Op vrijdag 27 september meldden edelvrouwen, prinsessen, een markies, hofnarren, kasteelspoken, ridders en ander schoon volk zich aan de poorten van het slot "De Valk" in het verre Laarne. Iedereen installeerde zich in de slaapvertrekken: de wille kamer, de stille kamer en het boudoir van jonkvrouw Erna. Van allen eiste de plaatselijke landvoogd absolute stilte tussen 22 en 7U, een gebod waar eenieder - gewillig als steeds- zich onmiddellijk achter schaarde. In de rest van het slot was het echter toegelaten zich op velerlei wijzen en de klok rond te laten gaan, wat dan ook met overgave gebeurde tijdens ons verblijf in slot "De Valk". Op vrijdagavond legde de spaghetti van slager Manen de noodzakelijke fond voor een gevulde avond met aangenaam vertier aangeboden door Pat, Lut en Loren Sophia. Verplichtingen deden markies Pascale en Monique helaas vroegtijdig naar huis afreizen. Zo misten ze de après-kwis-babbel die tot diep in de nacht zijn beslag kreeg. Nauwelijks ontwaakt des morgens vroeg diende Mieke ons ontbijt uit de klauwen van de Groene Struikrovers te redden, maar eens dit euvel verholpen kon iedereen zich zijn boterhammekes laten smaken. Volledig binnen schema maakten we rond halfelf kennis met Inspecteur Foppema en madame Chlorine, patrones aller wc-dames, vandaag dus ook van Nele en Rita. De raadsels van Foppema leidde ons naar de ingrediënten van 3 desserts, die ter plaatse gerealiseerd werden door het witte, zwarte en rode team onder het toeziend oog van 3 detectives uit de kookploeg. Dit alles nam de nodige tijd in beslag ('t was dan ook goed gedaan), maar gelukkig was Pat zo voorzienig geweest om thuis al soep klaar te maken voor zaterdagmiddag. We lieten ons die goed smaken, vergezeld van een boterham met een dikke lok échte boter van een goed huis, Valerie zal het bevestigen. Klokvast en vastberaden stapten wij om 13u15 den hof af van het slot "De Valk", om onder leiding van twee hofnarren door beemd en gaard naar de paardenmelkerij te wandelen. Onder de baan vervoegden Lieve en Jannes, Pascale, Monique en Veerle onze rangen. In't Kattenheye werden wij goed ontvangen met een glaasje paardenmelk en paardenmelklikeur. Geweldig gezond, al maakt paardenmelk naar verluid ook jaarlijks slachtoffers - vooral onder 50-plussers. Na een uitgebreide kennismaking met de ponykleurterklassen en de rest van de paardenmenagerie reden we met het toeristentreintje terug naar ons weekendhuis, langs landelijke wegen met chique huizen. Voorwaar, er staat méér dan één kasteel in Laarne. Aan het echte hielden we even halt voor een groepsfoto, genomen door page Jannes. Thuisgekomen was Daisy er al met de kippenkoteletten. Zij belandden in een badje van sojasaus, gember, look, chilivlokken en nog wat geheime ingrediënten om even te marineren. De culinaire bedrijvigheid was op kruissnelheid: de kip marineerde gestadig, er werden wortelen geblacheerd, aardappelen gezevendeeld, groenten in julienne versneden en den boeké: onbehandelde cederhouten planken werden gedrenkt in bier. Jaja, de kampkeuken van de gidsenzusjes is niet zomaar koken - het is een allesomvattend totaalspektakel. Daar staan onze koks Vera, Anneke, Myriam, Erna en Daisy garant voor (Saar was er helaas niet bij deze keer). Na alle voorbereidend werk werd de kip op het cederhout gedrapeerd en het geheel werd op de barbecue geplaatst - eens het hout verast zou de kip klaar zijn. Deze ongewone procedure eindigde in een 4-sterrenmaaltijd gelijk ge ze nergens anders kunt eten. Erna zorgde voor feestelijke hapjes en drankjes en wij trakteerden op onze beurt met een uniek felicitatielied voor haar 50ste verjaardag. Ook Rit en Renaat en Goedele kwamen langs. De avond viel onder een gelukkig gesternte. Onder diezelfde sterrenhemel begaven wij ons op het terrein voor het avondspel van Marieke - een spannende versie van het ballonnetjesspel. Katrijn was onherkenbaar maar herkende onder haar sublieme vermomming helaas ook de ballonnen niet. Mia en Pat zochten de schommel op omdat hun klein/groot figuur hen toch onmiddellijk zou verraden. Uiteindelijk kende het spel enkel winnaars, aangezien de winnende ploeg de kaarsjes van de tegenploeg aanstak. Monter en fris keerde iedereen terug naar de living. Daar wachtte ons een gevecht tegen de moegte. Alhoewel we nog heel graag heel lang hadden verteld, met een grap en een grol de genoegens en beproevingen des levens besproken...de vermoeidheid sloeg toe en één na