Dit is het einde van mijn blog, Aan het eerste boek heb ik meer tijd gestoken in de details omdat ik in het tweede boek het wat beu werd het blog. Maar al bij al was deze opdracht wel leuk het Leesdossier
Enkele dagen geleden bruiste de metropool Hamburg nog van het leven. Nu lag de hele stad, net zoals alle andere steden ter wereld er lam bij. Geen vliegtuigen die opstegen of neerdaalden op Hamburg airport. Geen scheepvaart op de Elbe, die sinds 1842 bevaarbaar voor commerciële doeleinden. Enorme containerschepen, majestueuze oceaanstomers en luxueuze jachten lagen roerloos in een van de grootste havens van Europa. Geen aan-en afrijdende vrachtwagens in de vele industriegebieden. Geen reizigers die door elkaar krioelden in de metro. Geen toeristen in de mooie steden van de wereld. Geen wandelaars in de historische Speichersteden. Geen drukte meer over de hele wereld. Zoals het er nu uitzag was er niet eens een morgen. Zoals het er nu naar uitzag was er niet eens een morgen meer.
Ook in de moderne appartementsgebouw, dat eigendom was van de firma Tekronos waar Eli's vader werkte, was het abnormaal stil. in appartement 4c zat Ilna het zusje van Eli een film te kijken. Hoewel Ilna anders altijd lachte was ze nu heel stil. Maar ja, hoe zou je zelf zijn als je moet vluchten van je eigen familie uiteindelijk op het einde van het boek komen de jongens en meisjes er goed vanaf. Ik vond het einde het beste stuk van het boek omdat het daar heel spannend werd. Door het grote gevecht tegen de zombies die de overgebleven mensen moesten verslaan. Het was een heel goed boek met veel variaties in taalgebruik. Ik hou van de drie schrijvers van dit boek het was een mooie leeservaring en zeker nu dat ik weet dat de jongens en meisjes gewonnen hebben tegen deze gemuteerde zombies die het boek spannend maakte.
De organisator riep naar de tieners dat de Zombies werden losgelaten, Maxim keek nog een laatste keer naar zijn wapen en begon te vechten tegen de Virtual Reality zombies. Maxim was natuurlijk niet alleen thuis op het moment dat Maxim aan het vechten was snuffelde zijn kleine broertje rond in zijn kamer en vond allemaal artikels over zombies en begon zich vragen te stellen. Hij dacht er verder niet teveel over na en ging naar beneden. Zijn moeder lag op de bank te slapen maar wanneer Eli terugkwam van buiten lag zijn moeder niet meer op de bank hij riep luid waar de hark lag, Hij wou het gemaaide gras opruimen. Op dat moment riep zijn zusje zo luid dat de gil door merg en been ging bij Eli. Hij dacht dat er een spin op haar kamer was maar besefte dat die gil niet zo gemeend zou zijn. Aangespoord door een plotse golf van adrenaline liep hij de trap op en sloeg daarbij af en toe enkele trappen over. Haar gezicht was rood aangelopen en getekend door afgrijnzen, alsof zijn zusje opeens vijf jaar ouder was geworden. Eli nam haar in zijn armen. Eli vroeg wat er scheelde. Het lichaam van Ilna schokte en ze wees naar de kamer van Eli zelf. Eli liet zijn zusje los en stapte naar de kamer. Het was pas op dat ogenblik dat Eli zich bewust werd van de smakende en knappende geluiden die uit zijn kamer kwamen. Het leek alsof iemand een luidruchtige kip aan het eten was en het vlees en vel met zijn tanden van de beentjes afscheurde terwijl hij met zijn vingers de botten van de kip brak.
