My life story and its complications and thought...
22-08-2013
Being annoying
22/08/2013
Pff mijn zus kwam thuis en ik kreeg direct weer kritiek dat ik niets had gedaan. Toen mijn ouders thuis kwamen zag ik de teleurstelling en bezorgdheid. Iedereen was boos op elkaar en ik probeerde er maar buiten te blijven. Zelfs nu zijn ze nog aan het discuteren en ik vraag me af of het weer over mij gaat. Het doet me pijn om te weten hoe ze denken ; Ze gaat het niet halen. Ze kan het niet aan. En eerlijk gezegt denk ik er ook zo over, maar mijn hart houd me sterk. Maar het is mijn lichaam die vaak opgeeft. Hoe zou het zijn in een alternatieve wereld? Dat alles wat ik nu ben daar andersom is? Zou ik daar gelukkiger zijn? Of gaat het daar slechter dan dat ik denk hier ben? Soms voel ik me alsof niemand me kan begrijpen hoe ik me echt voel en dat ze niets kunnen doen om dat te veranderen. Allereerst wil ik niet dat iedereen weet hoe ik me voel op een dag. Vandaag bijvoorbeeld heb ik niets gedaan maar ik voelde me mentaal wel goed. Tot mijn zus me weer een bitch, luilak en andere woorden uitriep en mijn ouders met mijn zus ruzie maakten en nu met elkaar discuteren. En wie weet zal ik wel een oplossing vinden met mijn innerlijke conflikten.
22/08/2013
Ik heb geen idee waarom ik telkens mijn beloften verbreek. Nu eigenlijk weet ik het wel. Het is te moeilijk om te te houden. In de paar maanden heb ik belooft op tijd op te staan, naar de kinderboerderij gaan en minder te gaan gamen en meer tussen de mensen te zitten. Hoewel ik nu minder game is dat misschien de enige belofte die ik kan houden. Maar voor de rest is het voor mij onmogelijk. Ik heb geen idee waarom en het is niet dat ik me er slecht bij voel. Ok, ik voel me er wel slecht bij... Maar ik heb geen idee hoe eraan te beginnen zonder dat mijn lichaam er vermoeid bij word. Ik ben bang. Bang om iets nieuws te gaan beginnen. Ik kan niet op tijd op staan omdat ik zoveel nadenk over dingen dat ik er zo moe van word. Ik kan niet zonder gamen omdat dat mijn afreageer middel is. Ik kan niet lang tussen mensen zitten omdat ik er zenuwachtig van word. En als laatste en misschien simpel voor andere mensen. Ik kan niet naar de kinderboerderij gaan om te gaan werken omdat ik bang ben. Bang voor wat? Elke dag vertel ik mezelf : ik ga naar de kinderboerderij. Maar als het bijna tijd is om te gaan vertrekken, zeg ik het af. Is het bang zijn? Of gewoon dat ik geen zin heb? Ik hou van dieren dus waarom zou ik er geen zin in hebben? Nu begin ik het in mijn lichaam te voelen dat ik bang ben dat ik school niet zal halen en nooit iemand zal vinden die van me houd zoals ik ben. Ik ben namelijk anders. Het doet me denken aan een verhaal dat recent gebeurd is. Een Portugese vrouw wou een foto maken aan een klif. Er kwam een wesp en begon te panikeren. Uiteindelijk door de schrik viel ze per ongeluk van de klif en is nu morsdood door de wesp waar ze bang voor was... Misschien ben ik die vrouw. Ik wou iets moois maken, en er kwam iets aan waar ik bang voor ben en uiteindelijk val ik in die diepe zwarte gat waar ik misschien nooit meer uit zal kunnen komen. Je leven kan je zelf mooi maken, maar wat als anderen het onmogelijk maken? Ik ben nog steeds in de war en mijn complexen zullen hopelijk niet voor eeuwig zijn, maar ze zijn er wel. Ik heb totaal geen idee waarom ik zo'n simpele beloften breek. Maar langs de andere kant is het altijd omdat ik bang ben... Bang voor veranderingen...
