We zijn uitgenodigd in de Westhoek, bij Christine...met de mobilehome mogen we parkeren in haar tuin, tussen de prachtige planten en bloemen in hun volle ornaat...het is midden zomer.
Ze ontvangt ons hartelijk op haar terras met een aperitief en een hapje...en wij content..
Christine woont op amper 500 m van de Sixtus-Abdij in Westvleteren waar ze het beste bier aller tijden brouwen...mmm, een boogscheut verwijderd van de godendrank...we kunnen te voet, geen risico...
"De Vrede", de paters hadden geen betere naam kunnen verzinnen om hun bier ten berde te brengen in de ruime zaal met een zonovergoten terras waar de mensen genieten van hun trappist, wat is het heerlijk vertoeven...santé...
De Westhoek is mijn favoriet, de kronkelende baantjes door de natuur, de stilte van het land, het nog steeds voelbaar verdriet ven de duizenden gesneuvelde soldaten in erbarmelijke omstandigheden voor de vrede van het vaderland...respect...
Ook de gastvrijheid van de mensen met hun sappige taaltje die je hoort op de terrasjes spreken me aan...
Westvleteren, Poperinge, Watou, Westouter, Loker, Dranouter...Kemmel, om er een paar te noemen...het brengt mijn ziel tot rust.
We hebben een paar instrumenten mee gebracht, we gaan zingen voor de menschen van ten lande, zoals Willem Vermandere het verwoord...de muziek is hier nooit ver weg, het zit ergens...
Traveling Men on the road...
Bedankt Christine...voor de mooie dagen, geniet mee op youtube: Zomer in de Westhoek...klik op de bijlage
Bij de foto's van onze reis door Portugal heb ik een song gecomponeerd...kwestie van een beetje sfeer.
Vanuit Eeklo worden negen off-road motoren op transport gezet richting Porto, samen met onze bagage, een week voor ons vertrek.
Wij reizen later, met het vliegtuig vanuit Charleroi...doch we slagen er in om onze vlucht te missen. Dan maar een overboeking op dezelfde dag, met de taxi naar Zaventem waar we alert genoeg zijn om niet een tweede keer onze vlucht te missen.
Eens in Porto worden de motoren afgehaald en een busje gehuurd waar we de mobiele keuken en de bagage in vervoeren.
De reis kan beginnen, door het noorden van Portugal naar Salamanca, de Douro vallei, dan zuidwaarts naar Guarda en vervolgens naar het westen: Aveiro, dan noordwaarts terug naar Porto.
Onze reis in een notendop door het prachtige Noord Portugal, off-road...door bergen en dalen, bossen en water...een aanrader voor al wie het graag wat ruiger doet...
06.00 Am, we hebben een houten kop...slechts een paar uur geslapen maar geamuseerd , de wekker blijft maar zijn werk doen.
Stilaan komt er beweging in onze kamer, vandaag moeten we terug naar ons thuisland...we worden er verwacht voor de volgende missie.
09.00 Am, het vliegtuig taxiet naar de startbaan...onze reis zit erop, een paar minuten later klieft de vogel zich een weg naar hogere sferen, op weg naar Newark voor een tussenlanding.
Naast mij zit een vrouw afkomstig van Israël, onderweg probeer ik te converseren maar het lukt niet echt...via een vertaler, ja toch redelijk.
Na een uur of zes pleegt de piloot een nogal ruwe landing, beetje heen en weer geslinger door de harde wind...hij krijgt applaus.
De volgende vlucht brengt ons na een uur of zeven door de nacht terug op vertrouwde bodem, door het verschil in tijd van 9 uur, de twee lange vluchten en het wachten in de transit zone van Newark zijn we 24 uur verder...het regent in Brussel, temperatuur 10 °.
Het was een zeer mooie reis, één om over te schrijven en zeker om te onthouden...
Ik dank Jan, Bart en Piet voor deze leuke ervaring...het was de moeite...
SANTA MONICA - BEVERLY HILLS - HOLLYWOOD - PASADENA
Vandaag bezoeken we Beverly Hills en Hollywood, het ligt in de buurt en dit moeten we toch gezien hebben nu we er zo dicht bij zijn.
Het is rond 08.00 u wanneer we onze motoren uit de ondergrondse garage halen, het weer is formidabel...de zon staat reeds hoog aan de hemel als we de boulevard richting highway op rijden.
De filmsterren stad ligt bezaaid met moderne kastelen, enorme villa's en tuinen om u tegen te zeggen...de wegen in Beverly Hills zijn net parken. Alles wordt er piekfijn onderhouden, het doet me denken aan de golfterreinen of de Canadese kerkhoven hier bij ons...onberispelijk.