Eli's hart bonkte zenuwachtig en onregelmatig in zijn borst. Zijn moeder zat op haar knieën op de grond. Ze hield zijn hamster Freddie bij het achterlijfje vast en beet stukken van zijn bovenlijfje. De kop had ze al opgegeten. Bloed spatte over haar lippen. Ze keek op terwijl haar tanden de botten en ingewanden van het diertje fijnmaalden. Ze staarde Eli recht in de ogen, als een leeuwin die haar prooi in het vizier heeft. Met dat verschil dat haar pupillen zich niet op hem focusten. Er waren geen pupillen. En ook geen gekleurde iris. Een melkachtige, wit vlies spande zich om haar oogbol. De twee witte oogbollen staarden hem demonisch aan. Eli bleef stokstijf in de deuropening staan, zijn zintuigen uit een soort van zelfbescherming plots verdoofd, zodat hij wel het beeld zag, maar dat kon niet volledig tot hem doordringen. Eli was zo verdoofd en geschrokken door wat hij zag dat hij geen verklaring ervoor kon vinden. Zijn moeder propte nu ook het achterlijfje van Freddie in haar mond. Terwijl ze de staart van het diertje opslurpte, kwam ze naar een grotere, lekkerdere prooi toe; Eli. De jongen raakte uit zijn verstarring los, hij draaide zich om in het deurgat strompelde naar zijn zusje toe. Hij wou haar iets zeggen maar er kwam alleen maar gemurmel uit zijn mond. Als je wil weten of dat de moeder de kinderen uiteindelijk iets aandoet moet je verder lezen op mijn blog.
Hey lezers, vandaag maak ik een nieuw blog over het boek Dodenwereld 1 Necropolis. Ik begin met mijn leeservaringen van de eerste 50 pagina's
Het begin begint heel leuk en toch wel een beetje spannend al, Ik was meteen heel geboeid door het begin om verder te lezen.
Het boek begint 8 maanden geleden wanneer een rat met het zombievirus ontsnapt uit het labo. Op het eerste gezicht lijkt het een gewone albino rat. Maar als je haar ogen beter bekeek, weken die af van die van de andere ratten met albinisme. De ogen waren niet doorzichtig zoals bij haar soortgenoten. De rode kleur was niet zomaar van de weerkaatsing van de bloedvaten. De twee rattenogen gloeide als vuur en er ging een onbestemde dreiging vanuit.
Geen enkele laborant had de vreemde gloed in de ogen opgemerkt en niemand zou daar ooit nog de kans toe krijgen aangezien subjet 302, zoals de rat werd genoemd, via de kast omlaag klom om even later over de grond te trippelen, haar roze staart achter zich aanslepend.Op dat ogenblik zou het allemaal al te laat zijn. De wereld was vedoemd.
8 maanden later: Was de 15 jarige Maxim verwikkeld in een strijd op leven en dood. Nu ja, het ging om een game natuurlijk, maar games waren bittere ernst voor Maxim. Hij was verslaafd aan de games en speelde elke dag heel lang op zijn gameconsoles. Zijn vader begon te merken dat zijn punten achteruit begonnen gaan op school door zijn gameverslaving dus zei dat hij moest minderen maar dat deed Maxim zeker nu niet omdat hij een uitnodiging had ontvangen voor in een real-life zombiegame mee te spelen. Een weekje later ging hij naar het pand waar dit evenement plaatsvond. Maxim was al iets te laat dus melde zich snel aan aan de receptie, waar een heel lief schattig meisje stond die heel vriendelijk was niet dat Maxim daar veel om gaf want hij focuste zich alleen maar op de game zelf, Hij wou de strijd tegen de zombies winnen. Wanneer hij aangemeld was ontmoete hij de organisator van het evenement die was al iets minder vriendelijk omdat Maxim de laatste van de groep was, wanneer Maxim in de kleedkamer kwam volgde hij de 6 andere tieners die er waren en kleedde zich om in zijn strijdersoutfit, 2 tieners leken een beetje ziekjes. Maxim dacht dat ze vast gewoon ziek waren en deze kans zeker niet wouden missen en dus ziek kwamen. Maar misschien was het wel het virus
Bij het einde was ik heel benieuwd naar het echte einde van dit boek het was heel spannend.