De eerste keer dat ik mijn maagdelijkheid verloor was eigenlijk helemaal anders dan ik had verwacht. Het was nu een jaar en een maand geleden. Ik was achttien jaar en was op reis naar Turkije. Tijdens een trip naar een of andere markt kwam ik een jongen tegen die uit mijn land kwam. We babbelden wat en verrassend genoeg kon ik makkelijk over seks praten. Maar ik had er totaal geen ervaring mee. Ik moet toegeven dat ik vaak orgasme begon te voelen tijdens romantische films zoals de seksscéne van The Notebook... Maar toen ik die jongen vroeg om mee te gaan naar mijn hotelkamer was ik niet van plan het te doen en hij waarschijnlijk wel. Maar eigenlijk maakte het me niet uit. Het begon zeer plots. Hij kuste me en we begonnen elkaar uit te kleden en op een of andere manier vond ik het vreemd dat ik zijn penis voelde terwijl ik niet in mezelf voelde. Het duurde maar een uur en daarna maakte ik een excuus zodat hij weg kon. Het deed namelijk heel veel pijn... Het was totaal anders dan ik gedacht had. Maar langs de andere kant was ik blij dat ik geen maagd meer was. Maar ik wou natuurlijk wachten met de jongen waar ik echt van hield omdat dat gevoel anders ging zijn. Maar wat als dat niet zo was? Ik heb het nadien ook niet meer gedaan omdat ik aan het wachten was op de liefde... Maar telkens er een kwam vond ik het niet wederzijds... Was dat omdat ik nog altijd gevoelens had voor mijn ex? Was ik gewoon bang? Houdt er iets me tegen? Natuurlijk hield iets me tegen waardoor ik niet gevoelens wederzijds had. Maar wat? Dat weet ik nog steeds niet. Dus wat doe ik dan? Ik rook buiten en denk erover na. Roken is ongezond, ik weet het maar nadat mijn vader gestorven is wist ik niets beter dan dit. Het was dat of nog erger - snijden om te pijn te verlichten. Hoewel ik nog niet gestopt ben met roken omdat er altijd wel iets gebeurd waardoor ik stress krijg, ben ik toch blij dat ik van het snijden vanaf ben. Het maakt je lichaam kapot en je blijft je eraan herinneren als je ernaar kijkt. Zeer slecht dus. Ik heb het dus na een jaar nog altijd niet gevonden. Maar dit jaar ga ik er iets van maken. Ik ga het dit jaar doen met degene waar ik van hou en wederzijds. Ik ben negentien! Ik heb al zoveel films gezien en geGamed dat ik niet eens van de realiteit kan genieten... Mijn enige liefde nu is de games en slapen. Ik weet dat dit geen leven is. Maar volgens mij begint het leven, als ik iets vind wat me levendig maakt. De angst blijft maar ik werk eraan. En ik zal altijd blijven werken voor het leven te hebben dat ik wil. Ik geloof niet in god maar ik kan het anders niet verwoorden ; Zoals God voor me geplant heeft. En ik hoop voor hem dat het goed is.
Wie ben ik eigenlijk om te klagen over mijn eerste keer. Ik had er zelf voor gekozen. En dan nog iemand bedreigen zodat die mijn leven terug goed maakt. Jij maakt je leven zelf... En ik zal het ook zelf maken. En het zal beginnen bij mijn beste vrienden... En uiteindelijk ook met een jongen die om me geeft. Zo kan ik ook opschrijven of er echt een verschil is tussen seks en seks met liefde... En eerlijk gezegd ben ik er niet bang voor om dat te ontdekken... Wat me echt bang maakt - is het begin van een nieuw schooljaar. Niet weten wat er zal komen en gaan. En binnen 10 dagen zal ik weten hoe het zal verlopen...
