Een staaltje kolonialisme gezien

Voor een keer veranderde ik van zwembad en ging zwemmen in Cercle sportif Kigali, in de omgeving van het stadscentrum.

Mooi zwembad hebben ze daar, een 25- meterbad. En daar was een baantje afgezet, zo te zien voor zwemmers, aangezien daar een muzungu - een blanke man- aan het zwemmen was. Ook ik ging daar zwemmen. Maar na een tijdje merkte ik dat de man voortdurend aan het gesticuleren was: om in het zwembad te geraken , is er een trapje, natuurlijk net aan die kant. Daardoor moesten kinderen net daar het water in! Het ging zelfs zo ver dat hij zijn beklag ging doen bij de redder - sorry: maitre- nageur. Tegen mij had hij het over ' die zwarten, aan wie je alles telkens opnieuw moest zeggen, zelfs na tien keer snapten ze het nog niet.' 

Hij voegde er aan toe, dat zijn vrouw het net zo ervoer, aangezien ze lesgaf aan zwarte kinderen: daar was het hetzelfde probleem.

3 januari 2017

Verrassing! Twee van de kinderen zijn terug.

Ze kwamen me groeten. Via een toevallige passant , die bereid was om te vertalen hoorde ik dat sommigen van hen in de gevangenis zaten, anderen waren meegenomen door blanken en moesten bij die blanken verblijven. Maar nu waren ze blijkbaar overbodig en mochten ze weer de straat op.

Klein detail: ik vroeg hen om vijf minuutjes geduld te hebben, aangezien ik iets te eten en drinken wilde halen. Mijn verbazing was groot , toen ik terugkeerde: ze waren met drie: de 'vertaler' stond er nog bij. Hij riep me apart, en vroeg geld voor het vertaalwerk. Nadien vroeg hij geld, aangezien hij financiele problemen had. Hij was heel verontwaardigd toen ik nee zei. Voor alle zekerheid bleef ik bij de kinderen, tot ze gegeten hadden.