één moesten we ons gewonnen geven. Gelukkig hadden we nog een dag. De ochtendstond bracht alweer een super ontbijt in de mond en dat was pas het begin! Carla en Mia trakteerden met een hoogst-originele wellness-sessie vol ongekende sensaties: handmassage met scheerschuim, het met de voeten bevoelen van allerlei texturen, zweven in een slaapzak...Er is blijkbaar veel veranderd in het kleuteronderwijs sedert juffr. Coppens. De voormiddag was zó om. Tijd alweer voor eten en drinken, deze keer stonden zelfgemaakte juliennesoep en croque monsieur op het menu, doorkruist door een stukje levensverhaal van Ann en Rita en rustig kabbelende genegenheid all around. We hoefden de einschoonmaak niet zelf te doen, wat ons de gelegenheid gaf wat langer in het zonnetje te keuvelen, terwijl onze financieel beheerders, Mieke en Monique, de afrekening maakten. Niet lang werk deze keer, onze all-in prijs is indexproof en welzijnsvast. We hadden nog wat over om te verteren bij Bruce. Daar maakten wij ons gedienstig als restverwerkers van het receptiegerief van Lebbeke Bruist. Passeerden de revue: pekelharing, kipkap, beenhesp, paté, ballekes, roomsoezen, petit fourkes, pistolets en meer - te veel om te onthouden, zelfs te veel voor op te eten. Er werd gedeeld met gans't café. Moe en voldaan keerden wij terug naar huis. We waren de Minnestraat nog niet uit of onze kasteelkoets was al terug in een pompoen veranderd. Schoon liedjes duren immers niet lang, deze keer iets meer dan 2 dagen.
Op de boerderie in Sint Niklaas - 23, 24, 25 september 2011
Voor ons 11de minikamp trokken we met onze oud-leidinggroep naar domein De Puytvoet in Sint Niklaas, bakermat van het scoutswezen in het Waasland. Mogelijks zijn onze pioniers hier ook nog in de leer geweest bij het opstarten van onze gidsengroep, inmiddels 50 jaar geleden.
Indit mooie natuurdomein betrokken wij een ruim erf metpachthof, voorzien van een stille en wille kamer en een professionele keuken. Volledig geschikt dus voor alle geplande en gebeurlijke exploten.
De regelmatige passage van enige hoenders paste als gegoten bij ons thema van dit jaar: de boerderie.Bont waren de voorschoten, galant om dragen de galossen,stoer de moestasjen en graalijk geif het alaam, al zullen verschillende bronnen het verticuteertuigje toch eerder onder misbaar* dan onder onmisbaar klasseren. Tja, goestingen verschillen.
Eensgezindheid echter was er rond het vrijdagavondmenu. Als steeds kwam er spaghetti op tafel, deze keer niet van De Manen, maar van Oost Afrika.Vergezeld van een glas wijn van de wereldwinkel koppelden we de redding van de planeet aan een smakelijke maaltijd.Gezellig idealisme blijft langer duren.
Vervolgens vooruit met de geit, want dezevrijdagavond had PascallekenhetRad van Fortoën op landbouwmaat gepimpt, en nog in t Lebbeeks op de koe-ëp toe. Bijgestaan door haar ravissante assistente Nele bezorgde zij ons weer een heel plezierige avond.Jaja, op den boerenbuiten kunnen de mensen nog lachen sertoe na het slachten van een paar Barons.
Het was alweer ver na middernacht alvorens de slaapvertrekken opgezocht werden, echter niet met achterlating van den oulam. Integendeel. Sommige noeste werkers vermochten het ombij nacht in de wille kamer de deugdelijkheid van hun materiaal te testen, kwestie van s ochtends vroeg niet voor verrassingen komen te staan. Zelfs in de wille kamer, waar men veel gewoon is, was men het er over eens dat er grenzen zijn aan alles; ook aan arbeidsijver bedreven met een verticuteerwiel. s Anderendaags zou het tuig dan ook op onverklaarbare wijze geruime tijd verdwijnen .Vooral Mia wist van niks.
Dat had men echter nog niet in de mot aan de ontbijttafel,waar iedereen zich opmerkelijk vroeg meldde voor van alles en nog wat besmeerd met goei boter. De goei boter liep overigens als een rode draad doorheen het ganse weekend en bracht het helemaal op smaak, gelijk enkel goei boter dat kan.(firma De Brandt, dat gaat alen hier een noot kosten!)
Toen vloeide het eten in het koken over en sloten Els, Karoline en Veerle zich bij het gezelschap aan. De ballekes moesten even op chapelure wachten, maar werden na een kort verwijl toch in de correcte vorm gerold (geen sinecure, want de kwestie van de diameter van gehaktballen geeft 18400 hits op Google-chekt!). De tong werd gepeld en lieden die dit edele eten aanvankelijk verketterden,verlustigden zich nu zelfs aan den afval. Zo zie je maar dat ons keukenteam wonderen vermag.
