Ik ben Ayla. Ik ben jong. Woonachtig in West-Vlaanderen. Ik ben student en piercer (nog in opleiding). ----- Mondig. 16 piercings overal rond. In een serieuze relatie. Wit -en zwartharig halfgeschoren hoofd. 1m65 pure furie (+ 10cm plateauzool). Extravagant op alle vlak. -----
Struikelende voeten op pluizig tapijt, je archaïsche glimlach zonder respijt, vicieuze kringetjes trekkend in stof, onze tuin der lusten met niets dan lof.
Heupen vallend op een hitsige ritmiek, profane liefde, een tekort aan ethiek, nasale stemmen op monotone muziek, niets dan jarretels en ranzige romantiek.
Jij de winnaar, ik de trofee, naakt met alleen een lederen collier, kantelend lichaam gebroken op hout, huid van suiker en lippen van zout.
Grijpende handen in je warrige haar, pijnlijke knieën zonder enig bezwaar, ledematen onzichtbaar gebonden aan jou, als ik mijn lichaam om het jouwe vouw.
Anonimiteit verzekerd, voor nu en altijd, geen naam, een onbekende leeftijd, jij, minnaar, mijn goddelijk bezit, tot op vandaag aan elkaar vastgeklit.
Mocht u geen zin hebben dit alles te lezen, stel ik voor dat u naar beneden scrollt en overgaat naar het "in het kort"-titeltje die waarschijnlijk stukken interessanter zal blijken te zijn dan deze lange, droge epistel.
Ik weet niet in hoeverre men het boeiend vindt om een autobiografisch stuk te lezen, en het is een van die zaken waar ik uitermate graag achter zou komen. Want zelf ben ik slechts geïnteresseerd in de persoon achter een auteursnaam (van een boek, een gedicht, eender wat) als zijn of haar werk mijn belangstelling en nieuwsgierigheid weet te wekken en zo benieuwd maakt naar wat voor een mens verscholen gaat in deze goedgekozen woorden en gemoedsbewegende letters. Zodus hoop ik dat mijn identiteit ook weet de aandacht te wekken.
Ik ben geboren en getogen in een middelgrote stad, waar ik nu slechts op luttele minuten vandaan woon. Ik was een emotioneel onstabiel kind met een scala aan problemen, die voornamelijk te situeren waren op school. Boeken lezen was mijn enige vorm van bezighouding tijdens de pauzes gezien ik (variërend van de periode) weinig of geen vrienden had. Ookal is vriendschap nogal relatief voor een kind - het delen van een Prince koek werd namelijk al aanschouwd als de ultieme daad van kameraadschap in die tijd - was het toch iets die mijn leven beïnvloed heeft. Niemand die in zijn kinderjaren alleen was zal daar geen tekenen van dragen in zijn later leven. Maar what doesn't kill you makes you stronger.
Ook de eerste twee jaren van de middelbare school verliepen op zijn minst gezegd stroef. Weeral eens werd ik de sociale pariah bij uitstek en de vrienden die ik wel had waren op zijn zachts uitgedrukt fout. Ik sukkelde in een depressie voor een kleine drie maanden.
Ik ben er volledig en zonder complicaties bovenop gekomen en geworden tot de (ookal zeg ik het zelf) sterke persoonlijkheid die ik nu ben. Ik ben een extravagante, positief ingestelde criticaster die nooit een blad voor de mond zal nemen. En hoewel mijn leeftijd niet zou mogen beïnvloeden hoe er geoordeeld wordt over wat ik schrijf, moet ik toegeven dat ik deel uitmaak van de allereerste nineties-generatie.
In het kort
Ik heb een slechte kindertijd gehad. Ik ben jong. Ik ben flamboyant. Ik ben ijdel. Ik ben optimistisch.
