In wat voor een wispelturige wereld leven wij? Telkens weer, wanneer ik me de gelukzalige bedenking maak op een wolk te zweven -een wolk van levensgenot, vreugde-, lijkt men gedoemd om neer te dalen. Net als een overmoedige Icarus. Mooie liedjes duren niet lang, en zo zit het leven nu eenmaal in mekaar. Het werkt frustrerend als zulke voormalige mooie liedjes ook nog eens uitgewist zijn door de actoren van toen. Dansend en drinkend staan ze daar. Hun emoties onderdrukkend, of liever: negerend. En bovendien denkend dat ze opnieuw vat hebben op de wereld, en zich dat tikkeltje meer extravagant gedragen dan gewoonlijk. Op de koop toe lijken ze uw oprechtheid dan nog kwalijk te nemen ook. Het werkt enorm frustrerend ja, enorm.
Misschien wordt het wel eens tijd om een soort van definitieve kanttekening te maken. Is dit het allemaal nog wel waard? Moet ik me telkens weer laten opnaaien, om nadien de kwalijke gevolgen ervan te ondervinden? Blijkbaar wel. Ik hink op 2 gedachten. Genekt door mijn eigen oprechtheid ben ik op zoek naar nostalgie, en lijnrecht daar tegenover kan ik wel degelijk léven. Je m'en fou. Een arrogante uitspraak, doch zo tekenend. Misschien moet ik het inderdaad over een andere boeg gooien. En een keertje zélf het heft meer in handen nemen. Maar ook hier lijkt men weer voorbestemd te falen. Eens je verandert van visie, van gedrag; lijk je je persoonlijkheid te willen ontvluchten. Terwijl deze nu net niét te ontvluchten valt. Er is niets aan te doen. Ik ben wie ik ben, and I'm fucking proud of it! Klinkt zeer strijdvaardig, maar geloof me, rekening houdend met de laatste periode is de term strijdvaardigheid absoluut op zijn plaats. Zij die het goed menen, zullen dat beamen. Ik ervaar het toch zo.
Après nous, le déluge...
Wat een heerlijk citaat, ik kan er niet van over. De man die dit bedacht heeft, verdient eindeloos respect. Relativering alom, typisch voor het leven. Het leven is één en al relativering. Na verloop van tijd vervaagt alles wel. En da's misschien zo slecht nog niet. Hiervoor ben ik inderdaad bereid te strijden. Ondertussen kijken je naasten bevestigend toe, met een oprechte tevredenheid aanschouwen ze jouw way of life. Net als schrijven lucht dat enorm op. Het geeft je een gevoel van voldaanheid, een gevoel van respect, een gevoel van relativering.
Het voelt zeer onwennig aan, een leven als vrijgezel. Er is niet meer elke dag die bevestiging, de onmiddellijke toegeving aan uw verlangens. De ene dag lijkt het een makkelijk te accepteren concept, de andere dag lijkt het onoverkomelijk. Een never ending story. Ik haat zulke woelige tijden. Ik haat het om telkens weer geconfronteerd te worden met dezelfde persoon in mijn gedachten. Ik haat het om mijn aandacht te laten afleiden hierdoor of om mijn energie erin te steken. Het is een kwestie van wisselende gevoelens, vallen en opstaan. Toch is dit alles ondergeschikt aan één gedachte. Een allesbepalende gedachte die het me tijdens de vallende periode makkelijker maakt...
Ik ben oprecht verbaasd. Vooraf leken mijn gedachten mijn gevoelens nooit te kunnen overtreffen. Gevoelens zijn wat ze zijn; eerlijk, confronterend, kortom: bijzonder. Het is prachtig om aan je gevoelens te beantwoorden, om ze te bevestigen, om eraan toe te geven. Alles loslaten, en afgaan op uw intuïtie. Op de noden die onze geest zo weergaloos teisteren. Maar het blijft niet duren. Nadien is het des te pijnlijker om in te zien dat die concrete gevoelens werden beantwoord, en dat het zich nu niet meer op die manier kan voltooien. Het is onmogelijk om dit zelf in de hand te hebben. Een gevoel verdwijnt immers niet zomaar. Het blijft borrelen zoals een kokende vloeistof. Ondanks het feit dat het op haast sarcastische wijze op de loer ligt te waken, is het klaar om overgegoten te worden. Het kwelt. Want het blijft maar borrelen. Het dringt aan. Het heeft u volledig in haar macht. Het toppunt is dat het per slot van rekening de keuze aan u laat. Eraan toegeven of niet. It's up to you. In beide gevallen overwint het gevoel. Een toegeving zorgt voor een nieuw, herhaald proces dat zich manifesteert in een nog groter gevoel; een volharding zorgt voor een blijvend gevoel.