Na de grote storm moest Alessia toch de demon verslaan dus riep zijn griezelige naam, vanuit het bootje. Deze naam werd gevolgd door een bliksemslag en de lucht klaarde weer op. De tweeling dacht eindelijk maar een paar minuten later viel Alessia neer, Alex maakt een goeie reactie door naar de kant te varen en bij Dokter Ducan te gaan. Dokter Ducan zei dat de situatie nog niet zo erg is dat ze gewoon veel moet rusten. Alex zit op het bed met zijn computer dichtgeklapt op het bed. Hij had alleen oog voor zijn zus die naast hem in slaap lag, wanneer zijn zus een teken van leven gaf wou hij de eerste zijn die erbij was. Alex had wel al laten weten aan zijn oom wat de situatie was en dat ze demon hadden verslaan. Oom Oswin was heel fier maar was wel heel ongerust. Alex liet ook meteen weten dat ze naar huis kwamen als Alessia was uitgerust. Oom Oswin had morgen een privéjet geregeld naar huis. Wanner ze op het punt stonden te vertrekken werden ze uitgezwaaid door de hoteleigenares. Het enige wat Alex ging missen was het schattige receptiemeisje Ellyn. De tweeling gaat een stressvolle maar ook vermoeide vlucht tegemoet. Wanneer ze een paar uur later de woonkamer van de villa waar ze wonen binnenstappen, probeert oom Oswin afstand te houden maar de gevoelens nemen over en neemt de tweeling met een dikke knuffel dicht bij hem. Opgelucht dat zijn neefje en nichtje liet hij zich op de bank ploffen. Hij genoot ervan hun zo te zien dollen met het hondje. Over het voorbije avontuur repte hij geen woord, hij wou niet weten wat er allemaal was gebeurd en stak liever als een struisvogel zijn kop in de grond. Maar te vroeg gejuicht van oom Oswin. Alex zei dat ze zo snel mogelijk naar Prijs moesten omdat er daar iets paranormaal was gebeurd dat hij had meegekregen op de Ghost-App. Oom Oswnin wou het liefst zeggen dat ze de villa nooit meer mochten verlaten omdat ze huisarrest hadden en dat één keer gaan onderzoeken meer dan genoeg was maar toen dacht hij terug aan de brief van de ouders van de tweeling en zei: 'Ik laat een privéjet aanvliegen.' De kids waren zo blij dat ze de oom een dikke knuffel gaven. De oom dacht bij zichzelf : 'Ze zijn ervoor in de wieg gelegd.' Dus lachte nog wat met de hond Morax. Plotseling deed de hond een grote boodschap in de woonkamer, oom Oswin keek boos naar de hond en zuchtte:'O nee! Heb je nu weer kaka gedaan!'
Alex en Alessia keken glimlachend naar Morax die aan zijn eigen hoopje aan het snuffelen was. 'Wij moeten snel verse kledij in onze rugzak stoppen,oom', grijnsde Alessia. 'Ik vrees dat jij het zult moeten opruimen.'
Oom Oswin slaakte een diepe zucht, maar niet omdat hij het bruine hoopje moest opkuisen.
Dit was een prachtig einde ik voelde me echt in het verhaal als ik het las. Je weet ook dat er een vervolg komt op dit boek aan het einde te zien.
Prachtig boek over een dappere tweeling, zeker een aanrader!
Op pagina 100 merkt Alessia het eerst paranormale een zwarte nevel in de jongen die daarjuist tegen hun sprak het deed haar denken aan de waterschimmen vanuit haar nachtmerries. Wanneer ze het tegen haar broer vertelt neemt hij direct de Ghost app op zen mobiel maar die gaf niks paranormaal aan wat ze raar vonden. Alessia wil het receptiemeisje is ondervragen of dat ze meer weet over het meer. Alex durft niet mee te gaan omdat het receptiemeisje te knap is om tegen te praten. Alessia kwam de moeder van het receptiemeisje Ellyn tegen, ze was aardappelen uit de grond aan het halen voor het avondeten. Alessia vroeg aan de mevrouw of dat ze hier graag woonde ze zei dat ze niks anders gewend was. Alessia vroeg ook waar haar man was had ze beter niet gevraagd want die was gestorven de reden kon ze niet afleiden uit het antwoord van de moeder ze zei dat hij niet graag in Lakepool was. Alessia was maar eerlijk en vertelde over de nachtmerries, de mevrouw reageerde geschrokken en wist niet goed wat ze erover moest denken. De vrouw vroeg ook niet hoe ze over het meer heeft kunnen dromen en lachte het weg met: 'dromen zijn bedrog.'