Sedert jaren occupeert Pat zich met de soep bij de middagboterhammen. Deze keer had ze voors middags groene soep geprepareerd en voors avonds een delicieuse, meer verfijnde paprikasoep. Vóór ze met Lut echter terug was van een korte voorbereidingssessie in functie van het avondbosspel, was die verfijndepaprikasoep al op. Iedereen was het er over eens dat ze bijzonder lekker was.
Tijdens die korte afwezigheid hadden Pat en Lut ook al het lied van Veras verjaardag mislopen er was dan ook bijzonder veel volk op t weekend en er sijpelden doorheen de dag almaar meer mensen binnen, t viel niet direct op dat er twee ontbraken moeten we ter onzer verontschuldiging aanvoeren. Met veel plezier hebben we later op de dag het Vera-lied nogmaals gezongen, op de toon van Ramaya:
Refrein:
50 jaar Vera wordt 50 jaar
Is dat niet wonderbaar ?
Wie vieren altegaar
Kokoko
50 jaar Vera wordt 50 jaar
Is dat niet wonderbaar ?
Dus vieren maar !
Ze wast vierde kind bij elen thuis (lalalala)
Ze hielp mee met de stiënenkuis (lalalala)
Maar liever ging ze zelf op toer (lalalala)
Naar de gidsen in de rue damour (lalalalala)
Tein ging ze studeren in Gent ietsken doen met heel talent
Creatief decoratief en polyvalent !
Refr.
Nen tweeling kreeg zop hare schoot (lalalala)
Ben en Jan worden samen groot (lalalala)
Zij is in veel dingen goed (lalalala)
Een werker met een groot gemoed (lalalala)
Zij staat recht na tegenslag - Basken kleurt gans elen dag
Gambia- Afrika en nog meer van da
Refr.
Zis graag op een festival (lalalala)
En blijven zal ze t langst van al (lalalala)
Zs een echte kookprinses (lalalala)
Wemmen van haar geiren les (lalalala)
Zij heeft humor zij heeft flair
Zij verwent ons culinair
Keiskroket garnaalkrotet en têrêtêtêt !
Met dn anderen moesten we ons al haasten om op tijd in het centrum van Sint Niklaas te zijn, voor ons gps-stadsspel. De weerspannige techniek had Marieke al bijna op de rand van een zenuwinzinking gebracht (zelfs Marieke!), maar uiteindelijk kwam alles in orde. Een Slavische jongen legde ons de grondbeginselen van het gps-spel uit.We verdeelden ons in verschillende groepen en gingen aan de slag. Het was de bedoeling dat verschillende teams agentensamen op de groep dieven joegen. In de praktijk hadden we evenveel moeite met het lokaliseren van onze bondgenoten dan met het vatten van de dieven.Enkel dankzij de puike doorseiningen met de walkie talkie slaagden wij er in de dieven één keer te vatten. De tweede keer werden zij geveld door hun eigen mijn. Anders zouden ze nu nóg op vrije voeten zijn. We namen afscheid van Myriam die naar het feest van de 50-jarigen in Lebbeke trok.
Scheel van den dorst keerden wij terug naar de Puytvoet. Er lagen daar immers nog 42 (danigomtrent) familiepakken chips te wachten en bovendien waren er ook nog mysterie guests op komst. Een viertal pioniers kwamen langs om de weekendsfeerén de inmiddels tafeklare tong in madèrasaus te proeven.
Als dessert werd er een nouvelle-cuisine portie vanillepap geserveerd. Een filmken uit de jaren stillekes was de kers op de taart.
Terwijl Louisa, Emi, Simone, Marie Jeanne samen met Mieke en Monique het filmken nog eens herbekeken en verhalen ophaalden, trokken wij het bos in voor het nachtspel van Pat en Lut.Aan de hand van hints op her en der opgestelde vlaggetjes en via opdrachten moesten we een spreekwoord zoeken.De spelleidsters hadden ons plechtig beloofd een avondspel te maken dat absoluut niet benaalijk zou zijn en zij hebben woord gehouden !De afwezigen hadden ongelijk, want het was een keitoffe bedoening we hebben gelachen tot op t randje van de reanimatie. Pat en Lut mogen dat nog doen!
Omringd door hout van allerlei kwaliteit en klieving lieten we het vlammen aan de kaarsen over en aanRita, die haar teloorgegane totem moest inhalen. Onder het zingen van menig schoon lied diende ze 10 keer met haar geliefd verticuteerwieltje rond het kamphuis te rennen. Het leverde haar de nieuwe voortotem VieveValk op.
Diep in de nacht keerde Myriam terug van de vijftigjarigenviering.Toen moest het feest nog echt beginnen, want gesterkt door de aanwezigheid van Pascalleken en haar talrijke gadgets speelden zich in de wille kamer taferelen af die men op een gewoon boerenerf pas beleeft wanneer de volledige veestapel door de kwaadste variant van de dolle-koeienziekte getroffen is.En geen veterinair in de buurt. Sommigen hadden pertang geld gegeven voor een spuitje, hetzij voor zichzelf, hetzij voor de dolle beestenboel in de wille kamer.
