11 dagen geleden is onze mini-maltezer Pluzze bevallen van 4 pups. Ikzelf was de vroedvrouw van dienst. Het zijn 4 meisjes geworden, het ene al wat lichter dan het andere... Allemaal stellen ze het uitstekend, ze groeien als kool en zijn ontzettend lief. Vandaag of morgen verwacht ik dat ze hun oogjes gaan opendoen. Sinds gisteren beginnen hun oortjes platter te vallen, zoals hun ras het voorschrijft.
Wie had ooit kunnen vermoeden dat onze speelvogel, onze immer-onbezorgde Pluzze zo'n plichtbewuste en opmerkzame moeder zou blijken? Geef toe, een vierling grootbrengen is niet niks he?
Over 7 weken mogen de pupjes van de moeder gescheiden worden. Tot die tijd zijn wij de trotse baasjes van maar liefst 7 hondjes, want naast Pluzze en haar kroost zijn er ook nog Swiffer en Toby, 2 reutjes.
Intussen doen wij ons best om een pand te vinden dat we zouden kunnen kopen, een goede school te pakken te krijgen voor de kinderen, contacten te leggen en informatie in te winnen... Het lijkt erop dat onze familie zich met onze plannen begint te verzoenen, het is inmiddels toch al ruim 7 jaar dat we hierover spreken en dromen...
Zondag, eergisteren, mochten we naar een communiefeest en werd er volop over "de grote stap" gebabbeld.
Waar begin je met zoiets? Ervaring hierin héb ik niet! Hoe pak je het aan? Gewoon botweg erin vliegen op een willekeurig moment in je leven? Op dit eigenste ogenblik? Of vat je aan met een soort 'inleiding' om je achtergrond en historiek in te kleuren? Werk je met 'flashbacks' of laat je het verleden rusten, netjes ingeduffeld onder de mantel der liefde??
De bedoeling is om het hier over 'new beginnings' te hebben, maar hoedanook, je verleden draag je met je mee, het maakt deel uit van wie je bent.. Sterker nog : het is precies wat je meegemaakt hebt, waar je vandaan komt dat je kneedde en boetseerde tot wat je nu bent, wat er van je geworden is! Ik bekijk wel hoe het loopt.
Iedereen heeft vast af en toe het gevoel dat alles wat fout kan gaan ook effectief de mist in gaat, maar wat wij de laatste jaren hebben voorgehad, tart elke verbeelding! Inderdaad, 't kan alléén maar beter gaan, want erger kan 't bijna niet worden!
Ongetwijfeld zullen naarmate deze blog vordert, wel andere voorvallen aan bod komen, maar onze jongste tegenslag was toch wel toen er in onze auto ingebroken werd, 's nachts. Vervolgens werd hij gestolen om als katapult te dienen bij een ramkraak. Resultaat : wij zijn onze wagen kwijt, want hij was niet verzekerd tegen diefstal. Omdat we maar enkele maanden meer hier blijven, is het zinloos om nog een andere wagen aan te schaffen, waardoor wij een heleboel problemen hebben om boodschappen te doen, naar het containerpark te rijden, legmeel voor de kippen en voer voor de honden en de konijnen bij te halen, familie te bezoeken, ... Het ligt niet in onze aard om veel op anderen terug te vallen, om afhankelijk te zijn. Dan liever op de moeilijke manier! Met de bus en de benenwagen kom je al een heel eind, maar je moet natuurlijk rekening houden met tijdverlies, vertrek-uren, wachttijden, ...
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Over mijzelf
Ik ben Inge, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Gingercoockie.
Ik ben een vrouw en woon in Overal en nergens ('t Land van Belofte) en mijn beroep is geen.
Ik ben geboren op 08/01/1967 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Koken, schrijven, fotografie, reizen, ....