ging mis, ik had ruzie met Amanda over wat er gebeurd is op het huwelijk van haar zus en mijn broers hadden mij gezien in de stad en zeiden dat papa me ging doden als ik niet terug naar huis ging. Ik ging niet terug naar huis gaan, nooit! Het was zelfs geen thuis, het was een marteling om naar daar te gaan, nooit ging ik terug gaan. Ik was zo in de war, ik dacht aan Amanda, wat de vader had gezegd. Ik was geen goede jongen voor Amanda, daar had hij gelijk in, ik was niet goed genoeg voor haar, ze verdiende iemand beter. De vader had gelijk. Amanda en ik hadden veel ruzie over dat onderwerp. Ze wou dat ik bij haar bleef maar dat kon ik niet, toch besliste ik om met haar en een ander koppel naar een schoolfeest te gaan. We waren alle 4 bij Tuck en trokken foto's. We vertrokken en reden weg. Halverwege besefte ik dat ik Amanda's bloemen vergeten was, we keerden terug en toen kon ik niet geloven wat ik zag. Tuck zijn tuin was kapotgereden door een grote auto, overal waren er sporen van de autobanden te zien, Tuck lag op de grond met bloed aan zijn hoofd. Ik liep naar Tuck en toen ik me omdraaide zag ik mijn vader en mijn broer. Een gevecht begon, ze hadden een geweer bij, ik probeerde het te grijpen. Dat lukte nie ik trok eraan en toen gebeurde er iets vreselijks. Iedereen hoorde een harde knal en daar zag ik, mijn vriend naar beneden stortten. Ik, Dawson Cole had hem vermoord, gedood, doodgeschoten. Ik vloog de gevangenis in, dat vond ik niet erg, ik verdiende het, het was mijn fout. Een ongeluk dat door mij gebeurd was en ik zal mezelf dit nooit kunnen vergeven.
Alles was veranderd. Ik had geen contact meer met Amanda, ze bezocht me gedurende een jaar in de gevangenis, ze wou niet dat ik haar ging verlaten ze wou wachten op me. Dat was geen goed idee, ik zag haar één keer in de gevangenis en toen zei ik vaarwel. Ik heb ze toen nooit meer gezien. Iedere keer dat ze kwam zei ik dat ik haar niet wou zien. Toen ik vrijgelaten werd ging ik werken op een olieplatform op zee. Er waren al veel ongelukken gebeurd en ik moest al een paar keer dood zijn, maar iedere keer was er een mirakel gebeurd waardoor ik nog leefde. Toen ik plots gebeld werd door een notaris veranderde alles, Tuck was overleden. Ik was verdrietig, ik had niet veel contact meer met Tuck maar ik stuurde hem nog regelmatig brieven. Toen ik enkele weken later naar zijn huis ging, kwamen alle herinneringen terug. Toen hoorde ik een auto, ik liep uit de schuur en zag ze weer, Amanda, 21 jaren laten, nog altijd even mooi als vroeger. Onze blikken kruisten elkaar en we wisten even niet wat te zeggen. Uiteindelijk zei ze dat ze morgen naar de notaris moest gaan. Ik moest daar ook naartoe, we gingen elkaar terugzien. Toen ze weg was bleven mijn gedachten bij haar.