Hoe dan ook: s ochtends was iedereen gezond weer op. Alhoewel: gezond het valt mij op dat er gaandeweg pillekes vóór, tijdens of nat ontbijt genomen worden. Nog een paar jaar eneen dienst thuisverpleiging moet ons op zijn ronde zetten.Voorlopig kunnen we nog voort met een uitgekiende dosis relaxatie.
Druïdas Marjolijn, Benjamijn en Gwendolijn gaven het beste van zichzelf aan hun naasten. Hun mantras vulden het collectieve aura bekoorlijke geuren leiden tot heilzame sensaties. Kortom: zij brachten het hele zootje in extase. En gelàchen, éé Marleen!
Zo liep ons verblijf stilaan naar het einde na een restjesmaaltijd werd de boerderie terug op zijn effen gezet. Op naar het terras van Roeland.
Een kleine misrekening van het financieel team leidde tot een overschot op de begroting en dat is dezelfde avond nog weggewerkt.
Aanvankelijk liet het muzikale koetje nog van zich horen, maar het moest zich uiteindelijk gewonnen geven, want tegen de gidsenzusjes op kruissnelheid kan weinig op.
Enfin, moe maar tevreden keerden we uiteindelijk en met lichte tegenzin naar huis. De avond was weer neergekomen, de zonne gezonken, hetduister geklommen. We waren allen toe aan zegen, rust en vree.
Oe letter voyts ist weer eind september 2012 en trekken we naar Lokeren in het thema van Diep in de zee. Ver onder de golven, zou het dààr niet een beetje stil zijn ?
Dit weekend was tofdoor de deugddoende aanwezigheid-lang of kort- van (in alfabetische volgorde): An VdV, Anneke DV, Carla, Daisy, Els, Emi, Erna, Goedele, Karoline, Katrijn, Louisa, Lut,Marie Jeanne, Marieke, Marleen, Mia, Mieke, Monique, Myriam, Nele, Pascale, Pat, Rit, Rita, Saar, Simone, Valerie, Veerle, Vera
Wat 2011 ook brengen zal, deze data brengen vast verlichting in dit aardse tranendal ! Noteer deze data in uw agenda - of beter nog: tatoueer ze op uw arm:
Zondag 30.01 - 15U - Bij Bruce (o.v)
Beste wensen - een namiddag met wensen, hapjes, spelletjes en goede voornemens
Vrijdag 04.02 - 20U - De Minne
Naar "De Palma" van Wij
Zaterdag 19.03 - 19U - De Minne
Jaarlijkse souper met voorafje van de jonge garde - hoofdschotel van ons kookteam - chocomousse van Ann
Vrijdag 06.05 - 20U - De Minne
Naar "Het bezoek van de oude dame" van Wij
Donderdag 02.06- Bredene
Sneukelfietstoer in Bredene olv Carla
Zondag 21.08- Scoutsplein
Sjordag + voorbereiding weekend Sint Niklaas
Vrijdag 23, zaterdag 24 en zondag 25.09
Weekend oud-leiding in de Puytvoet - Sint Niklaas met als thema "De Boerderie"
Opdorp - 24, 25, 26 september 2010 in het teken van de Oertijd
De vaste voorhoede strijkt om 4u in de namiddag in Opdorp neer. Erna reeds in vol oernaat, Monique, Mieke en Mère Superieure in burgerkleren, kwestie van een goede indruk te maken op de kampeigenares.De huisbazin was echter op slag ingezwolgen van Ernas outfit, dus dat zat wel snor.
Het weer is maar zo zo. We hebben nauwelijks tijd om buiten op het terras het 10de gidsenzusjeskamp in te zegenen de regen jaagt ons binnen. Binnen is de akoestiek verre van voorzien op de uitgelatenheid van de druppelsgewijs toekomendegasten: Urla, Muriam en Muïa (zie foto) Valerie en Saar Marieken Pat en Lut Pascalleken en Rit - Daisy Vera Ann Het gewoel weerkaatst langs alle kanten en vult de High Chaparal met een indrukwekkend pak decibels waar men zich maar beter zelf in smijt wil men het aankunnen.
Jaar na jaar wordt de aankomst heviger.Wat is dat toch met ons dat we in mekaars gezelschap op de kortste keren aan het dollen slaan alsof ons leven er van afhangt !? Verontrustend, voorwaar.
De spaghetti van de Manen is, zoals steeds, voortreffelijk. De kwis van Pascalleken ook en het is zeer dapper van haar om stand te blijven houden tegen het inmiddels nog steeds niet geluwde gewoel.Na de kwis komt de nacht de ideale tijd voor confidenties en intimiteiten, die niet langer verdragen dat de troepen gescheiden slapen. De stille kamer gaat op in de wille kamer. Met alle gevolgen van dien.