Aangezien ik al drie dagboeken heb en kans heb dat mijn zus ze al gelezen heeft - maak ik nu een blog waar ik mijn gedachten en gevoelens kan zetten. Hier kan ik zoveel bladzijden zetten als ik wil. Ik weet niet eens waar te beginnen omdat ik al zoveel heb meegemaakt en ik nu tussen twee vuren sta voor dood of levend. Natuurlijk ga ik geen zelfmoord plegen... Al heb ik dat nu net een jaar geleden geprobeerd, met slechte gevolgen. Laten we gewoon beginnen dat mijn ouders ongeveer 5 a 6 jaar geleden zijn gescheiden. Dat is niet erg pijnlijk aangezien mijn vader nogal slechte gewoontes had zoals mijn moeder slagen en met woede-uitbarstingen komen met als gevolg dat er af en toe iets in huis brak. We waren bang geworden. Maar juist wanneer ze gingen scheiden was mijn vader juist zich aan het verbeteren. Maar het was immers al te laat. Ik was nog de enige die naar hem toe ging en toen had mijn mama iemand gevonden waar ze veel van hield en gingen samenwonen. Het was een leuke tijd met mijn vader, ondanks hij zich probeerde te verontschuldigen door dingen voor mij te kopen. Maar dan ontmoette ik Stefanie Coeckelberg. Ze was drie jaar jonger dan mij maar ik voelde me zeer goed omdat ze toen (dacht ik) mijn enige en eerste beste vriendin was. Haar moeder, Annouck was direct in mijn vader geïnteresseerd. Na een jaar vertelde mijn vader me dat hij terminaal kanker had en nog niet lang te leven had. Zijn droom was om terug een familie te hebben, en zo trouwden ze. Ik ging elk weekend op bezoek bij hem maar ik zag hem achteruit gaan. In elk geval belande hij in een ziekenbed in onze villa en kon hij bijna niets anders doen dan slapen. Na mijn kerst examen ging ik naar hem toe en toen had ik nog ratten thuis die ik van hem gekregen had. Tijdens mijn afwezigheid vanwege mijn examen heeft annouck er niet naar omgekeken. Ik werd boos en toen begon annouck me uit te schelden samen met Stefanie dat ik niets om mijn vader gaf enzovoort... Ze pestten me letterlijk buiten en ik werd buiten gegooid in de sneeuw. Gelukkig woonde mijn oma vlakbij en kwam ik onderkoeld aan... Toen mijn vader een paar weken daarna stierf was ik gebroken omdat ik geen afscheid van hem kon nemen. Ik gaf mezelf de schuld dat ze getrouwd waren en begon me te snijden. Ze hebben 75% van onze erfenis inclusief de villa volgens de wet onterft en zo bleef ik verder in mijn zwarte hol ronddwalen. Daardoor heb ik het uitgemaakt met de enige jongen waar ik echt voelde waar ik van hield. Ik heb er drie jaar later nog spijt van. Telkens als ik hem spreek, komen de oude gevoelens terug. Maar dat is nu verleden tijd... Een paar maanden later besefte ik dat ik niet zo verder wou leven en ging naar een ziekenhuis. Na een jaar overleed mijn Bomma en een maand later mijn oma... Na een half jaar was ik terug mijn oude ik en maakte me klaar om terug naar school te gaan. Ik besloot dierenzorg te gaan doen omdat mijn beste contact met en bij dieren waren. Ik ben negentien maar zo voel ik me helemaal niet. Ik heb schrik van relaties, ik vind mezelf lelijk terwijl anderen me anders vertellen. Ik heb al teveel meegemaakt in leven en dood. Ik was te vroeg geboren en moest in de couveuse, ik had als peuter een ziekenhuisbacterie waar je dood van kon gaan, maar ik overleefde het. Ik werd altijd gepest en had nooit veel vrienden. Ik kan nooit iets volhouden en mijn poging tot zelfmoord was een paar maanden geleden uiteindelijk omdat ik dacht dat ik nooit in de maatschappij zou kunnen passen. Dus nu na die mislukking ging ik terug een half jaar naar het ziekenhuis en nu besef ik eindelijk wat de toekomst voor me in petto heeft... Wel... Eigenlijk niet. Maar de reden waarom ik dit alles overleefd heb, en eindelijk op betere voet ben was voor een rede... Een rede die ik op latere leeftijd nog zal moeten ontdekken. Maar welke rede ook, ik heb het gevoel dat er dit jaar veel gaat gebeuren... Ik heb voor mezelf besloten dat ik een gekend meisje zal zijn, zelfzekerder, mooier en populairder, door iedereen gekend. Dit zal waarschijnlijk niet gebeuren omdat ik zo helemaal niet ben. Ik heb niet veel vrienden nodig zolang ze maar echte vrienden zijn. En de laatste drie dingen die ik dit jaar ga doen of proberen zijn deze :
- Met mijn oude liefde terug afspreken en zorgen dat het terug aan geraakt
- Indien hij me nog altijd niet vergeven heeft ga ik op zoek naar een jongen die echt om me geeft zoals ik ben en me niet zal gebruiken en mijn oude gevoelens wegstoppen (al is dat niet altijd een goed idee omdat je rugzak op een dag te vol zal geraken)
- School afmaken
Deze zijn mogelijk of onmogelijk om te volbrengen. Maar een nieuw jaar brengt allerlei nieuwe avonturen met zich mee...