Waar de tweeling helemaal anders over dacht. Het was duidelijk voor Alessia dat de moeder er niet wou over praten toen ze begon over de waterschimmen moest de vrouw heel dringend door. Wat zou daar toch achter zitten vroeg ze zich af. Toen ze aan het piekeren was over het gesprek met de moeder Maggie sprak een oude man met grijs vettig haar haar aan. Hij vroeg dat ze hier logeerde. Ze antwoorde dat ze logeerde met haar broer, de man waarschuwde dat ze snel weg moesten nu het nog kan. Voor dat Alessia nog iets kon vragen viel de man neer en begon te gillen alsof hij leven gevild werd. Ineens stopt hij met gillen en pakt Alessia haar been en zegt ik ben maar een oude dwaas. De man liet zijn greep onmiddelijk los en begon te schreeuwen dat hij vertrok uit Lakepool omdat het er zo slecht was. Dokter Ducan die ze gisteren had ontmoet legde zeer voorzichtig een hand op haar schouder en zei 'Dat is Jospeh maar. Hij doet geen vlieg kwaad. Maar hij maakt er wel bang.' grijnsde de dokter. Nog maar eens bewijs dat in Lakepool iets niet pluis zit dacht Alessia. Zonder nog iets te zeggen verliet de dokter Alessia. Het meisje besefte dat de dokter net zoals Maggie meer wist dan ze zei. Maar waarom had Jospeh haar gewaarschuwd om daarna zijn woorden terug te nemen. Al die raadsels ze moest dit tegen Alex vertellen. Wanneer Alessia dit allemaal meemaakte zat Alex naast Ellyn in de keuken het enige wat hij al had gezegd was 'hoi' en dat had hem zoveel moeite gekost.
Ellyn vroeg aan hem of dat hij wou helpen broodjes smeren. dat wou hij natuurlijk graag. Direct vragen of dat Ellyn van de waterschimmen afwist ging hij niet doen. Ellyn vroeg aan hem wat hij van Lakepool vond hij zei dat hij het leuk vond maar dacht dat daar iets anders achter zat. Wanneer Alessia en Alex weer in de kamer waren vertelde ze alles aan elkaar en besliste ze om morgen met een bootje het meer op te gaan en nu rustig te gaan slapen. Wanneer ze op het punt stonden om te vertrekken naar het meer begonnen ze te twijfelen maar deden het toch. Toen ze al even op het meer waren begon het hard te waaien en harde regenbuien. Alex zijn gedachten dachten alleen aan de dood maar dat was misschien wat te dramatisch. Plotseling schoot er een bliksemstraal door de wolkenmassa gevolgd door nog een. Alex verlegde zijn blik weer naar het wateroppervlak waaronder de waterschimmen en soort draaikolk vormde. Alessia stond nog steeds recht en probeerde de paranormale kracht te voelen. Deels was ze daar ook in geslaagd. Maar zodra ze contact had gelegd met de kracht moest ze terugtrekken. ze vroeg zich angstig af of er wel iemand tegen bestand was.De storm was nog harder en heftiger als in haar droom. De twee tieners kregen ademnood en het werd hen zwart voor de ogen. Net voor de duisternis volledig bezit over hun nam, voelde ze hoe de wtaerschimmen hun lichaam binnendrongen. Alex en Alessia vreesden dat het nu echt gedaan was met hen, want dit was hoe het einde er wel moest uitzien.
Dit deel vond ik heel spannend en ik wou zeker nog meer lezen van het verhaal.