De nacht duurt te lang voor zowel wie niet kan, als voor wie niet wil slapen. s Anderendaags zijn velen van ons ten prooi aan het diabolisme van een verstoord metabolisme. Maar we houden niet af en laten ons een ontbijt van brood en pistolekes smaken.
Zaterdagvoormiddag is inmiddels ons vaste kookmoment. Met Vera heeft onze kookploeg er een aanwinst bij.Zij loodst ons met vaardige hand door de bereiding van garnaalkroketten, terwijl Myriam en Erna (logistiek ondersteund door Daisy) kwartels optimaliseren. Pat zorgt voor soep en Mia laat ons kennismaken met haar onvolprezen quichen.Dat alles als voorgerecht bij de smoskes die s zaterdagsmiddags traditiegetrouw op het menu staan. Vergeleken met ons waren de Bourgondiërs asceten in vastentijd.
Veel tijd om de loom van al die overdaad te overwinnen wordt ons niet gegund, want om 14U in de namiddag loodsen Valerie en Saar ons naar Buggenhout-centrum voor een dorpsspel*. Helaas, het weer zit niet mee en in Buggenhout om 14U op een zaterdagmiddag een café vinden is niet simpel mensen met aspiraties in de horeca: waag uw kans, het gat in de markt ligt hier !
Uiteindelijk strijken we met zn allen neer in De Vlinder. Aanvankelijk is men er maar matig tevreden met onze komst, maar naarmate de namiddag verstrijkt raken we helemaal ingeburgerd. Tegen de tijd dat we naar de High Chaparal terugkeren zingen we met de andere stamgasten het afscheidslied en had ons geld niet al in de schuif van de waard gezeten, we hadden ons nog lid gemaakt van de spaarkas !
Buitengekomen stoten we op 2 parkeerboetes.Het lef ! Ze zouden ons geld moeten opleggen om op zon druilerige namiddag in Buggenhout te willen vertoeven !
Over naar de High Chaparal waar Goedele, Lieve en Ann het gezelschap vervolledigen.De kwartels worden tot hun volle culinaire wasdom gebracht en worden voorafgegaan door de garnaalkroketten die in een glanzend, krokant membraan uit de frietpot komen. Kunst, niets minder !! Ook Ann's ambachtelijke chocomousse is delicieus.
We duiken nog even het duister in voor een avondspel van Marieke, dat een tikkeltje bangelijk is, maar toch nog goed te doen zelfs voor de grote angsthazen onder ons. Daarmee is de standaard gezet voor àlle volgende nachtspelen.
De avond wordt besloten met gezellig samenzijn aan de haard, dat door het treiterend regenweer verloopt als een binnen-buiten-estafette. Niets kan echter de blijmoedige inborst van de gidsenzusjes kelderen. Diep in de nacht verzorgt Saar nog een felgesmaakte interpretatie van Marjoleins wellness-stimuli. Iedereen geniet !
s Anderendaags maken we onder leiding van Carla (niet te verwarren met Urla!) een unieke collectie van intuïtieve juwelen die zelfs bij Jacobbes niet te vinden zijn.Zij maken onze outfit die nu bestaat uit een hemd, een bruine sweater en een grasgroen poloken helemaal af.Jannesken keek toe en zag dat het goed was.
Veel te snel is het weekend weer om en landen we bij Bruce.
De troepen worden ontbonden en die staat van ontbinding naar lichaam en geest blijft bij sommigen nog minstens een vol etmaal hangen. Het gemis duurt vanaf nu tot volgend jaar 23 september. Afspraak in Sint Niklaas !
*Voor het dorpsspel stelden Valerie en Saar ons op de proef met een aantal opdrachten, waarvan een lied maken met een aantal verplichte zinsneden er één was.Deze song met hitpotentieel werd tot tevredenheid van de opdrachtgevers afgeleverd. Zing mee op de toon van het "Zeven zonden"-refrein:
Er is weinig dat ons bindt aan paters en dommen* (een sporadische Westmalle Trippel niet te na gesproken), maar toch streken wij het laatste weekend van september in Jeugdcentrum Verbrugghen, een kamphuis van de abdij van Affligem neer. Alhoewel de locatie op het eerste zicht niet helemaal aan onze strenge kwaliteitseisen voldeed en een eerdere optie door de bevoegde pater hemeltergend vernegligeerd geweest was, beslisten we om toch maar met de Gidsenzusjes naar Hekelgem af te zakken voor het mini-kamp van 2009. De nabijheid van het kamphuis en het feit dat het één van de weinige groepslogementen was in onze buurt waar we nog niét geweest waren hakten de knoop door. Deze keer verzorgde Myriam de contacten met de verhuurcentrale van de abdij - uit die eerste huurpoging was gebleken dat mère superieure geen handeling heeft met paters. Myriam, al drie decennia in dienst bij de broeders van liefde, had meer succes. Ze loodste ons zonder veel complimenten naar een contract voor 3 dagen (2 nachten) in Jeugdhuis Verbrugghen, Brusselbaan 2 te Hekelgem. Maanden vooraf was het kampthema "rebellen" al gekozen. Een thema dat ruimte gaf voor veel interpretaties, zodat zowel de (zeldzame) rustige als de (talrijke) wildebrassen onder ons er zich zouden kunnen in uitleven. Vanaf 17U werd het anders zo rustige dorpje Hekelgem opgeschrikt door punkers van veelal middelbare leeftijd, gekleed in de vroege Vivien Westwood** en getooid met opzienbarende coiffures. Kregen we het contract voor dit verblijf al moeilijk vast, voor een volgende keer mogen we het allicht helemaal vergeten ! Al zijn we niet overdreven devoot, toch zijn we gezegend, want eens temeer mochten we ons in heerlijk nazomerweer verheugen.