We nemen ons ontbijt onder gigantische affiches van de allernieuwste movie's, in de verte prijkt op de heuvel : HOLLYWOOD.
Een eindje verder ligt de fameuze Walk of Fame met de sterren van de heuse filmhelden en andere beroemdheden alsook de Universal Studio's...een bezoek waard.
Echter hebben we niet zoveel tijd, we moeten nog een eindje travelen...eerst terug naar het "Hotel Carmel" om onze bagage op te halen.
We rijden terug naar Pasadena - Arcadia, de laatste rit met de motor alvorens hem terug te geven aan de compagnie waar we hem gehuurd hebben...klaar voor de volgende avonturiers.
Zowat anderhalf uur later is het een feit, de motoren worden héél specifiek gecontroleerd op krassen of builen al dan niet opgelopen tijdens onze trip...we zijn er gerust in, alhoewel er toch ene van de pikkel gevallen is onderweg...echter zonder schade, gelukkig.
We waren wel goed verzekerd, wat ook nodig is maar toch...je weet maar nooit.
Een taxi brengt ons terug naar het Furama Hotel, dicht bij de luchthaven...de bagage nog één keer in onze kamer en dan een verfrissende duik en héét bubbelbad in de tuin...zalig, een combinatie van de twee zorgt ervoor dat de vermoeidheid verdwijnt en we plannen maken om nog eens de stad in te duiken.
De skyline vanuit de taxi bracht ons op het idee om nog één keer door te gaan.
Wanneer we de chauffeur van de taxi vragen ons naar Venice Beach te brengen fronst hij zijn wenkbrauwen, veel te gevaarlijk voor toeristen zegt hij...voor een paar dollar snijden ze de keel over...oei, en zeker 'snachts
Hij doet het niet, neemt geen enkel risico en stopt nog een héél eind voor de gevraagde bestemming.
We reizen verder met de bus, zo erg kan het toch niet zijn...het is nog vooravond. Wanneer we uiteindelijk afstappen zien we toch hier en daar ruige troepjes langs de kant van de baan, hier komen geen toeristen en dat merk je...ze houden ons in de gaten.
In een bar drinken we een budweiser onder het oog van wat louche types, buiten schooien ze om geld of maken ze wat verwijten...nee het is hier echt wel niet pluis...
Wanneer de duisternis valt hebben we al lang veiliger oorden opgezocht, terug in Santa Monica..
Uiteindelijk belanden we nog in een nachtclub waar we een Belg tegen het lijf lopen...Dirk uit Gent werkt er reeds twaalf jaar als buitenwipper in de club.
Hij loodst ons behendig naast de kassa recht naar het middelpunt van de show, een paar blote circusartiestes rond de paal...alcohol is hier uit den boze...enkel frisdrank te verkrijgen.
Na iedere voorstelling wordt er ook verwacht dat je een dollar in de ring gooit...lang duren ze niet, tja...ze moeten ook hun boterham verdienen hé...
Met het ochtendgloren in het verschiet bereiken we terug ons hotel...de wekker moet om 06.00 u staan, het zal vroeg dag zijn...
We verlaten ons Cariage-Inn hotel omstreeks 09.30 u, allen nog een beetje vermoeid van de vorige trip rijden we terug naar de stad waar we vertrokken zijn: L.A.
De groene valleien, de cactussen in hun witte bloei, de bergkammen...we zijn terug in Californië...deze route is één van de meest schilderachtige van onze reis. Rotsen en wilde rivieren, prachtige meren waaronder het fabelachtige Lake Isabella doen ons toch af en toe eens halt houden...zelfs citroenplantages en het oppompen van olie bemerk je her en der.
Het prachtige klimaat, de eeuwige lente...wat kan een motorrijder nog meer wensen om te genieten in deze formidabele streek.
Na een kleine 100 mijl stoppen we, honger..en onze bestemming ligt binnen bereik, de wegen worden breder, soms vier tot zes vakken.
Het is uitkijken alhoewel de Amerikanen zeer joviaal zijn in het verkeer, hier hebben ze toch respect voor motards wanneer we moeten invoegen langs de oprit van de snelweg.
We rijden naar het mondaine Sancta Monica waar we close to the beach een hotel boeken, het personeel komt even buiten wanneer ze de motoren horen...blijkbaar zijn ze het niet gewoon om easy riders te ontvangen, zijn we te min in dit rijkeluis oord...
Wanneer we een kamer voor vier reserveren fronst de man aan de balie toch even zijn wenkbrauwen...four in one room...
In feite geen probleem want hier is alles groot, een kamer met twee tweepersoonsbedden is geen probleem...toch...