Het gevoel lijkt onoverwinnelijk. Ware het niet dat er nog een verstandelijke redenering mee gepaard kan gaan. Een redenering die een gevoel op lange termijn kan lam leggen. Als de bron van het kokend nat weggenomen wordt, is er bijgevolg geen reden meer tot koken. Geen reden meer tot kwelling, geen reden meer tot ongewilde aandrang, geen reden meer tot afhankelijkheid. Een ontzettend harde theorie is het. Een harde, gevoelloze theorie. Nog confronterender dan het gevoel zélf. Het is een destructieve opdracht, om tot een constructieve oplossing te komen. Althans dat is de bedoeling. Het resultaat blijft me immers een raadsel. Net als de vraag of de motivatie wel gegrond is.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het geen vlucht is, dat mijn geest het niet als een té destructieve weg ervaart. Ik ben immers uitgeput aan het ondernemen van pogingen om de destructiviteit uit te wissen. Wederom ligt er iets op de loer in het ongewisse. Ik kan niet zeggen wat of hoe. Het geeft een borrelend gevoel, alsof het aandringt en wil weten wat de toekomst zal uitwijzen. We zien wel wat het brengt.
Zeer bizar. Ik zoek aan de hand van een webpagina mijn doen en laten even neer te typen. Twee jaar geleden had ik dit soort zaken veeleer als decadent aanschouwd. Hoogstens een keer stilstaan bij de gang van het leven, om het op een ietwat filosofische wijze uit te drukken. Maar een mens verandert. En ik vorm daar overduidelijk geen uitzondering op. Onderhevig aan de omstandigheden lijk ik de zaken telkens van op een afstand te willen benaderen. Het in vraag stellen van vanzelfsprekendheden om uiteindelijk de bevestiging ervan te ondervinden. En stiekem te glimlachen, want aanvankelijk besef je het nauwelijks. De impact van zulk een banaal stukje tekst op je eigen persoon. Ik gaf het al aan in mijn korte inleiding. Maar finaal doet het iets met me. Het doet deugd, het lucht op. Heerlijk om de dingen te plaatsen waar ze horen geplaatst te worden. Zélf de dingen relativeren, zonder het -doch vaak bemoedigende- oordeel van één van uw naasten.
Toch mag dit geen vlucht zijn. Vluchten betekent u begeven naar een onbekende plek. Het ongewisse. En nét dat is zeer gevaarlijk. Telkens weer worden we immers met de neus op de feiten gedrukt. De ene keer al wat harder dan de andere, maar we worden er niet van gespaard. Waar ik nu eigenlijk naartoe wil, is niét zo'n hoop teksten waarvan de meligheid eraf druipt (ongetwijfeld zal dat er wel is van komen hoor). Maar telkens een gecontroleerde poging ondernemen om toch éven te ontsnappen aan de harde realiteit. En deze is enorm ruim, vandaar ook mijn interesse. Het kan gaan over 1001 dingen, en toch gaat het over de dingen des levens. Anders zou het geen realiteit zijn. De verdieping van de zaken die U aangaan. Boeiend, toch?
Ik zei het reeds: het lucht op. Op die manier waait er weer eens een nieuwe wind. Goed bezig denken we dan weer. Hopend dat deze weg ook effectief een oplossing kan bieden. Want ondertussen moet u het principe reeds kennen: vluchten betekent ondervinden, soms ook botsen. En dat is uiteraard het vermijden waard. In plaats van gecontroleerd te worden, is dit een manier om te controleren. Ik denk dat ik mijn doelstelling gecreëerd heb. Het klinkt zeer uitdagend voor een blog, licht provocerend zelfs. Maar het is zo typerend. Het is immers vergelijkbaar met de levenssituatie. Het volgen van een ingeslagen weg is niet evident. Maar het moet ergens naar leiden. Het kan een hulpmiddel zijn, of ook niet. Laat me er niet teveel in ontsnappen. Wat komen moet, dat komt.
Gegroet. Ondanks het feit dat niemand weet wat deze blog zal brengen, ben ik er na lang aarzelen dan toch maar mee begonnen. De grootste motivatie is de opluchting. Of dat wil ik er althans mee bereiken. Schrijven doet deugd, het brengt me in een soort sfeer van afstand en relativering. Als student sportkot lijkt me dit een goeie manier om de ban van drukte en alomtegenwoordigheid te doorbreken. Als U eveneens niet kan weerstaan aan de drang om te reageren, go ahead...