Tegen zonsondergang waren ze allemaal binnen: Mieke, Monique en Mère Superieure als voorpost om het kot Pat-proof te maken indien nodig, de voiture van Mia, Carla, Erna en Myriam, Saar en Valerie, Pascalleken, Daisy, Pat en Lut. Goedele, Rit, Lieve, Ann, Marieke en Joppe werden later op 't weekend nog verwacht. Nog geen uur na aankomst hadden wij ons gewone leven al helemaal achter ons gelaten. Een partner onzes moest zich uitvoerig identificeren vooraleer zijn GSM-oproep bij zijn echtgenote een belletje deed rinkelen. Ondergedompeld zijn in de Gidsenzusjes-sensatie kan ernstige gevolgen hebben !
De spaghetti van de Manen deed het ook dit jaar weer prima als smaakmaker van een ook op culinair vlak exquis weekend. Buiten werd even later de haard aangestoken en het reuzenscrabblespel bovengehaald. De kruiselingse aanvulling van "vunziger" met "den" verhitte de gemoederen danig. Te onthouden voor volgend jaar: geen spelletjes spelen zonder een gehomologeerde versie van de spelregels binnen handbereik te hebben. Mogen wij met het volgende artikel uit het Scrabble-reglement de strijd definitief in het voordeel van de strekking-Carla beslechten ?
"Wanneer men door één plaatsing twee of meer woorden vormt, tellen alle woorden mee. De gemeenschappelijke letter wordt bij ieder woord meegerekend (eventueel met de volle bonus)"
Zorgde de interpretatie van de scrabble-regels al voor enige turbulentie, de mededeling van Mère Superieure rond de omkering van de volgorde van de avondplanning voor zaterdag deed dat nog meer. Mère Superieure achtte het in haar oneindige wijsheid raadzaam om eerst te eten alvorens met de receptie van Pat en Lut te beginnen. Beiden (en zij niet alleen) waren even met stomheid geslagen, maar gingen gesteund door de rest van de groep zodanig in het verweer dat Mère moest capituleren. Tja, een genie heeft al eens een idee dat niet direct door iedereen gesmaakt wordt. Zie ook de Triplex-constructies van De Cock J.***, eenieder inmiddels welbekend. Maar zijt ge daarom slecht ?
De nacht kwam en leidde iedereen vroeg of laat toch naar bed. Spijtig dat er alweer een avond om was.
Bij 't kraaien van de haan trok het Boterhammentrio al op de baan op zoek naar de krokantste pisolékes, de zachtste sandwichen en een selectie van het fijnste brood, want uiteraard is alleen het beste goed genoeg voor de Gidsenzusjes. Wie schetst de verbazing van het Boterhammentrio wanneer zij bij hun terugkeer de voltallige eenheid aan de ontbijttafel troffen, monter en fris ? Daar en dan werd het bewijs geleverd dat de jarenlange doorgedreven inspanningen van Mère Superieure en haar volgehouden goede voorbeeld niet tevergeefs zijn geweest! Al kan het natuurlijk nog altijd beter. Dat een onschuldig product als confituur zo vroeg op de dag al vrijwel collectief tot zo'n onkuise gedachten kan leiden is bijvoorbeeld nog een ernstig te geselen kat.
De kooksessie pakte deze keer uit met een klassieker uit de armemensenkeuken: ajuinsaus - wat zich uitstekend laat combineren met paardeworsten, kipkap of (in ons geval) haring. Saar wordt bij deze uitgeroepen tot beste leerling van de klas. Mieke moet blijven proberen. Met "Lammekeszoet**** in papillot" leerde Erna ons een andere creatieve toepassing met haring kennen. Vergezeld van een stevige pellepetat werd ons alweer een heerlijk avondmaal voorbereid. Speciale dank gaat naar moeder Wisken, wiens recept voor ajuinsaus de basis legde voor dit culinair genoegen. Een bijzondere vermelding gaat ook naar Pat, die alweer een "gralijke goei grien" soep uit haar mouw schudde.