Dit boek neemt me mee in een strijd tegen het paranormale. Alessia en Alex hun oom verstopt een brief die hij pas mocht geven aan de twee tieners als ze 14 jaar werden. Dit waren ze al een tijdje dus hun oom vond het nodig om deze brief nu af te geven en hun de verklaring over de speciale dromen etc. te verklaren. In deze brief stond dat ze de gave van hun ouders hadden geërfd die gestorven waren in het gevecht tegen het kwade. Alessia en Alex konden het bijna niet geloven dat ze deel uit maakte bij de mensen die de mensheid moeten redden. Hun oom heeft zolang gewacht met het te vertellen omdat hij schrik heeft dat ze ook de fout van hun ouders gaan maken en bij hun oom vertrekken om het kwade uit te zoeken en te verslaan. Maar tot grote spijt van hun oom gaan ze dit wel doen. Ze vertrekken naar Schotland omdat Alessia in haar droom had meegepikt dat het meer in Schotland ligt in het stadje Lakepool. Toen ze aankwamen in Lakepool leerde ze een oude man kennen die hun de weg wees naar het meer het was ver door weilanden stappen en de oude man was er niet zo gerust in dat twee jonge tieners er alleen naartoe gingen. Want er waren veel verhalen over het meer dat de tweeling nog niet wist en deze verhalen waren ook heel griezelig. Na lang stappen door weilanden kwamen ze aan in het stadje waar Alessia al 6 keer was geweest in haar nachtmerrie. Ze keken uit over het meer dat er juist hetzelfde uitzag als in haar dromen. Het meisje dacht zelf dat ze het dit keer droomde. De tweeling zag hoe mooi Lakepool eigelijk wel niet was het was een dorpje zoals uit de sprookjes een 50-tal huisjes allemaal gelegen rond het meer of wat meer landinwaarts.De twee tieners verbleven in een hoteletje dat hun oom had geregeld voor hun. Na lang zoeken tussen de huisjes vonden ze het hotel. Ze vonden het raar dat het er heel klein uitzag anders dan op de foto's. Het hotel lag er een beetje vervallen bij alles kon wel een likje verf gebruiken. Wanneer ze binnenkwamen straalde het wel een soort warmte uit en ontmoeten ze twee jonge damens die heel knap waren volgens Alex ze waren ook zeer vriendelijk.
vandaag maak ik een blog over het boek De tweeling mysteries: waterschimmen. Ik ga u vertellen wat er in dit boek gebeurd en wat ik ervan vond.
Eerst heb ik van pagina 1 tot en met 50 gelezen en deze dan eerst geanalyseerd. In het begin van het boek gaan ze eigenlijk dieper opzoek naar het syndroom waar Alessia mee zit. S'nachts krijgt ze altijd nachtmerries over een meer waar een hevige storm rond hangt en ze ziet waterschimmen in dit meer dat in haar nachtmerrie haar willen aanvallen. Alessia denkt dat dit niet zomaar een droom is maar dat het een uitreding van haar geest uit het lichaam is. Dus eigenlijk dat haar geest diep in de nacht uit haar lichaam treed en naar dit meer vliegt en Alessia geestelijk meeneemt. Ik vind het persoonlijk heel spannend en interessant dit begin van het verhaal het geeft me lust om verder te lezen tot het einde. Alessia heeft ook een broer Alex hij hielp haar met de onderzoeken naar deze paranormale verschijnselen. Ze vonden het heel interessant om hier over te vertellen tegen hun oom die heel zijn leven opgeofferd heeft aan de twee tieners. Hun oom vind het eigelijk maar niks de verhalen want hij denkt dat ze er is in gaan blijven vastzitten en zelf gek gaan worden later. Maar Alex en Alessia neem je de verhalen niet zomaar af het is hun enige interesse. Ik vind het mooi hoe ze elkaar altijd goed aanvullen dat is waarschijnlijk omdat ze een tweeling zijn die zien wanneer er iets met de ander is. Het is ook een mooie eigenschap van de twee tieners ze zullen er altijd zijn voor elkaar.
Het begin van het boek is zeker geslaagd, ik ga nog wat voort lezen.
