Na wat beraadslagen hebben we besloten niet langer te wachten, maar die

twee in te schakelen in een mini-projectje gezelschapsspelen. We zijn vorige week

gestartmet het maken van enkele kartonnen damborden.

Bovendien verzamelden we kroonkurkjes van flesje 'soda' (cola, fanta citron en fanta orange)

We hebben er nogal wat nodig, misschien gaan we zelfs langs bij een van die barretjes, waar 

supporters van een van een van de teams van de Afrika-cup verzamelen. Daar kunnen we

 bierkroonkurkjes halen.

Vervolgens spelen we het spel, vanaf het prille begin: hoeveel pionnetjes zijn er nodig,...

Al spelend overlopen we de spelregels.

Als het meevalt, gaan we op bezoek in een van de lagere scholen hier in Kigali: daar kunnen

we het spel gaan doorgeven.

Een staaltje kolonialisme gezien

Voor een keer veranderde ik van zwembad en ging zwemmen in Cercle sportif Kigali, in de omgeving van het stadscentrum.

Mooi zwembad hebben ze daar, een 25- meterbad. En daar was een baantje afgezet, zo te zien voor zwemmers, aangezien daar een muzungu - een blanke man- aan het zwemmen was. Ook ik ging daar zwemmen. Maar na een tijdje merkte ik dat de man voortdurend aan het gesticuleren was: om in het zwembad te geraken , is er een trapje, natuurlijk net aan die kant. Daardoor moesten kinderen net daar het water in! Het ging zelfs zo ver dat hij zijn beklag ging doen bij de redder - sorry: maitre- nageur. Tegen mij had hij het over ' die zwarten, aan wie je alles telkens opnieuw moest zeggen, zelfs na tien keer snapten ze het nog niet.' 

Hij voegde er aan toe, dat zijn vrouw het net zo ervoer, aangezien ze lesgaf aan zwarte kinderen: daar was het hetzelfde probleem.

3 januari 2017

Verrassing! Twee van de kinderen zijn terug.

Ze kwamen me groeten. Via een toevallige passant , die bereid was om te vertalen hoorde ik dat sommigen van hen in de gevangenis zaten, anderen waren meegenomen door blanken en moesten bij die blanken verblijven. Maar nu waren ze blijkbaar overbodig en mochten ze weer de straat op.

Klein detail: ik vroeg hen om vijf minuutjes geduld te hebben, aangezien ik iets te eten en drinken wilde halen. Mijn verbazing was groot , toen ik terugkeerde: ze waren met drie: de 'vertaler' stond er nog bij. Hij riep me apart, en vroeg geld voor het vertaalwerk. Nadien vroeg hij geld, aangezien hij financiele problemen had. Hij was heel verontwaardigd toen ik nee zei. Voor alle zekerheid bleef ik bij de kinderen, tot ze gegeten hadden.

Er is goed en slecht nieuws.

Het slechte nieuws: de kinderen waarmee we repeteerden, zijn spoorloos. Alle zeven. We hadden al regelmatig gedanst en het avondeten gedeeld. 

De eerste keren waren er wat strubbelingen, met de security van dienst. Hij wilde enkele jongens meenemen naar de gevangenis. Ik kwam tussen, en liet iemand vertalen, dat het mijn bedoeling was om ze tegelijkertijd met de activiteiten ook wat verantwoordelijkheidszin te geven, zodat ze niemand meer lastig zouden vallen (wat blijkbaar gebeurd was). 

En zie: enkele dagen later zijn ze weg, en niemand weet waarnaartoe.

Na wat navragen hoorden we dat ze zouden zijn meegenomen door enkele "muzungu's" (ofwel blanken).

Dus heb ik noodgedwongen tijdelijk mijn activiteiten verlegd: momenteel zijn we gezelschapspelen aan het uittesten met een zestal weesjongeren, die

ik nog ken vanuit de school waar ik vrijwilligde.

En dan kwam het kerstweekend! Thuis was ik de kok van dienst: ik nodigde een zestal mensen uit en ik kookte voor ze.

Ik wil jullie zeker enkele sfeerbeelden bezorgen van de Kerstman. Geniet van het opvallend verschil tussen een witte en een zwarte kerstman. De witte is honderden jaar oud, en bougeert amper, de zwarte kan het niet laten om te dansen. Let ook op de flashy zonnebril.

Zonder veel moeite slaagden we er in, om zeven kinderen te verzamelen. We vertelden hen, dat we 

zouden proberen om in eerste instantie enkele dansjes in te oefenen. Ons eerste nummer is een kerstnummer: .Djingle bells.

Je had ze moeten bezig zien: een van de kleinsten van het groepje vertelde dat hij veel liever zong 

(daar gaan we gebruik van maken!)

Gelukkig kunnen we beschikken over drie bekwame helpers: Jackie (oud-leerlinge, ma), Sifah en Baby.

Die slaagden er van het eerste moment in, om de kinderen de pasjes aan te leren. 

En wat mij zo verheugde: ik zag de kinderen lachen. Wonderbaar... 

Na de repetitie aten we samen. ,s Morgens had ik een Afrikaanse schotel klaargemaakt 

( een grote pot rijst, een even grote pot groenten).

De foto's illustreren wellicht dat het een leuke bedoening werd. 

Tijdens het eten vertelden de kinderen een en ander over zichzelf: sommigen onder hen gingen niet naar school...

Ik hoor het u al zeggen. En gelijk heb je: na zowat twee weken, is het eindelijk gelukt om de blog op te starten.

Hoe dat zo komt?

Ik ben eindelijk in Afrika-modus: eerst had ik wat persoonlijke aanpassingsprobleempjes (diarree). Daarnaast

had ik voorlopig een appartement met drie slaapkamers, en op een eerder afgelegen plaats. Na een week onderhandelen 

kon ik uiteindelijk verhuizen naar de plaats waar ik vroeger al logeerde: Simba, Kimironko, boven de supermarkt.

Ook daar waren wat kleine ongemakken: er stond een frigo/diepvriezer, alleen deed de frigo het niet. De technieker bleek 

een week nodig te hebben om ter plaatse te geraken. Maar tegelijk is het wonderlijk: met de weinige hulpmiddelen die hij 

bij zich had, kon hij mijn koelkast herstellen (van gas voorzien).

Toen ik daarna aan mijn activiteiten wilde beginnen, was er het probleem van het repeteren: daar heb je een ruimte voor nodig. 

Na wat vragen vond ik een plaats, maar die lag nogal veraf, wat niet zo praktisch was voor het transport.

En dan was er nog de regen: we zitten hier in het regenseizoen. Als het hier regent, stopt het openbaar leven totaal.

Maar nu is het zover: we repeteren op de binnenkoer waar ik woon, we hebben een mini-muziekinstallatie, waar we 

pasjes op muziek inoefenen.

Tegelijk is er nog een meevaller: Jackie (oud-leerlinge van de school waar ik vrijwilligde) is bereid om mee te werken 

aan het mini-projectje.

Op de eerste repetitie daagde ze op met haar baby (twee maanden jong intussen!)

Je kan de twee bewonderen op bijgaande foto's.