Elders waren Lut en Pat met een paar handlangers aan de voorbereidingen van hun flink uit de kluiten gewassen receptie bezig. Dat zag er goed uit om zo voor 't eten te komen. Op de achtergrond werkte Anneke in alle stilte aan een Geheime Missie... Marieke en Joppe kwamen gedag zeggen. Kleine Joppe ging van hand tot hand en gaf geen kick. Wat een dapper ventje, en zo snoezig bovendien. Grat zijn moeder !
Na de smoskes trokken we spoorslags naar de abdij, waar we een gids van Toerisme Afflighem verwachtten. Toerisme Afflighem had het wijs geacht om twéé gidsen mee te sturen, voortgaand op de schets van de doelgroep die bij aanvraag meegegeven werd. Vooral die episode met de scheetzak in St Niklaas moet indruk gemaakt hebben. Soit, Leo en André hebben hun werk uitstekend gedaan. Ze vermochten ons te boeien met de historie van de hop en wat hen nog meer tot aanbeveling strekt is de lumineuze inval om de lengte van de tocht te halveren ten gunste van de afspanningstijd. Dit alles natuurlijk enkel om Monique haar pas geopereerde heup te sparen, een nobel streven waar wij ons met z'n allen solidair bij aansloten. Zelfs Pat, al had zij wellicht nog veel meer willen weten over de hop, St Rochus en de vette pastorie. Op de terugweg boden wij onze diensten aan als decoratieve elementen op een trouwfoto. Jaja, de gidsenzusjes zijn nooit te beroerd om een goede daad te stellen, zoals het kleuren van iemands huwelijks-dag.
's Avonds stuikten Pascalleken, Rit, Ann, Goedele en Jannes toe en deden wij ons met z'n allen weeral medisch geheel onverantwoord te goed aan de gulle tractatie van Pat en Lut, aan de lekkere maaltijd van de vaste cateringcrew Myriam, Erna en Daisy en aan om-en-bij de 100 streepkes op de drankenlijst. De geheime missie van Anneke kwam voor de pinnen, kleurde de 50ste verjaardag van Pat en Lut en sloeg ons met een ontroering die geen TL-licht verdroeg. Bij het haardvuur ontpopte zich een tater-, zang- en dansstonde met inzet van alle zintuigen en lichaamsdelen, slechts onderbroken door een verkenning van de vijvers en het andere natuurschoon op het terrein. Een initiatief dat beter binnen de dagprogrammatie van het weekend tot zijn recht ware gekomen, maar kan een mens aan alles denken ?
Tot op heden zijn de vijvers niet gevonden, maar wellicht zijn de expeditieleden wel al over die teleurstelling heen. Over de schrik die Pascalleken ons liet pakken echter ... Dat kwam zo. Pascalleken was diep in de nacht in haar bed gesukkeld op het eerste verdiep van een stapelbed toen zij -naar wij vermoeden- naar de wc is willen gaan en vergeten was dat zij boven in dat stapelbed lag, waardoor zij in de grond gedonderd is - zo hard en luid dat iedereen in de kamer het ergste vreesde. Er zijn veel gevallen bekend van ongelukkigen die van minder 't vas af waren en zo op 't eerste zicht zag het er geweldig bangelijk uit - bloed uit de mond - geen beweging ...Dra kwam de verlossende bevestiging van Pascalleken dat ze wél nog bewoog en op een geruststellende manier overal pijn had. Gelukkig maar !
Op zondagochtend reed een lichtjes gewijzigde versie van het Boterhammentrio tot in het verre Essen om aan koffiekoeken en aanvullend proviand te geraken. Een stevig ontbijt zou immers nodig zijn om de geplande Zumba-sessie aan te kunnen. Het moet gezegd, er is de Zumba veel eer aan gedaan door onze equipe! Vooral Zumba-rebel Mieke, die geheel in het thema met een punk-sporttenu aan de aftrap kwam om zich vervolgens met overgave een gepersonaliseerde zumba-interpretatie eigen te maken vond ik héél straf ! Zumba-leidster Anneke oogste veel bewondering - hoe doet zij dat toch, die sjimmies en zo. Voorlopig gaat alleen de Elvis ons een beetje af.
Na zoveel inspanningen was het al lang terug tijd voor aperitief en kwamen we nog even op adem met Marjolijn, wellnesscoach afgetapt van internet. Onmiddellijk inspireerde deze Carla en Valerie tot het soort nonsens dat Ons Heer zou doen blozen. Zij maakten het vast voornemen om in het spoor van Marjolijn een eigen wellness-sessie te ontwikkelen tegen het weekend van volgend jaar. Ge zijt gewaarschuwd !
Een gevarieerde dis met allerlei combinaties van overschotten rondde het gastronomisch weekend af. Om het weekend te rekken wordt er getalmd en getreuzeld met inpakken en wegwezen. Maar het einde kwam onafwendbaar dichterbij.