We parkeren onze vehikels in een ondergrondse garage, nemen een verkwikkende douche en gaan op stap langs de boulevard en het prachtige strand, we worden één met de Stille Oceaan.
Hier worden de opnames gemaakt voor Baywatch, Musselbeach enz...een catwalk met mooie meiden, er loopt zelfs een baanvak door het zand voor de rollerskaters. Zelfs een pretpark op een stijger tot in zee vind je hier, op het einde een bar waar we onze dorst kunnen lessen.
In een bar speelt een band waar één van de leden nog bij "The Monkey's " zou gespeeld hebben, ondertussen ook al een zestiger geworden...waar is de tijd gebleven, één van onze favoriete afleveringen, nostalgie..
We hebben nog plezier tot een gat in de nacht, stilaan beseffen we dat onze reis op zijn einde loopt...jammer maar niets kan blijven duren, we kruipen in onze bedstee, moe maar voldaan...
We hebben de stad gezien, na één dag kan het natuurlijk niet maar wij zijn er tevreden mee...we voelen terug de motoren onder ons gat en daar zijn we voor gekomen, om te cruisen.
Het is een gewoonte geworden, rond 08.00- 08.30 u rijden we de stad uit, terug richting de Nevada Desert en Death Valley...het wordt een bijzonder lange rit vandaag.
De eerste 80 mijl is het bijzonder fris, bijna koud zelfs, we kunnen onze vest en handschoenen goed gebruiken...de bandana dragen we onder onze helm, toch genieten we met volle teugen van het landschap waar we toch tegen een behoorlijke snelheid door scheuren. We moeten echter wel oppassen voor de boetes, hier wordt de snelheid gemeten door een onbemand vliegtuig...speed controled by air-craft staat te lezen op diverse borden langs de weg, we zijn gewaarschuwd.
Na zo wat 120 mijl beginnen we te dalen, de dode vallei begint te naderen en de temperatuur te stijgen...het gaat snel nu, hoe meer je daalt hoe warmer het wordt...we ritsen onze vesten open, even stoppen om te veranderen van outfit...reeds 30°.
Bij een volgende stop aan een vieuwpoint is het 45°, zo rap gaat het hier...ongelooflijk, een uur geleden hadden we het nog koud, de vallei heeft haar naam niet gestolen.
Het landschap bestaat uit okergele rotsen en zandbergen, geen enkele vorm van begroeiing, het is een droog immens groot zoutmeer waar de zon meedogenloos toeslaat...hier is geen leven mogelijk, toch de moeite om het te mogen aanschouwen.
Plots in de verte staat er iets, een houten gebouw omringd door palmbomen...hier moet dan toch iemand wonen, we hebben het nog gezien.
Wanneer je door een onbewoond gebied rijdt en je ziet in de verte langs de weg een groepje palmbomen staan wil dat zeggen dat er iemand woont...dus wij op verkenning..
Het blijkt een soort oase te zijn, een stopplaats voor toeristen als wij...compleet met bar, museum en zwembad...zalig. Om te zwemmen hebben we helaas geen tijd, wel om er één te drinken in de bar en wat apennootjes te snoepen.
We kunnen er ook tanken, gelukkig want hier moet je wel rekening houden dat je niet dikwijls een station tegen komt...ook flessen water proppen we in onze bagage, de weg is nog lang.
De natuur getuigt hier van miljoenen jaren geschiedenis wat resulteert in prachtige onvergetelijke panorama's.
Het is een zeer zware rit en we zijn wat blij om eens te kunnen stoppen na alweer een 100 mijl om een maaltijd te verorberen, ons lichaam snakt naar energie bij deze afmatting.
In het kleine gezellige restaurantje prijkt de kop van een levensechte bruine beer boven het buffet, groot en angstaanjagend...oog in oog..
Het eten was lekker, de besneeuwde bergtoppen door het raam en de folders aan de muur leren ons dat het hier in de winter eveneens een ski-oord is...verwonderlijk, de seizoenen hebben hier een wereldbreed verschil.
Nog ongeveer 60 mijl naar onze bestemming voor vandaag, we worden moe en een harde tegenwind maakt het niet beter...geen peulschil met deze wisselende schommelingen, we verlaten de staat Nevada.
Er valt een druk van ons lichaam wanneer we ons hotel in Ridgecrest bereiken, we zijn terug in Californië.
We checken in en drinken een meer dan deugd doende budweiser in de bar in gezelschap van een paar Amerikaanse militairen...een eind verder ligt een basis van de US Army
We willen na ons diner wel eens een kijkje gaan nemen naar het militaire vliegveld maar we geraken er niet...de vermoeidheid eist zijn tol...we vallen in slaap, het is wel geweest voor vandaag...