Luttele tijd later bezetten wij het terras van de Sportman en worden de laatste resten verorberd.
Het heeft allemaal weer zò geweldig gesmaakt !
Een dikke merci aan alle aro-maten !
*Dom = Benedictijner monnik **Vivien Westwood = Deze Britse modeontwerpster brak door met de opkomst van de punk halfweg de jaren zeventig. Ze groeide in geen tijd uit de modegoeroe van een hele generatie jongeren. Na het einde van de punkperiode ontwierp ze zich een internationale reputatie bij elkaar en ook nu nog geldt ze als een alom gerespecteerde topontwerpster, die niet moet onderdoen voor haar mannelijke collega's. Prototype van een rebelse "self-made woman". ***Jan De Cock= (Etterbeek (deel Brussels Hoofdstedelijk Gewest), 2 mei1976) is een Vlaams beeldend kunstenaar die installaties maakt. Hij beperkt zich niet tot één discipline maar zoekt grenzen op tussen beeldende kunst, fotografie en architectuur als een vorm van Gesamtkunstwerk (en om te weten wat dàt is: zie Wikipedia) ****Lammeke zoet: is een soort van haring of een verwerkingsvorm van haring, verschillende bronnen zeggen verschillende dingen (of 't is een jonge haring, of 't is een zoete haring of 't is een op zijn geheel gerookte haring of 't zijn al die dingen gelijk)
Sfeerbeeld van de sjordag op de gidsen - 16 augustus 2009
De sjordag is inmiddels een vaste waarde in onze jaarplanning. Om 09.15U is enkel Pascalleken op post en dat met 43 km van de dodentocht in de benen. Dat is de echte gidsenzusspirit ! Het ontbijt loopt langgerokken uit tot ongeveer 11U - tijd om met het aperitief en het middagmaal te beginnen én het fornuis te fabriceren. De scoutsmeisjes van nu stellen bereidwillig hun infrastructuur en materiaal ter beschikking, zodat wij ons hart nog eens kunnen ophalen aan de authentieke buitenkeuken. Hoeder van het keukengebeuren is Pat, want alleen zij is groot genoeg om zonder maleuren boven de kookpotten uit te komen om er zich van te vergewissen of alles wel "zocht" is. Bovendien weet Pat heerlijke witte saus te maken. Zij wordt bijgestaan door keukenknechten Mieke, Monique, Carla en Erna die de petatten schellen en de bloemkool kuisen - ondertussen wordt het vuur opgezet en aangestoken door vuurmeesters en sous-chefs: Anneken, Valerie, Pascalleken, Lut, Saar. Ondertussen komt Marieke langs met Joppe (beiden zien er geweldig uit 4 weken na de bevalling) en ook Lieve en Jannes komen gedag zeggen (ook zij zien er geweldig uit - 2,8 jaar na de bevalling). Hebben wij de scoutsmeisjes de weg naar gemengde werking getoond met al die jongens in ons nageslacht ?
Op het menu staan - gelijk altijd - bloemkool in witte saus met petatten en sosissen. Ook deze keer was de "plâ" weer geweldig geslaagd. Het water voor de afwas wordt niet op het vuur gewarmd, maar in de waterkoker. Een mens moet immers mee met zijn tijd. Inmiddels is Mia er bij gekomen, recht van het werk. Bij wijze van siësta houden wij een korte vergadering over het mini-kamp, de babyborrel, de aandachtspunten voor de sjordag volgend jaar en het e mail adres van Pascalleke: PASC0_38@hotmail.com. Vervolgens ben ik even van het toneel verdwenen om de 80ste verjaardag van Francine van Floris (gewaardeerde buurvrouw) te vieren. Terugkerend tref ik het gezelschap aan op de rand van moreel verval (als de kat van huis is...). Boezem en bijhorende ondersteuning werden aan een kwaliteitstest en staatopname onderworpen, maar tot daar aan toe. Dat luidop de mogelijkheid geopperd werd om het andere geslacht toe te laten tot het mini-kamp echter.... Tot op heden worstelt mijn afschuw voor elke vorm van discriminatie met de diepe overtuiging dat mannenvolk op mini-kamp onvermijdelijk het einde der gidsenzusjes zal inluiden. Een dilemma, voorwaar ! En zo werd het weer avond en rondden we af op het terras van Bruce, alwaar nog een boom werd opgezet over het profiel van "de ware". Als iemand onder u dat gedetailleerd kan beschrijven: aarzel niet om ons daaraan deelgenoot te maken. Volgend jaar staat er alweer een sjordag op het programma - de bloemkool in witte kool met petatten en sossissen zullen niet mankeren. Jullie toch ook niet ?
Op vrijdag 27 september meldden edelvrouwen, prinsessen, een markies, hofnarren, kasteelspoken, ridders en ander schoon volk zich aan de poorten van het slot "De Valk" in het verre Laarne.
